Fálkinn - 02.10.1953, Síða 13

FÁLKINN
13
alltaf að vinna síðdegis, og Iris og Rósalinda
urðu þvi að halda sig saman — ásamt prins-
inum.
En vitanlega hafði verið tekið eftir þess-
um ferðalögum.
— Ætlið þið út með prinsinum í dag? spurði
Suzette einu sinni.
— Já, hánn ætlar að sýna okkur fornu graf-
irnar við Fayoum, sagði Rósalinda.
Suzette hló. — Hann er heitur í ástum, er
það ekki?
— Hver? Prinsinn? Hann hefir að minnsta
kosti miklar mætur á Iris, ef þú átt við það.
En það gera allir karlmenn.
— Iris! Hver var að tala flm Iris? Þú veist
jafnvel og ég að það ert \m, sem prinsinn er
að dingla við.
— Suzette!
— Suzette, já. Þú getur sparað þér þennan
sakleysissvip. Prinsinn er vitlaus eftir þér. En
þú ert kannske ekki alveg viss um hann ennþá
.... Hvað skyldi ónefndur maður segja, ef
hann vissi um þetta flakk þitt með prinsinum?
Rósalinda skalf, en vildi ekki láta Suzette
sjá hve reið hún varð. — Þér skjátlast, Suz-
ette. En þér er alveg frjálst að segja ónefndum
manni hvað ég aðhefst. Segðu honum hvað
sem þú vilt! Eg skal ekki halda aftur af þér.
Þær horfðust stundarkorn í augu, fokreiðar
báðar. Svo hreytti Suzette út úr sér: — Þakka
þér fyrir, en ég ætla ekki að bera slúður um
þig. Eg er víst ekki eins fín og þú, en ég veit
þó hvað er sæmandi...........
Svo strunsaði hún út og Rósalinda sat eftir
og horfði í gaupnir sér. Eg hefði ekki átt að
taka þessu svona, hugsaði hún með sér ag
fékk samviskubit. Suzette er næm og ímynd-
unarveik, og elskar John út af lífinu. Hún er
undarleg stúlka. Og hún hefir rétt að mæla:
hún hefir sómatilfinningu og er heiðarleg.
Jafnvel þó að hún geti orðið vond þegar hún
reiðist, mundi hún vafalaust aldrei bera róg og
bakmælgi. John hafði haft rétt fyrir sér er
hann sagði einu sinni að margt gott væri í
Suzette.
Orð Suzette: Þú veist jafn vel og ég að það
ert þú, sem prinsinn er að dingla við, héldu
áfram að klingja í eyrum Rósalindu það sem
eftir var dagsins. Var þetta satt?
Aðeins fáum sinnum hafði framkoma prins-
ins bent í þá átt. En Rósalinda hafði verið
hrædd við að viðurkenna þetta með sjálfri
séi'. Sama daginn síðdegis — í reiðtúrnum frá
Fayoum — fékk hún svar við spurning-
unni..........
Þeim hafði dvalist lengur við grafirnar en
ætlað var, og hestarnir voru farnir að ókyrr-
ast. — Við skulum lofa þeim að sprikla, sagði
Iris og svo hleyptu þau öll á sprett í sandinum.
Þegar þau höfðu riðið svo sem stundarfjórð-
ung fann Rósalinda að eitthvað var að hnakkn-
Hvar er strandvörðurinn?
um hennar. Hann fór allt í einu út í aðra
hliðina og um leið missti hún stjórn á hest-
inum, sem fældist og hljóp allt hvað af tók.
Rósalinda hélt sér dauðahaldi en hafði fest
hægri fqíinn í istaðinu, og þegar hesturinn
hljóp útundan sér missti hún alveg taumhald-
ið.........
Hún heyrði aðeins hófaskellina og lokaði
augunum, lömuð af hræðslu. Á sama augna-
bliki fann hún að henni var lyft, fóturinn losn-
aði úr ístaðinu — og hún sat á hesti prinsins!
Sterk hönd hélt um hana, en hesturinn hélt
áfram á sömu fleygiferðinni.
— Þökk, stamaði hún og tók andköf og
reyndi að rétta úr sér á hnakkboganum hjá
prinsinum. — Hvernig gátuð þér . . . . ? Rödd-
in þagnaði og hún starði agndofa á andlitið
bak við sig. — Við .... við ríðum i öfuga átt!
æpti hún. Takið utan um hana varð fastara,
maðurinn svaraði ekki en eldur brann úr aug-
um hans. Svona héldu þau áfram á fleygiferð
yfir sandana.
Svo nam pi’insinn staðar og linaði á takinu
um Rósalindu.
— Hélduð þér að ég ætlaði að nema yður á
burt?
— Það var svo að sjá um tíma .... Rósa-
linda reyndi að hlæja, en röddin var óstyrk.
— Það munaði líka minnstu að ég gerði
það — í augnabliks brjálæði, sagði hann og
setti hana af baki.
— Eigið þér við . .. . er yður alvara? Rósa-
iinda fékk ákafan hjartslátt og stokkroðnaði.
Eitt augnablik óskaði hún að hann hefði gert
það. I fyrsta skipti á ævinni skildi hún hvað
ástríða var. Hún lifði ríkar en hún hafði nokk-
urn tima gert og með klökku hjarta hugsaði
hún með sér: Ef það aðeins hefði verið
John^..........
ALI prins hafði snúið sér frá henni án þess
að svara, og kom nú aftur og teymdi hest
Rósalindu, sem hafði stansað þegar hinn hest-
urinn gerði það. Iris hafði náð í þau aftur. —
Þetta var ljómandi sýning! sagði hún.
— Já, var það ekki? Rósalinda var með móð
ennþá. — Eg hélt að mín síðasta stund væri
komin.
Prinsinn athugaði hnakkinn á hesti Rósa-
iindu og' tókst að dytta að gjörðinni, svo að
Rósalinda gat setst í hann aftur. — Eg vona
að þér séuð ekki svo hrædd að þér getið ekki
riðið heim?
— Nei, nei. Og þakka yður innilega fyrir
. .. . ég veit ekki hvernig ég á að orða það en
þetta er það djarfasta, sem ég hefi séð ....
Hann brosti og hjálpaði henni á bak. Þegar
hún tók við taumunum af honum mættust
augu þeirra, föst og alvarleg. Og nú skildi hún
að Suzette hafði rétt fyrir sér. Hún fölnaði
og brúnu augun sýndu ótvírætt að henni var
órótt innanbrjósts.
En prinsinn brosti aftur og steig á bak.
— Eg má ekki vera hrædd við hann, hugs-
aði Rósalinda. Hann er vinur minn. En gat
vináttan haldist eftir þetta? Ó, ég vildi óska
að þetta hefði aldrei komið fyrir, hugsaði hún
með sér og reyndi að depla augunum til að
eyða tárunum sem blinduðu hana.
Þau riðu samsíða og fóru hægt og litu ekki
hvert á annað. öll voru hugsandi. Þetta at-
vik hafði valdið alvarlegri truflun á hinum
undarlega kunningsskap þeirra þriggja ....
Það var ekki Rósalinda ein sem hingað til
hafði forðast að horfast í augu við raunver-
una. Ali prins hafði líka lifað í eins konar
draumatilveru. En eftir að hann hafði afhjúp-
að, að hann var ástfanginn í Rósalindu viður-
kenndi hann þessa ást fyrir sjálfum sér.
Hjá Iris markaði þessi ferð timamót. Hún
hafði aldrei farið dult með að henni litist vel
á Ali, en samt var þetta tilfinning, sem hún
gat ráðið við. En þegar hún sá prinsinn teygja
sig fram og þrífa Rósalindu í fang sér og setja
hana fyrir framan sig í hnakkinn og þeysa
af stað, blossaði ástríðan upp í henni svo að
hún gat ekki ráðið við. Ó, ef það hefði verið
hún! Iris hafði alltaf verið ástleitin og blóð-
heit, en hafði aldrei verið jafn gagntekin af
nokkrum manni og af Ali. — Eg verð að fá
hann til að bjóða mér í bílferð á morgun,
hugsaði hún .... en án þess að Rósalinda
verði með okkur............
Ef þau tvö hin hefðu ekki verið svona hugs-
andi mundu þau hafa tekið eftir roðanum í
andliti hennar, sem venjulega var svo fölt.
Augun voru líkust því og hún hefði hitasótt
ADAMSON
Furðnleg þróun.