Fálkinn - 19.08.1955, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
... hana hafði langað til að hlaupa út á götu og faðma hann ...
Blði brúðdrkjóllinn
EGAR 'hún fór til (lyra og opnaði,
stóð liann við dyrabjölluna, með
hattinn aftur í hnakkagróf og úttroðna
skjalatösku í höndunum. Brún augun
voru full af glettni.
— Ef þér hafið eitthvað að selja ...
byrjaði hún í alvörutón, en brosið
lék um munnvikin.
■— Ja, hvort ég hef! Alveg sérstakt
kostaboð, ungfrú, — hvað segið þér
um hjúskaparvottorð? Grípið tækifær-
ið, þér getið fengið þetta með afborg-
unum — fimmtíu kossa á viku.
— Ekki í dag. Hún hristi höfuðið,
en opnaði þó urn leið dyrnar upp á
gátt. — Komið þér inn fynr og skyrið
mér svolitið nánar frá þessu, eg er
nefnilega mjög forvitin.
Hann fleygði hattinum á hilluna
í ganginum og faðmaði hana að sér.
— Fyrsta afborgun, sagði hann og
brosti, og svo kyssast þau.
— Iivað hefir þú í bakaraofninum,
gæskan, hélt hann áfram. — En ef
þú brennir matinn þá get ég reyndar
huggað þig ...
Hann tók ilmvatnsglas upp úr tösk-
unni og hélt þvi hróðugur upp á móti
birtunni. Cynthia flýtti sér fram i
eldhúsið aftur, ekki til að bjarga matn-
um, heldur til þess að láta ekki sjá
hve æst hún var. Ilmvatn! Fyrr mátti
nú vera óhófið. Og það var ekkert
sérstakt tilefni í dag heldur. Hún sem
hafði lagt á sig að búa til matinn ti!
að spara að borða á veitingahúsi.
— Ilmvatnið íærðu vegna þess að
í dag eru réttir fjórtán mánuðir síðan
ég kynntist þér, sagði hann þegar hún
kom inn í stofuna aftur. — Og þessar,
hélt hann áfram — vegna þess að mér
þykir svo vænt um þig.
Ilann rétti henni vönd úr dökk-
rauðum rósum, og hún faldi andiitið
í blómunum og reyndi að halda til
baka gremjutárunum, sem komu fram
í augun. Hún hafði oft staðið við
blómabúðarglugga og óskað sér svona
blóma, en verðið var svo gifurlegt.
Æ, Frank, hvers vegna ferðu svona
illa með peningana, liugsaði hún með
sér sárgröm.
En þrátt fyrir allt hafði hún ákveð-
ið, að þau skyldu eiga góða stund
saman, svo að meðan þau voru að
borða, var hún óeðlilega glensmikil,
en hann síkátur eins og liann var
vanur.
En þegar hann dró stóra sælgætis-
öskju upp úr töskunni gat hún ekki
stillt sig lengur: — Þetta kostar of
fjár, Frank!
— Já, en þetta er það besta sem þú
veist, góða min. Hvað viltu helst?
Hann opnaði öskjuna og setti hana á
borðið.
— Það verður ekki við það átt! sagði
hún. — Hvernig heldurðu að við höf-
um nokkurn tima efni á að giftast,
þegar þú sólundar peningunum þínum
svona?
Hann leit upp, honum brá við þeg-
ar liann heyrði gremjuhreiminn í
röddinni. Hann fann að hún var ekki
aðeins leið yfir þessu, heldur veru-
lega reið. Þess vegna stóð hann upp.
gekk að stólnum hennar og beygði
sig alúðlega niður að henni. — Ég
hefi aldrei verið virkilega ástfanginn
fyrr, elskan mín. Mig langar til að
hrúga yfir þig rósum og skartgripum
og láta a’llt eftir þér. Mig langar svo
til að sýna þér hve mér þykir vænt
um þig.
En hún vildi ekki hlusta á hann.
Hún hafði oftast bráðnað undan gæl-
unum í lionum áður. En i þetta skipti
skyldi honum ekk'i takast að milda
liana. Þetta var alvarlegra en svo.
— Hvenær sem ég minnist á þetta,
hlærð þú og kyssir mig þangað til
ég gleymi því. En nú verður það að
hætta, Frank.
— Elskan min, þú lætur eins og ég
geri þetta á hverjum degi. Þú veist
best sjálf, að ég geri það ekki nema
einstöku sinnum, og ég get sveiað mér
upp á, að ég hefi ekki hreyft við spari-
fénu okkar. Ef þú vilt endilega vita
það, þá hefi ég sleppt nokkrum mið-
degisverðum og reykt minna en vant
er, til þess að geta gert þetta.
Röddin var skýr og skynsemdarleg,
en þar var hreimur af vonbrigðum.
Hún svipti hann gleði gjafarans með
því að láta hann gera grein fyrir út-
gjöldunum.
— Bara að þú keyptir eitthvað, sem
við gætum haft gagn af síðar.
— Þetta var leiðinlegt, væna mín.
Ég skal heldur gefa þér skaftpott
næst.
Bros lians var þvingað, en hann
hafði gefið henni tækifæri til að slíta
umræðunum. Það brást honum hins
vegar, þvi að glettnin i orðum lians
hafði aukið á gremjuna hjá lienni.
— Hvað stoðar þó að ég snúi hverj-
um skildingi tvisvar, þegar þú ferð
svona með peningana? Röddin var
beisk og titrandi af bældri reiði.
— Þú hefir fengið peningana á heil-
ann, góða mín. Hann sagði þetta ró-
lega, en höndin, sem hélt á vindlingn-
um skalf ofurlítið. — Það er óttinn,
sem veldur öllu þessu, er það ekki? Þú
ert lirædd um að ég verði eins og
liann faðir þinn.
Hún sá strax í anda, hvernig móðir
hennar hafði falið peninga á ólíkleg-
ustu stöðum, svo að faðir liennar
skyldi ekki finna þá.
— Þótt svo væri, Frank. Marnrna dó
og uppvaxtarár mín urðu raunaleg
vegna þess hve faðir minn var ráð-
deildarlítill. Þú skilur ekki hvernig
tilfinningar það vekur, að fá ný hús-
gögn i dag og láta sækja þau á morgun,
að vera lofað þúsund hlutum, sem
maður aldrei fær, að byrja á dans-
skólanum og verða að liætta eftir þrjár
vikur.
— Ég skil þetta allt, Cynthia, það er
þess vegna sem ég hefi verið svo þol-
inmóður við þig. En þú ferð út í öfg-
ar. Þú ert dauðhrædd við að eyða
nokkrum eyri. Manstu að við höfðum
ekki séð kvikmynd eða komið á dans-
stað í marga mánuði? Ég er orðinn
þreyttur á að sjá þig reikna verði?
á hverjum smáhlut, sem þú kanpir.
En hún vildi ekki hlusta á hann.
Hún hafði espað sig upp og vildi ekki
taka sönsum. Hún svaraði með reiði
og gremju, og bráðum var tónninn
orðinn (eins hjá honum. Allt glaðlyndi
hans var fokið út í veður og vind og
hann dengdi yfir hana verstu skömm-
um. Klukkutíma seinna skellti hann
gangdyrunum eftir sér, með trúlof-
unarhringinn í vasanum.
FRÚ Sarah, vinnuveitandi Cynthiu i
kjólasaumastofunni, varð fyrst til að
sjá breytinguna á afgreiðslustúlkunni
sinni, sem alltaf hafði verið svo glöð.
En hún var .sniðugri en svo að hún
léti Cynthiu skilja, að hún vissi hvern-
ig komið var. Ljóminn, sem er yfir
ástfangna fólkinu, var horfinn, og
brosið og vinnugleðin á bak og burt.
Frú Sarah tók eftir að enginn hring-
ur var á fingrinum framar, og auk
þess hafði Cynthia haft það fyrir
vana, að standa við tjaldið hjá sýn-
ingargliigganum á hverjum morgní
klukkan kortér yfir tíu. Það leyndi
sér ekki að liún var að gá að einhverj-
um, en vildi þó ekki láta sjá sig sjálfa.
Frú Sarah réð gátuna fljótt. Hún
gægðist sjálf út um gluggann á þessum
tíma, og sá þá Frank á sinni föstu leið
i bankann á horninu.
. —Einmitt — það er unnustinn fyrr-
verandi, sem hún er að gá að! sagði
frú Sarah við sjálfa sig inni í skrif-
stofunni. — Vissi ég ekki. Og hann
gengur framhjá eins og hann hefði
beinverk, og varast eins og heitan
eldinn að lila i áttina til gluggans.
Þessir unglingsbjánar. Bara að við
gætum sagt þeim hve ...
Daginn eftir ltallaði hún á Cynthiu
inn til sin. — Sólin skín, chérie, sagði
bún, með franska hreimnum, sem hún
áleit að ætti svo vel heima i tísku-
verslunum. — Hafið þér tekið eftir
livernig sendisveinarnir blístra og
depla augunum til stúlknanna. Verið
er að koma, barnið mitt. Þess vegna
hefi ég afráðið að setja brúðarkjól
út í gluggann. Viljið þér skreyta liann,
Cynthia?
Brúðkaup! Cynthia raðaði eins og
í leiðslu blómakerunum, og fyllti þau
með túlipönum og páskaliljum. Og
svo setti liún Ijósbláan brúðarkjól í
gluggann. Það var undurfallegur kjóll.
Frank hafði alltaf sagt, að blátt færi
henni svo vel. Rósir og hiasyntur, var
það ekki, sem hann var vanur að
segja. En nú hafði hún ekki orðið
lians vör siðan daginn sem þau rifust
Hann hafði ekki svo mikið sem litið
á búðargluggann.
Skyldi hann nokkurn tima hafa rétt
út höndina að símanum, og kippf
henni að sér aftur, eins og hún hafði
gert? Hafði hann eins oft langað að
koma hlaupandi inn í búðina, og Iiana
hafði langað til að hlaupa út á götu
og fleygja sér í faðm hans?
Nú kom einhver inn og liún flýtti
sér inn fyrir búðarborðið til að af-
greiða fyrsta skiptavininn í dag. Það
var ung stúlka, gerólik finu dömun-
um, sem versluðu helst þarna. Hún
var í slitinni, ódýrri vélsaumaðri
kápu, sem var í stytsta lagi. Rauð
alpahúfa sat á skakk á ljósa hárinu
og fingurnir voru á sífelldri hreyf-
ingu. Hún nam staðar út við dyr,
ósköp vandræðaleg.
— Hvað kostar blái brúðarkjóllinn
i glugganum, spurði hún loks.
— Sjö hundruð og fimmtíu fyrir
hyasint-gerðina, svaraði Cynthia.
Hún þóttist viss um að stúlkunni
mundi ofbjóða það verð.
En það var eitthvað annað. Stúlkan
tók rólcga af sér húfuna og hanskana
— Má ég prófa hann?
Cynthia hikaði snöggvast áður en
hún fór fram i glug^gann til að ná í
kjólinn. Hún horfði á stúlkuna, með-
an hún var að færa sig úr, sá hana
strjúka úr fellingunum á ódýra bóm-
ullarnærkjólhum áður en hún steypti
brúðarkjólnum yfir Iiöfuðið á sér.
Breytingin var undraverð. Jafnvel lé-
legi nærfatiiaðurinn gat ekki leynt
þvi að vaxtarlag stúlkunnar var ljóm-
andi fallegt. Og kjóllinn var eins og
sniðinn á hana, féll vel að mittinu og
yfir mjaðmirnar. Blái liturinn var$
til þess að undirstrika fegurð hörunds-
litarins, og ný litbrigði komu fram í
ljósu hárinu.
— Herra minn trúr, livað ég er fín!
sagði stúlkan lirifin. — Yerðið er í
liæsta lagi, en Alf vann dálítið í get-
raununum, og vill fyrir hvern mun
að ég noti peningana til að kaupa
brúðarkjól.
-— Hann er ljómandi fallegur, sagði
Cynthia í fullri einlægni, — og þér
ekki síður, bætti hún við, en fékk
kökk í hálsinn. — Ég er viss um að
unnustinn yðar verður hrifinn.
— Já, það getið þér reitt yður á.
Unga stúlkan trítlaði út úr fataklef-
anum og inn í salinn með öllum spegl-
unum.
— Þau reka upp stór augu heima,
þegar þau sjá mig, liélt hún áfram.
— Ég liugsa að þau stari þegar ég
geng upp að gráðunum!