Fálkinn - 06.07.1956, Síða 13

FÁLKINN
13
hvíslaði John að Lyndis. „Upp með hugann
og hökuna!'
Lyndis klappaði á öxlina á Nicholas og sagði
glaðlega:
„Næst verður þú að segja mér hvar þú
ætlar að borða hádegisverð. Það er svo óþægi-
legt að rekast á manninn sinn þegar maður
er að skemmta sér með öðrum.“
Nicholas vissi ekki hvaðan á hann stóð
veðrið og starði á Lyndis. Hann þekkti alls
ekki þessa Lyndis.
„Setjist þið og fáið ykkur kaffi með okkur,“
stamaði hann vandræðalega.
Nú greip John Masters fram í og kom með
undanfærslur:
„Nei, konan þín og ég höfum komið okkur
saman um að fara í bíó klukkan tvö, svo að
við höfum nauman tíma.“
Carole horfði forviða á eftir Lyndis þegar
hún hvarf með John Masters. Hún hafði held-
ur ekki séð þessa Lyndis áður, og henni
gramdist það sérstaklega, að Nicholas var
annars hugar eftir að þau voru farin.
Sama dag kom Nicholas heim í teið sem
ergilegur eiginmaður:
„Ég verð að biðja þig um einn hlut, Lyndis,“
sagði hann. „Farðu ekki oftar út að skemmta
þér með John Masters. Mér fellur það ekki.“
„Finnst þér það ekki nokkuð mikils krafist,“
svaraði Lyndis. „Ekki get ég alltaf setið ein
heima.“
Nicholas virtist ekki taka eftir því sem hún
sagði, en í staðinn leit hann á hana dökkum
augunum og sagði innilega:
„Ég hefi aldrei beðið þig neins, en nú geri
ég það. Farðu ekki út með honum framvegis."
Lyndis átti í harðri baráttu við sjálfa sig.
Það var svo yndislegt að heyra Nicholas biðja
hana um eitthvað, og hún var fús til að láta
undan. Hún ætlaði að fara að svara játandi
þegar síminn hringdi.
Það var enginn vandi að heyra hver var
í símanum. Það var Carole og hún vildi auð-
vitað tala við Nicholas. Og þá harðnaði Lyndis
aftur.
„Mér finnst engin ástæða til að lofa þér
neinu,“ svaraði hún stutt og fór út, og þó
tók hana sárt að segja þetta. Mundu þau aldrei
nálgast hvort annað og finna til gömlu hlýj-
unnar, sem einu sinni hafði verið milli þeirra?
Það var eitt herbergi í húsinu, sem Lyndis
kunni serstaklega vel við. Það var á efstu
hæð og var bjart og með skemmtilegum hús-
gögnum. Þetta hafði einu sinni verið barna-
herbergi Nicholas. Þar hafði hann leikið sér
og þess vegna var herbergið Lyndis kærara
en ella, cg nú hafði hún afráðið, að í þessu
herbergi skyldi John Masters mála hana.
Lyndis þráði dagana, sem Masters átti að
koma og mála af henni myndina. Það var
TALSÍMINN.
1. Fyrsti maðurinn sem talaði í síma var Alex-
ander Graham Bell og Það skeði 10. mars 1876. Bell
hafði sjálfur gert sér síma, og var leiðslan milli tveggja
stofa í húsinu hans. Watson aðstoðarmaður hans var
einn í annarri stofunni, er hann heyrði allt í einu
rödd í símanum segja: ,,Mr. Watson, komið þér inn
til min, Þér verðið að hjálpa mér. — Þegar aðstoðar-
maðurinn kom hlaupandi inn vissi Bell, að uppgötv-
unin hafði tekist.
2. Þið getið sjálf búið ykkur til síma, sem þið
getið talað í milli herbergja i húsi. Til þess þurfið
þið tvær tómar niðursuðudósir. Botninn er skorinn
úr þeim og pergamentpappír bundinn fyrir annan
endann. Líka má nota tvö glös úr pergamentpappír.
Svo takið þið langt seglgarn og gerið gat á pappír-
inn, stingið seglgarnsendanum í gegn og festið þá
utan um eldspýtu innan við pappírinn (sjá x). Þegar
síminn er notaður heldur sá sem hlustar annarri
dósinni fyrir eyrað, en sá sem talar heldur sinni dós
fyrir munninn. En til þess að nokkuð heyrist verður
að vera strítt á seglgarninu og það má hvergi snerta
neitt.
snarkandi bál á arninum, og Devon kom upp
með te og þau áttu margar skemmtilegar
rabbstundir meðan málverkið var að taka á
sig mynd. Lyndis fannst það einstaklega fal-
legt, en Masters var óánægður með árangur-
inn. Honum hafði ekki tekist að ná þessu
augnaráði Lyndis, sem hafði heillað hann
svo mjög í fyrsta skiptið sem hann sá hana.
Þetta augnaráð sem var feimnislegt og heitt
í senn, augnaráð sem var að biðja einhvers.
Var það kannske aðeins Nicholas einn, sem
gat lokkað þetta augnaráð fram hjá henni?
Hann hataði Nicholas. Hataði hann vegna
þess að Lyndis elskaði hann en hann fór illa
með hana.
„Bráðum erum við búin,“ sagði hann einn
daginn og andvarpaði.
„Þá þarftu ekki lengur á mér að halda,“
sagði Lyndis og það var söknuður í röddinni:
„Ég mun alltaf þurfa á þér að halda,“ sagði
Masters ákafur. „Skilurðu ekki að ég elska
þig, og að ég mun þrá þig alla mína ævi?“
„Þú mátt það ekki — það er ekki til neins,
John,“ sagði-hún bljúg. Hún hafði lengi liaft
grun um tilfinningar Johns, en vonað að hann
mundi aldrei hafa orð á þeim. Hún vildi ekki
missa hann sem vin.
John snaraðist á hnén frammi fyrir Lyndis,
og hún strauk honum hárið.
„Ég get ekkert gert,“ sagði hún angurvær.
„Þú getur að minnsta kosti kysst mig,“
sagði hann biðjandi, stóð upp og dró Lyndis
að sér og þrýsti vörunum að munninum á
henni. Sem snöggvast lá við að Lyndis
gleymdi sér í kossi hans, en svo varð hann
harðari og ástríðufyllri og hún varð hrædd.
Hún reyndi að slíta sig af honum en það
tókst ekki. I staðinn þrýsti John Masters
henni enn fastar að sér.
Þannig var ástatt þegar Nicholas kom að
þeim.
Nicholas hafði farið heim af skrifstofunni
til þess að sækja einhver skjöl og dottið í hug
að líta upp um leið og sjá hve langt Masters
væri kominn með myndina sem hann hafði
pantað af Lyndis, eða sem frænka hans hafði
pantað, réttara sagt. Og svo sá hann sjón,
sem hann vissi að hann mundi aldrei gleyma.
Lyndis í faðminum á John Masters. Þetta var
hryllileg sjón. Höfuð Lyndis beygt aftur á bak,
dökkt hárið, fallegi vanginn og löngu augna-
hárin og svo andlitið á John Masters þrýst
að henni! Merkilegt að svona sjón, sem augað
sér aðeins eitt augnablik, skuli festast svo
vel í minni! Nicholas vissi ekki einu sinni
hvort Lyndis og Masters höfðu séð hann þeg-
ar hann lauk upp dyrunum. Hann hafði hörf-
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Skattaframtalið
hans Adamsons.