Fálkinn - 17.07.1959, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
henn'i fannst kettirnir vera orðnir vitlausir
kringum sig.
— Addy frænka! æpti hún — hvar er Addy
frænka?
Hún læsti fingrunum í hann, æpti og hengdi
sig í jakkaermina hans. Hún fann að hann náði
taki á henni, hún fann sterka koníakssvækju af
honum meðan þau voru að stympast á gólfinu.
Og allt í einu — þegar kraftar hennar voru
að þrjóta — fann hún að hann linaði á takinu.
Hann riðaði og hún reyndi að slíta sig af honum,
en hann sleppti og lyppaðist niður á gólfið.
Hún nötraði öll og veinaði. Hún gat nær ekk-
ert séð fyrir tárum, hún deplaði augunum og . . .
fyrst trúði hún varla sínum eigin augum. En
þarna, stumrandi yfir Bruce stóð Joe litli Pol-
ensky, fölur og hræddur. Hann var með eitt-
hvað í hendinni. Hvað var það? Litla bónvélin,
sem þau notuðu á borðin . . .
— Joe!
— Ég var einmitt að sækja bónvélina ... og
þá heyrði ég . . . Hann þagnaði allt í einu. Leit
ekki einu sinni á hana. Starði á Bruce, sem lá
meðvitundarlaus á gólfinu. Og allt í einu fór
hann að sparka í magann á honum, hamslaust
og tryllingslega. Og hoppaði svo yfir hann og
hljóp upp stigann.
Lorna hljóp á eftir honum. — Joe!
Hún heyrði rödd hans ofan af stigagatinu.
Hann hrópaði — samhengislaust eins og óður
maður:
— Hann hefur læst hana inni! Ég . . . fann
miða neðst í lof.trásarhólkinum. Hann læsti
hana inni í öryggisklefanum.
Frú Snow fann að b'irti kringum hana, og hún
fann eitt eða annað — voru það handleggir?
Henni var lyft upp. Henni fannst allt rugga.
Var hún komin um borð aftur? Hún heyrði hljóð
líka — raddir. Jú, hún vissi hvað það var — kett-
irnir.
Hún ætlaði að segja eitthvað — mjög áríð-
andi, sem mundi kippa öllu í lag. En áður en hún
gat sagt hað datt stórt segl yfir hana.---
Þegar hún opnaði augun sólarhring seinna
horfði hún beint framan í Lornu. Hvað það var
yndislegt að sjá hana Lornu. Og maðurinn, sem
stóð bak við hana — var það ekki Garmer gamli
læknir?
— Addy frænka, elsku Addy frænka — ertu
ekki svolítið betri núna? Lögreglan tók hann..
Hann, Bruce? Nú mundi frú Snow allt. En það
skipti engu máli núna. Það var afstaðið.
— Elsku Lorna mín. Hún fann innilegan frið
fara um sig alla. En samt var það eitthvað, sem
hún hafði áhyggjur af. Hvað var það nú aft-
ur? . . . jú. Jú auðvitað. — Lorna? Hefurðu gef-
ið kisunum eitthvað að éta?
— Kisunum? Já, þeim líður vel.
Frú Snow rétti höndina undan lakinu og tók
í handlegginn á frænku sinni.
— Ég hafði svoddan áhyggjur útaf aumingja
kisunum, sagði hún.
ENDIR.
TÍSKÆN -jc
GÓÐUR í SÓLSKINI.
Þessi smellni litli hattur er
úr fisléttu strái, með bláum
borða og bútur af tyll vafinn
utanum og endarnir á því
látnir standa beint upp. —
Það er hattadaman ROSE
VALOIS í París, sem ber á-
byrgð á hugmyndinni.
•*r
BÓMULLARKJÓLL —
Grænt, blátt og hvítt.
Hann er ítalskur, þessi
telpukjólí. Sniðið ofur blátt
áfram og tilgerðarlaust, en
bómullarefnið frá BOUSSAC
setur svip á kjólinn. Allt að
18 ára stúlkur sóma sér vel
í svona kjól.
* Skrítlur
Bóndinn var að lesa yfir vinnu-
manninum: — Þú ert versti kvenna-
bósi. Þú ert trúlofaður fjósastelp-
unni hérna hjá mér, og það ætti að
duga. En svo áttu kærustu í Land-
brotinu og ein er kasólétt eftir þig
í Álftaverinu. Ég skil ekki hvernig
þú ferð að þessu?
— Eins og það sé nokkur vandi
síðan ég eignaðist mótorhjólið?
Kennslukonan: — Ef ég segi: „ég
var lagleg“ þá er það þátíð. En ef
ég segi: „Ég er falleg“ — hvað er
það?
— Það eru ýkjur, sagði Óli litli.
— Vitanlega giftist ég af ást. Ég
elska mink, demanta og perlur.
— Eina nylonsokka? sagði af-
greiðslumaðurinn við fastan við-
skiptamann. — Sjálfsagt! Eiga þeir
að vera handa frúnni, eða viljið þér
fá aðra dýrari?
— Hvað hefðirðu gert ef þú hefð-
ir ekki haft mig til að stoppa sokk-
ana þína? sagði frúin.
— Þá hefði ég haft efni á að
kaupa mér nýja, svaraði hann.
Útvarpstækjasalinn kemur inn til
McHaggis kaupmanns. — Þér getið
ekki verið þekktur fyrir að hafa
ekki útvarp, sagði hann. — Ef þér
kaupið tæki hjá okkur og eruð ekki
ánægður með það, getið þér skilað
því aftur eftir viku og fengið pen-
ingana til baka.
—■ Það er vel boðið, sagði Mc-
Haggis. — Þá skuluð þér senda mér
eitt tæki á viku.
Olsen kom heim til konunnar
klukkan sjö að morgni, allvel hífað-
ur. — Nú get ég sagt þér gleði-
frétt, góða mín. í nótt hætti ég að
reykja!
— Nú hef ég misst fallegustu
hraðritunarstúlkuna, sem ég hef
nokkurn tíma haft.
— Hvernig atvikaðist það?
— Hún álpaðist inn í skrifstofuna
og kom mér í opna skjöldu, þegar
ég var að kyssa konuna mína.
Hún: Finnst þér það skrítið, að
ég sé óánægð með þig. Þú hefur
engan áhuga fyrir mínu innra lífi.
Hann: Nei, mér finnst alveg nóg
að hugsa um það, sem þú þarft
utan á þig.
— Hvernig í dauðanum ferðu að
því að safna peningum?
— Ég reyni að afla þeirra aðeins
fljótar en konan mín eyðir þeim.
En mér veitir ekki af að keppast
við, því að hún kepptist við líka.
ú Jállinn
£(• er lezta
^ helml UUá
FALKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og 11/2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.