Fálkinn - 22.01.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
um — nema einu gleymdi ég: að spyrja hann
nafns!“
„Æ, pabbi, pabbi!“ Anna hló og fylgdi
honum út fyrir dyr. „Ég skal hafa gengið frá
skjölunum þegar þú kemur aftur.“
En hún fór ekki til sjúklingsins strax.
Hjúkrunarkonan var nýkomin og var að fara
upp með heitt vatn, handklæði og þess háttar.
Best að hinkra ofurlítið við. Og svo gægðist
hún fram í eldhúsið. Þar sat Moira á stól við
eldhúsborðið og var að flysja kartöfiur, en
hafði bók á ská upp við gluggapóstinn svo
að hún gæti lesið um leið.
„Ö, Anna, ef þú vissir hvað þetta er spenn-
andi!“ sagði hún. „Hlustaðu nú á: „Um
grannan kroppinn var kjóll úr silfruðu hýja-
líni, og féll svo vel að, að hún var líkust nöðru
þegar hún hreyfði sig. Um hálsinn hafði hún
festi úr dúfnablóðsdropum, sem rajahinn
hafði gefið henni er þau hittust fyrst í Bom-
bay. Er það ekki svellandi?“
„Ég veit ekki,“ sagði Anna. „Mér finnst
það varla sæmandi að þiggja rúbínafesti af
karlmanni í fyrsta sinn sem maður sér hann!
Að þú skulir nenna að lesa svona bull, Moira!“
„Ég verð að gera það,“ svaraði hún kulda-
lega. „Manni veitir ekki af að hafa eitthvað
litríkt og spennandi til þess að lífga upp þessa
dapurlegu tilveru.“
Þá fór Anna að hlæja. ,,Æ, litla systir, bara
að þú gætir heyrt til sjálfrar þín! Þú hefir að
minnsta kosti alla þá litauðgi og spenning,
sem ég hefi til að lifa á ... . Moira, þú veist
hve mér er illa við að vera að nauða á þér.
En nú verður þú að standast prófið í þetta
sinn og fá aðalpróf af versluna rskólanum.‘‘
„Ég fell, þú mátt reiða þig á það! Þú hefir
ekki hugmynd um hve erfitt þetta er.“
„Víst er það erfitt, en úr því að aðrar stúlk-
ur geta það þá ættir þú að geta það líka. Og
þú lofaðir honum pabba að vera iðin, þú veist
hve áríðandi það er að þú getir unnið þér
fyrir fötum og vasapeningum. Næst kemur að
því að senda tvíburana í lærdómsdeildina, og
við höfum ekki efni á því, ef þú getur ekkj
hjálpað dálítið til ......“
Moira virtist alveg ósnortin af þessu. „Auð-
vitað ætla ég að fá mér vinnu. En ég fékk
ekki að taka þessa stöðu í snyrtivörubúðinni.
Og ég fékk ekki heldur að fara í dansskólann
í staðinn fyrir verslunarskólann. Og þó sagði
kennarinn, að ef ég lærði undirstöðuatriðin,
skyldi hann sjá um að ég kæmist í ballettinn!"
Anna varp öndinni. Þær höfðu talað um
þetta allt margsinnis áður. Bæði hún og faðir
hennar voru hálfhrædd um Moiru, hún var
svo barnaleg, svo sólgin í skemmtanir og svo
auðsveip! Þau gátu blátt áfram ekki reiðst
henni — en þorðu ekki heldur að sleppa henni
út í þá veröld, sem Moira var ekki maður til
að bjargast áfram í. Anna andvarpaði aftur.
Hvernig mundi fátækri 17 ára stúlku farnast,
ljómandi fallegri, með gullrautt, hrokkið hár,
hörund eins og villijarðarber og mjólk, kank-
vís græn augu og löng, svört augnahár? Sem
ekki gat hugsað um annað en föt og ævin-
týri . .. . ? Og sem var svo sólgin í sælgæti,
að hún gat ekki stillt sig um að kaupa það,
hvenær sem hún átti eyri? Sem var svo kát
og blíð og góð, að það var ómögulegt að
reiðast henni, þó að maður hefði sannarlega
ástæðu til þess stundum...........
En svo voru það tvíburarnir — Anthony
og Antoinette, tólf ára gömul og enn í
barnaskólanum. Tony var greindur og varð að
fá að ganga menntaveg-
inn og verða eitthvað.
En það var óhugsandi
að skilja þau að!
Tony og Toinette
mundu verða veik ef
þau fengju ekki að vera
saman. Þeim var þannig
háttað að annað fann á
sér þegar hitt var veikt,
eða illa lá á því, þó að
langt væri á milli þeirra
. . . . og það breytti engu
þó annað væri piltur
og hitt stúlka. Þau
voru jafnmiklir æringj-
ar bæði, og Anna vissi
nákvæmlega þegar þau
bjuggu yfir einhverjum
brekum — nefnilega
þegar þau voru sem
allra eftirlátust og gerðu
allt sem þau voru beðin
um! I dag léku þau fallhlífarhermenn og hopp-
uðu ofan af þakinu á gömlu brúðustofunni.
Hún var svo lág að þeim var ómögulegt að
fótbrjóta sig. Anna hafði sannfærst um það,
og lét þau eiga sig.
„Eigum við að hafa hindber eða jarðarber
í ábæti,“ spurði Anna. „Það kemur undir
því hvort þú vilt heldur tína, þegar þú ert
búin með kartöflurnar.“
Ekkert svar frá Moiru.
„Afsakaðu að ég trufla þig og rajahinn,"
sagði Anna ertandi. „Hvað er hann að gera
núna?“
Þá heyrðist langt sæluandvarp frá Moiru.
„Hann bítur á jaxlinn svo að hann hvítnar
kringum munninn! Oh svo gengur hann til
hennar, hægt og ógnandi .... Æ, Anna,
kvíddu engu um peningana. Ég veit að húsa-
leigan er ógreidd og að reikningurinn frá
matarkaupmanninum kemur hinn daginn.
En sjúklingurinn þarna uppi borgar það vafa-
laust! Hann er svo forríkur .... Hugsaðu
þér, það var skjaldarmerki á bílhurðinni! Ég
fór sjálf og sá það, undir eins og frú Briggs
sagði það — svanur með eitthvað í nefinu.
Og svo hafði hann skjalatösku úr svínsleðri,
sem hlýtur að hafa kostað einhver ósköp! En
auðvitað er hann giftur og á sex börn, eins
og allir spennandi karlmenn, sem maður
hittir.“
„Ég ætla að fara upp og spyrja hvað hann
heiti, því að hann pabbi gleymdi því,“ sagði
Anna og hló. „Ég skal heilsa honum frá þér
og spyrja hvort hann eigi sex börn og konu
Mka.“
<o>
„Hérna er tebakkinn.11 Moira setti hann á
stólinn við rúmið og brosti glaðlega til sjúkl-
ingsins. Hann leit á hana og það var líkast
og hann yrði forviða. „Ég heiti Moira og er
dóttir læknisins líka. Afsakið þér ef yður
finnst ég framhleypin, en ég veit allt um yður.
Svo að mér datt í hug að spyrja yður hvort
þér viljið að ég þegi yfir því?“
Það kom enn meiri furðusvipur á sjúkling-
inn. „Þegar Anna kom niður og sagði að þér
hétuð John Melton,“ hélt Moira áfram, „nafni
sem er ofur venjulegt, datt mér í hug að þér
væruð ekki allur þar sem þér eruð séður. Svo
að ég fór að leita í vösum yðar og þar fann
ég bréf með utanáskriftinni sir John Melton.
Og þá mundi ég eftir að eigandi Gulwer House
heitir því nafni. Að hugsa sér að þér standið