Fálkinn - 19.08.1955, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
LAFÐI MEGAN LLOYD GEOItGE
dóttir í'orsætisráðherrans, hefir í 22
ár fyllt frjálslyndaflokkinn, sem fað-
ir hennar var foringi fyrir. En nýlega
hefir hún gengið í verkamannaflokk-
inn og hefir þetta vakið mikla at-
hygli. Hér sést Megan undir brjóst-
mynd af föður sínum.
AÐEINS TÍU ÁRA er Gisela Niebling,
en þó er hún farin að temja Ijón.
Faðir hennar stundaði fyrrum ljóna-
veiðar í Afríku en hefir nú komið
sér upp dýragarði í þýska bænum
Altenberg og þar hjálpar Gisela hon-
um við tamningu villidýranna. Hún
stjórnar ljónunum Simbu og Cæsari
eins og þau væru þægir kettir.
LANGDRÆG LJÓSMYNDAVÉL. —
Það er talsverður munur á venjulegri
blaðaljósmyndavél og hinum lang-
drægu kíkis-myndavélum, sem banda-
ríkjaherinn notar. Með þeim er hægt
að taka skýrar myndir af hlutum, sem
eru í 50 kílómetra fjarlægð.
3 Lukkan
varpar akkerum
Framhaldssaga
eftir ALEX STUART,
ingi kom til Barnes læknis og þeir
fóru að taia saman i hvíslingum i
klefadyrunum. Anne datt í hug að
þetta mundi vera óæðri læknirinn, en
hann hvarf að vörmu spori, eftir að
hafa brosað til sjúklingsins. Þegar
hann kom aftur hafði liann með sér
tvo þjóna með sjúkrabörur á milli sín.
— Bifreiðin bíður á hafnarbakkanum,
sagði annar þeirra.
„Dr. Barnes kinkaði kolli. — Það
er gott. Þá er best að leggja hann á
börurnar. Leni benti Anne, og hún
þurrkaði svitann af enninu á sjúkl-
ingnum.
Hann brosti þakklátur og lagði aftur
augun. — Mér finnst ég vera betri
núna, sagði hann.
Þjónarnir tóku upp börurnar og
fóru út á þilfarið og dr. Barnes með
þeim.
— Það er best að þér farið með þeim,
sagði Leni við Anne. — Ég hefi látið
eitthvað af dótinu hans i tösku, ef
þér viljið taka hana. Hitt verður sent
á eftir. Ég skal láta þjóninn vita um
það — segið herra Tucker það, ef
hann kynni að spyrja. Og segið að
ég hafi munað eftir vindlingunum
hans.
— Já, systir. Anne tók litlu tösk-
una og elti burðarmennina, sem mjök-
uðust hægt niður landganginn.
ÓVÆNT ATVIK.
Forvitnir hafnarkarlar horfðu á
annan stýriinann, meðan verið var að
renna sjúkrabörunum inn í bifreiðina.
Anne afhenti öðrum hjúkrunarmann-
inum í bilnum töskuna lians, þegar
hún var að snúa við um borð heyrði
bún rödd, sem henni fannst hún kann-
ast við.
— Góðan daginn, Anne!
Hún leit við og varð forviða er hún
sá þungbúið andlit Nicholas Frazers.
— Ég ... Góðan daginn. Hún hikaði
og bætti svo við: — herra Frazer.
Andlit hans varð eitt bros. Svo
spurði hann: — Hver er sjúklingur-
inn? Er það einhver af skipshöfninni?
— Það er Tucker, II. stýrimaður.
Mér skilst að hann hafi fengið snöggt
botnlangabólgukast.
Sjúkrabifreíðinni var lokað og bíl-
sljórinn renndi af stað. Nicholas
horfði á eftir honum, með djúpa
hrukku milli augnabrúnanna.
— Tucker, sögðuð þ'ér? Hm! — það
var óheppilegt. Svo leit liann við og
fór að tala við gildan mann, með
sandgrátt hár, sem auðsjáanlega var
með honum. Hann var nýkominn út
úr dýra, svarta bílnum, sem Anne
kannaðist svo vel við eftir öll skiftin,
sem hann hafði staðið við húsdyrnar
heima hjá föður hennar. Þeir töluðu
saman í hljóði, og Anne ætlaði að
draga sig í lilé, en þá sneri Nicholas
sér að henni aftur, og benti henni
að hún skyldi ekki fara.
— Viljið þér sjá um, að Hood fáí
að vita þetta, Richards. Segið honum
frá Tucker, og að ég haldi að Creedy
skipstjóri muni vilja fá Hunter sem
II. stýrimann, en þvi skal ég komast
eftir undir eins og ég kem um borð.
Það þýðir, að .. . Hann lækkaði róm-
inn aftur, og Anne heyrði ekki annað
cn nafnið „Farrell". Gildi inaðurinn
kinkaði kolli.
— Það skal ég gera, lierra Frazer.
Anne tók eftir að margar svíns-
leðurstöskur voru inni í bílnum, en
henni datt ekki í liug, að það væri
Frazer sem ætti þær, fyrr en liann
kallaði: — Hugsið jiér ekki um far-
angurinn, ég skal sjá um hann sjálf-
ur. Það er minnsta kosti mál til kom-
ið að ég fari um borð. Ég sé að mót-
tökunefndin stendur tilbúin!
Hann benti á skipið, og Anne sá
hóp af einkennisbúnum mönnum, sem
stóðu ofan við landganginn. Skip-
stjórinn var í þeim hóp.
Þegar Richards var horfinn í fjöld-
ann, sneri Nichoias sér aftur að Anne.
— Mér sýnist þér vera i essinu yðar
núna, systir Anne. Það brá fyrir brosi
á þungbúnu andlitinu.
—Sýnist yður það? Ekki — ekki
get ég fundið það á mér. En ... Hún
rétti fram höndina og snerti ósjálf-
rátt við handlegg hans.
— Ég er yður mjög þakklát fyrir
að þér útveguðuð mér þetta starf. Eg
sá það ekki fyrr en í gær, að þér hafið
gert mér ómetanlegan greiða, og að
ég er í þakkarskuld við yður. Ég —
ég veit ekki hvernig ég get þakkað
yður það.
— Verið þér ekki að lnigsa um það,
sagði hann stutt. Röddin var afundin.
— Ég ætla að verða með „Sinbad“
lika, skiljið þér. Þess vegna hagaði ég
því þannig til, að þér fengjuð plássið.
Mér fannst fáðir yðar ætti jiað skilið
af mér, að ég lili eftir yður.
— Ætlið þér til Ástralíu? spurði
Anne kvíðandi.
— Já, það ætla ég. — Er yður verr
við það?
Hún roðnaði og varð niðurlút. —
Nei — auðvitað er mér ekki verr við
það, stamaði hún vandræðalega. —
Mér þykir vænt um það — ég á við
— þetta er yðar skip, er það ekki?
— Jú, svaraði Nicliolas rólega, —
þetta er mitt skip. En ekki á jiann
hátt, sem ég hefði helst óskað. Hann
andvarpaði. — Ég hefi aldrei siglt
sem farþegi áður, vitið þér það, Anne?
Getið þér hugsað yður að það er hart
aðgöngu?
Anne starði bara á hann og gat ekki
sagt nokkurt orð. Það fór hrollur um
liana er hún sá kvalirnar í dökkum
augum hans. Svo rétli hann úr sér,
brosti sem snöggvast og fór frá henni.
Hún horfði á eftir hönum er hann
gekk upp landganginn. Honum var
heilsað virðulega, og hann gekk mann
frá manni og heilsaði hverjum og ein-
um með handabandi. Svo hvarf liann
henni sjónum.
Anne gekk hægt og hikandi upp
landganginn.
Þegar lnin var komin efst í stigann
hitti hún III. stýrimann. Hann heils-
aði henni hátíðlega, en það var glampi
í bláum augunum. Þetta var einkar
myndarlegur piltur, liugsaði Anne með
sér, og hún var upp með sér fyrir að
hann skyldi veita henpi svo augljósa
athygli. En ef til vill væri ekki verl
að gefa honum of mikið undir fótinn.
— Góðan daginn, systir! Brosið var
töfrandi.
— Góðan dag, herra Farrell, svar-
aði Anne fremur kuldaiega. — Ég
var að frétta af Tom Tucker. Fylgduð
þér honum út i bílinn?
— Já.
— Veslingurinn. Hvernig tók hann
þessu?
— Ofur rólega, sagði Anne. — En
nú verðið þér að afsaka mig, herra
Farrell, ég verð að hugsa um það sem
ég þarf að gera í sjúkrastofunni, ann-
ars fer Leni að undrast um mig.
— Æ, farið þér ekki strax, sagði
stýrimaðurinn. — Ég má til að fá að
segja yður, að það hefir hlaupið á
snærið fyrir mér — ég hefi hækkað
i tigninni — að vísu ekki nema um
stundar sakir — þangað til Tom
Tucker kemur aftur. Þér hafið vafa-
laust ekkert að gera fyrr en farþeg-
arnir koma um borð.
— Ojæja . .. Anne hikaði. Húii vildi
ógjarnan móðga hann, en á hinn bóg-
inn var hún hrædd um að Leni mundi
gremjast að hún stæði á tali við stýri-
manninn. — Ég ætti að fara og at-
huga, hvort Leni þarf ekki á mér að
hatda.
Hann hrosti. — Hún er nú ekki eins
roikill gammur og hún reynir að sýn-
ast. Það er gullhjarta, sem slær undir
hvíta svuntuhleðlinum liennar.
Anne svaraði ekki. Hún var ekki
FEITLAGIN SÝNINGARSTÚLKA. —
Það hefir lengi verið draumur Ellu
Jarvis, sem nú er 25 ára að verða
sýningarstúlka, en hún hefir aldrei
getað komist að því starfi vegna þess
hve feitlagin hún er! En loks hefir
hún komist að hjá tískuhúsi í London,
sem hefir séð fram á, að líka þurfi
að sýna kjólana sem eiga að fara
utan um feitu frúrnar. Hér er Ella
að æfa sig undir starfið.