Fálkinn - 06.07.1956, Síða 12

12
FÁLKINN
<-<-<-<■<•< •< < :-<<<-<<<<<<-<-<<-< < <<<<<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ROBERTA LEIGH:
: Mdlamynda - hjónabandið.:
5 * FRAMH ALDSSAGA *
Lyndis var lengi að velja, og hún hefði
helst viljað prófa alla skartgripina á sér, en
vildi ekki gera sig hlægilega i viðurvist Nic-
holas. Henni fannst fallega hugsað af honum
að sækja alla ættargripina hennar vegna, þó
að það væri aðeins fyrir siðasakir.
Lyndis tók perufesti, sem hæfði vel út-
saumnum á kjólnum hennar, og langa eyrna-
lokka, sem henni fannst að mundu fara vel
við hárgreiðsluna.
Lyndis fannst að skartgripirnir hjálpuðu
henni að vissu leyti til að vinna bug á feimn-
inni. Hún kveið fyrir að hitta allt þetta fína
fólk, sem ætlaði að taka hana í samfélag
við sig.
Kvöldið leið eins og dásamlegur draumur
og alls staðar mætti Lyndis þúsund brosum
og hamingjuóskum. Nicholas dansaði við hana
hvað eftir annað og það var svo dásamlegt,
að hún var alveg hætt að hugsa um hvers
vegna hann gerði það. Hún sveif um, eins og
á skýi, studd af sterkum örmum hans, hún
fann vöðvana í handleggjunum á honum gegn-
um ermina, við nakið bakið á sér. Var það
ímyndun, eða snertu varir hans hárið á henni
oftar en einu sinni?
Það var ekki ímyndun. Nicholas andaði
að sér ilminum af Lyndis, hann var svo ó-
líkur öllu öðru. Var það ilmvatn sem hún not-
aði eða var þetta náttúrulegur ilmur kvenlegs
þokka?
Nicholas virtist vera ánægður með hana —
það var aðalatriðið. Hann gaf henni undir
fótinn og fór með hana milli fólksins, og gerði
sitt til að gera henni viðkynninguna sem auð-
veldasta. Nicholas var virkilega ánægður með
Lyndis, sem bauð af sér svo góðan þokka og
öllum leis-t svo vel á. Af því að hún var eins
og hún var, mundi þetta ár geta orðið fljótt
að líða, og Nicholas vissi að skilnaðurinn
mundi geta fengið greitt, því að um líkam-
legar samfarir yrði ekki að ræða. Undir venju-
legum kringumstæðum kostaði hann þrjú ár,
en nú var hægt að ógilda hjónabandið mót-
mælalaust og illindalaust. Og þá kæmi Carole!
Nicholas komst í gott skap við þessa til-
hugsun.
,,Nú er best að kynna þig fyrir lafði Carew,“
sagði Nicholas. „Hún er komin þarna, sé ég.
Og hún skiptir meiru máli en nokkurt hinna,
því að ef hún afræður að láta náðarsól sina
skína á þig, þá skína allar hinar sólirnar líka
sjálfkrafa í framtíðinni. Hún er eini ættingi
föður míns, eina systir hans. Hún á oftast
heima í Newton Manor og sér um húsið fyrir
mig, svo að alltaf sé heitt og allt í lagi þegar
ég kem, og hefir uppáhalds réttina mína á
borðinu og vínið mátulega kælt eða volgrað."
Lafði Carew var lítil og skorpin, augun í
henni minntu á Hamalton gamla — þau sáu
gegnum fólk. Hún var í svörtum flauelskjól
og með fegurstu gimsteina, sem Lyndis hafði
nokkurn tíma séð.
Hún horfði forvitnislega á Lyndis og benti
henni til sín.
„Komdu og sestu hérna,“ sagði hún, „ég
ætla að vita hvort mér fellur eins vel við þig
og honum Angus bróður mínum gerði.“
Og formálalaust sperrti hún allt í einu upp
augun og spurði:
„Jæja, hvernig gengur þér að tjónka við
tæfuna — Carole?“
Lyndis varð svo hissa að hún gat engu
svarað, en lafði Carew hélt áfram:
„Ég veit allt um erfðaskrána og allt þetta
mál — hann bróðir minn ráðfærði sig við
mig um það, svo að ef þú þarft á hjálp að
halda og í harðbakka slær, þá skaltu koma
til mín. Ég skal kippa því í lag.“
Lyndis horfði á gömlu konuna, og í hug
hennar var sambland af lotningarfullri aðdá-
un og skelfingu. Svo spurði hún feimnislega:
„Haldið þér að ég geti gert mér nokkra
von?“
„Já, góða mín, það er óhætt um það. Þú
hefir betur, það veit ég upp á hár.“
Nicholas og John Masters komu til þeirra
og lafði Carew sneri sér undir eins að Nic-
holas.
„Konan þín er fallegri en nokkur engill.
Hvenær ætlar þú að láta mála mynd af hennií
Þú veist að allar Hamalton-frúr hafa verið
málaðar fyrsta árið sem þær voru giftar.
Þessi unga stúlka verður mesta prýðin í
myndasafninu.“
Nicholas virtist verða vandræðalegur á
svipinn og Lyndis datt í hug hvort hann væri
að hugsa um Carole. En John Masters brosti
út undir eyru.
„Má ég bjóða mig fram,“ sagði hann í
gamni. „Ég hefi málað margar andlitsmyndir
um dagana.“
„Æ, þarna er þá John!“ hrópaði lafði
Carew. „Þú ert sjálfkjörinn til þess. Þú átt
að mála Lyndis. Það var gott — þá er þetta
í lagi.“
John Masters bauð Lyndis upp i dans og
þau liðu út á gólfið. Lyndis fannst gaman að
John skyldi vera á dansleiknum. Gaman að
hann skyldi fá að sjá hana frá skemmtilegustu
hlið: en ekki aðeins sem afrækta, grátandi
eiginkonu. John virtist geta lesið hugsanir
hennar og sagði:
„Ég sé að lafði Hamalton vinnur stórsigra
í kvöld. Það gleður hennar gamla vin og nýja
hirðmálara, þó að það kæmi honum engan
veginn á óvart.“
Lyndis hló glaðlega. Já, henni fannst í raun
og sannleika að John Masters væri gamall
trúnaðarvinur. Var^það kannske þess vegna,
sem hún hafði gert hann að trúnaðarmanni
sínum kvöldið sem hún átti sem bágast?
„Viljið þér borða hádegisverð með mér á
morgun?" spurði hann innilega. „Við verðum
að tala um þetta verkefni, sem fyrir liggur —
um málverkið okkar.“
Lyndis hikaði augnablik, því að þar var
eitthvað ískyggilegt en þó yndislegt í hinni
einlægu aðdáun Johns Masters. En svo hugs-
aði hún til allra þeirra skipta, sem Nicholas
hefði borðað hádegisverð með Carole, og hafði
heyrt hann setja henni stefnumót á ýmsum
veitingastöðum. Svo að hún svaraði játandi.
Dansleikurinn stóð lengi og það var farið
að birta af degi þegar síðustu gestirnir fóru.
Lyndis stóð inni í bókastofunni og yar að
þukla á lásnum á hálsfestinni þegar Nicholas
kom inn og sagði hæversklega:
„Get ég hjálpað þér með eitthvað?"
Lyndis sýndi honum lásinn, sem var dálítið
erfiður viðfangs og Nicholas opnaði hann var-
lega. Hann horfði á mjóan, lútandi hálsinn,
og hárið sem var linýtt í gljáandi hnút. Það
var eitthvað svo ósegjanlega kvenlegt við
Lyndis. Hún var konan eilífa, með mýkt og
yndi, og Nicholas horfði lengi á eftir henni
er hún hvarf upp stigann, sem einmana, mjall-
hvít mynd. Hann varð að stilla sig, að fara
ekki á eftir henni, þegar hann sá hve töfrandi
hún var, en það var hættulegt — það gat ger-
breytt lífi hans. Hans og Carole.
Þegar Lyndis vaknaði morguninn eftir var
enn sæla og sigur í hug hennar. Hún hafði
vakið fögnuð á þessu fyrsta kvöldi sínu sem
lafði Hamalton, — sigur á Carole. Dálítinn
sigur, en kannske stærri en hana grunaði.
Lyndis lá lengi í baðinu og vandaði val sitt
á fötunum, sem hún færi í með John Masters
í hádegisverðinn. Hún var ánægð þegar hún
smeygði jakkanum á axlirnar á sér. Hún
hlakkaði til að hitta John Masters aftur.
Glæsilegur veitingasalurinn var fullur af
andlitum, sem hún kannaðist við. Allir virtust
þekkja John Masters og horfðu forvitnir á
Lyndis. Það var ljómi kringum hana og hún
lifði enn í sælukenndinni frá dansleiknum í
gær, þegar hún og Nicholas höfðu staðið hlið
við hlið og tekið á móti gestunum. Og það
var ekki um að villast, að öllum hafði fallið
vel við hana og að hún hafði unnið hjarta
hinnar voldugu Carew. Og það sem best var
af öÚu: Carole hafði ekki verið þar.
Lyndis ætlaði að fara að segja Masters frá
fögnuði sínum. John horfði á fallega andlitið
og augun, sem ljómuðu til hans. Hún var
svo töfrandi, svo frískleg og kvenleg. Nicholas
var heppinn.
„Ég sigraði í gær,“ sagði Lyndis. En svo
sá John hvernig slokknaði á andlitinu og hin
innri glóð hvarf. Hann leit þangað sem Lyndis
horfði.
Nicholas og Carole vorU komin inn í veit-
ingasalinn. Þau sáu ekki John Masters og
Lyndis, veslings gerbreyttu Lyndis. En Lyndis
sá þeim mun meira. Hún sá dökka höfuðið og
ljóshærða höfuðið nálgast hvort annað yfir
borðinu. Þau skemmtu sér auðsjáanlega vel.
Það sópaði að Carole í kirsiberjarauða kjóln-
um. Og hatturinn hennar! Sá var nú ginnandi!
Þegar þau stóðu upp, eftir að Lyndis hafði
aðeins rjátlað í matinn án þess að borða nokk-
uð teljandi, stefndi John beint að borði Nic-
holas.
„Hann hefir ekki nema gott af þessu,“