Fálkinn - 02.10.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Þeiv eiskuéu
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
undarleg 'þrenning, sem hafði lent saman í
eins konar blindingsleik, sem átti eftir að enda
með skelfingu ....
Agatha var ein heima þegar þær komu.
Suzette var í klúbbnum.
— Hefir nokkur símað? spurði Rósalinda
og reyndi að leyna því hve forvitin hún var.
— Nei, enginn, svaraði Agatha, — en Kitty
kom hingað. Við höfum átt skemmtilegt tal
saman. Hún brosti ánægjulega. — Já, ég get
vel sagt ykkur hvað það var .... Agatha
þagði um stund og horfði hróðug á þær.
Rósalinda var undir eins á verði. Átti hún
loksins að fá að vita ástæðuna til hins kyn-
lega makks þeirra Agöthu og Kitty?
— Eg reiði mig á að þið segið engum frá
því, hélt Agatha áfram, mjög íbyggin, — en
ég er að hugsa um að kaupa húseign Kitty
i Englandi!
— Kaupa húsið hennar? Það er ómögulegt!
sagði Rósalinda forviða.
— Hvers vegna? Heldurðu að ég geti ekki
borgað það?
— Eg átti ekki við það. En húsið er hræði-
lega gamalt og afskekkt. Og svo niðurnítt að
það hangir varla uppi. Eg-hiefi séð það. Kitty
hefir verið að reyna að selja það í mörg ár,
en enginn hefir viljað eiga það.
— Hægan, hægan, Rósalinda! sagði Agatha
hvöss. — 'Hvað er að heyra til þin. Eg veit
vel að húsið er í slæmu ástandi, Kitty hefir
sagt mér það allt. En ég skal láta gera það
eins og nýtt. Þetta er ljómandi skemmtilegur
staður.
— Það hefir verið það, sagði Rósalinda.
— Það skal verða það aftur, sagði Agatha
einbeitt. — Og svo býr margt skemmtilegt fólk
þarna í nágrenninu. Fínt fólk, skal ég segja
þér, einmitt fólk eins og ég vil umgangast.
Kitty hefir lofað mér að kynna okkur fyrir
því.
— Hugsa sér að losna við sótuga reykháf-
ana, muldraði Iris.
— Eg hélt að það væri svo fullkomið þar
sem þið eruð núna, sagði Rósalinda.
— Vitanlega, sagði Agatha. — Húsið er
gott, en ekki staðurinn. Og við þurfum öðru-
vísi nágranna.
— En þá gætir þú fengið annað betra
hús ....
— Rósalinda! Agatha átti bágt með að stilla
sig. — Þetta kemur þér ekkert við. Þú hefir
hjálpað okkur hérna í Cairo, en nú er mér
nóg boðið.
Rósalinda þagði. Kitty hafði tekist vel.
Rósalinda gat hugsað sér hvernig Kitty hefði
tekist upp þegar hún var að segja frá öllu
fína fændfólkinu sínu og lofa Agöthu öllu
fögru .... Gullin loforð, sem öll yrðu svikin.
Undir eins og hún hefði selt húsið mundi hún
ekki líta við Green-fjölskyldunni. Hún mátti
skammast sín! En hvað gat Rósalinda gert?
Ekkert. Að minnsta kosti ekki strax. En
kannske .... Hvernig skyldi mr. Green líta
12.
Haifa tveir.
á málið þegar hann kæmi? Jú, hún var stað-
ráðin í að tala við hann.
Og það lét hún duga um sinn og fór svo að
hugsa um John. Hann hafði ekki símað og
ekki var hann í klúbbnum heldur um kvöldið,
þegar hún borðaði þar ásamt Green-fjölskyld-
unni.
En Kitty kom að borðinu til þeirra, iðandi
af kæti.
— Eg heyri að þú ætlir að selja frú Green
húsið þitt, sagði Rósalinda þegar þær voru
orðnar einar.
— Já, hvað um það? Það var lymska í aug-
unum á Kitty.
— Það er ekki rétt af þér að selja henni
húsið fyrr en hún hefir séð það.
— Ekki það? Ætli hún sé ekki sjálfráð um
það. Það er ekkert að húsinu, sem ekki er
hægt að lagfæra með peningum, og Agatha
veður í peningum! Kitty hló harkalega.
— Þú veist að það er ekki heiðarlegt. Það
er ekki aðeins húsið heldur líka loforðin, sem
þú hefir gefið henni.
Brosið hvarf af Kitty. — Þú gerir svo vel
að vera ekki að sletta þér fram í þetta, Rósa-
linda! Haltu þig heldur að Iris og prinsin-
um, og hugsaðu um það sem þér kemur við.
— Hvað áttu við?
— Finnst þér erfitt að skilja það? Hugsaðu
þig um og skiptu þér ekki af því sem þig
varðar ekkert um. Hún sneri bakinu að henni.
Suzette varð líka fokreið yfir þessum sletti-
rekuskap Rósalindu. — Þig varðar ekkert
um það! Þér er víst illa við að við fáum að
koma nærri heldra fólki, en vilt helst hafa
alla kunningja þína fyrir þig. Þú ert svo
engilbiíð meðan við hlýðum þér, en þér er
illa við að við eignumst vini af eigin ram-
leik.........
Rósalinda gafst upp við að koma fyrir þær
vitinu.
Suzette er enn reið við Rósalindu og sagði
ekki orð er þær riðu út saman morguninn
eftir. Rósalinda var þögul og beygð, bæði út
af misklíðinni við frú Green og vegna þess
að hún heyrði ekki frá John. Hún var í si-
fellu að skyggnast í laumi, hvort húh sæi
ekki háa manninn í einkennisbúningnum. Það
var sjaldan sem John fór ekki í útreiðar-
túr á morgnana. Það var ekki fyrr en þær
höfðu riðið nokkrar umferðir á brautinni að
hún kom auga á hann við klúbbhúsið.
Rósalinda var bæði reið og vonsvikin út af
John, en þó gat hún ekki að því gert: hjart-
að fór að slá hraðar er hún sá hann. Þegar
þau voru komin nærri hvort öðru var hún
allt í einu hrædd, sneri hestinum allt í einu
frá og þeysti á burt.
— Halló, Rósalinda! kallaði John og þeysti
á eftir.
Hinir hestarnir urðu ókyrrir og reiðmenn-
irnir sendu þeim tóninn.
— Hvaða tiltektir eru þetta? sagði gam-
all ofursti fokvondur. — Halda þessir ungl-
ingar að reiðvöllurinn sé sirkusbraut?
En nú hafði John náð í Rósalindu: —
Stansaðu, Rósalinda!
Ilún hlýddi og þau sveigðu bæði út á braut-
arjaðarinn til að rýma fyrir einhverjum, sem
fóru hjá.
— Hvers vegna þeystir þú svona burt?
spurði hann.
— Eg veit ekki. Hún forðaðist að líta í aug-
un á honum. — Það var víst eins og hver önn-
ur vitleysa. Allir eru víst eitthvað brenglaðir
um þessar mundir, held ég.
— Varstu að flýja mig?
— Þig? Hví skyldi ég flýja þig?
— Mér fannst það helst. Og ég skal ekki
áfellast þig. Við erum víst öll eitthvað brengl-
uð núna.
— Ekki þú, svaraði hún. — Þú gætir aldrei
gert neina vitleysu.
Röddin var dálítið beisk, gerólík venju.
Hann sperrti uppa augun og horfði á hana.
— Eg er hræddur um að framkoma mín hafi
ekki verið vítalaus, Rósalinda.
Hún hló til að reyna að láta sem minnst
bera á hver órótt henni var niðri fyrir, og
sagði glaðlega: — Þú tekur öllu of alvarlega,
John. Svona .... getur alltaf komið fyrir ....
— Heldurðu það? Hefir það kannske komið
fyrir þig áður?
Nú forðaðist hún aftur að líta í augun á
honum. — Eg er orðin nítján ára og hefi átt
heima í Cairo í mörg ár.
Hann horfði fast á hana, eins og hann vissi
ekki hvernig ætti að skilja hana. Svo brosti
hann: — Og þú hefir mikla karlmannahylli.
— Þökk fyrir það. Nú fyrst leit hún framan
í hann. — Eigum við ekki að slást í hópinn
með hinum aftur?
Þau riðu burt samsíða og nú fann Rósalinda
aftur þetta unaðslega, sem hún hafði fundið
þegar hann kyssti hana. Hún varð svo sæl.
Svo að John þótti þá vænt um hana —
samt..........
Nú fór unaðslegur tími í hönd hjá Rósa-
lindu. 'Hún var í draumaheimi og lifði aðeins
fyrir þær fáu stundir sem hún var með John,
hvort heldur það var nú á reiðvellinum eða í
samkvæmi. Henni nægði það um sinn — hún
var svo ung og óreynd. Koss Johns hafði vak-
ið hana, en það var undir honum komið hvort
meira yrði milli þeirra.
John skildi hana ekki að fullu, enda rugluðu
hans eigin tilfinningar hann. Þetta hafði kom-
ið svo snögglega — fyrir nokkrum mánuðum
fannst honum Rósalinda vera barn.
Það var annar maður, sem þekkti konulund-
ina betur. Hann skildi hvernig öllu var farið
með Rósalindu. En vitneskja Ali prins gat
hvorki hjálpað Rósalindu — eða sjálfum hon-
um.
KYNLEG ÞRENNING.
Prinsinn efndi það sem liann hafði lofað
Iris og Rósalindu, og það leið aldrei langt á
milli að bifreiðin hans þyti út úr borginni með
þau þrjú fram í. Stundum fór hann líka með
þær í ,,kynnisferðir“ um borgina og þá skoð-
uðu þau innfæddrahverfin, en þangað gátu
ungu stúlkurnar ekki hætt sér einar. Eða
hann leigði lítinn bát og þau fóru í teskálana
á Nílarbökkum.
Þau skemmtu sér í þessum ferðum og eng-
inn amaðist við þeim. Agatha hélt sig með
Kitty og hinum eldri frúnum, og Suzette hafði
eignast nýja kunningja í klúbbnum. John var