Fálkinn - 27.01.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
QUNN£-j5AM$ÆRTÐ
Lögreglusaga eftir; RALPH INCHBALD
11
nema fáar mínútur milli okkar og dauðans,
en ég treysti því enn, að okkur yrði bjargað
á síðustu stundu.
Við höfðum lyft Angeiu úr rúminu og lagt
hana á dýnu fyrir innan gluggann. Þar var
reykurinn minnstur og hægast að lyfta henni
út, ef hjálpin kæmi.
Þá heyrðist allt í einu hljóð gegnum allan
hávaðann. Það var lúðurinn og bjöllurnar á
slökkvibílnum. Þeir hlutu að hafa uppgötvað
eldinn og voru nú að koma og bjarga okkur.
Nú óx vonin og við fengum nýtt þrek.
Við hlupum út að glugganum og sáum nú
bæði Brocklesdowne og Paternoster veifa til
okkar. Eftir stutta stund voru komnir stigar
upp að glugganum. Slökkviliðsmenn brutu
póstinn úr glugganum og sex menn komu inn
í herbergið. Þeir höfðu kaðla með sér og nú
var Angela látin siga varlega niður í bátinn,
sem lá á síkinu beint fyrir neðan gluggann.
Hann var dreginn yfir síkið undir eins, og
Svo vann ég í verksmiðju í Southwark og
heyrði hinar stelpurnar tala um vinina sína.
En foreldrar minir höfðu gát á mér, svo að
stundum lá mér við að örvænta.
Síðar fékk ég aðra atvinnu og þurfti ekki
að standa yfir leiðinlegum vélunum lengur.
Ég vann á ljósmyndastofu, sem tók myndir
af dansmeyjunum á Lyceum, skammt frá
Strand.
FYRSTA ÁSTIN.
Ég varð ástfangin af fyrsta vininum, sem
ég eignaðist, lenti í hringiðu hrifningarinnar
í fyrsta sinn — og varð hörmulega vansæl.
Ég vann með stúlku, sem var miklu eldri
en ég. Einn daginn sagði hún: — f kvöld ætla
ég að hitta Kanadamann. Kunningi hans verð-
ur með honum. Viltu koma með mér, Ruth?
Ég hikaði fyrst í stað og minntist áminninga
foreldra minna. En nú var stríð — auðvelt
að kynnast og auðvelt að skilja.
Við hittumst á Lyceum. Ég var glöð og kát,
og sómdi mér vel held ég. Mér leist vel á Mac
undir eins og ég sá hann, mjúki kanadiski
málhreimurinn hans og hitinn í röddinni er
Framhald í næsta blaði.
Angeia lögð á grasið á bakkanum fyrir
handan.
Allt í einu féll gólfið í öðrum helmingi her-
bergisins og eldhafið gaus upp. Sá ég þá að
nú var aðeins um sekúndur að tefla. Ég gat
ekki beðið þangað til stiginn yrði settur upp
að glugganum aftur, því að hann hafði dottið
ofan í síkið. Þegar síðustu slökkviliðsmenn-
irnir höfðu verið að hjálpa Bristow niður.
Við Kilroy stóðum við gluggann, en hitinn
var svo mikill, að fötin okkar voru farin að
sviðna.
— Hoppið þið út! kallaði Kit, og ég hikaði
ekki svipstund.
Ég hoppaði úr glugganum og um stund
luktist vatnið yfir mér. En mér skaut fljótt
upp og tók sundtökin og áður en varði komu
margar hendur og hjálpuðu mér upp á bakk-
ann.
Þá heyrði ég Brocklesdowne 'hrópa: — í
guðs bænum! Hoppið þér út, Kilroy! Hoppið
þér!
Kilroy stóð í glugganum með krosslagðar
hendur. Andlitið var náfölt og hann var líkast-
ur afturgöngu, en bak við hann blossaði eld-
urinn. Hann hristi höfuðið og stóð kyrr. Nú
var eldurinn kominn að honum á þrjá vegu.
Hann veifaði til okkar hendinni og sneri svo
frá og starði inn í logandi vítið. Og svo hvarf
hann inn í eldinn.
Við komum ekki upp nokkru orði um stund.
En nú sortnaði mér fyrir augum. Þetta hafði
orðið mér ofraun og ég datt niður meðvit-
undarlaus.
I RAUNINNI var málinu lokið, úr því að
Kilroy og Gunne voru dauðir og Mettercombe
Manor brunnið, því að um leið var fram-
kvæmd byltingaráformanna að engu orðin
og samsærismennirnir forstöðulausir.
En alltaf var þetta þó í hug okkar, því að
erfitt var að gleyma því. Einn sumardag,
þremur vikum síðar, sátum við í Paternoster-
klaustrinu. Brocklesdowne, Angelu, Bitchfield
og mér hafði verið boðið að dvelja yfir helg-
ina hjá Kit, sem nýlega var kominn á fætur
eftir slæma lungnabólgu. Angela var með fót-
inn í gipsi ennþá, og ég var heldur ekki orðinn
albata eftir hnjaskið, sem ég hafði orðið fyrir.
Við sátum í bókastofunni með flöskur og
glös fyrir framan okkur. Þá var það að
Bitchfield fór allt í einu að tala um Kilroy.
— Lastaðu aldrei liðinn mann, sagði Kit.
— Ég er á sama máli, sagði ég. — En einu
hefi ég oft furðað mig á, og það er að hann
skyldi láta stjórnast af hefnigirni. Hann virt-
ist alls ekki vera neinn ofstækismaður.
— Eigið þér ekki betra með að skilja það,
ef þér vitið að móðir hans var ungversk en
konan þýsk? sagði Brocklesdowne.
— Var hann kvæntur? Það hafði ég ekki
hugmynd um.
— Hann hafði verið kvæntur. Hann fór til
Þýskalands er hann strauk úr fangelsinu, og
þar kvæntist hann ungri stúlku. Hún fórst
í sprengjuárásunum á þýskar borgir. Hún dó
eftir margra klukkutíma»hræðilegar þjáning-
ar, og Kilroy sá hana deyja.
— Eigið þér við að það hafi verið það, sem
hann vildi ná hefndum fyrir? Frekar en fr-
land? spurði ég.
— Það er ekki gott að segja, en hugur hans
til írlands var ekta líka. Hann hafði átt heima
í koti á Suðureyjum upp á síðkastið, og þar
fundum við ýms bréf og dagbækur. f þeim
lásum við bæði um hjónaband hans og dauða
konu hans, og móðir hans var einnig nefnd.
Hún var afkomandi Kossuths, sem fórnaði
lífinu fyrir frelsi Ungverja. Margt var sam-
eiginlegt með Kilroy og honum. Dagbækurnar
eru skráðar af manni, sem er hreinskilinn,
og þær eru mjög athyglisverðar og mjög
hryggilegar. Þar voru líka sex falleg kvæði,
sem hann hafði ort til 'konunnar sinnar.
Brocklesdowne tók málhvíld og starði um
stund út um gluggann. Svo hélt hann áfram:
— Kilroy var fögur sál, en hafði lent á
villigötum. Ég á við það, að hann hugsaði
aldrei um eigin hagsmuni. Hann hirti ekkert
um auðævi, völd eða frægð. Það var ástin
til Irlands, sem knúði hann til að gangast
fyrir uppreisninni, sem hann lenti í fangelsi
fyrir, hann taldi það eins konar krossferð að
berjast fyrir frland. Hann reyndi að fá dóm-
stólana til að skilja það, en var dæmdur sem
landráðamaður. Þegar hann var strokinn úr
fangelsinu byrjaði nýtt líf hjá honum, ham-
ingjusamt líf, en svo kom stríðið og fyrirgerði
þeirri hamingju. Og það var England, sem
hafði hitt hann aftur. Þess vegna hataði hann
England af heilum hug! Ég ætla mér ekki
að afsaka hann, en ég held að ég skilji hann.
E ndir.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Smökkun.