Fálkinn - 06.07.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Vitið þér...?
að fyrsti talsímaþráðurinn milli
Evrópu og Ameríku er að verða
fullgerður?
Hingað til hefir allt talsaniband milli
lieimsáifanna verið loftleiðis, en sæ-
simarnir eingöngu fyrir simskeytavið-
skipti. En nú er verið að leggja tvö-
faldan talsimaþráð milli Ivanada og
Skotlands og er annar þeirra fullgerð-
ur. Simaþræðir þessir verða 3.795
kílómetrar hvor, og nieð fi4 kílómetra
millibili eru magnarar á þráðunum,
og kosta þeir yfir milljón krónur. En
fullyrt er að þeir endist i 20 ár, án
nokkurra viðgerða. — Níutíu ár eru
síðan fyrsti ritsíminn var lagður yfir
Atlantsliaf.
• *V.V“ N
að eldur í bómull er slökktur með
— steinol'íu?
Vatnið gengur nefnilega ekki inn i
þétta bómull, en það gerir olían. Og
þó að olían sé i eðli sínu eldfim, þá
brennur lnin ekki i bómullinni, vegna
þess að ekki kemst loft að.
hvernig hægt er að vega fíl, ef
vogin yðar tekur hann ekki?
t»á biðjið þér filinn um að stíga út
í dálitinn bát, þó ekki svo lítinn að
liann sökkvi. Svo gerið þér strik á
bátinn i vatnsborðinu og látið fílinn
ganga í land. Síðan berið þér grjót
eða eitthvað annað þungt í bátinn,
þangað til hann lækkar svo að strikið
komist niður í vatnsborðið. Síðan er
þetta farg vegið og fæst á þyngd fíls-
ins!
LITLA SAGAN
Pósturinn hemur
KOFINN var fjarri mannabyggðum.
Martin Strenger steig af baki, tók póst-
töskuna sína og skálmaði upp að dyr-
unum. Sparkaði í hurðina og hún var
þegar opnuð innan frá. Gamli Jokkum
stakk skeggjuðu andlitinu út í gætt-
ina, en Martin hrinti upp liurðinni
og fór inn.
„Hundaveður!“ sagði liann. „Þarna
er blaðið þitt, gerðu svo vel.“
„Viltu ekki tylla þér, Martin?“ sagði
Jokkum gamli skrækróma.
„Jú, víst vil ég það!“ sagði póstur-
inn ólundarlega. „Það mætti ekki
minna vera. Hér verð ég að ríða sex
kílómetra krók og slít hestinum út,
til þess að gamall jálkur eins og þú
fáir að skoða myndirnar í blaðinu
þínu. Eða fáir pappír í uppkveikju.“
„Vertu ekki vondur, Martin,“ sagði
Jokkum. „Ég á fullan pott af tómat-
súpu frammi, og Ijómandi gott kaffi.
Farðu úr kápunni og sestu, þá kemstu
bráðum í betra skap.
Pósturinn fór úr gæruskinnsúlp-
unni, tautaði eitthvað og settist.
Gamli maðurinn kom með rjúkandi
súpudisk og setti hjá Martin.
„Gerðu svo vel. Þér hitnar af þessu.
Og svo get ég lesið blaðið á meðan.“
Jokkum gamli náði í gleraugun og
breiddi úr blaðinu fyrir framan sig
og rakti línurnar með augunum. Og
Martin át.
„Jæja, alllaf skeður eitthvað," sagði
Jokkum eftir dálitla stund. „Hérna
segja þeir, að nú eigi að fara að vinna
Lillema-gullnámuna aftur. Það var
ekki amalegt. Þá koma peningar í
sveitina."
„Og svo hefir verið innbrot í Borg-
ara-bankann. Vopnaðir bófar náð í
hálfa milljón dollara. Og skutu gjald-
kerann, stendur hérna.“
Martin leit upp. „Já, þeir skutu hann
og náðu 400.000 dollurum."
Og enginn veit hvað af þeirn hefir
orðið. Hreppstjórinn heldur að þeir
hafi falið sig einhvers staðar hérna í
sveitinni.“
„Það getur orðið erfitt að finna þá,“
sagði Martin og stóð upp. „Jæja, ég
verð að fara. Við sjáumst á morgun."
„Vertu sæll, Martin. Við sjáumst
á morgun."
„Vertu sæll, Martin,“ sagði Jokkum
ganili.
Martin leit við í dyrunum. „Þetta
var ágæt tómatsúpa.“ Svo bretti liann
upp kraganum, settist á balc og reið
á burt.
Tveir menn komu inn í stofuna.
Annar hár og svarthærður, eins og
bolabítur í framan. Hinn minni, mcð
nagdýrsandlit. Sá stóri var að hand-
leika skammbyssu. „Þetta var full-
mikil frekja," sagði hann við Jokkum
gamla. „Þér sátuð og lásuð upphátt
um bankaránið? Ætluðuð þér að
segja póstinum frá okkur?“ Hann
lyfti skammbyssunni.
„Ég varð að vera þægilegur við
póstinn. Þið sögðuð sjálfir, að ég ætti
að liaga mér sem eðlilegast.“
„Þetta cr góð súpulykt,“ sagði sá
svarli. „Áttu meira?“
„Fullan pott!“ sagði Jokkum.
Þeir sátu og voru að borða súpu
þegar Strenger kom aftur. Hann hafði
aðeins farið stuttan spöl, bundið hest-
inn í skjóla og gekk lieim að kofanum
aftur. Hann kom inn í stofudyrnar
með skammbyssu i hcndinni. „Upp
með hendurnar!“ kallaði Martin.
Sá svarti var svo óvarkár að grípa
til skammbyssunnar, svo að Martin
skaut þegar gegnum öxlina á honum.
En sá litli rétti upp hendurnar. Jokk-
um og Martin bundu liann á höndum
og fótum. Svo bundu þeir um sár hins.
Svo sagði Martin:
„Ég sendi hreppstjórann hingað um
hæl. Getur þú haft gát á þeim á með-
an, Jokkum? — Nú hefirðu einhvern
að tala við.“
„Ég skil ekki hvernig þið fóruð að
leika á okkur,“ sagði særði bófinn
þegar Martin var að fara út. En
Martin Strenger svaraði:
„Það stendur svo á, að hann Jokk-
um er svo einmana hérna. Stundum
liður hálfur mánuður án þess að
nokkur komi. Þess vegna gerðist hann
kaupandi að blaði, svo að ég kæmi
og hann gæti talað við mig. Hann les
nefnilega ekki blaðið.
„Hann las það þó núna áðan,“ sagði
sá særði.
„Nei, það var nú galdurinn," sagði
Marlin og brosti. „Ég vissi undir eins
að það sem hann var að þylja, stóð
eklci í blaðinu. Jokkum er ncfnilega
alls ekki læs. Og hann vissi, að ég
vissi það. Og þannig gaf hann mér
vísbendinguna um ykkur. *
— Gudda litla, sagði frú Fervík, —
skrepptu á Alþýðubókasafnið og fáðu
léða bók, sem heitir: „Hvernig á að
viðhalda fegurðinni?"
— Hvað ætlar þú að gera við liana,
mamma?
— Hann segir að ég sé eins og
fuglahræða.
— Ósvífni! Maður á aldrei að hafa
orð á þess háttar.
Tveir kettir sátu um kvöldið fyrir
utan glugga hjá kunnum fiðluleikara.
Annar hélt framlöppunum fyrir eyr-
un, en hinn hlustaði hugfanginn.
— Skelfing er þetta leiðinlegt lag,
sagði sá sem hélt fyrir eyrun.
— Nei, það finnst mér ekki. Það
minnir mig svo á gömlu kærustuna
mína.
Hún er að segja vinstúlkunni frá
nýjasta unnustanum sinum: — Hann
er hár, með svart, lirokkið hár, segir
hún og lygnir apgunum. — Hann heit-
ir Haraldur, og áður en hann kyssir
mig, segir hann alltaf, að nú ætli
hann að kyssa yndislegustu varirnar
í veröldinni.
— Nú, er það sá Haraldur?
— Af hverju kemurðu svona seint
í skólann i dag, Gunni?
— Af því að hún mamma vildi ekki
lofa mér að vera heima.
Ólafur gamli í Simbakoti hafði
fengið óværu í hárið og fór í apótekið
til að fá eitthvað við henni.
Hafið þið til lúsaduft? spurði
liann.
— Já, til er það. Hérna — i litlum
bréfpokum.
— Hvað er hægt að drepa margar
með hverjum poka?
— Eitthvað kringum fimmtíu.
— Og livað kostar pokinn?
— Tuttugu aura.
— Bíddu nú hægur, segir Ólafur og
liugsar sig um. — Það er best að þú
látir mig fá fyrir þrjár krónur og
áttatíu aura.
T ískumyndir
FERÐAFRAKKINN. — Góður ferða-
frakki er nauðsynleg flík þeim sem
ferðast. Þessi hérna er með skosk-
köfilóttu fóðri en ytra borðið er úr
kamellitu ullarefni. Fóðrið kemur ut-
an á bæði á kraga og horni. Vasarnir
eru mjög stórir og utan á frakkanum.
Bakið á þessum sumarfrakka er sér-
lega fallegt og þess vegna er það látið
snúa fram á myndinni. Stór felling
er sín hvoru megin frá mittinu og
niður úr og gefur hún góða vídd.
Ermarnar eru stuttar.
„Þú sem ert svo vel til fara, Páll
— hvernig stendur á þvi að þú gengur
með þennan hattkúf?"
„Konan mín segir, að meðan ég
gangi með svona ljótan liatt, taki hún
ekki í mál, að látá sjá sig með mér
úti.“
Bókarinn: — Ég leyfi mér að minna
yður á, húsbóndi, að ég hefi unnið
hérna á skrifstofunni í tuttugu og
fimm ár.
— Já, einmitt. Þá eruð það þér, sem
liafið slitið gatið á gólfdúkinn.