Fálkinn - 27.01.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Hann gekk strax að rúminu ber-
fættur, en í buxunum. Hann
beygði sig yfir hana og leitaði að
vörum hennar, sem hún faldi fyr-
ir honum. En þá kvað allt í einu
við skothljóð í fjarska, og honum
virtist það koma úr áttinni frá
Rapées-skóginum.
Hann rétti snögglega úr sér og
hlustaði. Svo hljóp hann út að
glugganum með töluverðum hjart-
slætti og opnaði hlerana. Fullt
tunglið varpaði gulri birtu sinni
yfir bæjargarðinn, og eplatrén
köstuðu svörtum skuggum við
fætur hans. En fyrir handan hann
glitraði á akrana, alþakta hinu
þroskaða korni. En er hann var
að halla sér út um gluggann og
hlustaði eftir sérhverju hljóði í
næturkyrrðinni, var allt í einu
tveimur örmum vafið um háls
honum, um leið og hún reyndi að
draga hann með sér frá gluggan-
um: „Láttu þorparana alveg eiga
sig. Komdu í rúmið!“
„Allí er (erlugum fœrl“
Fáar leikkonur hafa átt í meira stríði
við að komast áfram í kvikmynda-
heiminum en Jane Wyman. Eftir
ítrekaðar tilraunir tókst henni þó að
fá starf hjá Warner Bros. Þar kynnt-
ist hún Ronald Reagan, sem hún síðar
giftist, en er nú skilin við. Hún
giftist síðan Fred Karger. Jane hef-
ir átt vaxandi vinsældum að fagna,
þótt hún sé um fertugt.
' ,«s>' .,-SSSS .„W

fvanU jSinntrn
a grænni grein

V
%
%

\
%
3
%
1 HOBOKEN í New Jersey man
gamalt fólk ennþá lítinn, rjóðan
strákling, sem ranglaði um
skuggagöturnar klæddur sem
„Little Lord Fauntleroy“. En
hann gat bitið frá sér! Ef strák-
arnir ertu liann fyrir finu fötin
hans barði hann þá til óbóta.
Nú eru yfir 30 ár síðan Francis
Albcrt Sinatra óx upp úr Faunt-
leroyfötunum, en hann hefir lít-
ið breyst. Hann er sama barnið
og getur enn bitið frá sér, þó að
hann sé orðinn einna fremstur
allra i „slvow-business“ í USA. í
dag hefir hann miklu fleiri tilboð
en hann kemst yfir, og tekjur
hans á árinu 1955 eru áætlaðar
ein milljón dollarar.
Martin Sinatra, faðir hans, var
hnefakappi og Dolly móðir lians
hafði annað að hugsa en sinna
uppeldi sonar síns. En hún jós
í hann peningum. Frank átti
heima í fátækrahverfi, en Frank
gat keypt allt, sem fáanlegt var
fyrir peninga. Hann afréð þegar
hann var lö ára að gerast jazz-
söngvari. Hann uppgötvaðist er
hann söng í Rustic Cabin, skammt
frá Hoboken, en þar var hann
jafnframt þjónn. Það var 1939.
Harry James hljómsveitarstjóri
heyrði liann syngja, og réð liann
til sin samstundis. Sex mánuð-
um síðar „{keypti“ hinn frægi
Tommy Dorsey Frank af James
fyrir 110 dollara á viku. Hann
varð afar vinsæll og fékk um
250.000 bréf á ári frá ungum stelp-
um. Og hvað gerði Frank í frægð-
arvímunni? Keypti sér hús i
Holmby Hills fyrir 250.000 dali
og annað í Palm Spring fyrir 162
þúsund. Hann gaf Pétri og Páli
250 dollara vindlakveikjara úr
gulli og hélt kampavinsgildi dag
eftir dag. Hann var orðaður við
Lönu Turner, Judy Garland,
Marilyn Maxwell, Gloriu Vander-
bilt og Anitu Ekberg. Sagt var
að fræg kvikmyndadís hefði flog-
ið mörg þúsund kílómetra til að
fá að vera nokkra klukkutima með
Frank Sinatra. Annarri gaf hann
gjafir fyrir um 100.000 dollara á
aðeins sex mánuðum.
Þessar fréttir voru auðvitað
engin gleðitiðindi i eyrum Nancy
Sinatra, stúlkunnar sem Frank
hafði gifst þegar hann vann í
Rustic Cabin, og sem hann á þrjú
börn með: Nancy 15, Frankie 11
og Christian 7 ára. En þó hékk
hann í þessu hjónabandi þangað
til liann kynntist Övu Gardner.
Hann fékk skilnað og kvæntist
Övu árið 1951. — Þá var hann
orðinn illa farinn. Eina nóttina
í Reno hafði liann tekið of mikið
af svefnpillum og er hann liafði
verið kvæntur Gardner í tvö ár
var hann fluttur á sjúkrahús, all-
ur klóraður. Árið 1952 rak hann
konuna frá sér, en ekki eru þau
skilin enn.
Frank var illa leikinn eftir
þetta hjónaband. Grindhoraður
og raddlaus og plötur hans hætt-
ar að seljast. Allir héldu að hann
væri búinn að vera. En röddin
kom aftur, hann söng á plötur og
í sjónvarp og svo lék hann i
myndinni „Héðan til eilifðar" og
nú er vegur hans meiri en hann
hefir nokkurn tíma verið áður. —
Það þykir furðulegt, því að flestir
liéldu að hann væri útbrunnið
skar, sem aldrei gæti logað
framar.
3
%
3
3,
%

%

•3

Hann sneri sér við, vafði hana
örmum og dró hana að sér. Hann
fann hið hlýja hörund hennar í
gegnum þunnan náttkjólinn. Hann
tók hana upp í sína sterku arma
og bar hana áleiðis að hvílubeði
þeirra. En er hann var að leggja
hana í rúmið, sem svignaði lítils
háttar undan þunganum, heyrði
hann annað skot töluvert nær í
þessa skipti. Jean gaf nú reiði
sinni lausan tauminn og bölvaði
í sand og ösku: „Fjandinn hafi
það! Heldurðu, að ég láti þig aftra
mér frá því að fara út og aðgæta
þetta? Bíddu, bíddu í nokkrar
mínútur.“ Hann fór aftur í skóna
og þreif byssu sína, sem hékk allt-
af á veggnum. Og er kona hans
kastaði sér á hnén í skelfingu
sinni til þess að aftra honum frá
því að yfirgefa hana, þá losaði
hann sig með valdi, hljóp að
glugganum. og klifraði út um
hann út í garðinn.
Hún beið hans í klukkustund,
tvær stundir, já, allt til dögunar,
en eiginmaður hennar kom ekki
aftur. Þá sleppti hún sér alveg,
vakti alla í húsinu, skýrði þeim
frá, hve reiður Jean hefði verið,
og sagði, að hann hefði farið að
elta veiðiþjófa. Og strax fóru all-
ir vinnumennirnir og jafnvel vika-
piltarnir að leita að húsbónda sín-
um. Þeir fundu hann í sex mílna
fjarlægð frá bænum, bundinn á
höndum og fótum, hálfdauðan af
reiði. Byssan hans hafði verið
mölvuð, buxurnar hans höfðu ver-
ið hengdar um háls honum og
spjald á bringu hans með þessum
orðum:
Oft er betra heima setiö,
en burtu farið.
Og þegar hann sagði þessa
sögu frá brúðkaupsnótt sinni
síðar meir þá bætti hann venju-
lega við: „Já, þetta var fjári
smellin brella. Þeir veiddu mig í
snöru likt og ég væri héri, helvit-
is svínin. Og þeir stungu hausn-
um á mér í poka og bundu fyrir!
En nái ég þeim einhvern tíma,
þá er þeim vissara að vara sig á
mér, helviskum!"
Þannig skemmta þeir sér í
brúðkaupum í Normandy.
— Skrambi fór illa fyrir mér i gær.
Ég fór í bíó með konunni minni og
lenti i sæti við bliðina á svo ljómandi
fallegri stúlku.
— ÞaS þykir mér ekki mikið. Ég
fór í bíó liérna um daginn, með ljóm-
andi faltegri stúlku og lenti í sæti
við hliðina á konunni minni.
— Þér ætluð r.ð kaupa yður gerð-
arlega liftryggingu.
— Það dettur mér ekki í hug. Til
livers ætti ég að tifa fátækur alta
nvina ævi til ])css að geta dáið rikur?
AMOR GAF HONUM MÁLIÐ.
Árið 1940 var Angelo Paoli i Marl-
ia kaghýddur, þvi að hann hafði kveikt
i hlöðu ásamt nokkrum félögum sín-
um. Hann var sex ára, og varð svo
mikið um hýðinguna að hann missti
málið. Margir sérfræðingar i Ítalíu
og Wien voru spúrðir ráða, en eng-
inn gat hjálpað.
Angelo stálpaðist og reyndist mesti
greindarpiltur þegar hann kom í skól-
ann. Hann var lika mjög áhugasamur
um íþróttir. Þegar hann varð 18
ára, 1954 sagði útvarpsmaður frá
þessum unglingi í útvarpinu og btöðin
fluttu greinar um liin raunalegu ör-
lög hans. Hollensk stúlka, 19 ára,
sem heitir Cokky Verwer í Amster-
dam las um piltinn og fékk samúð með
honum. Skrifaði hún Angelo langt
bréf og sendi mynd af sér með. Og
nú fóru þau að skrifast á af mesta
kappi, og siðasttiðið sumar gerði
Cokky sér ferð suður til Marlia til
þess að hitta bréffélaga sinni. En þá
gat Angelo stamað upp úr sér: Cokky,
þú ert svo falleg, ég elska þig. Og
síðan hefur honum farið fram að
tala og má nú heita altalandi. í haust
fór hann til Amsterdam og opinber-
aði trúlofun sína og Cokky.
POLA NEGRI,
sem fyrrum var kölluð „futltrúi lost-
ans“ liefir lengi haft hægt um sig.
En nú er lnin komin fram á sjónar-
sviðið aftur i „atlri sinni dýrð“, eða
því sem eftir er af dýrðinni. Pola hef-
ir lengi þreytt blaðamennina með því
að segja þeim frá hinni glæsilegu for-
tíð sinni, en nú talar hún digurbarka-
lega um framtíð sína og segist koma
fram i nýrri þýskri mynd i haust.
Þessi mynd á að verða eins konar
ævisaga Polu og „fjallar um ævi mína
og elskhuga frá Chaplin til Valentinos
— og þá sem voru á undan og eftir“,
segir Pola. Hún er orðin 56 ára.