Fálkinn - 22.01.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
í aðalsmannatalinu og eigið svona dásamlegt,
gamalt hús og eruð þingmaður og allt hvað-
eina! En þér viljið kannske að ég þegi yfir
því?“
Þá skellihló sjúklingurinn. Hátt og hvellt.
Hann hafði fallegar tennur og var failegur
þegar hann hló, hraustlegur og sólbrenndur.
Annars var hann full hátíðlegur fyrir henn-
ar smekk.
„Mér finnst líka afar spennandi að þér skul-
uð vera barón. Mér fannst einhvern veginn
á mér undir eins, að það hlyti að vera eitthvað
skrítið við yður!“ bunaði út úr Moiru. Hún
hallaði sér upp að rúmgaflinum án þess að
vita sjálf í hve fallegum stellingum hún var,
og horfði fast á manninn í rúminu með róm-
antískum grænu augunum. ,,Eg mundi eftir
yður, því að ég sá í vikublaði mynd af
Gulwer House og þar var skirfað um hve
þetta væri merkileg höll. Og þar stóð margt
um yður líka — hvað þér væruð ríkur og
frægur stjórnmálamaður. Þér verðið sjálf-
sagt ráðherra eða sendiherra eða eitthvað
annað ósköp fínt.“
„Ef mig misminnir ekki þá trúðuð þér syst-
kinum yðar fyrir því að ég væri dulbúinn
prins . . . . “ Sjúklingurinn gat ekki enn stillt
sig um að hlæja.
Moira varð hálf vandræðaleg. „Æ — vökt-
um við yður í morgun! Þér voruð vænn að
segja ekki honum pabba frá þvi. Hann hefði
orðið svo reiður.“
„Ég á bágt með að hugsa mér Shefford
lækni reiðan!“
„Nei, vitanlega, hann pabbi er svo góður
að hann verður aldrei reiður, nema það sé út
af einhverju í sambandi við sjúklingana ....
Bara að hann væri ekki svona lítill fjármála-
maður. Við erum bláfátæk, skal ég segja
yður.“
Það kom svipur á andlit sjúklingsins, sem
Moira annað hvort tók ekki eftir eða gat, ekki
ráðið. „Já, ég man að systir yðar sagði, að
flestir sjúklingarnir þökkuðu fyrir hjálpina
en gleymdu að borga reikninginn."
„Já, það er hverju orði sannara. En þér
sem eruð svona skelfing ríkur og búið í höll,
getið auðvitað ekki skilið hvernig það er að
vera fátækur. Og svo eruð þér karlmaður.
Enginn karlmaður veit hvað það er að vera
fátækur og eiga ekki almennilegan kjól.“
„Ég skil það! .... En hvers vegna eruð
þið svona fátæk?“ Maðurinn í rúminu horfði
rólega á Moiru.
„Við erum fjögur, krakkarnir, skiljið þér.
Það er ekki önnu að kenna því að hún er
alltaf að reyna að spara. Mamma dó fyrir
sjö árum og hún lá lengi veik, og það kostaði
peninga, og svo voru það skuldir pabba frá
námsárunum .... og honum verður ekki
við hjálpandi. Hann er stundum heilar næt-
Hvar er ski'pstjórinn?
urnar yfir sjúklingunum og gefur þeim með-
ulin þegar þeir hafa ekki efni á að borga
þau sjálfir. Að maður ekki tali um hvað hann
setur upp. Og fólk sem hefir efni á að borga
— ja, þér skiljið, það er eins og það hafi van-
ist þvi að borga aldrei út í hönd, og pabba
finnst hann ekki getað rukkað það, eins og
hann væri kaupmaður, og svo
„Og svo kemur þetta allt niður á veslings
læknisbörnunum,“ sagði sir John og kímdi.
Hann hafði ekki augun af Moiru, hann festi
sér allt í minni — töfrandi fallegt andlit
stúlkunnar, lipran líkamann, barnslegu fram-
komuna sem enginn gat staðist og skrafhreifn-
ina. Þetta gat verið klókindabragð — hann
hafði orðið fyrir þeim mörgum hjá kvenfólk-
inu um ævina. Eða kannske enn frekar hjá
mæðrum ungra stúlkna. En ef þetta var
klókindabragð þá var það afbragðs vel leikið.
Gat maður talað svona barnalega nema mað-
ur væri barn í lund?
„Jæja, þetta er nú ekki beinlínis kvöl,“
sagði Moira ánægð. „Nema fyrir mig. Ég
neyðist til að læra hraðritun og vélritun.
.... getið þér hugsað yður nokkuð and-
styggilegra?"
„Langar yður fremur til að læra eitthvað
annað?“
„Ef ég á að segja alveg eins og er . .. .“
Moira horfði á hann og spékopparnir í kinn-
unum dýpkuðu. „Það er gott að hún Anna
heyrir ekki til mín! Því að það sem mér finnst
að gæti verið reglulega skemmtilegt væri að
giftast og eignast falleg föt og fara í sam-
kvæmi og hitta spennandi fólk. Ég vil ekki
verða starfandi stúlka. Mér finnst það ókven-
legt .... En skemmtilegt fólk — og vera
húsmóðir og svo . .. .“
„Hvað eigið þér við með „skemmtilegt
fólk“?“
„Svona fólk eins og kemur í samkvæmin
hjá yður á Gulwer House, til dæmis!“
Maðurinn í rúminu horfði athugull á hana.
„Með öðrum orðum — yður mundi þykja
gaman að koma í heimsókn í Gulwer House í
nokkra daga?“
Moira ljómaði af ánægju. „Ö, það væri dá-
samlegt . .. . “ En svo hvarf brosið jafn skjótt
og það hafði komið. „En jafnvel þó að þér
byðuð okkur heim þá gætum við ekki kom-
ið. Við eigum engin hæfileg föt. Ég hefði gam-
an af að sjá svipinn á hinum gestunum —
þessum sem myndin var af í blaðinu.....
þegar við Anna kæmum inn. Ég í besta kjóln-
um mínum!“ Hún hló svo að undir tók í her-
berginu. „Ég hefði gaman af að sjá svipinn
á yður lika .... kjóllinn sem ég erfði eftir
önnu og hún hafði átt hann í fjögur ár!“
Nú hló sir John líka. Nei, það var óhugs-
andi að þetta náttúrubarn væri að falsa sjálft
sig .... það var eins hollt að taka hana al-
varlega. Fólkið sem hann hafði lent hjá eftir
bílslysið var gerólíkt fólkinu, sem hann um-
gekkst venjulega.
„Annars er ég ósanngjörn gagnvart önnu,“
hélt Moira áfram. „Það síðasta sem við feng-
um frá henni Nell frænku okkar voru ljóm-
andi útiföt, og þau fékk ég, þó að Anna ætti
eiginlega rétt á þeim. Og útifötin hennar
voru hrœöileg........“
„En ætli það komi ekki meira frá Nell
frænku?“
„Nei. Hún fórst í sprengjuárás, skiljið þér
.... og hún mamma hennar er ekki þannig
að hún fari að kaupa nýtt handa fátækum
systrabörnum. Svo er nú það.“ En hljóðið
í Moiru var glaðlegt eigi að síður. „Svona
er að vera fátækur, skiljið þér, sir John.“
„Segið þér mér meira. Þér eigið tvö yngri
systkini lika, ef mér heyrðist rétt i morgun.“
„Tvíburana, já.“ Og nú fór Moira að hlæja
aftur. „Þau eru yndisleg, en einstakir óláta-
belgir .... Nú er Anna frammi, að reyna
að sópa eftir þá, veslingurinn .... en mér
fannst það rétt af þeim. Bara að það hefði
ekki gengið út yfir börn slátrarans. Við eig-
um nefnilega talsvert stóran reikning óborg-
aðan hjá slátraranum, skiljið þér.— það er
alltaf þessi rukkarastraumur hérna á heimil-
inu .... og slátrarinn er bannsettur þjarkur.
Tvíburarnir hittu hann Eirik slátrarans þar
sem hann var að binda tóma blikkdós í rófu
á ketti. En svo tíndu þau saman að minnsta
kosti fimmtán tómar niðursuðudósir af sorp-
haugunum á Eirík, og ráku hann um göturnar
i þorpinu svo að allir sáu. Þau voru tvö, prakk-
ararnir, og höfðu vopnað sig með brenni-
netlum, og Eirikur var berfættur . . . . ja, því-
lík læti! Slátrarakonan var að sima og réð
sér ekki fyrir vonsku, svo að þess vegna kom