Fálkinn - 19.08.1955, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
viss um aS liún væri samþykk um-
mælum hans um gullhjartað í Leni.
Farrell andvarpaSi. — En ég skal
ekki tefja ySur lengur, systir Anne.
Ef ekki ...
— Já, lierra Farrell?
'ÞriSji stýrimaSur roSnaSi. — Nei,
þaS var ekkert, sagSi hann. — Ekki
annaS en — ja, viS sjáumst seinna.
-— Já, sagSi Anne sakleysislega. ViS
gerum þaS.
Hann virtist vera í vandræSum. Svo
brosti hann aftur. — Ja, veriS þér
vissar um þaS, systir. Jafnvel þó aS
óg yrSi aS ieggjast veikur til aS fá
aS sjá ySur.
Hann starSi á eftir henni er hún
gekk upp stigann á B-þiifariS.
LENI MISLÍKAR.
Leni var í sjúkrastofunni þegar
Anne kom aftur. Hún sagði þyrkings-
lega: — Ég baS ySur um aS fylgja
Tucker niSur aS sjúkravagninum, syst-
ir. Ég hélt aS ég þyrfti ekki aS taka
fram viS ySur, aS koma til baka undir
eins. En mér hefSi auSsjáanlega ekki
veitt af því.
— AfsakiS þér — ég vissi ekki .. .
— ... aS hér væri nóg aS gera?
En þaS er meira en nóg aS hugsa
um. Hér er heiimikiS af lyfjurn, sem
verSur aS ganga frá fyrir hádegiS.
Og þó aS því væri ekki til aS dreifa
... Hún horfSi meS vanþóknunarsvip
á Anne. — Ég hélt aS ég hefSi útskýrt
nægilega vel fyrir ySur, aS þaS skipt-
ir engu máli hvers konar samband
þér hafiS haft viS farþegana áSur en
þér komuS hingaS — þér hafiS ekki
leyfi lil aS umgangast þá hérna um
borS. Þér sögSuS mér i gær, aS þér
þekktuS sir Nichoias Frazer, og þér
hafiö náttúrulega vitaS, aS hann ætiaSi
tii Ástralíu meS þessari ferS?
— Nei, ég hafSi ekki hugmynd um
þaS, sagSi Anne. — Ég vissi þaS ekki
fyrr en herra Frazer sagSi mér af því,
núna áSan. Hann var niSri á hafnar-
bakkanum og fór aS taia viS mig þeg-
ar ég stóS hjá sjúkravagninum. Ég gat
varla neitaS að veita lionum viðtal,
systir. Hann var vinur föSur míns ...
Leni setti frá sér meSalaglas. —
Nei, auSvitaS gátuS þér ekki neitað
að tala viS hann, sagði luin. — ÞaS
var ekki þaS, sem ég átti við. En
skipstjórinn og hinir yfirmennirnir
biðu, til þess að taka á móti honum,
og það var yður að kenna, að þeir
MISS BLITZ. — Blaðaljósmyndararnir
í París hafa einróma kjörið 19 ára
sýnistúlku, Blanche Faye að nafni,
sem „Miss Blitz 1955“. Er hún þannig
fegurðardrottning blaðaljósmyndara.
Hér sést hún með röð af „blitzperum“
um hálsinn.
urðu að biða. Hálft skipiS horfði á
þetta langa samtal ykkar herra
Frazers á hafnarbakkanum, systir
Anne! Þér gátuð ekki valiS meira
áberandi fundarstaS.
— En ég valdi engan fundarstað!
sagði Anne. Hún var orðin sótrauS i
framan. — Ég segi yður alveg satt,
systir Leni, aS það var ekki ég, sem
lét yfirmennina biða. Herra Frazer
spurSi mig hver þaS væri, sem hefði
veikst, — liann sá sjúkravagninn og
spurSi vitanlega hvaS væri að. Og
ég sagði honum það. Og svo .. .
— Mig varðar ekkert um einkamál
yðar, sagði Leni nepjulega. •— Alls
ekki. Og ég ráSiegg yöur að halda
þeim fyrir ySur i framtiöinni —
sjálfrar ySar vegna, bætti hún viS
ibyggin — þaS væri hyggilegast.
Herra Frazer er æSsti maöur þessa
fyrirtækis, og þaS mundi vekja öfund
ef hann gerSi yður hærra undir höfði
en öðrum. Stórt skip er veröld fyrir
sig, systir Anne. Þér munuð komast
að raun um það þegar þér fariS aS
sigla. Hér er tekið eftir hverju smá-
atviki og talað um það. MaSur má
aldrei gleyma hvar maður á heima.
ÞaS er alit og sumt sem ég þarf aS
segja ySur. — Ég verS fegin ef þér
viijið hjálpa mér aS gera skrá um
þessi iyf, sem eru hérna.
Anne lilýddi. Hana hitaSi í kinn-
arnar.
NÝ KYNNI.
Farþegarnir fóru að tinast um borð
um miSjan dag, og smám saraan fór
að verða erilsamt á skipinu.
Anne hélt sig á almenna farrýminu
og liafði nóg að gera, bæði sem hjúkr-
unarkona og þerna. Hún útvegaði
barnamat og gerði að ýmsu smávegis.
Húsmóðurleg skosk þerna hljóp i
skarSið fyrir hana meðan hún gleypti
i sig matarbita, og þegar hún kom
aftur var farið að hægjast um, svo að
hún gat litið inn i klefana, en þar
voru víða mæður meS ungbörn.
„Sinbad“ lét úr höfn klukkan fjög-
ur, en Anne hafði svo mikið að gera
að hún gat ekki horft á þegar lagt
var frá landi. Hún hafði heyrt kallið:
„Allir gestir um borð fari í land!“ i
gjallarhornunum á skipinu og sá hafn-
arbakkann rétt í svip, þegar hann var
að hverfa. SíSustu vasaklútarnir
blöktu i golunni, blístran vældi og
breyflarnir í „Sinbad“ fóru að suða.
Svo rauf eirbumban þögnina, það
var veriS að tilkynna, aS teiS væri
borið fram, og farþegarnir fóru að
streyma úr klefunum inn í matsalina.
Leni hafði sagt, að Anne gæti fengið
að drekka teið í klefanum sínum. Hana
langaði til að fá að draga andann i
friði.
Þegar hún var í stiganum uppi á
B-þilfari heyrði hún lágar stunur og
nam staSar. Hún leit kringum sig til
að sjá hvaðan liljóSiS kæmi, en þaS
var ekki fyrr en hún var komin ofar-
lega í stigann, að hún sá einhverja
manneskjupisl í hnipri undir stigan-
um.
Hún sneri við og þrengdi sér undir
stigann. Þar var fölur drengur, sex
til sjö ára, og starði á hana gegnum
sterk gleraugu.
— Góðan daginn, sagði hún. — Hef-
irðu villst?
Drengurinn hopaði undan henni og
hristi höfuSið, ;— FarSu, sagði liann.
■— Ég er að fela mig.
— Ertu að fela þig? sagði Anne. —
En langar þig ekki i te og kökur?
Hún rétti fram höndina, en hann lét
sem hann sæi hana ekki.
— Náttúrulega vil ég það, svaraði
hann. Hann talaði með dálitlum ame-
riskum hreim, og fötin hans voru auð-
sjáanlega dýr og saumuS eftir máli.
Anne vissi ekki hvað hún átti að taka
til bragSs, þvi aS strákurinn hafði
troðið sér svo langt inn undir stigann,
að hún náði ekki til lians.
Hún sagði variega: — Mig langar
i te líka. Viltu ekki koma og drekka
te meS mér? Ég drekk út af fyrir mig,
og fæ mikiS af góðum kökum. Kökum
og sætumauki.
Strákurinn horfði tortryggnislega á
hana. — Ertu hjúkrunarkona?
— Já, það er ég.
— Ja-há! Honum létti. — Þú ert
ekki barnfóstra?
— Nei, ég er ekki barnfóstra. Af
hverju spyrðu að þvi?
— Mér er illa við þær! — Ég er
að fela mig fyrir fóstrunni minni,
bætti hann svo við. — Hún heitir
Olga og hún er óþolandi. Hún verður
sjálfsagt vitlaus þegar liún finnur mig
eklci.
— Hún verður hrædd um þig, sagði
Anne. — Hvað heitir þú?
— Ég heiti Dale. Eins og hann pabbi
minn.
— Dale, og hvaS meira? spurði
Anne. ÞaS var þröngt undir stiganum.
en nú fór hann að færa sig nær. —
Hvað heitirðu meira en Dale?
Uss! Það var fyrirlitning í skræka
rómnum. — Hver heldurðu að ég sé?
Ef ég segði þér hvað ég heiti, mundir
þú hlaupa til hennar Olgu undir eins,
og segja henni hvar ég er.
— Það er ijótt af þér að gera hana
hrædda, sagði Anne. Hún er sjálfsagt
einhvers staðar að leita að þér.
Hann liorfði lengi á hana. ■— Þú ...
var það alvara, að þú ættir kökur og
sætamauk?
— Já, en ef þú kemur með mér
inn í borðsalinn skaitu fá rjómaís
líka. Ertu ekki svangur?
— Æ — jú! En . .. hann horfði á
hana og hnykláði brúnirnar. — Ef
ég færi með þér núna . . . heldurðu þá
að þú getir biðið með að segja henni
Olgu frá mér, þangað til ég er búinn
með rjómaísinn?
— Nei, ég verð að segja henni frá
þér. En ég gæti sagt henni að þú hafir
villst, og þá verður hún líklega ekki
reið.
ANNE EIGNAST NÝJAN VIN.
Dale rétti Anne litla hönd og brosti.
— ViS skulum þá koma, sagSi hann.
Þau skriðti fram undan stiganum, en
áður en Anne hafði komist til að laga
á sér hettuna og svuntuna, heyrðist
gjallandi kvenmannsrödd kalla á Dale.
— Dale, skömmin þín. Þú ert vond-
r.r strákur! Há, dökkhærð og breiðleit
kona tók í treyjukraga drengsins og
kippti honum frá Anne. Þetta hlaut
að vera Olga, fóstra Dales. — Dirfustu
að hlaupa svona frá mér? Hún liristi
hann aftur. — Gera mig svona lirædda!
Hann hljóp frá mér, þerna ... Hún
sneri sér að Anne og gerði enga til-
raun til að leyna bræði sinni. — Hann
livarf fyrir heilum ldukkutíma. Þér
ættuð að vita hvernig ég hefi ætt um
allt skipið til að leita að honum.
— Ég bugsa að hann liafi villst,
sagði Anne, og henni leið illa er hún
sá hve fölur drengurinn varð, og hve
hræddur hann var. — Það er hægur
vandi aS villast um borð i skipi fyrsta
daginn.
Barnfóstran fussaði fyrirlitlega.
Hún var auðsjáanlega útlendingur —
ef til vill pólsk — eftir málhreimnum
Framhald í næsta blaði.
BRJÓSTLÍKAN AF BEVIN. — í
enska bænum Bermondsey var fyrir
skömmu afhjúpað líkneski af Ernest
Bevin, hinum fræga verkamannaleið-
toga, sem eftir stríð varð utan-
ríkisráðherra Breta. Meðal gesta við
afhjúpunina var ekkja Bevins, en fyr-
ir framan styttuna stendur Clement
Attlee fyrrv. forsætisráðherra og nú
formaður verkamannaflokksins. Hann
hélt aðalræðuna við afhjúpunina.
Á RUSLAMARKAÐINUM í París
kennir margra grasa. Maurice litli,
sem sést á myndinni hefir náð í
trumbu og er ekki seinn á sér að prófa
hana.
MYNDARLEG HJÓLSÖG. — Frank
White heitir sagarblaðasmiður í At-
lanta í Bandaríkjunum og hefir hann
smiðað sagarhjólið, sem sést á mynd-
inni. Það er tveir metrar í þvermál
og á að fara til Java, því að þau eru
gild sum trén. sem þarf að búta þar.