Fálkinn - 28.08.1959, Blaðsíða 8
8
FALKINN
William beið eftir tækifæri til
að komast yfir götuna þegar hon-
um varð litið á stúlkuna í blóma-
búðinni á hinni gangstéttinni. Hann
varð ekki neitt hissa á þessu fyrst
í stað. Hann var svo vanur að sjá
hana í Stórgötunni. En allt í> einu
rann upp fyrir honum að þetta var
ekki stórgatan. Þetta var Piccadilly
í London, meira en 30 milur frá
Stórgötunni heima.
Hjartað í honum nerti á sér. Þetta
var ráðstöfun örlaganna. Nú hafði
hann tækifæri til að tala við hana
— látast verða hissa og spyrja
hvað kæmi til að hún væri hér í
London, ein síns liðs. Jafnvel Betty
Simpson, unnustan hans, gæti ekki
fett fingurna út í það. Það var
ekki nema eðlilegt.
Þessir béaðir bílar sem hindruðu
að hann kæmist yfir götuna til
stúlkunnar, sem Betty hafði meir
og meir orðið að þoka fyrir í dag-
draumum hans. Hún var tvímæla-
laust lang langlegasta stúlkan
þarna heima í bænum.
En þegar William var loksins
kominn yfir götuna og skundaði í
áttina sem hann hafði séð hana
ganga, var hún horfin eins og dögg
fyrir sólu.
Skrambans óheppni. Hann sá
hana hvergi. Og hann sem hafði
ekki neitt að gera það sem eftir var
dagsins, en svo mikið að tala við
hana um. Hún vissi áreiðanlega að
hann var blaðamaður við blaðið
þarna heima, en vafalaust mundi
henni þykja matur í að frétta, að
hann var einmitt núna að koma af
fundi með einum aðalritstjóranum
í London. Hann þurfti vitanlega
ekki að minnast á að aðalritstjórinn
hafði sagt að hann hefði of litla
reynslu ennþá, og hann skildi finna
sig aftur eftir tvö ár.
Vonsvikinn fór hann yfir
götuna aftur og náði í strætisvagn.
Hann langaði alls ekki til að heim-
sækja ættingja sína í dag. Hann var
að hugsa um hvað hefði getað orðið
— hádegisverður með henni. Á
sjónleik eða kvikmyndahús á eftir
og svo skemmtiganga um Hyde
Park. Hann sá í huganum hvernig
hann heíði tekið verndandi armin-
um um axlir henni og horft inn í
augun á henni.
Allt í einu hrökk hann upp við
að varðstjórinn hnippti í hann og
sagði að hann yrði að borga aftur,
því að hann hefði ekið lengra en
tiltekið var. Hann flýtti sér út úr
vagninum og sneri við og gekk til
baka í áttina þangað, sem hann
hafði ætlað að fara, en ....
Þarna var þá stúlkan komin aftur.
Hún gekk í sömu áttina og hann
og var að fara yfir götuna. Og nú
lagði hann líf sitt í hættu til að
missa ekki af henni aftur. Þetta
var forsjónin. Og William gat ekki
stillt sig um að þakka forsjóninni
fyrir hjálpina.
— Halló, góðan daginn, kallaði
hann til hennar. — Hvernig stend-
ur á að þú ert kominn hingað.
Hann hló glaðlega.
— Eg fór með neðanjarðarlest-
inni, sagði hún rólega.
— Forlögin hljóta að hafa ráðið
þessu, sagði hann. — Það þýðir
ekki að reyna að taka af þeim
völdin. Þau ætlast til að við verð-
um saman í dag.
ísinn var brotinn og þau gengu
áfram masandi, hlið við hlið. Hún
sagði honum að hún hefði fengið
ágæta stöðu í London og ætti að
byrja á morgun. Og nú var hún
að læra að rata um borgina.
— Það er ágætt, sagði hann. —
En nú skulum við byrja með því
að fá okkur matarbita. Og á eftir
skulum við fara í leikhús.
— Þú ert ekki að tvínóna við
það, sagði hún og horfði á hann
með grunsemd. Heyrðu, ert þú ekki
trúlofaður henni Betty Simpson?
bætti hún svo við.
William var fljótur til svars. —
Ekki get ég nú beinlínis sagt það,
sagði hann. — Þú veizt hvernig
það er — þegar maður hefur þekkt
stelpu síðan í barnaskólanum. Fólk
tekur meira eftir slíku en vert
er.
— M-mm, umlaði í henni. —
Jæja, það er varla bráðhættulegt
þó að við borðum hádegisverð sam-
an. Það er lítill vistlegur veitinga-
staður hérna á horninu, sem ég
hef komið í áður.
— Þá verður þú að rata fyrir
okkur bæði, sagði William og var
hinn ánægðasti.
Þegar þau voru setzt vildi hann
sýna hver maður hann væri og setti
upp mikilmennskusvip er hann fór
að lesa matseðilinn.
DENNIS BAKER:
En það varð úr að þau fóru á dansstað
Srona fór þaö!
— Eg vil steiktan makríl, sagði
stúlkan. — Og ávaxtasalat.
— Æ, nei, andæfði William. —
Viltu ekki fá eitthvað óvanalegra
en það? Eg ætlaðist til að við fengj-
um veizlumat. Til þess að heiðra
forsjónina. Þetta var heppileg til-
viljun.
— Nei, þökk fyrir, ég vil ekki
neinar kræsingar. Eg borða alltaf
lítið hvort sem er. Maður verður
feitur af kræsingum.
William þótti þetta miður. Þegar
hann og Bettý fóru saman út að
borða, gerðu þau sér alltaf daga-
mun með matnum.
En það var auðséð að þessi stúlka
hafði ekki gaman af góðum mal.
Hún nartaði bara í það sem var á
diskinum. William gramdist að sjá
til hennar, því að hann var sælkeri.
— Borðaðu svolítið meira af
þessu, sagði hann. — Þetta er góður
fiskur.
— Hvernig veizt þú hvort hann
er góður, sagði stúlkan. — Og hvers
vegna ætti ég að borða þegar ég
er ekkert svöng?
Nú varð óviðkunnanleg þögn —
þangað til William mundi eftir ein-
hverju af því, sem hann hafði ætl-
að sér að segja.
— Eg hef oft tekið eftir þér heima
sagði hann.
— Var það nú furða? Þetta er
nú ekki stór bær. Maður getur ekki
komist hjá því að taka eftir fólk-
inu þar.
— Já, alveg rétt, sagði William og
ræskti sig. — Svo að þú hefur þá
tekið eftir mér lika?
— Vitanlega.
Hún sagði þetta öllu hvatskeyts-
legar en William hafði óskað, en
hann lét sem hann tæki ekki eftir
því. Hann tók hendinni um hand-
arbakið á henni og sagði hálf hik-
andi:
— Mér hefur alltaf fallið svo
vel við þig.
— Hvernig getur þú sagt það,
sagði hún og kippti að sér hend-
inni. — Þú þekkir mig alls ekk-
ert.
— Eg meina — ég hef séð þig
— mér er unun að því að sjá þig.
— Jæja? Hún horfði lengi hugs-
andi á William, og hann hafði ó-
þægilega á tilfinningunni að hún
kærði sig ekki meira um hann en
steikta markílinn á diskinum.
— Mér dettur nokkuð í hug sagði
hann í öngum sínum, þegar honum
skildist að það hefði verið ónýt
beita að bjóða henni mat. — Mér
finnst að við ættum að slá okkur
saman — ég meina í kvöld vitan-
lega, bætti hann við þegar hann sá
augnaráðið hennar. — Við skulum
sjá einhvern gamanleik og á eftir
getum við farið og dansað einhvers-
staðar.
Þetta með dansinn var nú fljót-
færni, því að hann var lítill dans-
maður.
— Eg veit ekki, sagði hún dræmt.
— Því ekkiþað?
— Það kemur undir hvert þú
hefur hugsað þér að fara. Hvaða
gamanleik. Annars hef ég ekki gam-
an af svoleiðis léttmeti. Eg vil helzt
sjá alvarlegt leikrit.
— Ágætt, því ekki það, sagði
William enda þótt hann gæti aldrei
horft á alvarlega leiki án þess að
geispa. — Hvað eigum við að sjá?
William las leikauglýsingadálk-
inn í blaðinu og óskaði innilega að
hann hefði getað farið í kvikmynda-
hús eða séð revíu í staðinn. Ekki
hafði hann hugmynd um hvaða leik-
rit voru góð og hver ekki. Hann las
upp nöfnin. En við hvert einasta
nafn hafði stúlkan eitthvað út á
höfundinn eða leikendurna að setja.
Það var helst að sjá, að ekki væri
eitt einasta leikrit í London þess
virði að sjá það.
— Eigum við ekki heldur að sjá
kvikmynd, sagði William.
— Hvaða myndir er verið að
sýna?
William andvarpaði og fór að lesa
upp romsu af kvikmyndaauglýsing-
um. Loks komst stúlkan að þeirri
niðurstöðu að hún vildi sjá franska
mynd, sem hann nefndi. William
langaði ekkert til að sjá hana. Hann
langaði meira til að sjá glæpa-
mynd, en hann þagði og jánkaði.
Það kom á daginn að myndin var
alls ekki svo bölvuð, þrátt fyrir allt.
Hann keypti dýrustu aðgöngumið-