Fálkinn - 27.01.1956, Blaðsíða 8

F Á L KI N N
Hópurinn kom í ljós niðri á
veginum, sem var í forsælu af
skuggum trjánna í hlíðunum um-
hverfis sveitabæinn. Nýgiftu hjón-
in komu fyrst, síðan ættingjarnir,
þá boðsgestirnir og loks fátækl-
ingarnir í nágrenninu. En götu-
strákarnir í sveitaþorpinu þeytt-
ust frá einum hópnum til annars
eða klifruðu upp í trén til þess
að sjá betur yfir allan hópinn.
Brúðguminn var myndarlegur,
ungur maður, Jean Patu að nafni.
Hann var ríkasti bóndinn í ná-
grenninu. En umfram allt annað
var hann ákafur veiðimaður, sem
virtist stundum missa alla heil-
brigða skynsemi, er sú ástríða átti
i hlut. Hann eyddi stórfúlgum í
veiðihunda, skógarverði, byssur
og hreysiketti, sem hann notaði til
þess að elta uppi kanínur. Brúður-
in, Rosalie Rousell að nafni, hafði
verið umsetin af öllum bestu
mannsefnunum í héraðinu, sem
höfðu allir keppst um að komast
í mjúkinn hjá henni. Þeim fannst
hún aðlaðandi í viðmóti, og svo
vissu þeir, að hún fengi ríflegan
heimanmund. En hún hafði valið
Patu, ef til vill að nokkru leyti
vegna þess að hann var loðnastur
um lófana, en hún var aðgætin,
líkt og stúlkurnar í Normandy
eru.
Þegar þau fóru inn um hvíta
hliðið fyrir framan bæ brúðgum-
ans, kváðu við fjörutiu skot, án
þess að nokkur sæi þá, sem skutu
þeim. Skytturnar voru faldar í
skurðinum í kring, og hávaðinn
virtist falla karlmönnunum vel í
geð. Patu hljóp frá brúði sinni
og til vinnumanns, sem hann sá
í felum á bak við tré nokkurt.
Hann þreif af honum byssuna,
skaút sjálfur einu skoti og
sló frá sér með annarri löpp-
inni líkt og ungur foii. Síð-
an hélt öll hersingin áfram.
Hún gekk undir greinum epla-
trjánna, sem svignuðu undan
ávöxtunum, yfir grasbletti og
fram hjá kálfahjörðum, sem
störðu galopnum augum á þetta
fyrirbrigði. Þeir stóðu meira að
segja á fætur í virðingarskyni,
teygðu fram álkuna og hnusuðu
af brúðkaupsgestunum.
Karlmennirnir urðu alvarlegri
i bragði, þegar þeir voru komnir í
töluverða nálægð við brúðkaups-
matinn. Sumir af þeim, þeir ríku,
voru með háa, gljáandi silkihatta
á höfði, sem virtust vera í herfi-
legu ósamræmi við umhverfið.
Aðrir voru með höfuðföt, klædd
loðskinni, en þeir fátækari voru
með húfupottlok. Konurnar voru
ailar með sjöl, sem þær létu hvíla
laust á kollinum, en héldu endun-
um föstum undir handarkrikan-
um. Sjölin voru aðallega rauð, —
alveg eldrauð. Og hinir sprját-
ungslegu litir þeirra virtust fylla
dýr merkurinnar magnaðri undr-
un, svörtu hænsnin á mykjuhaug-
unum, endurnar á pollinum og
dúfurnar á burstunum.
Hinn umfangsmikli bær beið
veislugestanna fyrir enda trjá-
ganga með eplatrjám á báðar
hendur. Það lagði ilm um dyrnar
og gluggana, sterka matarlykt,
sem virtist leggja um ailan bæinn
og gufa út frá öllum opum hans
og jafnvel veggjum. Halarófa
veislugestanna náði allan bæjar-
hins dökka, blóðlitaða víns. Og á
eftir hverjum rétti var borið fram
Normandy-brennivín, sem hieypti
ólgu í líkamann og órum í höf-
uðið.
Við og við stóð einhver veislu-
gestanna upp, fullur eins og tunna,
og fór út til þess að fá sér frískt
loft, eins og þeir sögðu. Svo kom
gesturinn aftur inn og hafði þá
tvöfalda matarlyst. Bóndakon-
urnar, blóðrauðar og þrútnar,
sem lífstykkin voru alveg að
★
★
★
★
★
Brúðhaupsnótt
r
I
Normandy?
garðinn á enda. Þegar þeir
fremstu komu á hlaðið, dreifðust
þeir í ýmsar áttir. En samt voru
aðrir enn að tínast inn um hliðið.
Á skurðbökkunum umhverfis bæ-
inn var nú orðið fullt af strákorm-
um og fátæklingum, sem komu
fyrir forvitni sakir. Skotin hættu
ekki, heldur bergmáluðu þau nú
úr öllum áttum, og rammur púð-
urreykurinn þyrlaðist upp í loftið.
Kvenfólkið var að hrista rykið úr
fötunum á hlaðinu og losa um
kverkböndin á húfunum. Svo
brutu þær sjölin kyrfilega saman
og héldu á þeim á handleggnum.
Loksins gengu þær í bæinn og
lögðu þá sjölin til hliðar. Það
hafði verið borið á feykistór borð
í eldhúsinu, sem rúmaði hundrað
manns í sæti. Það var byrjað að
borða klukkan tvö eftir hádegi,
og klukkan átta var enn verið að.
Karlmennirnir höfðu farið úr
jökkunum og hneppt frá sér vest-
unum. Þeir voru orðnir rauðir í
framan og héldu áfram að gleypa
í sig matinn og svolgra niður vín-
inu, líkt og þeir væru óseðjandi.
Eplamjöðurinn glitraði skær og
gullinn í stóru glösunum við hlið
springa utan af, skirrðust við að
fara að þessu dæmi karlmann-
anna, þar til er ein þeirra, sem
var einna verst á sig komin, tók
á sig rögg og fór út fyrir. Þá
fylgdu allar hinar dæmi hennar
og komu svo inn aftur. Og þá
byrjuðu hinar klúru gamansögur
og skrýtlur að nýju. Veislugest-
irnir skiptust á slíkum sögum
borðsendanna á milli. Þær voru
allar um brúðkaupsnóttina. Þessu
var haldið áfram, þar til er allt
forðabúr sveitakímninnar var
þurrausið. Alla síðustu öldina
höfðu sömu klúru sögurnar og
skrýtlurnar verið sagðar við slík
tækifæri. Þótt öllum væru þær
kunnar, misstu þær samt ekki
marks, og hiátrasköll veislugesta
glumdu við.
Við annan enda borðsins voru
fjórir galgopar,' sem voru ná-
grannar, að bollaleggja það að
gera brúðhjónunum einhvern
slæman grikk. Þeir virtust hafa
dottið niður á eitthvað smellið,
því að þeir hvísluðust á í ákafa
og skellihlógu. Allt í einu sagði
einn þeirra upphátt, þegar heidur
dró niður í gestunum við borðið:
„Veiðiþjófunum gengur víst bæri-
lega veiðin í nótt í öllu þessu
tunglsljósi! Heyrði, Jean! Þú verð-
ur nú víst ekki að virða fyrir þér
tunglsljósið, er það?“ Brúðgum-
inn sneri sér fljótlega að honum
og svaraði: „Látum þá bara koma,
helvíska! Ég skal taka á móti
þeim.“ En annar af galgopunum
sagði þá hlæjandi við hann: „Ég
hugsa samt ekki, að þú farir að
vanrækja eiginmannsskyldur þín-
ar þeirra vegna.“
Veislugestirnir fengu næstum
krampa af hlátri, svo að glösin
skoppuðu til á borðinu. En brúð-
guminn reiddist við tilhugsunina
um það, að einhver notaði sér ef
til vill tækifærið vegna brúðkaups
hans og stæli frá honum úr skóg-
inum. Hann endurtók: „Ég segi
bara: Látum þá koma, þá karla!“
Svo byrjuðu veislugestirnir aft-
ur sitt tvíræða tal, sem kom brúð-
inni til þess að roðna lítils háttar,
þó að hún skylfi samt af eftirvænt-
ingu. Þegar búið var úr brenni-
vínstunnunum, fóru allir að hátta.
Nýgiftu hjónin fóru inn í svefn-
herbergi sitt, sem var á neðri
bæðinni, eins og flest herbergi
eru nú reyndar á sveitabæjum.
Þar sem mjög hlýtt var inni, opn-
uðu þau gluggana og hölluðu
gluggahlerunum aftur. Á drag-
kistunni logaði á ósmekklegum
lampa, sem faðir brúðarinnar
hafði gefið þeim. Og rúmið stóð
þarna tilbúið til þess að taka á
móti ungu hjónunum.
Unga konan hafði þegar tekið
af sér brúðarblæjuna og farið úr
kjólnum og var í millipilsinu að
reima frá sér stígvélin. En Jean
var að Ijúka við vindilinn. Hann
gaut hornauga til hennar. Það
augnaráð var ástríðufullt, fremur
lostafullt en blítt, því að hann
girntist hana fremur en elskaði.
Allt í einu tók hann sig til og byrj-
aði að fara úr jakkanum með
snörpum handtökum líkt og mað-
ur, sem ætlar að fara að byrja
að vinna. Hún var þegar komin
úr stígvélunum og var að fara úr
sokkunum. Þá sagði hún allt í
einu við hann: „Farðu og feldu
þig á bak við tjaldið, á meðan ég
fer upp í rúmið.“
Hann leit út eins og hann ætlaði
að fara að þvertaka fyrir þettá,
en fór samt og faldi sig allan nema
höfuðið. Það var kænskuglampi
í augum hans. Hún hló og reyndi
að draga tjaldið fyrir augu hans,
og þau byrjuðu að stympast í
gamni á ástleitinn hátt án blygð-
unar og vandræða. Loks gerði
hann eins og hún bað. Hún losaði
í hvelli frá sér millipilsið, sem féll
mjúklega á gólfið og lá þar. Hún
lét það eiga sig, teygði sig yfir
það og steig upp í rúmið í hálf-
gagnsæum náttkjól. Það brakaði
í fjöðrunum undan þunga hennar.