Fálkinn - 30.11.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
allt í einu í hug að skreppa þangað til að
kaupa ýmislegt smávegis, sem hana vantaði.
Hún fór stundvíslega klukkan tvö. Lesley
var í eldhúsinu að steikja fisksnúða þegar
hún fór, og hún var að ljúka við síðustu
pönnuna þegar Martin Roland ók í hlaðið
á bifreið, sem var enn meiri garmur en bíll
Nevilles.
Lesley sá hann gegnum opinn gluggann
og fór strax út til að taka á móti honum.
Hann brosti þreytulega til hennar. — Góð-
an daginn, sagði hann. — Afsakið þér hve
seint ég kem. Þessi vagn er ekki eins góður
og ég hélt hann vera.
— Seint? sagði hún spyrjandi. — Eruð þér
. . . hefir Virginia beðið yður að koma?
— Nei, ég bauð mér sjálfur. Ég skrifaði
henni bréf og sagði henni að ég mundi koma
í dag. Hefir hún ekki minnst á það?
Hún horfði vandræðalega á hann. — Ég
... ég er hrædd um að hún hafi ekki fengið
það bréf. Ég hefi ekkert heyrt um það.
— Jú, hún fékk bréfið. Þjónninn kom aftur
og sagði að hún hefði tekið við því sjálf.
Röddin varð hörð. — Eigið þér við að hún
sé ekki heima?
— Nei, hún er ekki heima. Hún varð að
skreppa til Buenda. Lesley leið illa. Martin
leit út eins og jörðin væri að opnast undir
fótunum á honum. — Komið þér inn og fáið
yður te.
Hann fór hægt inn á eftir henni. — Ekki
te handa mér, þökk fyrir. Hann settist
þunglamalega í stólinn. — Ég veit ekki hvað
gera skal. Ég ætti ekki að vera að mæða
yður með öllu þessu . ..
— Gerið þér það ef það kemur að nokkru
gagni.
— Jæja. Ég hefi hitt Virginiu í bænum
nokkrum sinnum og í hvert skipti hefi ég
boðið henni að borða með mér. En hún hefir
alltaf afþakkað það. Og ég fer að skilja, að
hún vill helst ekki sjá mig.
— Góði, þér megið ekki taka yður þetta
nærri, sagði hún volulega. — Það er ekkert
einsdæmi að ástin sé ekki endurgoldin.
— Það var bara ... Hann snarþagnaði.
Svo sagði hann: — Ég verð að fara í fyrra-
málið og mig langaði til að tala við hana
áður. Eg hefi afráðið að snúa við til Eng-
lands ef hún hafnaði mér fyrir fullt og allt.
— Ég held að það sé ráðlegast. Lesley
reyndi að tala rólega og bætti hikandi við:
— Þér gætuð kannske biðið þangað til hún
kemur, en ég er hrædd um að það verði ekki
fyrr en seint, og við eigum von á gestum
klukkan sex. Kannske þér viljið koma í sam-
kvæmið okkar í kvöld?
Hann yppti öxlum. — Það væri lítið gagn
í því. Hún lætur sem hún sjái mig ekki. Ég
Hvar er húsbóndinn, sem er vanur að lijálpa
til við uppþvottinn?
vildi óska að ég gæti orðið reiður og gert
út um þetta. En ég skil hana of vel. Ef ég
hefði vitað um þennan Spánverja áður en ég
fór frá Englandi, mundi ég hafa afbeðið far-
miðann minn.
— Hann gerir varla til eða frá, sagði hún
óðamála.
— Nei, þér hafið kannske rétt fyrir yður
í því. Hann kinkaði kolli. — Ef henni hefði
ekki verið sama um mig mundi hún ekki
hafa brugðist mér svona fljótt. Hún gaf mér
von, skiljið þér. Hún sagðist skyldu skrifa
mér. Og hún var svo glöð og gamansöm að
ég hélt að allt væri í lagi. Það voru þessir
peningar — peningar föður yðar — en ég
hugsaði ekki frekar út í það. Hann er ekki
nema fimmtugur og þarf þeirra við sjálfur.
Og þér eigið líka yðar hluta. Það er ekki
víst að þetta verði neitt stórfé, þegar öll
kurl koma til grafar. Það er sjálfsagt lítið
samhengi í þessu sem ég segi, en ég vil að
þér skiljið, að ég er ekki fábjáni, sem eltist
við stúlku sem aðeins hlær að mér.
— Mér þykir þetta ákaflega leiðinlegt,
Martin.
— Já, ég veit það. Hann stóð upp og stundi
þungan. — En ég vil ekki sitja hérna og láta
yður vorkenna mér. Ég hitti ekki Virginiu
á leiðinni hingað, en það getur verið að ég
hitti hana á leiðinni til baka. Ef ég geri það
ekki .. . Röddin brast og hann sagði ekki
meira. Lesley skildi að hann hafði misst alla
von. Hún fylgdi honum út að bílnum og horfði
á hann aka burt.
Hún fór inn í eldhúsið aftur og fór að
smyrja brauð. En hún gat ekki annað en
hugsað um Martin Roland og hina vonlausu
ást hans til Virginiu. Undarlegt að nokkur
maður skyldi elska stúlku svo heitt að hann
vildi fórna öllu fyrir hana.
LESLEY SEGIR MEININGU SlNA.
Lesley heyrði að faðir hennar kom inn.
Hann hafði verið í aflstöðinni til að horfa
á nýja vél, sem verið var að setja niður, og
nú mundi hann vafalaust langa í te. Hún
setti ketilinn á ofninn og gekk frá tebakkan-
um. En hún gat ekki gleymt fölu og afmynd-
uðu andlitinu á Martin, er hann ók burt.
Klukkan var yfir fimm er Virginia kom
aftur. Hún lagði lítinn böggul á hnén á föður
sínum og kyssti hann. — Það er nýtt háls-
bindi, pabbi. Þú verður að nota það í kvöld,
við dökku fötin þín.
— Verða þeir ekki í smoking?
— Kannske sumir, en ekki allir. Hún sneri
sér að systur sinni: — I hverju ætlar þú að
vera, Lesley?
— Skiptir það nokkru máli?
Virginia teygði fram álkuna og sagði
kuldalega: — Ég kann ekki við þennan tón.
Þetta á að verða skemmtilegt samkvæmi, og
ég vil ekki að neinn spilli gleðinni. Hvað
gengur að þér? Ertu móðguð út af því að
ég varð ekki heima og hjálpaði þér til að
smyrja brauðið?
Norton stóð upp. — Lesley er þreytt, sagði
hann vingjarnlega. — Það er ég líka. Ég
held að ég fari í bað og leggi mig svo þangað
til gestirnir koma.
Virginia stóð í sömu sporunum. Hún var
hnarreist og hvessti augun. Þegar faðir henn-
ar var kominn út sagði hún: — Jæja, ég veit
þetta all;t. Ég mætti honum á heimleiðinni
frá Buenda.
Lesley svaraði rólega: — Ég vona að þú
hafir loksins sýnt honum hreinskilni.
— Já, ég var hreinskilin. Geturðu hugsað
þér aðra eins frekju og að koma hingað í
þessum gamla bílskrjóð? I Englandi var hann
þó að minnsta kosti í sæmilegum bíl.
— Það geta legið ástæður til þess að hann
hafi ekki efni á því sem betra er, hérna. Allt
sem hann á er fast í Englandi, og þú hefðir
átt að sjá um að hann yrði kyrr þar líka.
Ef þú hefðir verið hreinskilin við hann frá
upphafi . . .
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Þegar hatturinn varð
uppnuminn — og staf-
urinn líka.