Fálkinn - 22.01.1954, Blaðsíða 11

FALKINN
11
Landru
Morðmál Englendingsins Christie
hefir að yonum vakið hrylling.
En á fyrri styrjaldarárunum var
uppi annar ódæðismaður honum
verri — Frakkinn Henri Landru.
IIANN var visinn og ótútlegur, með
ljótt alskegg, pireygður og alls ekki
iiklegur til að ganga i augun á kven-
fólkinu. Og hann var líka kominn á
efri ár. Samt tókst honum að eignast
283 kærustur á nokkrum árum, sam-
kvæmt bók'haldi lians sjálfs. Hann
varð að skrifa þetta lijá sér, því að það
var of flókið til að leggja það allt á
minnið. Það sem greiddi honum götu
að kvenhjörtunum var ísmeygileg,
þýð rödd, og svo þóttist kvenfólkið
líka sjá eitthvað ómótstæðilega seið-
andi í augunum á honum.
Hann hafði lag á að snuðra uppi
konur, sem þóttust einmana í lifinu
og þráðu kynni við karlmenn. Henri
Landru ferðaðist mikið stöðu sinnar
vegna, því að liann var fornsali að
nafninu til og keypti skran hvar sem
hann komst höndunum undir.
Nafnið Henri Landru notaði hann
aldrei þegar hann kynnti sig kven-
fólkinu. Sú fyrsta sem varð fyrir
barðinu á honum var Madame Cuchet
i Fauborg St. Denis i Paris. Hann
kynnti sig henni undir nafninu líay-
mond Diard André og sagðist vera
póstmaður. Ilún varð hrifin af hon-
um og hirti ekki um að spyrja hann
frekar um fortið eða uppruna. En
Landru vissi ýmislegt um frú Cucliet
— það hafði hann kynnt sér áður en
liann fór að bera í liana víurnar.
Hún var mjög fríð þó að luin væri
komin um fcrtugt, en það skipti liann
iitlu. Hann mat meira, að hún átti það
sem hann taidi „sæmileg" efni. Hún
bjó með syni sínum, 18 ára, en það
setti Landru ekki fyrir sig. Hann ætl-
aði sér hvorki að verða maður frúar-
innar eða stjúpi piltsins.
Frúin sagði vinkonunum, að mon-
sieur André hefði beðið sin og að
hún hefði tekið honum. Eftir nokkra
mánuði fluttust þau mæðginin frá
Faubourg St. Denis heim til Landru
í Chantilly, tæpa 50 km. frá París.
Og þaðan í fallega villu i Vernouillet
við Seine. Frú Cuchet sá um hús-
gögnin og húsaleiguna.
Hún hafði kynnst Landru um sum-
arið. Nii var komið fram í desember.
En áður en janúar var liðinn voru þau
horfin frú Cuchet og sonur hennar.
Landru sagði síðar að þau hefðu gert
upp öll sín skipti og að frú Cuc.het
og sonurinn væru farin til Englands.
— Þau sáust aldrei framar, hvorki
i Englandi né annars staðar í veröld-
inni.
Að þvi er best er vitað yar Cuchet
fyrsta konan, sem Landru stútaði.
En nú var dýrið vaknað í honum
fyrir fullt og allt. Áður hafði hann
verið það sem Frakkar kalla „cheva-
lier d’ industri", smáprettóttur svika-
hrappur, sem hafði tent i tukthúsinu
nokkrum sinnum fyrir afrek sin.
Hann var fæddur i Paris af heiðar-
legu og iðjusömu fólki. Um tima vann
hann á skrifstofu hjá húsameistara
uns liann var kvaddur í herþjónustu.
Hann varð sersjant og þegar heim
kom kvæntist hann Parísarstúlku og
T ískumyndir
átti 283 kærustnr
09 mtfrti ellefu.
átti fjögur börn með henni. En nú
fór liann að gerast ófrómur. Hann
setdi bíla sem hann átti ekki.
Landru komst yfir frú Cuchet um
það leyti sem fyrri heimsstyrjöldin
var að byrja. En Landru slapp því
miður við að fara i striðið. Fjórum
mánuðum eftir að frú Cuchet livarf
heimsótti Landru frú Laborde-Line,
47 ára ekkju. Hún vildi setja húsgögn
og Landru heimsótti liana sem forn-
sali, en undir nýju fölsku nafni. Nú
hét hann Cuoliet — hann vílaði ckl;i
fyrir sér að taka nafn konunnar sem
hann hafði myrt.
Þau Landru og Laborde-Line urðu
góðvinir og ekkjan var i sjöunda
bimni. Hún var fædd í Suður-Ameríku
og þótti unaðslegt er Landru gaf henni
gælunafnið „Brésil" (Brasilía). Þessu
nafni er hún skráð í dagbókina, sem
hann skráði allar vinkonurnar i!
Landru lifði góðu lífi á reitum frú
Cuohet og hafði meira að segja keypt
sér bíl, og fór með ekkjuna i skemmti-
ferðir. Sú síðasta gat að vísu tæplega
heitið skemmtiferð. Landru ók henni
heim i húsið i Vernouillet. Siðan hefir
frú Laborde-Line ekki sést. Iíunn-
ingsskapurinn hafði staðið rétta 30
daga.
En á þessum sömu dögum undirbjó
liann næsta ódæðisverkið. Ilann setti
auglýsingu i blöðin um að fá að kynn-
ast konu, sem væri áfram um að
giftast, og sem að efnum og aldri
væri samboðin þeirri lýsingu er hann
gaf af sjálfum sér. Hann sagðist ver'a
hálffimmtugur og gerði grein fyrir
efnáhag sínum.
Kona sem hét frú Guillin svaraði.
Hún var 51 árs og ekkja. Landru
leist vel á hana eftir að hann varð
þess vísari að hún hafði nýlega feng-
ið arf, sem var um ferfatt stærri en
ateiga tians. Og frú Guillin var hrifin
af honum. Henni leist ljómandi vel
á húsið i Vernouillet og fannst mikið
varið í bílinn. Landru kleip ekki af er
hann var að segja frá sjálfum sér.
Hann sæti i ábyrgðarmikilli stöðu og
ætti innan skamms að verða konsúll í
Ástraliu. Frú Guillin lofaði forsjón-
ina fyrir að liafa kynnst manninum.
Hún kom oft til Vernouillet. Einu
sinni varð henni litið gegnum skráar-
gatið á herbergi, sem alttaf var læst,
og sá þá mikið af kvenfatnaði (líklega
af Laborde-Line).
„I þessu lierbergi dó blessunin hún
móðir mín,“ sagði Landru með grát-
stafi i kverkunum. „Það er óhreyft
eins og hún skildi við það.“ Þarna
þóttist frú Guiljin sjá sönnun fyrir
hjartagæsku unnusta síns. Síðustu
ferð sína til Vernouillet fór hún rétt-
um tveimur mánuðum siðar en frú
Laborde-Line.
Verðbréf frú Guillin voru seld
skömniu síðar. En þremur árum síðar
voru ýmsir munir hennar enn í
vörslum Landrus. Tii dæmis hárkollan
hennar, sem Landru hafði geymt sem
minjagrip.
I.ANDBU var ekki lengi í Vernouillet
eftir að frú Guillin livarf. Hann flýði
þetta líkhús og leigði sér einbýlis-
hús í Gambais, við Rambouilletskóg.
Húsið hét „L’Hermitage" og fullnægði
betur kröfum þeim, sem Landru —
sem hét nú Raoul Dupont — gerði
til húsakynna sinna. Húsið sem frú
Cuchet og sonur hennar, frú Laborde-
Line og frú Guillin höfðu verið myrt
i, var full nærri öðrum húsum. En
liúsið i Gambais var vel afskekkt.
Áður en árinu lauk hafði Landru
gert út af við eina konuna enn. Það
var frú Heon, 55 ára ekkja frá Le
Havre, sem hann hafði náð til með
auglýsingu. Þegar hann hafði stútað
lienni og komið eigum hennar í pen-
inga skráði hann hana í minnisbók
sína undir nafninu „Havre“. Líka
bafði hann skrifað þar verð á tveimur
farmiðum milli Parísar og Gambais.
Annan fyrir báðar teiðir og hinn fyrir
eina — frúin þurfti ekki farmiða til
baka.
Frú Collomb, 40 ára kom næst.
Landru tryggði sér húsgögnin hennar,
traust og tiltrú og það sem hún átti
af jarðneskum auði. Hún lauk ævinni
i Gambais eins og frú Heon hafði gert
og fleiri gerðu siðar. Allar voru skráð-
ar í minnisbók Landrus.
Svo kom Audree Babelay. Hún var
aðeins 19 ára. Landru hvikaði frá
reglunni i þetta skipti. Allar fyrri
konurnar höfðu átt eitthvað til, en
Audree átti ekkert nema æskublóm-
ann. En samt hvarf hún, eftir að hafa
heimsótt Landru í Gambais.
Og næst kom ekkjan Buisson. Hún
var finuntug, og Landru var heillaðri
af 10 þúsund frönkunum hennar en
henni sjálfri. Það voru peningar í þá
daga, þó að þeir séu litils virði núna.
— Og svo kom frú Jaume, 38 ára.
Hún hafði farið frá manninum sínum,
en átti eignir, sem liægt var að koma
í peninga.
Og svo kom frú Pascal, 36 ára, sem
fannst Landru vera „einstaklega við-
feltdinn" og fyrirmynd annarra
manna. En þessi fyrirmynd afgreiddi
auðtrúa frúna ftjótlega i annan og
betri heim og seldi eignir hennar. Svo
kom frú Marchandier. Hún heimsótti
Landru í Gambais eftir að hafa samið
við hann um kaup á húsgögnum. Hún
hafði með sér tvo hundana sína, það
Framhald á bls. 14.
SAMKVÆMISKJÓLL.
Þessi kjóll er teiknaöur af Jaques
Fath og sýnxr gerla þá tilhneigingu
tiskuliöfunda i ár aö sleppa mittxs-
saumnum og setja kjólinn í þess staö
saman fyrir neöan brjóst.
TÍSKUKJÓLL.
Þessi kjóll sýnir mjög vel stefnu tisk-
unnar í vetur. Hann er teiknaöur af
hinum frœga tískuhöfundi Jacques
Fatli og er eins og flestir kjólar hans
í ár þröngur upp undir brjóst. KjóU-
inn er ennfremur bϚi kraga- og erma-
laus en efri hluti blússunnar hixis vegar
lagöxxr í lausar fellixigar.