Fálkinn


Fálkinn - 06.03.1959, Blaðsíða 8

Fálkinn - 06.03.1959, Blaðsíða 8
8 FÁLKINN — Vivece. hlustarðu ekki á mig? ÞaS var gremja i rödd Rogers Bern- ings, og unga stúlkan við liliðina á honum lirökk við og brosti afsakandi er hún svaraði: — Fyrirgefðu, Roger. Ég var að liugsa um annað. Roger Berning ók hílnum út á veg- arbrúnina, slökkti á hreyflinum og sneri sér að ungu stúlkunni. — Ég var að segja þér, að hann pabbi er að ráðgera að senda mig í verslunaferð til allra stærri borga í Evrópu og atbuga möguleikana á að stofna útibú. Ég verð að minnsta kosti heilt ár í ferðinni. — Það verður gaman fyrir þig, Roger, sagði Vivece uppvæg. — Þú, sem liefir svo gaman af að ferðast, ert iíklega í sjöunda himni yfir þessu. — Ég er ekki kominn í sjöunda — Þú verður að sýna mér þolin- mæði, Roger. — Ég get ekki svarað þér ennþá. Eg er ekki viss um mínar eigin tillinningar. — Er einhver annar í spilinu? Vivece horfði beint fram, og and- lit liennar var eins og stirðnuð gríma, er hún svaraði og röddin var skýr og hörð: — Nei, enginn annar, Roger. Hún beyrði að hann varp öndinni eins og létt væri af lionum fargi, og liún beit á jaxlinn til að varast að brópa: — Jú, það er annar — sem ég aldrei fæ, og sem ég þess vegna verð að reyna að gleyma. En aldrei mun ég elska neinn annan en liann. — Ef það væri eitthvað, sem ég gæti gert fyrir þig, Vivece ... — Þökk fyrir, Roger, en það er þær. En ég get því miður ekki gefið þér neitt, sem þér er samboðið. Vivece stakk fingrunum i eyrun, eins og hún væri að reyna að loka það úti, sem hún aldrei gat gleymt. Ung stúlka eins og þú átt að eiga dýrðlegt lieimili og fagra umgerð, en ailt sem ég get boðið þér er flökku- lif og tvær herbergiskytrur — hér i dag og þar á morgun, í sjúkrahús- unum, sem ég verð að vinna við næstu árin. En ég veit að nærvera þin mundi breyta lélegu herbergi í heim- ili fyrir mig. Ilvers vegna liafði liann allt i einu bætt að síma til hennar, liugsaði Vivece sorgbitin. Skildi liann ekki að lnin kaus ekkert fremur en að fá að lifa með honum súrt og sætt? Hvað hirti hún um þó að þau liefðu ekki nema eina stofu að vera í, ef bafði látið hana lialda, að hún væri honum einlivers virði. Iívöldið eftir stóð Vivece við glugg- ann í herberginu sínu og horfði á umferðina á götunni og pikkaði fingr- uniiin óþolinmóð i rúðuna. Foreldrar hennar liöfðu verið boðin í stórt samkvæmi og niundu ekki koma fyrr cn seint heim, og nú iðraðist Vivece eftir að liafa ekki tekið boði Rogers um að koma með honum út að dansa. Hún var að velta fyrir sér hvers vegna tilluigsunin um að fara út með Roger væri ekkert lokkandi framar, jafnvel þótt hún liefði nú sama sem ákveðið að játa bónorði hans. En úr þvi að hún hafði ekki eirð í sér til að sitja kyrr og fcsta hugann við efni í bók — hvers vegna hafði liún þá ekki fall- ist á að deyfa hugrenningar sínar með dansi og tónlist? HVERS VEGM KEMER ÞU EKKI? himin ennþá, en það er undir þér komið hvort ég kemst þangað. — Undir mér? át Vivece eftir. — Vivece, þér kemur það sjálfsagt ekki á óvart þegar ég segi þér, að mér þykir vænt um þig, sagði hann með ákefð. — Ég hefi verið ástfanginn af þér í meira en ár, og ég liefi ekki viljað vera vonlaus um að þér ]>ætti kannske vænt um mig líka. Mér fannst ég vera að missa vitið þegar ég hélt að þér litist vel á unga lækninn, vin hans Bertils, en nú ]>ykist ég vita, að það hafi ekki verið neitt alvarlegt, úr því að því er lokið. Ef þú giftist mér gætum við gert þessa ferð að brúðkaupsferð. Ég gæti sýnt þér ótal marga fallega staði, ég ... — Æ, Roger, hættu þessu, sagði Vivece hvasst. Roger Berning tinyklaði brúnirnar, og fallegt andlit hans varð óánægju- legt. — Ég botna ekkert í hvernig þú ert orðin, Vivece. Eg er að biðja þín, og þú svarar í þeim tón að halda mætti að ég hefði móðgað þig, og bið- ur mig um að hætta. — Fyrirgefðu, Roger, sagði Vivece iðrandi. — Ég ætlaði alls eklti að særa þig, en það er eitthvað ólag á mér í kvöld. Eg hefi líklega ekki feng- ið nógan svefn upp á síðkastið. Roger Berning horfði rannsakandi á hana um stund. — Þú ert ekki eins og þú átt að þér, núna. Hefir nokkuð sérstakt kom- ið fyrir þig? •—• Nei, það er ekkert að mér nema að ég er þreytt. Viltu ekki aka mér beim núna, mig langar ekki að dansa meira í kvöld. — Það varst þú sjálf, sem stakkst upp á að við færum í „Bláa fuglinn" og dönsuðum. Hvaða duttlungar eru þetta í þér? sagði Roger gramur, um leið og hann lét bílinn taka stóra beygju. — Veistu eiginlega sjálf hvað þú vilt? — Nei, ef til vill ekki, sagði Vivece hægt, en forðaðist augnaráð manns- ins, sem hjá henni sat. Hún vildi ekki segja, að hún vissi vel livað faún vildi, en að það væri óframkvæmanlegt. — Ást mín er þér þá einskis virði, sagði hann sár. Vivece studdi hendinni á handlegg- inn á honum og sagði biðjandi: ekki neitt, sagði hún hlýlega um leið og hún rétti fram höndina til að bjóða honum góða nótt. Þetta lagast von- andi allt aftur, ef ég fæ nægan svefn. — Og þá fæ ég að bera upp spurn- inguna aftur, Vivece. Þú hefir ekki sagt nei endanlega? — Auðvitað máttu spyrja, Roger, ég get ekki bannað þér það, sagði Vivece og hló teprulega. — En því spyrðu ekki aðra, sem er verðugri að fá þig en ég er. Þú s'egir sjálfur að ég sé duttlungafull. — Það getur vel verið að þú sért það, en þú ert undir öllum kringúm- stæðum eina stúlkan, sem ég vil eiga, sagði Rogcr Berning stutt. — Góða nótt og sofðu vel. Ég síma til þín á morgun. Vivece kinkaði kolli og opnaði dyrn- ar. Hún smokraði sér varlega inn og jafn varlega læddist hún stigann upp á aðra hæð, án þess að mæta nokkr- um. Þegar hún var komin inn í her- bergið silt og bafði læst að sér, varp hún öndinni eins oglétt væri af henni fargi. Hana langaði ekki til að tala við neinn í kvöld. Sofa! Vivece brosti kahlhæðnilega er hún var að fara úr ballkjólnum. Hvernig átti hún að sofa þegar hug- ur hennar þyrlaðist eins og hjól um leið og hún lagði höfuðið á koddann? Hún liefði viljað gefa mikið til að fá að sofa og gleyma, en hún vissi hve ómögulegt það var. Hún lá andvaka klukkutimunum saman á nóttinni, og þegar hún loksins sofnaði, dreymdi hana einmitt um það. sem hún vildi hclst gleyma. Ilún hafði beðið bróður sinn um seðil upp á svefnlyf, en hann hafði aðeins svarað: — Nei, það spillir engu þó að þú verðir andvaka og hugsir þig um. Þú hefir svo lítinn tíma til að hugsa á daginn, því að þá ertu alltaf á þön um. Ilvers vegna ertu altlaf svona uppvæg? Vivece hafði ekki svarað honum. Þeir hlutir eru til, sem maður getur jafnvel ekki talað um við bróður sinn, þó að það sé góður bróðir. Vivece settist við gluggann og horfði á stjörnurnar, og allt i einu fannst henni luin heyra lága dimma rödd segja: — Ég vildi óska að ég gæti tekið ofan nokkrar stjörnur og gefið þér þau aðeins fengi að vera saman? Skildi hann ekki ... Nei, hvað stoðaði hana að vera að kvelja sjálfa sig með þessum liugleið- ingum, hugsaði Vivece með sér. Rolf vildi hana ekki, og metnaður hennar átti að hjálpa henni til að gleyma hon- um. Roger hafði beðið hennar. Ef hún tæki Roger mundi hann fara með hana i langferðir, hún mundi kynn- ast nýju fólki, sjá nýja staði og liætti, og það mundi kannske hjálpa henni tiJ að gleyma. Og þegar hún kæmi úr ferðinni aftur, mundi hún eiga svo annríkt við að ganga frá heimilinu þeirra nýja, að henni mundi ekki gef- ast timi til að hugsa til ákveðins ungs manns, sem henni var hollast að gleyma, sálarfriðs síns vegna. Ef hún giftist Roger mundi ævi hennar verða alveg eins og núna, lúx- us og lystisemdir og engar áhyggjur. Þúsundir ungra stúlkna mundu vilja gefa mörg ár af ævi sinni til að fá annað eins tækifæri og luin liafði fengið í dag. Vinstúlkur hennar höfðu löngum öfundað hana af því, að hún gekk svo í augun á karlmönnunum, og þær mundu ekki sist öfunda liana af Roger. Hvers vegna greip liún ekki tækifærið? Roger var ríkur, hann hafði fengið sams konar uppeldi og 'hún, og henni féll vel við hann sem samkvæmismann. Eftir hverju var hún að bíða? ímyndaði hún sér að draumar gæti nokkurn tíma orðið raunvera? En hvers vegna hafði Rolf ekki sagt lienni hreinskilnislega, að hann væri orðinn leiður á henni, í stað þess að hætta að hringja, alveg þegjamþ. Vivece bylti sér í rúminu og gróf höfuðið í koddanum til að kæfa í sér grátinn, sem liún hafði ekki getað haldið í skefjum. Iíún var reið sjálfri sér fyrir að gráta, því að það var ástæðulaust að gráta ungan mann, sem hún hafði einsett hér að gleyma — gráta þó hann liætti að hringja. Hún ætlaði að gefa Roger jáyrði sitt, Roger, sem mundi hjálpa henni til að njóta lífsins sem best. Og þá yrði ævin ekkert vandamál, eins og hún var núna. En þegar Vivece loksins sofnaði var ])að ekki Roger sem hana dreymdi um, lieldur annar ungur maður, með grá augu, brosandi ungur maður, sem Síminn hringdi og Vivace liélt niðri i sér andanum af eftirvæntingu, án þess að gera sér grein fyrir þvi. Var það kannske ...? -— Sími til þín, Vivece, kallaði bróðir hennar neðan úr forstofunni. Vivece hljóp niður stigann og tók svo fast um heyrnartólið að hnúarnir livítnuðu, er hún svaraði með titrandi rödd: „Halló.“ — Ó, ert það þú, Roger? — Mér heýrist þú vera vonsvikin yfir ])vi, að það var bara ég, sagði líoger og ekki laust við að hann væri stuttur í spuna. Bjóstu kannske við að það væri einhver annar? — Ve'rtu ckki að þessari vitleysu, Rogcr, svaraði Vivece hálf ergileg, ég átti ekki von á að neinn annar hringdi. Var þér eitthvað sérstakt á höndum, úr því að þú hringdir aftur? — Ég ætlaði bara að vita bvort þér hcfði snúist hugur. — Já, því ekki það, Roger, kannske hefir mér gert það. Hverju stingurðu upp á i kvöld? spurði hún og virtist áfjáð. — Revýu, og siðan kvöldverð og dans — einhvers staðar. Getur ])að komið til mála. Eg gæti náð i ein- hverfa fleiri, svo að við yrðum nokk- ur saman. — Mér líst vel á ])etta, Roger. Sæktu mig eftir klukkutima. Þegar Vivece kom inn í dagstofuna klukkutíma síðar leit bróðir hennar á hana með vanþóknunarsvip: — Ætlarðu nú út á galeyðuna aftur. Þetta er þriðja skiptið i sömu vik- unni. — Já, hvað um það, svaraði hiin kærulaus og kveikti sér i vindlingi. — Hvað um það? Bertil Lönner Heygði frá sér bókinn, sem hann hafði verið að lesa, slóð upp og setti sig í slellingar andspænis systur sinni. Hann horfði á liana, svipdimmur, og sagði kuldalega: — Langar ])ig aldrei til að gera eitt- hvað að gagni í veröldinni, læra eitt- hvað verk og eignast tilverurétt sem manneskja? Vivece blés frá sér reykjarstrók og svaraði hranalega: — Hvers vegna ætti ég að læra lífs- starf, þegar aðrir sjá fyrir mér? Ef ég fengi mér eitthvað að gera, mundi verða sagt að ég tæki atvinnuna frá

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.