Fálkinn - 27.03.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Gian Carlo kom út úr búðinni með
nokkra metra af vír, og tautaði eitt-
hvað. Hann hafði sjáaniega átt i orða-
kasti við kaupmanninn. Hiu langaði
mest til að hlæja, er hún sá í hve
slæmu skapi Iiann var, en áður en
hláturinn kom fram á varirnar hafði
samúðarkenndin náð valdi á henni.
Þess vegna brosti hún aðeins og tók
í höndina á honum.
— Þessi maður er fábjáni, tautaði
Gian-Carlo, en svo fór hann að brosa
líka.
Innan skamms voru þau komin
heim i gistihúsið, náðu í baðfötin og
gengu niður í fjöru. Sorrento stendur
á háum kletti og aðeins tvær leiðir
að fara í fjöruna, annað livort bratta
krókastíginn eða með lyftu frá stétt-
inni á gistihúsinu.
Riu fannst spennandi að standa í
lyftunni og vita af sér svífandi gegn-
um bjargið. Svo kom dagsbirtan aft-
ur og sólin beið þeirra heit og skín-
andi er þau komu út úr myrkrinu.
Sjórinn var mjúkur eins og fiauel.
Þau syntu lengi, og lágu hlið við lilið
og héldu sér við bitana í litlu bryggj-
unni, sem þarna var gestunum til af-
nota.
— Sjáðu, sagði Ria. — Þarna kem-
ur skipið. Klukkan er tólf.
Hvíta eimskipið frá Napoli ra’nn
irin höfnina. Þilförin voru full af
fólki, klæddu í alls konar liti. Meðan
það var að streyma niður landgang
inn þarna við höfnina, eins og ýlfur
úr öðrum heimi. Hjá Riu vakti þetta
glamur endurminningar. Um það sem
hafði verið heima —- um það sem
einu sinni hafði verið.
í skólanum liafði verið píanó, og
eitt kvöldið hafði einhver verið að
spila „Chopsticks". Glamrað af krafti
og hlegið að feilnótunum.
Þessir einhæfu tónar höfðu gengið
aftur og aftur í eilífðartíma ... og
í hinu horni skólastofunnar, þar sem
borð Riu var, hafði einhver fundið
blaðsnepil með kvæði á. í þvi kvæði
hafði hún látið hjartað í sér engjast
sundur og saman.
Ria stóð í dyrunum og lieyrði að
kvæðið var lesið upphátt, og hlátra-
sköllin komu eins og gusur við hverja
Ijóðlínu. Píanóglamrið hafði þagnað
við upplesturinn.
Þá hafði Ria komist að raun um,
að helgustu tilfinningar sínar verður
maður að fela ,og geyma þær vel.
í verslunarskólanum höfðu þau æft
sig á ritvél á hverjum mánudegi og
fimmtudegi og hlustað á grammófón
gaula sömu lögin upp aftur og aftur
á meðan. Þau bergmáluðu í heilanum
á Riu meðan lnin var að hugsa um
framtíðina. Hvernig átti hún að fara
að því að útvega sér herbergi, svo að
hún þyrfti ekki að búa hjá Helen og
Nick? Hún taugaveiklaðist af þessu
sifellda jagi þeirra og henni féllst
hugur. Og þetta var eina heimilið sem
hún Iwfði átt eftir að foreldrar henn-
ar dóu. En hún treysti því að sér
mundi takast að finna sér bústað —
þar sem luin yrði laus við nöldrið i
Helen og geðvonskuna og fýluna í
Nick.
Hún hafði fundið sér herbergi, og
nú ætlaði hún að segja Helen frá því.
Nú leið henni vel — í fyrsta skipti
i langan tíma.
Helen var að lakka neglurnar með-
an Ria sagði henni frá.
—- Þú getur ekki verið ein, sagði
Helen. — Þú ert of ung til þess, og
ég ber ábyrgðina á þér. Þú verður
að vera hérna þangað til þú verður
tuttugu og eins árs, og færð pening-
ana sem þú fékkst i arf eftir foreldra
okkar. Hvaða flónska er þetta, að
vilja fara að búa ein. Mér finnst það
ekki bera vott um þakklæti til mín
eða Nicks.
Svo hafði Helen opnað fyrir út-
varpið. Það sem Ria sagði drukknaði
i hávaðanum, og Helen hlustaði ekki
á hana.
— Carlo, hvað er að? Þú ert þús-
und mílur í burtu og.stúrinn á svip-
inn. Lofðu mér að kyssa þig!
Sá koss rak allar áhyggjur og allan
nunveruleika á flótta. Ria var í
Sorrento; sólin bakaði axlirnar á
henni, hún var ástfangin af Gian-
Carlo, ástfangin í fyrsta skipti á ævi
sinni.
Eftir nokkrar mínútur kom Nick
til þeirra. Hann var í stuttbuxum og
ólinepptri skyrtu. Hörund hans var
fölt og sólvana. Hann liéll á vindlingi
milli fingranna.
— Halló, Ria, sagði hann og kink-
aði kolli til Gian-Carlo. Hann hallaði
sér upp að bryggjuhandriðinu, en það
var eins og liann ætti ekki heima í
myndinni.
— Halló. Nick, sagði Ria og brosti
til hans. Hún kenndi alltaf í brjósti
um Nick. — Ætlarðu að synda?
Hann hristi höfuðið. — Ekki núna.
Það er aðeins tími til að fá sér eitt
glas fyrir hádegisverðinn ...
Þetta var orðið uppáhaldsorð Nicks:
— Tími til að fá sér glas .. .
Gian-Carlo stóð upp. — Ég ætla
i sjóinn aftur. Kemurðu líka, Ria?
— Ég kem eftir augnablik, sagði
Ria og sá hann steypa sér. Hún vissi
að Nick var einmana og langaði til
að tala við einlivern. Það var oft
þannig heima líka. Helen var úti á
kvöldin, í samkvæmum vegna starfs
síns, og Nick sat einn lieima.
Allt í einu sagði hann: — Helen
vill fara til Róm. Hún hefir sagt upp
herbergjunum hérna, það sem eftir er
tímans.
— Æ, nei, Nick, luin getur ekki
gert bað. Ria sá á hausinn á Gian-
Carlo úti á sjónum. Þau yrðu leyfið
á enda, voru það ekki nema tíu dag-
ar, sem hún átti eftir að vera með
honum. En ef Helen eyðileggði jiann
draum, þá liamingju .. .
— Ilún sagði í gær að það væri
of heitt í veðri til að fara til Róm,
sagði Ria.
— Já, en hún fékk bréf frá ein-
liverju vinafólki sinu í dag. Þessu
Wilson-Turner-fólki, sem hún sýnir
kjóla fyrir. Það er í Róm núna, og
Helen vill vera með því. Hún segir
að það muni verða svo skemmtilegt
— fyrir okkur öll.
Rödd NickS var hörð. Wilson-
sem hafði tekið Helen frá lionum.
Turner var táknmynd þessa fólks,
Það skjallaði hana, kom henni til að
halda, að hún væri einhvers virði,
og lét hana fá vinnu.
— Nick, við verðum að fá Hana
ofan af þessu, sagði Ria í öngum sín-
um. Hún leit upp.
— Ég verð að minnsta kosti kyr,
sagði liún.
Nick brosti vingjarnlega til henn
ar. — Það getur þú ekki. Það er
Helen sem borgar ferðina ... með
peningum sem Wilson-Turner og
þess konar fólk borgar henni fyrir
að vera falleg. Það er út af þessum
ítalska pilti, sem þú vilt verða kyr,
er það ekki?
Einhvers konar angurblíðusvipur
kom á andlit Nicks, eins og liann væri
að hugsa um eitthvað yndislegt ...
löngu liðið.
Ria og Gian-Carlo urðu Nick sam-
ferða heim í gistihúsið. Ria hélt i
höndina á Gian-Carlo og hvislaði að
honum því, sem Helen hafði ákveðið.
Hún var forvitin um liverju hann
mundi svara — alveg cins og svo oft
áður.
Hugur hennar var á fieygiferð —
í framtíðinni. Hún var gift Gian-
Carlo og mundi eiga heima í Ítalíu
alla ævi. En svo sá lnin í huganum
hvita skipið, sem tók hana burtu frá
honum.
Nú svaraði Gian-Carlo ofur rólega:
— Það má ekki ske. Láttu mig um
liana systur þína.
Ria hafði aldrei heyrt hann tala
með svona mikilli einbeitni. Hún
gekk samhliða honum, stolt og sæl í
senn.
Helen sat á stéttinni og hópur
kringum liana, flest karlmenn. Þau
voru að drekka kokkteil. Hún var í
sólkjól úr rauðu líni og með ljómandi
fallega ilskó.
Hún veifaði tii Riu og Nicks en leit
óðar af þeim aftur. Gian-Carlo fór
inn í gistihúsið. — Við skulum
fara að borða, sagði Nick við Riu —
og fá okkur glas á undan við borðið.
Við megum ekki trufla Helen eða
spilla fyrir henni.
Ria svaraði ekki. Hana tók sárt
iivernig var á milli hjónanna. Hvern-
ig mundi það enda? Hjónaskilnaður?
Heien vék ekki að málinu fyrr en
um kvöldið. — Nú liefir dálítið
skemmtilegt gerst. • Gian-Carlo segist
ætla að mála mynd af mér. Hann er
sjálfsagt talsverður listamaður —
vissir þú það, Ria? Hann sýndi mér
nokkrar myndir eftir sig — þær eru
verulega fallegar.
— Hvernig á hann að geta það, ef
við förum til Róm?
Það kom furðusvipur á Helen. —
Nú, sagði Nick þér frá því? En ég
er hætt við það. Ég veit að þig langar
til að vera kyr, Ria. og þá vil ég
ekki eyðileggja sumarleyfið fyrir þér.
Og Ria sagði ekkert. Hún brosti
bara innilega, um leið og hún luigsaði
til þess hve Gian-Carlo væri lagið
að nota sér hégómagirnd Helen syst-
ur hennar.
Og svo urðu þetta tíu dagar í við-
bót. Yndislegir dagar og Ria vaknaði
svo snenmia að hún stóð lengi á svöl-
unum og horfði yfir höfnina á alla
fiskibátana á morgnana. Lifið var
draumur, og aldrei skyldi hún yfir-
gefa Gian-Carlo.
Hann vann að myndinni af Helen
á hverjum degi. Nú var hún ánægð
með sumarleyfið — aðeins vegna
myndarinnar.
En þann tímann sem Gian Carlo
var ekki að mála gat Ria verið með
honum. Þau syntu og lágu í sólbaði.
Þau fóru til Capri. Þau gengu út úr
hænum og skoðuðu vinviðinn og
blómagarðana.
Hver dagur var Riu eins og niöskv-
ar i töfraneti. Eins og kongulóarfinn
marglitur guðvefur, sem lá eins og
hjúpur yfir tilverunni. Helen og Nick
héldu áfram að jagast, en raddir
þeirra voru svo langt undan að Ria
hafði ekki óþægindi af þeim
Hún talaði ekki um Gian-Carlo.
Hún leyndi tilfinningum sínum betur
en hún liafði falið kvæðið sitt forð-
um. Og þegar þau voru að segja við
hana að lnin yrði bráðunt að skilja
við Gian-Carlo, lét liún sem hún
heyrði það ekki.
Myndin var fullgerð á níunda degi.
Gian-Carlo hafði ekki leyft þeim að
sjá hana fyrr en nú. Nick og Ria
biðu inni hjá Helen þegar Gian-Carlo
kom með listaverkið.
— Ég set hana hérna, þar sem birt-
an er best, sagði hann.
Helen sat óþolinntóð eins og krakki
á stólbrúninni.
— Látum okkur skoða meistara
verkið, sagði Nick og dró burt pjötl-
una, sem breidd var fyrir ntyndina.
Það var ferleg sjón sem þau sáu.
Þarna var öll kvenleg hégómagirnd
og harðneskja konunnar sameinuð í
einu andliti.
Helen æpti eins og hún hefði verið
barin. Gian-Carlo starði á liana þegj-
andi. Svo tók hann myndina og gekk
út að dyrunum. — Þið verðið að af-
saka, sagði hann, — ég mála alltaf
sannleikann.
í svip var svo að sjá sem Helen
mundi fara að gráta, en reiðin varð
yfirsterkari. Hún sneri sér að Nick.
— Hvernig líður þú strákþorparanum
að móðga mig svona? Hann kann ekki
að mála. Þessi mynd er ekkert svipuð
ntér. Finnst þér það. Finnst þér það,
Nick?
Hann hikaði, en svo kom endur-
minningin unt margar kvalastundir.
— Mér finnst rnyndin nauðalík, Hel-
en. Það er miklu meira líf i henni
en öllum þessum Ijósmyndum.
Draumahjúpurinn var of þunnur til
að dylja veruleikann. Á morgitn átti
Ria að fara heim ... heim í íbúðina
sem jagið þagnaði aldrei í. Draum-
urinn var búinn.
Gino-Carlo fann hana í garðinum,
á litlum steinbekk undir tré. Þegar
hann tók utan um hana fór lnin að
gráta.
— Ég skil þig svo vel, sagði hann
lágt. — Eg hefi séð allt og veit hvern-
ig þér er innanbrjósts. Þess vegna
málaði ég myndina. Hver veit nema
sannleikurinn hjálpi? En það tekur
sinn tíma. Þú ert draumlynd, Ria. Þú
elskar þennan stað, friðinn og fegurð-
ina, alveg eins og ég. En lífið er ekki
einber draumur. Sumt er draumur,
sumt raunvera .. . svo mikil raunvera
að þú ferð frá mér á morgun.
— Þú segir þetta eins og ég væri
maður til að bera það. — En það er
ég ekki.
— En þú tekur svo mikið með þér,
Ria. Minningarnar. Myndirnar í minni
þínu — ísvagninn á krókastígnum,
gullnu ijósin fyrir handan flóann, —
þessu gleymir þú aldrei. Og einhvern
tima, Carlo, kemur þú liingað aftur
— eða ég kem til þín. Það er loforð.
Það er enginn draumur, það er lof-
orð. Þvi að ég elska þig.
Og svo leið síðasti dagurinn. Þau
fóru með skipinu klukkan tólf. Gian-
Carlo stóð á bryggjunni og veifaði
til Riu. En þó að bilið yrði meira á
Ynilli þeirra var loforð hans rist i
hjarta hennar eins og blóm sem vex
og breiðir blöðin móti sólinni.
— Mamma, kunna englarnir að
fljúga?
— Já, væni minn.
— Hann pabbi sagði við nýju
barnfóstruna i gærkvöldi, að hún
væri engill. Hvenær fer hún þá að
fljúga?
— Eftir tvær mínútur, væni minn!