Fálkinn - 20.05.1955, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
,,Jú,“ sagði June.“
Betty hló. ,,Ég var dauðskotin í honum þeg-
ar ég var í heimavistarskólanum. Ég hafði
stungið rnynd af honum í umgerðina á spegl-
inum mínum. Ég sagði vinstúlkum mínum að
hann væri unnustinn minn, og þér hefðuð átt
að vita hve þær öfunduðu mig! Ég fékk þig
til að trúa því líka, manstu það ekki, Lorna?“
„Ég trúði því nú ekki betur en svo, að ég
reyndi til við hann sjálf um jólin, þegar ég
var hjá þér,“ sagði Lorna hlæjandi. „En mér
var ómögulegt að koma honum til. Hann var
bæði viðfeldinn og skemmtilegur, en alveg
ópersónulegur. Stundum hélt ég að ég hefði
hann þar sem ég vildi hafa hann, en á næsta
augnabliki var hann allur á bak og burt.“
June fékk sting fyrir hjartað. Henni datt
í hug, að hún hefði reynt þetta sama. Var
hún ekki nema einhver stelpa, sem hafði reynt
að koma honum til — og mistekist.
Jed kom út á svalirnar.
„Hvað segið þér um hann, læknir?“ Frú
McFaddon horfði á lækninn meðan hún var
að hella í tebollann.
„Ég held að gamli maðurinn sé furðu hress,
en þegar maður er kominn á hans aldur, er
aldrei að vita hvað getur komið fyrir.“
Frúin kinkaði kolli, eins og hún væri þessu
samþykk. „Það er leitt að heyra að frú
Kensey skuli vera veik. Að því er mér skilst
hefir hún aldrei náð sér fyllilega síðan.
Roy dó.“
„Það var þungt áfall fyrir hana,“ sagði
Jed. Hann settist i legustól við hliðina á
henni.
„Já,“ sagði frú McFaddon efandi. „Og samt
þótti henni alltaf vænna um Ken. Hún varð
gömul á einni nóttu, þegar Ken fór að heim-
an. En ég játa, að hún hefir aldrei verið við
fulla heilsu síðan Roy dó. Seinast þegar ég
kom til hennar var hún alltaf að tala um ein-
hverja erfðaskrá."
Jed drakk teið. Hann lagði' ekki til mál-
anna.
„Hefir hún minnst nokkuð á það við yður
læknir, að Roy hafi gert erfðaskrá áður en
hann dó?“ Frú McFaddon hallaði sér fram.
Það varð bið á því að Jed svaraði. „Frú
Kensey heldur því fram, að Roy hafi gert nýja
erfðaskrá áður en hann dó, og að hún hafi
skrifað undir, sem vitundarvottur. En það er
engin sönnun fyrir þessu.“
„Ég veit ekki. Það er ósennilegt. Roy þótti
sérlega vænt um konuna sína.“
„Þér eigið við, að Roy hafi kannske ekki
arfleitt konuna sína að jörðinni?" spurði hún.
„En vissi frú Kensey ekki hvað stóð í nýju
erfðaskránni, ef hún er þá nokkur til?“ Það
var forvitni í rödd frúarinnar.
Jed var brosandi meðan hann var að drekka
úr bollanum. „Nei, hún fann víst ekki gler-
augun sin þegar hún var að skrifa undir. Hún
týndi gleraugunum sínum þrjú hundruð sinn-
um á ári, þegar hún hafði fótavist."
„En það hefir verið annar vitundarvottur?“
„Ef svo er þá hefir hann ekki gefið sig
fram,“ sagði Jed.
June ætlaði að segja eitthvað en tók sig á.
Frú Kensey hafði sagt í nótt, að Clive hefði
verið hitt vitnið. En hverju skipti það núna?
Clive var dáinn og frú Kensey biluð á geðs-
mununum. Hún þurfti að koma á fleiri staði.
9. KAFLI.
June var beðin um að koma aftur og hún
þakkaði samstundis fyrir það. Henni hafði
liðið vel meðan hún var að drekka teið með
þessu fólki úti á stóru svölunum, loftið var
hreint, hlýtt og þáegilegt.
Jed átti nokkrar vitjanir eftir. Sólin var
komin í hvarf af háu gúmmítrjánum og varp-
aði gullnum roða yfir akrana, er þau voru
á heimleiðinni. Þau höfðu ekki talast við langa
stund, en nú bar June upp spurninguna, sem
henni hafði verið í huga svo lengi.
„Hvers vegna þarf allt þetta fólk að setja
eitthvað út á Shelah Wyman? Er það eingöngu
vegna þess að hún er aðkomandi?“
Hann horfði fast á hana. „Finnst þér það
muni vera eina ástæðan?“
Hún átti bágt með að svara þessu. Svo stam-
aði hún:
„Ég þekki hana varla. Hvað gerði hún áður
en hún giftist?"
„Hún var aðstoðarstúlka hjá lækni í Sidney.
Þeir voru tveir saman, annar lyfjalæknir og
hinn geðveikralæknir. Lyfjalæknirinn var síð-
ar sviptur réttindum, fyrir ólöglegt athæfi.
Geðveikra- eða taugalæknirinn, sem er austur-
rískur, starfar áfram. Ég held að hann hafi
einhvers konar prófstig frá háskóla í Austur-
ríki. Roy var mjög bilaður á taugunum eftir
stríðið og einhver ráðlagði honum að leita
þessa læknis. Hann talaði aldrei við mig. Og
taugasjúkdómar eru heldur ekki mín grein.
Ég geri það sem i minu valdi stendur til að
hjálpa fólki, sem er bilað á taugunum, en ég
er hræddur um, að það sé lítið gagn í því.
Þegar maður hefir við svo margs konar likam-
legar þjáningar að berjast, kemst maður ekki
yfir að gefa sig við sálgrennslan. En þú skalt
ekki halda að ég líti niður á þá fræðigrein,“
bætti hann við, „ég hefi bara aldrei haft tíma
til að sinna henni ... Jæja, þegar Roy leitaði
til þessa læknis kynntist hann Shelah. Hann
giftist henni tíu dögum síðar.“
„Ég skil.“
Þau komu að lokuðu hliði. Hún var í þann
veginn að hoppa út til að ljúka upp hliðinu,
en hann greip í handlegginn á henni. „Þú
mátt ekki halda að ég sé orðinn svo farlama,
að ég komist ekki út til að opna grind — eða
telur þú mig ekki mann með mönnum?“
Hún stamaði: „Afsakaðu, læknir — ég ætl-
aði bara að hjálpa ...“
Hann svaraði ekki en fór út og opnaði
grindina, ók svo bílnum inn úr hliðinu og lok-
aði aftur. Þegar þau voru komin niður á þjóð-
brautina aftur, sagið hann: „Þarftu endilega
að kalla mig lækni. Ég veit að það er rétt-
ast þegar við erum að vinna. Þá segi ég systir,
en annars ... ert þú June.“
„Já, vitanlega."
„Finnst þér ég vera orðinn of gamall til
að kalla mig skírnarnafninu? Og samt kalla
allir mig Jed hér um slóðir.“
„Mér hefir aldrei fundist það. Þú ert ekki
gamall.“
Henni lá við að gráta. „Ég átti alls ekki við
það. Enginn er gamall ...“
„Þökk fyrir,“ sagði hann þurrlega.
„Meðan hann hefir ungt hjarta? Þakka þér
aftur.“ Röddin var ennþá þyrkingslegri.
„Hvaða bull er þetta! Hvað ertu eiginlega
gamall?“
„Þrjátíu og þriggja," sagði hann. „Ég hélt
að það væri algengt að stúlkur yrðu ástfangn-
ar af mönnum, sem væru tiu árum eldri en
þær. En það er sjálfsagt búið með það núna.
Annað hvort stafar það af þvi, að ungu menn-
irnir nú á dögum sækjast eftir félagsskap við
jafnaldra sína. Ég vonaði ... Mér skildist á
bréfunum þínum að þú værir undantekning."
Hún svaraði ekki strax. Svo sagði hún, og
varirnar titruðu lítið eitt: „Mér finnst ég ekki
vera yngri en þér finnst þú vera — öllu frem-
ur eldri! Ég er varla miklu eldri en þessar
stúlkur, sem við hittum í dag, en ... þó finnst
mér að þær séu af annarri kynslóð."
„Það er ef til vill af því að þú kemur úr
eldri menningu. En þú ert að minnsta kosti
engu eldri en þær í sjón.“
Hann sagði þetta í hreinskilni. Svo hélt
hann áfram: „Ég hefi hugsað svo mikið um
þig, June. Þú ert ennþá fallegri en ég hafði
imyndað mér ... það er af því að þú ert svo
ensk í útliti. Hörundið er svo bjart, kinnarnar
svo eðlilega rjóðar, og hárið mjúkt eins og
silki. Mig hefir dreymt um stúlku eins og
þig, með fjöri, fríðleik og litum ... Ég hefi
alltaf þráð liti.“ Hann hélt áfram, og horfði
beint fram á veginn: „Það virðist kannske
flónslegt að heyra mig segja, að ég þrái liti.
Þú getur kallað það ævintýraþrá. Þrá eftir
einhverju, sem ekki líkist kvenfólkinu, sem ég
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — AI-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.