Fálkinn - 06.03.1959, Qupperneq 9

FÁLKINN
9
stúlkum, sem þyrftu liennar með, til
að hafa ofan af fyrir sér.
— Þú gætir lært eitthvað starf, sem
hörgull er á fólki til að vinna — þá
tekurðu ekki. neitt frá neinum. En
með þessu hátlalagi, sem er á þér,
kastar þú ævi þinni á glæ og gerir
engum gagn.
— Hvers vegna eiga stúlkur eins
og ég að læra starf — ég hefi verið
alin upp lil að giftast rikum manni,
sem getur alið önn fyrir mér. Og
þennan mann hefi ég fundið, og þar
með er mínu lilutverki lokið!
Bróðir liennar sem hafði skálmað
fram og aftur með hendurnar í huxna-
vösunum staðnæmdist fyrir framan
hana.
— Og þessi litli leikur við Rolf,
sagði hann kaldranalega. — Lá ekk-
ert bak við hann?
— Góði, Bertil, dettur þér í !nig að
ég giftist öllum, sem ég dufla við. Dufl
er ekki annað en dægrastytting, og
þegar það er búið þá er það búið.
— Frá þínu sjónarmiði, já. En liinn
aðalinn er kannske ekki eins flysj-
ungslegur og þú, og tekur jietta al-
varlega. Ég vildi óska að þú brenndir
þig einhvern tíma alvarlega á þessu,
og verðir ástfangin af manni, sem ekki
vill eiga ])ig.
— Þetta er sannarlega bróðurleg
ósk, sagði Vivece og liló kaldranalega
og kveikti sér í nýjum vindlingi. —
Því miður verð ég að valda þér von-
brigðum hvað það snertir, því að ef
slíkt kynni að koma fyrir, skal þér
ekki veitast sú ánægja að fá að vita
um það.
í söniu svifum heyrðist 1)111 blása
þrisvar úti á götunni. Vivece stóð
upp, tók feldinn sinn og fleygði lion-
um yfir axlirnar.
— Með hverjum ætlarðu út í kvöld?
— Roger Berning, svaraði liún og
greip nýjan vindling. Um leið og hún
stakk honum milli varanna þreif
bróðir liennar hann og fleygði hon-
um á arininn.
— Ilvað ertu að hugsa? sagði Viv-
ece reið.
— Að þú hefir reykt of mikið i
kvöld ,sagði hann rólega. — Hvers
vegna er allt búið milli þín og Rolfs?
Var hann ekki annað en „dægrastytt-
ing“, sem þú kallar? Þú ættir að taka
eitthvert tillit til þess, að liann er
besti vinur minn, hélt Bertil ófram
höstugur.
— Allt búið? sagði Vivece. — Get-
ur það, sem aldrei liefir byrjað,
nokkurn tima verið búið?
— Jæja, svo það hefir aldrei verið,
sagði Bertil reiður. Hvað kallarðu þá
það, að gefa honum undir fótinn eins
og þú gerðir?
— Gefa undir fótinn? Nei, bíddu
nú iiægur, Bertil, nú ertu að hlaupa
í gönur. Eg veit ekki til að ég hafi
nokkurn tíma gefið Rolf Amner undir
fótinn, sagði Vivece með fullkomnu
kæruleysi.
— Þá ætla ég að vona að tilfinn-
ingar Roifs í þinn garð séu af sama
tagi. En þvi miður er ég hræddur
um að þær séu það ekki, sagði Bertil
og röddin var hrjiif.
Nú gaf bíllinn merki aftur, og Viv-
ece yppti öxlum og sagði:
— Eins og þú heyrir er Roger far-
inn að verða óþolinmóður, svo að ég
get þvi míður ekki talað við þig leng-
ur. Sæll!
— Hvað heldurðu að mamma segi
um að þú ferð svona seint lit?
— Líklega mundi henni mislika
]>að, sagði Vivece og liló, — en eins
og þú veist, þá er ég orðin fullveðja.
Svo sendi liún bróður sínum koss
á fingrinum og hvarf.
En úti við dyrnar hallaði hún liöfð-
inu sem snöggvast upp ag köldum
veggnum og lolcaði augunum. Jæja,
Bertil var að furða sig á hvers vegna
allt væri búið milli hennar og Rolfs.
Já, það var spurning, sem iiana sjálfa
hefði langað að fá svar við. Kannske
fannst Rolf, eins og Bertil, að hún
væri cinstaklingur sem ekki ætti
neinn tilverurétt? Eða hann liefði
kynnst annarri stúlku, sem var honum
samboðnari. Hvernig gat Bertil dottið
í liug, að liún mundi vilja Roger Bern-
ing, ef hún gæti fengið annan eins
mann og Rolf, hugsaði Vivece þreytu-
leg með sér, er hún gekk niður ])repin.
Af því að Rolf og Bertil voru féiagar
og höfðu verið vinir öll nárnsárin,
liafði Vivece þekkt Rolf Amner í mörg
ár. Ilún hafði verið freknótt þrettán
ára hengilmæna er hún kynntist Rolf
fyrst. Hann var gestkomandi hjá
bróður lvennar.
Vivece vissi ekki fylliiega sjálf hve
lengi liún liafði verið ústfangin af
Rolf, vissi ekki livenær vinátta þeirra
hafði breytst í ást. En þegar Rolf hafði
fylgt henni heim af dansskemmtun
fyrir nálægt ári siðan, hafði hann allt
í einu faðmað hana að sér, kysst hana
og sagt að hann elskaði liana. Og sið-
an Rolf hafði fengið varalæknisstöð-
una i sjúkrahúsi í bænum, höfðu þau
Vivece gctað hitst þegar hann átti
frí. Og Vivece hafði fundist hún vera
sælasta manneskja vera'ldar, þangað
til Roif liætti allt í einu að hringja
til hennar fyrir um það bil tveimur
mánuðum, og hætt að koma heim til
þeirra.
— Nú tekurðu ekkert cftir því sem
ég segi, Vivece!
Vivece hrökk við í sætinu sínu við
hliðina á Roger, eins og þjófur iiefði
verið staðinn að verki.
— Góði Roger, fyrirgefðu mér. Ég
var að hugsa um dálitið, sem iiann
Bertil sagði áðan, rétt áður en ég fór
út. Hvað sagðirðu?
— Bernt og Lena verða með okkur
i kvöld. Lena var undir eins til í það,
hún er snör í snúningunum, telpan sú.
— Já, Lena er ágæt, sagði Vivece,
en svo datt henni i liug livort húu
mundi sjálf verða eins og Lena, ef
hún giftist Roger. Jafn yfirborðsfeng-
in og síþyrst í skemmtanir.
Þetta kvöld varð eins og öll önnur
kvöld, sem Vivece liafði verið úti að
skemmta sér. Þegar hún loksins komst
i rúmið, var klukkan þrjú, og morg-
uninn eftir vaknaði hún með liöfuð-
verk. Það var þetta lif, sem liún mundi
lifa ef hún giftist Roger, hugsaði hún
með viðbjóði. En samt var það að
giftast Roger éinfaldasta lausnin á
vanda hennar, og þess vegna mundi
þetta vrða hlutskipti hennar. En
hjarta hennar grét þegar liún hugsaði
ti! þess hve indælt væri að lifa með
þeim, sem maður elskaði.
Fáum vikum síðar ætlaði Bertii á
dansskemmtun með félögum sínum,
og af því að unnusta lians fékk for-
föll á siðustu stundu, bauð hann
Vivece með sér. Hún varð glöð og tók
boðinu með þakklæti. Bróðir hennar
varð dálitið forviða. Vivece hafði ver-
ið svo sinnulaus upp á síðkastið, og
Bertil iiafði hvað eftir annað lieyrt
iiana afþakka, þegar verið var að
bjóða hcnni út. Þess vegna hafði liann
búist við að hún mundi afþakka núna
iika. Hvers vegna var hún svona áfjáð
i að fara með honum? Hann kveikti
sér i vindlingi, blés frá sér reyknum
og sagði i aðvörunartón:
— En mundu, að þú mátt ekki dufla
við félaga mína. Þú hefir gert meira
en nóg að því.
— Ég ætia mér alls ekki að freista
þeirra, en mig langar til að lcoma með
þér og fá að dansa, sagði Wivece hægt,
i stað þess að svara með einliverri
hótfyndni, eins og iiann hafði búist
við.
Bróðir hennar horfði efins á hana,
en eitthvað í rödd hennar sannfærði
hann og gerði hann liugsandi um leið.
Ef það liefði ekki verið svo ólíklegt,
mundi hann hafa þótst séð örvænt-
ingu í augum Vivece. En hvers vegna
liafði örvænting átt að skina úr aug-
um hennar, sem allt lék i lyndi við?
Vivece renndi augunum yfir dans-
salinn, en sá ekki það, sem hún var
að leita að, og vonbrigðin voru svo
mikil, að hana kenndi til. Þegar
Bertil bauð henni með sér, hafði henni
fyrst af öllu dottið i hug að nii væri
tækifæri til að liitta Rolf. Hann mundi
eflaust koma, hann hafði gaman af að
dansa, þótt liann kynni ekki vel við
sig i fjölmenni. En þetta var innan
félags lians.
Eftir nokkra klukkutíma, þegar
Vivece var orðin vonlaus um að Rolf
kæmi, fannst iienni orðið ómögulegt
að skemmta sér. Hún liafði þótst svo
viss um að Rolf kæmi, og ef hún fengi
tækifæri til að .tala við hann þóttist
hún viss um, að allt mundi lagast
aftur. Það gat ekki verið satt að hann
væri hættur að elska liana. Þetta hlaut
að vera einhver misskilningur.
En Rolf liafði ekki komið, og þess
vegna var skemmtunin tilgangslaus,
frá liennar sjónarmiði. Piltarnir
höfðu stjanað við hana, en hún liafði
enga ánægju haft af því. Nei, hún
varð að reyna að gleyma Rolf fyrir
fullt og allt. hugsaði hún með sér er
hún fór fram í fatageymsluna til að
ná í kápuna sina. Og þegar hún iiefði
gleymt Rolf ætlaði hún að trúiofast
Roger. Þannig hlaut það að verða.
Vivece var að liugsa um að fara
heim án þess að kveðja nokkurn mann,
en þegar liún var á leiðinni niður
stigann iieyrði hún nafn sitt nefnt.
Það var einhver sem lnin sá ekki, sem
gerði það.
— Já, hún systir hans Bertils er
verulega fríð, en það er perla, sem
þarf dýra umgerð, er ég liræddur um,
sagði röddin og liló. En — var hún
ekki einu sinni talsvert með Rolf
Amner?
— Jú, en liann dró sig i lilé þvi að
hann vildi ekki verða lienni fjötur
um fót. Ég man eftir að hann sagði
það einu sinni, þegar við höfðum vörð
saman.
— Hún er eins og sjaldgæf orkidea,
en þær eru nú ekki beinlínis ræktað-
ar til þess að varalæknar, stórskuld-
ugir, geti náð í þær. Geturðu hugsað
þér hvernig orkídeur mundu sóma
sér i svona stofu, til dæmis? Jafn illa
og Vivece Lönner sómdi sér i fátæk-
legri kytru.
— Undarlegur maður þessi Amner,
sagði önnur rödd. — Ég mundi hirða
orkídeuna ef ég væri i lians sporurn,
og svo gera vistlegt kringum hana fyr-
ir peningana, sem hún fær væntanlega
í heimanmund.
— Nci, drengir, nú koma stúlkurn-
ar líklega og sækja okkur. Við skulum
gleyma orkídeunum og fara inn til
fjólanna og túlípananna okkar, sagði
einhver hlæjandi. Við höfum tekið
okkur ósæmilega langt reykingalilé
— við konium þó hingað til að dansa,
fyrst og fremst.
Þeir lilógu og Vivece heyrði að þeir
fóru inn i danssalinn. Hún læddist
varlega niður stigann og inn i síma-
klefann. Flýtti sér að vclja númer
Rolfs. Hún vissi ekkert iivort liann
væri heima. Kannske liafði hann vörð
i nótt? Henni fannst eilifðartimi
þangað tii hún lieyrði rödd hans í
simanum.
— Rolf, þetta er Vivece. Má ég fá
að tala við þig strax.
Framh. á bls. 11