Fálkinn - 08.05.1959, Blaðsíða 3

FÁLKINN
3
William Douglas Home:
þ/Æilh úóiÁ:
Tengdasonur óskast
um. Hann er ekki í stóru broti, ekk-
ert í ætt við Ibsen eða Strindberg,
en þó alls ekkert léttmeti eða
ærslaleikur heldur fágaður og fal-
legur gamanleikur, sem verulega
gaman er að sjá í þeim búningi
sem leikstjórinn, Gunnar Eyjólfs-
son, og leikendurnir hafa fært
hann í.
Nafnið Douglas Home hefur oft
sést í blöðunum undanfarið ár —
píanóleikarinn Robin Douglas
Home, sem varð ástfanginn af einni
Hagaprinsessunni og fór í bón-
orðsför til Stokkhólms til að kynna
sig, en svo gufaði ástin allt í einu
upp. Höfundur leiksins er bróðir
þessa ástfangna píanóleikara, en
honum fremri um flest. Nám sitt
stundaði hann 1 höfðingjasona-
skólunum ensku í Eton og Oxford
en sneri sér því næst að leiklistar-
námi í London og lék um hríð. En
hann samdi líka sum leikritin sem
hann lék í, og leikrit hans gerðu
hann þjóðkunnan. Mesta frægð
hlaut leikritið ,,The Reluctant
Debutante“, er hann samdi 1954.
Varð það víðfrægt á skömmum
tíma og gerð úr því kvikmynd, sem
mikið er dáð.
Nú er þessi leikur kominn á svið
Þjóðleikhússins og nefnist „Tengda-
sonur óskast“. Höfundur segir
skrítna sögu af því hvernig hug-
myndin að leikritinu varð til. Það
var út af kynnum mágkonu hans
og ungs manns.
Leikurinn gerist á heimili hjón-
anna Jimmy og Sheilu Broadbent
við Eaton Square í London í júní.
Indriði Waage og Guðbjörg Þor-
bjarnardóttir leika hjónin en Krist-
björg Kjeld Jane dóttur þeirra. Þá
koma við sögu mæðgurnar Mabel
og Clarissa Crosswaite (Inga Þórð-
ardóttir og Brynja Benediktsdóttir
og David Bullock (Bessi Bjarna-
son), David Hoylike Johnson
(Rúrik Haraldsson) og frú Edgar
(Sigurlín Óskarsdóttir), allt
skemmtilegt fólk. Þær Brynja og
Framh. á 14. síðu.
Það er bjart yfir þessum létta
leik, sem væntanlega á eftir að fylia
Þjóðleikhúsið oft og mörgum sinn-
Jimmy (Indriði Waage).
Sheila (Guðbjörg Þorbjarnardóttir).
Myndin er af eikartré, sem hefur verið fellt. Það var 34 ára og orð-
ið yfir 12 metrar á hæð.
Klæðum landið nytfaskógi
miklu fyrr en menn almennt gera
sér grein fyrir.
Forráðamenn skógræktarinnar
standa fyrir þessari sýningu til þess
enn að vekja áhuga manna og beina
athygli þeirra að skógræktinni. En
undarlegt er hve margir virðast
skammsýnir í þeim efnum. Menn
síðari tíma munu áreiðanlega dæma
verk skógræktarmanna 20. aldar-
innar sem eitt hið merkasta, sem
unnið hefur verið hér á þessu landi.
Landsmenn allir verða að gera
sér það ljóst, að það er ekki nóg að
vegsema og dást að fögrum skógar-
lundum, sem framtakssamir menn
hafa ræktað hér og þar, það þarf að
klæða landið allt, en það verður
aðeins gert með sameiginlegu á-
taki. Hugsum okkur til dæmis, að
hver einasti kaupstaðabúi, sem sit-
ur við skrifborð sitt allan veturinn,
hvítur og gugginn, eyddi þó ekki
væri nema hluta af sumarleyfi sínu
til gróðursetningar plantna úti í ó-
spilltri náttúrunni. Það er öruggt
að hann myndi búa lengur að þeirri
líkamlegu og andlegu heilsubót en
þó hann settist upp í bíl og þeyttist
landshornanna á milli í meiri aða
minni rykmekki. Hver og einn ætti
að reyna þetta. Það verður enginn
svikinn af þeirri ánægju að hafa
sjálfur tekið þátt í að greiða þá
skuld við landið, sem forfeðurnir
stofnuðu til með gengdarlausri rán-
yrkju. Já, og geta tveimur til þrem-
Framhald á 14. síðu.
Þeir, sem lagt hafa leið sína um
Bankastræti að undanförnu hafa
séð þar í sýningarglugga Málarans
8 feta löng tommuborð úr íslenzk-
um viði, það er að segja 37 ára göm-
ul lerkitré úr Hallormsstaðaskógi.
Eru þetta fyrstu borðin, sem söguð
eru úr íslenzkum barrtrjám. Þessi
borð eru talandi tákn þess, að ís-
lendingar geta ræktað nytjaskóg
Sviðsmynd.