Fálkinn - 06.07.1956, Qupperneq 6
6
FÁLKINN
4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* ^
£va Qabor:
ORKIDEUR OG SAIAMI
‘Jramholdssaga
4* 4• 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 9£
Zsa Zsa Gabor er fyrir löngu heimsfræg, en Eva systir hennar er „maður
fyrir sinn hatt“ líka. Hún er leikkona eins og Zsa Zsa, og leikur einkum í
sjónvarpi og auk þess skrifar hún skemmtilega, cins og þeir munu sannfærast
um, sem lesa sjálfsævisögu hennar, sem birt er hér á eftir og í næstu blöðum
Fálkans.
ÞEGAR ég var litil telpa í Budapest,
setti hann afi mig einu sinni á liné
sér og hvíslaði: — Eva, þegar þú
verður stór giftist þú háum, ljóshærð-
um manni, sem fer með þig til Ame-
ríku.
Svo kom hátíðleg þögn: — í Ame-
ríku áttu heima í glerhúsi. Þar verða
alltaf hópar af fólki kringum þig, og
reyna að snuðra um einkalíf þitt.
— Já — en ég vil ekki eiga lieima
i glerliúsi, afi, nöldraði ég.
Afi hristi höfuðið, raunalegur. —
Það verður ekki við því gert, barnið
gott, muldraði hann. — Það er skráð
í stjörnunum. En mundu eitt, Eva.
Ef þér liður mjög illa í glerhúsinu,
þá gætir þú skrifað bók.
— Og hvað á ég að kalla bókina,
afi?
— Orkideur og salami, svaraði hann
án þess að hika.
Og nú geri ég alveg eins og afi
sagði að ég ætti að gera: ég skrifa
bók. Og ég ætla að haga mér eftir
ungverska spakmælinu: „Teygðu þig
ekki lengra en yfirsængin nær“.
BERNSKUHEIMILIÐ.
Ég er fædd með silfurskeið í munn-
inum. Við systurnar, Zsa Zsa, Magda
og ég ólumst upp innan um barnfóstr-
ur og bílstjóra og einkakennara. í
vinnufólksálmunni á neðri hæð voru
tvcir eða þrír þjónar, sem voru trygg-
ir tvo mánuði í röð, en struku svo
úr vistinni. Það var ails ekki óvenju-
legt að hafa þrjá þjóna í þá daga, er
helmingurinn af þjóðinni vann liús-
verkin fyrir hinn helminginn, og einn
„mixmaster" kostaði meira en heil
vinnustúlka.
í þessu umhverfi lifði ég viðburða-
lausa barnæsku. í skólanum var ég
álíka löt og fávís og flest efnaðra
manna börn voru í þá daga í Mið-
Evrópu. En fáviska mín var siðfáguð.
Fóstrurnar mínar voru þýskar,
franskar og enskar, og um fermingu
talaði ég þessar tungur reiprennandi,
auk ungverskunnar.
Ég ólst upp í eins konar mannfélags-
legri sóttkví, sem var svo ströng að
hún hefði ekki verið verri þótt ég hefði
haft mislinga öll uppvaxtarárin. Bíl-
stjórinn ók mér i skólann og fóstran
fylgdi mér heim. Á þann hátt var
mér forðað frá að koma nærri ókunnu
fólki.
Annar þáttur í uppeldinu var sá að
varast eins og Iieitan eldinn að ég
kæmi nærri strákum. Ég fékk ekki
að tala við þá.
Ég fékk að fara i þjóðleikhúsið einu
sinni í viku og sömuleiðis í óperuna.
Ég var hrifin af leikhúsinu, en þegar
ég var í óperunni vatt ég mig og
skældi á stólnum og varaðist eins og
heitan eldinn að sjá það sem var að
gerast á leiksviðinu.
Barnæska mín var leiðinleg, en þó
voru þar ijósir blettir. Reglurnar sem
voru eins og fjötrar á okkur voru
strangar, en margar aðferðir til að
brjóta þær. Og það gerðum við svo
oft og svo svikalaust, að fóstrurnar
okkar komu og fóru svo títt, oð fólk
hefði mátt lialda að hún mannna hefði
rekið ráðningarstofu.
Ég man sérstaklega þrjár af þess-
um óteljandi fóstrum, sem við höfð-
um. Ein var há og gráhærð, frönsk
barónessa. Ef þú spyrð mig hvers
vegna barónesSa taki að sér barn-
fóstrustörf, hefi ég ekki öðru að svara
en því, að blönk barónessa er ná-
kvæmlega jafn illa stödd og annað
hlankt fólk.
Önnur var ensk, og enskari en jafn-
vel Englendingar geta orðið að jafn-
aði. En á okkar heimili aðhylltumst
við aldrei „hina sérstöku ensku hlé-
drægni". Við sinntum hugðarmálum
okkar og töldum að það sem segja
þyrfti, ætli maður að segja upphátt
og með tilfinningu.
Við höfðum ensku fóstruna i mörg
ár, og það var liún sem kenndi inér
ensku. Hins vegar þverneitaði hún að
læra ungversku. Hún átti heima í
Budapest. Hún fór í sendiferðir í
Budapest. En hún bar höfuðið hátt
og komst allra sinna ferða án þess
að læra orð í málinu. Ég skil ekki
ennþá livernig hún gat það. Eina
skýringin væri kannske sú að hún
hefði gengið með vatt i eyrunum.
YfirJeitt man ég skelfing fátt frá
bernskuárunum. Endurminningarnar
geta komið í smálögðum. Ég man til
dæmis eftir „Lady“, hundinum sem
svaf á þröskuldinum í barnaherberg-
inu og hleypti engum inn nema for-
eldrum okkar.
Ég man óljóst eftir samkvæmi, þar
sem ég var í hvítum organdíkjól.
Grace Moore var viðstödd, og ég bað
hana um nafnið liennar. Hún skrifaði
það í hókina mína, leit á mig og sagði:
— Þetta var lagleg, lítil stúlka! Ekki
mundi hún eftir þessu atviki er við
hittumst mörgum árum seinna í Holly-
wood.
Annars man ég lika eftir fimm
kanarífuglum, sem sungu í kór en voru
þó liver í sinni stofu.
Þetta var heimilið mitt. Meira er
ekki að segja um það.
FYRSTA ÁSTIN.
Boðorðið: „Þú mátt ckki tala við
stráka!“ verkaði auðvitað þveröfugt.
Væri maður ofurlítið séður var alltaf
liægt að finna stað, sem strákar voru á.
Ég talaði við marga stráka. Sér-
staklega við Pista — það er borið
fram „Pish-ta“.
Börnin voru á skautum á hverjum
vetri, á tjörn, sem var gerð af manna
höndum í Budapest. Við annan enda
tjarnarinnar var skýli, sem krakk-
arnir fóru inn í til að setja á sig
skautana, hita sér eða hvila sig. Þarna
inni tók ég í fyrsta skipti í liöndina
á strák, en liinar stelpurnar skríktu
úti i horni.
Á ísnum var bannið gegn tali við
stráka alveg gagnslaust. Aginn varð
seinni á sér en krakkar á skautum.
Ég var fjórtán ára og hálfu ári betur
þegar ég fór að líta á Pista. Hann
var sextán. Hann lék isliockey og var
markmaður. í hvert skipti sem Pista
var i leik, stóð ég kyrr og horfði á
hann. Mig sveið í tærnar af kulda og
var krókloppin á fingrunum, tenn-
urnar glömruðu í skoltinum á mér
og allur kroppurinn grátbændi um
að fá að koma inn i ylinn, en hjartað
í mér orgaði hásri rödd: — Frjóstu
í hel! Ég verð kyrr og horfi á Pista!
Ja, hvað ég horfði á Pista! Að vera
nærri Pista — var nokkur meiri sæla
til á jörðinni? Ég get ekki svarað
þeirri spurningu enn þann dag í dag.
Svo kom sumarið og þá fór Pista
að leika hockey á grasi. Ég hélt
áfram að tilbiðja hann, en Pista —
með aðdáanlegri skapfestu — ncitaði
sér um að láta tælast burt frá vænt-
anlegum markmannsframa sínuin.
Hann var myndarlegur strákur. Hann
sagði alltaf „gonndæinn" við mig og
stundum sagði liann eitthvað meira,
en aidrei neitt, sem var þannig lagað
að ég gæti haft það með mér heim og
látið mig dreyma um það. En þegar
vetraði að næst uppgötvaði Pista
loksins, að fleira er til i ver'ldinni
en hockeykylfur. Veröldin var líka
full af stelpum. Og ég var stelpa!
Heila skautaverlíð elskaði Pista mig
nærri því eins mikið og kylfuna sína,
en tæplega með eins mikilli lipurð.
Við áttum þrjá leynistaði til stefnu-
móta. Sá fyrsti var neðst í garðinum
heima, bak við bilskúrinn og rétt hjá
hliðinu, sem alltaf var læst — fremur
til að varna mér útgöngu en öðrum
inngöngu. Pista brölti yfir múrgarð-
inn, talaði við mig fáeinar mínútur
og hvarf svo aftur, en ég stóð eftir
i eins konar miðilsástandi.
Annar stefnumótsstaðurinn var
skautaskýlið við tjörnina. Þar urðum
við að liafa hemil á tilfinningum okk-
ar því að þarna var alltaf fólk kring-
uni okkur, en þó tókst okkur að
snerta hvort annað með fingurgóm-
unum án þess að aðrir tæki eftir þvi.
Þriðji staðurinn var gömul hallar-
Eva Gabor þykir falleg, ekki síður en Zsa Zsa, en gengur þó ekki eins
í augun á karlmönnunum, enda er hún stilltari.