Fálkinn - 17.07.1959, Blaðsíða 6

6
FALKINN
7. {irein
Uffl -------
Egyptalandsdrottningu
£amleikurim
Narriman
Narriman og síðari maður hennar, Adham Elnakib læknir.
Niðurlag
SKILMÁLAR FARÚKS.
Assila fór með Narriman inn í
herbergið hennar og bað hana að
flýta sér að taka saman dót sitt.
Narriman var máttfarin. Hún hafði
létst um tíu kíló síðustu mánuðina
og hafði ekki framkvæmd í sér til
að taka neina ákvörðun sjálf. Ass-
ilu brá í brún að sjá hana í þessu
ástandi, og krafðist þess að Narri-
man færi með sér til Egyptalands
strax. Undir niðri vonaði Narri-
man að Farúk legði blátt bann við
því að hún færi, því að þrátt fyrir
háttalag hans elskaði hún hann
enn. En hún var hrædd við hann
líka, og fann að hún þoldi ekki
þetta taugastríð öllu lengur. Hún
fór að taka saman dót sitt, einsog
í leiðslu, en allt í einu fór hún að
gráta.
— Hvers vegna ertu að gráta?
spurði Assila. — Þú verður að flýta
þér að ferðbúa þig áður en honum
snýst hugur.
Narriman hélt áfram að raða
farangri sínum í töskurnar, en Far-
úk lagðist upp í rúm í herbergi sínu
og reyndi að láta einsog sér stæði
á sama. En það tókst ekki til lengd-
ar. Hann kom allt í einu hlaupandi
inn til Narriman og sagði: — Þú
mátt ekki fara! Heyrirðu hvað ég
segi?
Assila tók fram í. — Hvað eigið
þér við? spurði hún.
— Ef hún vill fara, svaraði Far-
úk, — þá látum hana fara, en með
því skilyrði að hún sjái aldrei son
sinn framar. Hún yerður að gleyma
að hún hafi verið konan mín og að
hún hafi átt barn með mér. En það
er sonur minn — ekki hennar.
Farúk hafði hugsað sér þetta ráð
til að þvinga hana til að verða kyr.
En Assilu varð ekki þokað —
Narriman varð að fara frá honum.
Narriman spurði Farúk hvort hún
mætti sjá son sinn áður en hún
færi, en hann neitaði því. Hún
grátbændi hann, sagðist verða að
fá að kyssa barnið áður en hún
færi. Farúk neitaði enn, og gerði
henni Ijóst að hann ætlaði ekki að
láta undan.
Eiginlega hélt Farúk að Narri-
man mundi ekki gera alvöru úr að
fara; hann vildi að hún yrði kyrr,
en var of þrár til þess að láta und-
an. Ef Assila hefði ekki verið svona
einbeitt mundi Narriman aldrei
hafa farið. Hann elskaði Narriman
— en á sinn sérstaka hátt.
FÖÐURLEG UMHYGGJA.
Narriman fór til Egyptalands
með móður sinni til þess að komast
hjá frekari niðurlægingu og sálar-
kvölum. En hún varð að borga það
dýru verði: Farúk neitaði henni um
að sjá drenginn framar. Áður en
hún fór skaust hún inn í herbergið
sitt og stakk á sig mynd af barn-
inu og svolítilli barnatreyju. Þessa
treyju hefur hún alltaf i töskunni
sinni, hvar sem hún fer.
Narriman fékk skilnað skömmu
eftir að hún var komin til Egypta-
lands. En þó að hún gæti gleymt að
hún hefði verið gift Farúk, gat hún
aldrei gleymt barninu, sem hún
hafði átt með honum.
Farúk hafði undarlegar og jafn-
vel skoplegar skoðanir á hvernig
uppeldi drengsins ætti að vera.
Hann hafði gát á öllu sem drenginn
snerti og var síhræddur um að eitt-
hvað gæti orðið honum að meini.
Hann gaf barnfóstrunni, frú Ta-
bouret, ströng fyrirmæli um, að
enginn óviðkomandi mætti snerta
við barninu. Og allt sem barnið
snerti við var sótthreinsað áður, og
þeir sem komu nærri því urðu að
vera með bindi fyrir andlitinu.
Þessi umhyggja fyrir barninu
stappaði nærri brjálsemi. Farúk var
fyrir öllu að vernda líf drengsins,
en móðurtilfinningar Narrimans
virti hann einskis.
Eftir skilnaðinn skrifaði Narri-
man meira en tíu bréf til Farúks
og spurði um líðan drengsins, en
hann svaraði henni aldrei. Loks
skrifaði hún frú Tabouret, sem
skrifaði henni aftur án þess að
Farúk vissi. Hún réð Narriman til
að skrifa málflutningsmanni Far-
úks í Róm, og biðja hann um að
ganga í það að hún fengi að sjá
barnið einu sinni á ári. Narriman
gerði það og fékk svar frá mála-
flutningsmanninum þess efnis, að
Farúk hefði fallist á þetta, en end-
anlegt svar vildi hann ekki gefa
fyrr en eftir fjóra mánuði.
Þeir liðu en ekki kom orð frá
Farúk eða málaflutningsmannin-
um. Narriman fór að skrifa honum
aftur og grátbændi hann um að fá
að sjá drenginn, og loks félst Far-
úk á að hún fengi að sjá hann í
Róm í nokkra klukkutíma. Þetta
var í mars 1955. Narriman fór fyrst
til Sviss, þar sem gerður var á henni
lítilsháttar holskurður, og síðan
hélt hún til Rómar. Þetta var eftir
að hún hafði gifst Adham Elnakib
lækni.
AÐEINS EIN HEIMSÓKN.
Hún fór út í bústað Farúks og
málaflutningsmaður hans með
henni. Farúk var ekki heima;
hann hafði farið út stundarfjórð-
ungi áður en hún kom. Frú Ta-
bouret var hjá barninu og Narri-
man fékk að vera hjá því nokkra
klukkutima, og flaug svo aftur til
Sviss.
Narriman hafði vonað að hún
fengi leyfi til að sjá drenginn aftur,
en Farúk hafði auðsjáanlega iðrast
eftir að hafa gefið þetta eina leyfi.
Svo mikið er víst, að hún hefur ekki
fengið að sjá barnið síðan.
Skömmu eftir ferðina til Róm
fékk hún bréf frá frú Tabouret um
það sem gerst hafði eftir að hún
var í heimsókninni. Þegar Farúk
hafði komið heim hafði hann spurt
þjónana, verðina og stofustúlkurn-
ar hvernig þeim hefði litist á Narri-
man. Hann vildi vita hvað hún
hefði sagt, hvernig hún hefði litið
út og hvernig hún hefði verið klædd
-—-fatalitinn og sniðið á fötunum.
Af þessu þóttist ég geta ráðið að
hann elskaði Narriman ennþá.
Eftir að hún kom til Egypta-
lands aftur hitti hún oft systur
Farúks, sem hafði verið hlíft við að
fara í útlegð. Systurnar nöfðu allt-
af verið vingjarnlegar við hana þó
að hún hefði hvað eftir annað snúið
við þeim bakinu meðan hún var
drottning. Hún mun hafa verið af-
brýðisöm. Mér er heldur ekki grun-
laust um að hirðfrúrnar hafi rægt
þær við Narriman eftir að hún var
skilin við Farúk, og önnur systir
hans, Faika, bauð henni og mér í
miðdegisverð.
Þegar við komum heim var
Narriman með tárin í augunum, og
sagði við mig: — Frændi, nú fyrst
skil ég hve góðar manneskjur syst-
ur Farúks eru. Hún játaði að það
heíði verið vegna afbrýði, sem hún
lagði fæð á þær — samskonar
kennd sem olli því að henni var
alltaf lítið um þrjár dætur Farúks,
af fyrra hjónabandi. Hún hafði alls
ekki verið þeim góð stjúpmóðir.
NÝ TRÚLOFUN.
Æfirás mín tók nýja stefnu eftir
að egypski herinn gerði byltinguna
og rak Farúk í útlegð. Fram-
kvæmdastjórastaða mín í Saida
Airline Company var nokkuð óviss,
vegna þess að þetta einkafélag
hafði áður notið styrks frá kon-
ungi. Þegar frá leið tók ríkið að sér
rekstur félagsins og mér var sagt
upp stöðunni. Ég átti erfitt og af-
réð að flytjast til Kuweit og reyna
að fá mér stöðu þar.
Ég var heppinn og emírinn réð
mig til að stjórna flugskóla.
Þó ég væri nú kominn langt frá
Narriman hafði ég jafnan samband
við hana bréflega. Assila og hún
voru iðnar að skrifa mér og sögðu
mér frá högum sínum.
Skömmu eftir að Narriman var
skilin við Farúk skrifaði hún mér
að hún hefði trúlofast Adham
Elnakib lækni. Þetta var ungur,
myndarlegur læknir, sem hafði
menntast í Englandi: Faðir hans,
sem líka var kunnur læknir, var
einn þeirra sem aðstoðuðu þegar
Narriman átti barnið, er hún var
drottning.
Ég hef aldrei hitt Adham Elna-
kib, en mér er ekki grunlaust um
að Narriman hafi verið að reyna
að flýja frá fortíð sinni er hún trú-
lofaðist honum. Síðar frétti ég
hvernig það hafði gerst:
Eftir að Narriman var skilin við
Farúk afréð hún að hvíla sig og
reyna að ná kröftum aftur. Þess
vegna fór hún til Alexandria, einn-
ar fegurstu hafnarborgar við Mið-
jarðarhaf, tuttugu mílur frá Cairo.
Hún átti vinkonu þar, Akilu Elna-
kib, systur Adhams. Akila kom oft
í heimsókn til hennar. Þær voru
vinir frá því að Narriman var
drottning.
Eitt sinn er Akila kom í heim-
sókn var Adham bróðir hennar með
henni, og Narriman leist vel á þenn-
an unga, glæsilega og háttvísa
mann.
Hann bauð henni í miðdegisverð
sama daginn, og hún tók boðinu,
því að henni fannst þörf á tilbreyt-
ingu. Þetta var í fyrsta skifti sem
hún kom í veitingastað eftir hjóna-
skilnaðinn. Hún borðaði og dansaði
og skemmti sér langt fram á nótt.
Daginn eftir hringdi Akila til
hennar og sagði henni að Adham
ætlaði að biðja hennar. Narriman
tók þessu í gamni fyrst í stað, og
sagði að sér þætti of snemmt að
hugsa um nýjan mann ennþá.
Hún hló og sagði: — Ég er ekki
búin að jafna mig eftir fyrra hjóna-
bandið mitt enn, ég er nýskilin.
En hún sagði Akilu að sér litist vel
á Adham, og Akila var mjög áfram
um að koma þeim saman.
ASSILA SKERST
AFTUR í LEIKINN.
Svo leið og beið og Akila og Ad-