Fálkinn - 19.08.1955, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
,,June er komin og ætlar að verða hjá okk-
ur um stund,“ sagði Jed.
„Jed mun hafa hugsað að það mundi ekki
verða neitt sælulíf hjá henni á Gumbula, eftir
það sem gerðist í réttinum í morgun,“ sagði
Midge.
„Veist þú um það?“ spurði Jed.
„Hvort ég veit um það. Það er ekki talað
u'm annað í öllu þorpinu. Þetta er gífurfregn.
Það er gaman að fá hetjuna sem gest.“ Það
var ekki laust við að röddin væri súr. June
nam staðar, henni leið ilia. Nú komu tár í
augun á henni aftur. Það var auðséð að Midge
var ekki um að hún skyldi koma. Vegna þess
sem skeð hafði í dag — eða kannske af ein-
hverri annarri ástæðu?
„Það er alltaf gaman þegar June kemur
hingað. Röddin var kuldaleg, — hann var að
setja ofan í við frænftu sína. Hann tók undir
handlegginn á June og leiddi hana inn í húsið.
„Við fáum okkur svolítinn bita, og svo ferð
þú og leggur þig. Þú lítur út eins og þér hefði
ekki komið dúr á auga í heila viku.“ Nú var
röddin hlý og vingjarnleg.
Hún svaf mestan hluta dagsins og mikið
af þeim næsta.
Eitt kvöldið, nokkrum dögum seinna, hafði
Midge farið á fund. June hafði hitað. kaffi
og var að koma með það inn í skrifstofu Jeds.
„Þú hellir í bollana, er það ekki?“ sagði
hann.
Hún brosti. „Alveg sjálfsagt!“ Hún setti
bakkann á lítið borð.
„Þetta er notalegt," sagði hann og brosti
til hennar er hún rétti honum bollann. „Svona
imyndaði ég mér það, áður en þú komst
hingað.“
Hann hrærði í kaffinu, horfði á lútandi
ljóshært höfuð hennar og hélt áfram: „Hefir
þú nokkurn tíma ímyndað þér þetta, June?
Imyndað þér okkur sitja saman í skrifstofunni
minni og tala saman . . . tala um vinnuna
okkar og um okkur sjálf? En ég hafði þessa
mynd skýra fyrir augunum þegar ég skrifaði
þér til Englands. Ég þráði svo heitt að þú
kæmir. Mér stóð það á afar miklu, að þú
kæmir hingað. Og svo komstu.“ Það kom
beiskjubros á varirnar. „En málin skipuðust
ekki á þann hátt, sem ég hafði hugsað mér.
En nú ertu þó hérna, og það er mér fyrir
miklu.“
„Þakka þér fyrir/‘ sagði hún lágt.
„Ég vildi óska að þú gætir orðið hérna, ef
þú vilt það,“ hélt hann áfram, jafn rólega og
áður. „Ég meina ekki hérna í landinu, heldur
hérna í húsinu ... ég játa, að þegar þú komst
hugsaði ég um ástir, en nú . .. vil ég mælast
til vináttu þinnar ... Margt gott getur gróið
upp af vináttunni. Mörg hamingjusöm hjóna-
bönd hafa byggst á vináttu." Eftir dálitla
Hvað hefir orðið af snúningastrálcnum?
þögn bætti hann við: „Segðu ekkert núna,
en hugsaðu um þetta. Gefðu þér eins langan
tíma og þú vilt, til að hugsa um það. Tíminn
er nógur ... við höfum svo mikið af tíma ...
Þegar maður er ekki lengur eins ungur og
maður var, liggur manni ekkert á.“
Kokið á henni herptist saman. Augun voru
full af tárum, sem hún vildi ekki láta hrynja.
Hún var honum svo þakklát. Henni féll vel
við hann og hún dáðist að honum. Var hægt
að byggja hjónaband á þessu? Hún gat hjálp-
að honum við störf hans. Hún mundi eignast
heimili hjá manni, sem þætti vænt um hana.
Það var mikils virði, og þetta var mikil freist-
ing, úr því að hún hafði ekki framar annað
meira að lifa fyrir.
Hann stóð upp og studdi hendinni á öxlina
á henni. „Það gleður mig að minnsta kosti
að þú firrist ekki við þetta. Við skulum ekki
tala .meira um það núna.“
Hann minntist á að hann hefði hitt Mellon
fulltrúa síðdegis um daginn. Og nú varð and-
litið þungbúnara.
„Flann sagði að ekki væri neitt nýtt að
frétta. Hann mun hafa haldið, að það hefði
verið ímyndun hjá þér að eitthvað væri i
kaffinu.“
Hún leit upp. „Það verða auðvitað allir á
þeirri skoðun. Að þetta sé fyrirsláttur — ti)
að afsaka mig.“
Hann hikaði. „Sumir hallast líklega að
því.“
„Hvað heldur þú, Jed?“
Hann forðaðist að horfa í augu hennar. „Ég
veit ekki hvað ég á að halda. Skiptir það
nokkru máli?“ i
En hún vissi að það skipti miklu máli. Ást-
arvana hefðu þau getað gifst, en alls ekki
án gagnkvæmrar tiltrúar. En hvernig gat
hún ætlast til að nokkur tryði sögu hennar,
þegar hún hafði engar sannanir?
Fáeinum dögum síðar sátu June og Midge
á svölunum og voru að hreinsa ertur. Kerl-
ingarpíslin var þaulæfð í þessu, en June var
eins og hún hefði tiu þumalfingur. Hún var
óróleg. Það gat stafað af því, að nú átti rétt-
arhaldið, sem frestað hafði verið, að verða
á morgun. Og það gat stafað af því, að Midge
var svo þegjandaleg.
„Hvað hefirðu hugsað þér að taka fyrir
þegar réttarhaldinu er lokið, June?“ spurði
Midge loksins.
„Ég verð að reyna að fá mér nýja atvinnu,"
muldraði June.
„Ég er hrædd um að fólkið hérna í ná-
grenninu hafi ekki mikla trú á þér,“ sagði
Midge stutt í spuna.
June roðnaði. „Nei, það heldur sjálfsagt að
ég leggi það í vana minn að sofa á verðinum,
og búa til flónslegar átyllur, til að afsaka mig.
Það mun hugsa sem svo að ... En eitthvað
verð ég að fá mér að gera.“
„Það væri betra fyrir þig að reyna á ein-
hverjum öðrum stað. Ég veit að Jed vill gjarn
an hafa þig hérna, en ... ég held ekki ...“
„Þú heldur að ég ætti að komast sem lengst
burt frá Forbes.“
„Ég held að þú ættir að komast burt frá
Jed,“ sagði Midge.
June roðnaði, en svo fölnaði hún aftur.
Midge hélt áfram:
„Ef þú verður hérna áfram, þá fer svo á
endanum að þú giftist Jed. Ég veit að hann
vill giftast þér. Hann hefir viljað giftast þér
alla tíð síðan þið byrjuðuð að skrifast á. Hann
hefir hungrað eftir rómantík alla sina ævi.
Hann hélt að hann mundi finna það sem hann
þráði í þér. Undir rólega hjúpnum er Jed
mjög rómantískur . . . Það hefði verið öðru
vísi ef þú hefðir fundið rómantík hjá honum.
En þú fannst hana annars staðar.“
June sagði svo lágt að varla heyrðist: „Ég
hélt að ég hefði fundið hana.“
Midge kinkaði kolli. „Já, ég veit það. Ég
vissi að þú varst ástfangin af Ken, þegar ég
sá ykkur saman í fyrsta sinn. Þú trúir því
kannske ekki, en ég hefi vit á ást.“ Röddin
var orðin mýkri. Og aldrei þessu vant var
hún ekki súr. „Þú skilur,“ hún dró andann
djúpt, „... ég hefi elskað Jed í mörg ár. En
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3,- Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBBRTSprent.
ADAMSON
Það er ekki álltaf
þolinmæðin, sem
borgar sig.