Fálkinn - 03.07.1953, Blaðsíða 8

FÁLKINN
ELDRAimm
FÉLAGSLYND HÆNA. — Frú
Martha Ziebler, sem býr á breska
hernámssvæðinu í V.-Berlin, segist
eiga skemmtilegustu hænu í heimi.
Þegar frúin missti garðinn sinn, sem
var fyrir utan borgina og austan járn-
tjaldið var hænan Cickie það eina,
sem hún gat haft með sér þaðan. Hún
varð fljótt heimavön í íbúð frúarinn-
ar. Hún gaggar hátt þegar hún vill
komast út og fær þá að fara út á
götu. Þegar hún er í eldhúsinu horfir
hún með athygli á matartilbúninginn.
Og þegar frúin sest við hljóðfærið og
spilar syngur hænan með, eftir bestu
getu.
ER HANN ÖFUNDSVERÐUR?
Larry Martin hefir starf, scm ýmsir
öfunda hann kannske af. Hann er
vcrkstjóri og eftirlitsmaður hjá súkku-
laðigerð í London og verður að
smakka á vörunum, sem framleiddar
eru. En líklega öfundar hann okkur
hina, scm ekki þurfa að vera að
smakka á súkkulaði frá morgni til
kvölds.
I EINU var ég staðráðin þegar
ég giftist Arvid: Eg skyldi aldrei
verða leiðinleg eiginkona, sem
ekki hefði önnur áhugamál en
mataruppskriftir og gluggablóm
og barnfóstrun. Aldrei verða ein
af þessum konum sem undir eins
og fyrsta árið er liðið láta sér
standa á sama um hvernig þær
líta á sig og 'safna spiki með
hverju árinu. Nei, ónei, það átti
nú ekki við mig. Eg hafði alltaf
átt mörg áhugamál, og þau ætlaði
ég að eiga áfram þó að ég giftist.
En Arvid hló bara að mér og sagði
að ég mætti hafa eins mörg á-
hugamál og mér sýndist, ef hann
bara fengi sæmilegan mat þegar
hann kæmi heim og heimilið
væri sæmilega þrifið.
Fyrsta árið sem við vorum gift
vorum við fullkomlega sæl. Við
höfðum litla nýtísku íbúð, sem
auðvelt var að hirða. Eg hafði
nokkra tima úr að spila fyrir
sjálfan mig áður en ég fór að
hugsa um miðdegisverðinn, svo
að ég hafði ágætt tækifæri til
að halda áfram í bridgeklúbbn-
um og' heilsuverndunarfélaginu.
Annars var ég sifellt á þönum
með vinkonum minum eða fór á
sýningar eða hlustaði á fyrirlest-
ur. Eg var orðin svo eirðarlaus
að ég varð alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni, ég gat ekki 'hugsað
mér að sitja heima í vistlegri
stofunni minni með prjóna eða
bók.
Arvid hafði lengi orðið að vera
án reglulegs heimilis og þess
vegna kunni hann best við sig
heima á kvöldin, en hann fór allt-
af með mér út þegar ég sagði
honum að við ættum að sjá eitt-
hvað sem hann mætti ekki missa
af. Hann -haíði gaman af hvað ég
var áhugasöm, en vonaði undir
niðri að ég mundi róast þegar ég
eignaðist barn.
Arvid vildi eignast barn sem
fyrst en ég vildi helst bíða nokk-
ur ár. Eg hugsaði með skelfingu
til barnfóstrunar og bleijuþvotta,
að maður ekki talaði um orgið og
næturvökurnar- En samt varð ég
glöð þegar litia dóttirin okkar,
Inger, fæddist. Nú fékk ég nýtt
verkefni til að beina athafnafýsn
minni að. Eg gleypti allt sem ég
komst yfir af bókum um barn-
fóstrun og barnasálfræði og hirti
barnið eftir öllum kúnstarinnar
reglum. Meðan Inger var hvítvoð-
ungur gekk allt vel. Hún dafnaði
vel og var heilbrigð og efnileg,
en tíminn leið fljótt, og bráðum
varð þetta einbeitt ungfrú sem
vissi hvað húrj vildi, og líka hvern-
ig hún átti að fá framgengt því
sem hún vildi. Eg hafði alltaf ver-
ið ákveðin í Iþví að henni skyldi
ekki verða spillt með of miklu
eftirlæti, en það leið ekki á löngu
þangað til hún vissi hver átti bág-
ast með að neita henni. Ef eitt--
hvað var um að vera fór hún allt-
af til pabba síps. Blind og forhert
eins og ég var, varð ég upp með
mér af þessu. Eg vissi best hvern-
ig átti að ala upp börn, en ég
gleymdi því sem mestu varðaði,
að ástin skiptir meiru máli en all-
ar vísindareglur veraldar.
ÞAÐ var snemma vors. Inger
var orðin tveggja ára og ’byrjað í
leikskólanum. Nú þóttist ég aftur
frí og frjáls. Eg gat verið minn
eiginn herra allan fyrrihluta dags-
ins meðan hún var í leikskólan-
um, og það leið ekki á löngu
þangað til gömlu áhugamálin
voru orðin jafn rík í mér eins og
áður en ég eignaðist Inger.
Einn morguninn þegar við sát-
um við borðið sagði Arvid.
— Mér finnst að Inger ætti
ekki að fara í leikskólann í dag,
hún hefir hóstað í nótt og er
grunsamlega rjóð í kinnunum.
— Er nokkuð athugavert við
að hún sé rjóð? spurði ég ergi-
leg. — Það er nú venjulega talið
hraustleikamerki. Eg vildi ekki
hlusta á neitt þvaður um að Inger
væri veik, því að ég ætlaði á fund
í heilsuverndunarfélaginu þenn-
an dag.
Eg tók hana á hnén til að klæða
hana og fann að hún var heitari
en hún átti að sér, en hún hafði
hlaupið um og leikið sér eins og
hún var vön, svo að ég huggaði
mig við að henni hefði hitnað við
hlaupin. Eg fylgdi henni í leik-
skólann og bað leikmóðurina að
athuga að hún yrði þurr, og svo
fór ég á fundinn.
Þegar ég sótti hana nokkrum
klukkutímum síðar hló hún og
hjalaði eins og hún var vön, en
hún var ósköp þreytt og sofnaði
undir eins og hún kom heim.
Arvid símaði af skrifstofunni
til að segja mér að hann yrði að
bjóða aðkomnum skiptavini út
með sér um kvöldið, svo að hann
mundi ekki koma heim í matinn.
Hann spurði hvernig Inger liði,
og ég svax’aði að hún væri alveg
heilbrigð, eins og ég hélt.
Um kvöldið ætlaði ég til vin-
konu minnar að spila bridge, og
af því Arvid gat ekki verið heima
fékk ég telpu, sem var vön að
hjálpa mér stundum, til að sitja
hjá Inger.
Þegar ég fór skein sólin inn í
barnaherbei’gið svo að það var
talsvert heitt þar inni. Inger virt-
ist vera svo heitt að ég opnaði