Fálkinn - 14.05.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
I
FRAMHALDSSAGA:
17.
Þegar lijiirlu mætast
á fjögra laufa smárann sinn. Fóðrið á stólnum
var sannarlega slitið og upplitað, og veggfóðr-
ið líka. Gólfábreiðan var hörmuleg, og hurð-
irnar á bókaskápnum stóðu opnar ....
Anna tók hendinni um ennið á sér. Sat hún
þarna og var að 'setja út á gamla bernsku-
heimilið sitt af því að hún hafði hátt heima
í höll í nokkra mánuði, þar sem allt var full-
komið og fágað og allt innanstokks það dýr-
asta, sem hægt var að kaupa fyrir peninga?
Hún fékk tár í augun og áður en hún vissi
af hafði hún grúft sig niður í sófann og var
farin að hágráta. Hún hafði svo mikinn ekka
að henni fannst hún vera að springa, líkami
hennar hristist. Og loks hafði hún grátið eins
og hún þurfti.
Svo sofnaði hún. Hún var svo þreytt að
hún hafði ekki einu sinni rænu á að fara úr
jakkanum. Hún sofnaði eins og hún stóð, og
þegar hún vaknaði aftur vissi hún að það
hlaut að vera komið langt fram yfir nón. Sólina
lagði ekki gegnum gluggana og rykugu rúð-
urnar. Anna stóð upp og opnaði glugga svo
að heitt og hressandi sumarloftið lagði inn.
Svo gekk hún að sófanum aftur. Hún lagðist
á bakið, með alla svæflana undir höfðinu og
horfði upp í loftiö.
Hún hafði hvílst og hún var orðin róieg og
nú fóru hugsanir hennar að snúast um það,
sem hún hafði óttast að hugsa um allan dag-
inn — um John. Nú gat hún rifjað upp fyrir
sér skelfingalaust það sem hafði gerst kvöldið
áður. Hvernig John hefði komið inn í svefn-
herbergið hennar ólgandi af afbrýði og reiði,
hvernig hann hafði þrifið hana og þrýst henni
að sér og kysst hana — aftur og aftur. Nú
var öll hræðslan horfin. Eða hafði þetta í
raun réttri verið hræðsla. Var það ekki eitt-
hvað annað?
Svo rifjaði hún upp í huganum allt sem þau
höfðu talast við og allt sem hafði gerst milli
þeirra. Hún mundi hve byrstur hann var, hve
svipurinn var æstur, hve fast hann tók á
henni, en þó umfram allt varir hans er þær
þrýstu að munni hennar, og líkama hans ....
iwersu föst faðmlög hans voru. Og nú fór
hjarta hennar að hamast aftur og blóðið
streymdi fram í kinnarnar. Hann hafði sagt
að hann elskaði hana. Að það væri þess vegna
sem hann hefði gifst henni, og að hann hefði
vonað að hún yrði sín, en viljað bíða þangað
til hún færi að elska hann. Og svo hafði hann
orðið hamslaus af reiði ,er hann þóttist sjá
að hún duflaði við Charles og væri sér ótrú
.... það var engin furða þó að hún yrði
hrædd er hún sá hann reiðan .... en hafði
hún eiginlega orðið hrædd? Við hann?
Nei, þetta hafði ekki verið hræðsla. Nú
vissi Anna upp á hár hvers vegna hún hafði
flúið frá John, hvers vegna hún hafði misst
jafnvægið þegar hann kom nærri henni.
Hún sá sjálfa sig eins og hún hafði verið þarna
heima — hjá fjölskyldu sinni. Hún hafði ann-
ast um þau öll, haft gát á systkinum sínum,
látið peninga endast fyrir mat og öðrum nauð-
synjum. Allir höfðu elskað hana og litið upp
til hennar, það var hún sem hafði ráðið öllu,
alltaf hún sem hafði verið stei’kust, sú sem
allir hlýddu.
Og svo hafði tilviljunin ráðið því að John
lenti á þessu heimili. öllum hafði fallið vel
við hann, dáðst að honum og búist við svo
miklu af honum — nema hún. Af því að hún
var afbrýðisöm, af því að hann var sterkari
en hún! Hún hafði ekki verið hrædd við
líkamskrafta hans eða auð hans og metorð,
hún hafði verið hrædd um sjálfa sig. Hrædd
um að sigrast af honum, að falla fyrir honum
og missa þá valdastöðu, sem hún hafði innan
fjölskyldu sinnar — gefast upp fyrir honum.
Elska hann ....
Já, svona var samhengið í þessu. Hún hafði
verið hrædd við tilfinningarnar, sem hann
vakti hjá henni, og sem voru svo sterkar að
þær urðu henni ljósar í hvert skipti sem hún
sá hann. Þess vegna hafði hún barist svona
ákaft fyrir því að gefa ekki sjálfa sig.....
Nei, hún hafði ekki orðið hrædd þegar hann
faðmaði hana að sér í gærkvöldi. Hún hafði
verið sæl, hún hafði svo lengi þráð að hann
gerði það, þó að hún vildi ekki viðurkenna
það. Hún elskaði hann, elskaði hann á allt
annan hátt en hún hafði elskað og annast um
föður sinn og systkini sín. Það var eins og
brennandi þrá logaði um hana alla hvenær
sem hún hugsaði til Johns!
,,Ég elska hann — elska hann — elska
hann!“ hugsaði hún með sér og brosti. Augu
hennar sögðu engum hvað í þeim bjó, þegar
hún gægðist út um gluggann. En hún sá John
fyrir sér, hávaxinn og rólegan, alvarlegan með
strokið hár og gáfuleg grá augun .... nei,
hún vildi heldur sjá hann eins og hann hafði
verið í nótt, þegar hann var inni hjá henni,
hún heyrði ástríðuna i rödd hans, fann munn
hans þrýsta að sínum munni. Þetta var ást,
þessi dásamlega tilfinning sem fór eins og
hlýja um allan líkamann, þessi undursamlega
þrá — og nú varð hún að flýta sér heim til
hans. Þar var hennar rétta heimili. Hvar svo
sem hann var þá varð hún að fá að vera hjá
honum, með honum, við hliðina á honum —
alltaf!
Hún settist í sófann og strauk fingrunum
gegnum hárið. Hvernig átti hún að rata heim
til Gulwer House? Hún hafði verið fjóra eða
fimm tíma að aka hingað, en að vísu hafði
hún ekki farið skemmstu leið heldur ekið út
í bláinn. Ef hún gæti náð sér í landsuppdrátt
gæti hún kanske komist heim í tæka tíð.
Nú marraði í hurð einhvers staðar í húsinu.
önnu varð hverft við og hún spratt upp. Hún
heyrði fótatak í forstofunni, það færðist nær
og hún varð hræddari og hræddari. Líklega
var þetta nýi eigandinn að athuga húsið ....
hvaða skýringu gat hún gefið á því að hún
var þarna?
Dyrnar opnuðust og John kom inn. Hann
var með kynstur af pokum og bögglum í hönd-
unum og hann brosti til hennar. „Ég fór út
til að versla þegar ég sá að þú svafst,“ sagði
hann. „Mér datt í hug að þú mundir vakna
á venjulegum te-tima og að þú mundir vera
orðin svöng .... er það ekki?“
„Hvaðan kemur þú?“ spurði Anna og hún
þekkti varla sína eigin rödd.
„Frá Gulwer House,“ sagði hann rólega.
„Mér datt í hug að þú mundir hafa farið hing-
að, og ég átti líka kollgátuna."
„Komstu hingað inn og sást mig .... með-
an ég svaf?“
„Já. En vertu nú ekki svona skelkuð. Það
getur ekki verið ósæmilegt, úr því að við erum
gift .... Enginn þarf að hneykslast á því,“
Hann hló framan í hana. Það var glampi i
augunum og drættir kringum munninn, sem
komu upp um hann .... og Anna roðnaði
eins og rós. Hún fann þetta og fór enn meira
hjá sér, því að hún gat aldrei vanið sig af
að roðna, hvernig sem hún reyndi.
En hann var miskunnsamur. „Ertu ekki
svöng?“ sagði hann og færði sig nær eldhús-
dyrunum. „Hvað segir þú um að við hitum
okkur te-sopa. Ég skal hjálpa þér til að ieggja
á borðið, ég er sársvangur líka.“
Hún hljóp til hans og horfði á hann spyrj-
andi augum. „Sinclair skilaði kveðjunni frá
þér. Og svo hefi ég heyrt að Charles oog Moira
séu trúlofuð, þó að það eigi að vera lejmdar-
mál. Þess vegna er réttast að við tölum ekk-
ert um það. Hvað segirðu um teið?“
„Hvernig vissirðu að ég var hérna .... ég
hafði ekki hugmynd um það sjálf, hvert ég
var að fara, fyrr en ég sá á vegvisaranum að
ég var komin til Melchester."
„Ég gat mér til að þú hefðir farið heim.“
„En ég á ekki heima hérna framar. Húsið
er selt . .. . “
„Þú átt það ennþá.“
„Ætlarðu að segja mér að . .. . “
„Ég keypti það handa þér. Eg vissi hve vænt
þér þótti um bernskuheimilið þitt. Og mér datt
í hug að það væri gott að þú ættir það. Ef
okkur langaði til að vera út af fyrir okkur
.... eyða hveitibrauðsdögunum í næði og ró.
Eða eitthvað annað.“
Nú varð Anna að líta undan. Hún gat ekki
horft í þessi leiftrandi augu, gat ekki hlustað
á röddina sem var svo kát og gamansöm, og
verst þótti henni að hún var með þurran mold-
arkökk einhvers staðar í hálsinum. En aftur
var hann nærgætinn við hana.
Hann tók í handlegginn á henni og dró hana
með sér fram í eldhúsið. „Gefðu mér eitthvað
að borða, kelli mín, annars lem ég þig,“ sagði
hann. Hún náði í einn böggulinn. Þar var smér
og brauð og egg og sódakaka.
„Hvernig viltu hafa eggin þín?“ spurði hún
án þess að líta upp. Hún varð feimnari með
hverju augnablikinu, það var eins og feimni-
bylgja skolaðist yfir hana í hvert skipti sem
hún leit á hann.
„Ég vil fá þau fljótt, en hinu ræður þú og
ég treysti þér vel til þess,“ svaraði John.
Hann setti bollann á tevagninn. Hann vissi
hvar allt var að finna — hann hafði verið
þarna á heimilinu í þrjár vikur, og hafði oft
hjálpað henni og Moiru til að leggja á borðið
og talað við þær á meðan. Og hann hafði ekki
gleymt neinu síðan þá ....
Þau átu og drukku án þess að tala mikið
saman. Alveg eins og ráðsett hjón, sem hafa
verið gift í mörg ár .... en hún gat ekki sagt
mikið þvi að hún var svo feimin og lágkúru-
leg, og hann gat ekki sagt mikið vegna þess
að hann var sítyggjandi. Þegar hann var orð-