Fálkinn - 11.09.1959, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
viljaþrek og metnað og barizt til
sigurs.
Mistinguett var fædd 17. apríl
1869 í Enghien, skammt frá París.
Réttu nafni hét hún Jeanne Borge-
ois. Faðir hennar, sem var belgisk-
ur, hafði flutzt til Frakklands og
gerzt kaupmaður þar, eftir að Na-
poleon III. hröklaðist frá völdum.
Hann giftist franskri stúlku og
ekki vaknað, þegar hún hvarf um
nóttina.
Nokkrum klukkustundum síðar
fann frú Bourgeois kveðjubréfið,
sem hún las grátandi:
„Elsku mamma og bróðir: —
Þið megið ekki reiðast mér, en
mér er ómögulegt að vera hérna
lengur. Þið megið ekki reyna að
leita mig uppi. Ég skal komast
JEANNE ER ÞRÁLÁT.
En frú Bourgeois var staðráðin í
að finna dóttur sína. Hún og Marcel
fóru að leita. Þau spurðu vinstúlk-
ur hennar og urðu þess vísari, að
hún hafði lengi verið að hugsa um
að flýja. Hún hafði minnzt eitthvað
á, að hún ætlaði að byrja með því
að selja blóm, og síðan ætlaði hún
að reyna að fá atvinnu við að
Íftaurice Ckeíalier
>f' >f >f >f >f
ÓSKABÖRN PARÍSAR.
Og hún kom og þau byrjuðu æf-
ingarnar á tómu sviðinu, — æfðu
daglega kl. 11—12. Chevalier var í
sjöunda himni af kæti yfir því að
draumur hans skyldi rætast.
Þessi leikþáttur, sem þau sýndu,
hét „La valse renversante". Há-
punkturinn var orðaleikur milli
þeirra og þá varð hver setning að
vera hnitmiðuð. Chevalier var ekki
nógu smellinn, sagði hún. Hún vildi
að hann fengi hrós fyrir leikþátt-
inn líka og æfði sérstaklega með
honum síðdegis. í leikslokin, þegar
þeim er velt út af sviðinu, tókst
Maurice bezt. Nærri því of vel,
fannst Mistinguett, þegar hann var
að kyssa hana.
Svo fóru þau að hittast í laumi.
Sú eina, sem vissi um þau stefnu-
mót, var móður Chevaliers, og hún
var í sjöunda himni. Hún dáði og
elskaði Mistinguett, og þau urðu
óaðskiljanleg, þessi þrjú.
„Miss“ — en svo kölluðu Parísar-
búar jafnan Mistinguett, var ó-
venjulega óróleg fyrir frumsýning-
una. Hún var ekki viss um hvort
hinn óreyndi Maurice mundi takast
hinn erfiði samleikur. Hún lét aldr-
ei tilviljunina ráða og lagði afar
mikla vinnu í hvert smáatriði. —
Henni fannst Chevalier geta gert
margt betur. Hann var til dæmis
of slettingslegur í göngulagi, og föt-
in hans voru hræðileg. En hún var
svo hyggin, að hún fór varlega að
honum.
-— Þú veizt, að ég dáist að hvern-
ig þú hreyfir þig, sagði hún, — en
ég held þú mundir verða enn meir
töfrandi ef þú reyndir að ganga
beinni og hagaðir þér eftir hljóð-
fallinu í hljómsveitinni.
Svona nostraði hún við hann
þangað til hún hafði kennt honum
þá sérstöku reisn, sem einkennir
hann enn í dag.
Frumsýningin fór prýðilega og
Miss og Maurice urðu á einu kvöldi
óskabörn Parísarbúa. „Duettinn“
hélt saman ár eftir ár og borgin við
Signu gat ekki hugsað sér að Miss
og Maurice ættu nokkurn tíma að
skilja.
BERNSKA MISTINGUETT.
Lífskjör Miss og Maurice höfðu
verið svipuð að ýmsu leyti og þrátt
fyrir aldursmuninn voru þau börn
sama tíma. Þau höfðu bæði verið
fátæk í æsku og átt við bág kjör að
búa, og bæði höfðu átt fádæma
□. G R EIN
frænka hennar útvegaði honum
húsgagnaverzlun. Hann seldi aðal-
lega fjaðradýnur í rúm.
Jeanne, sem var fjörmikil telpa
og söngelsk, átti tvo bræður, en sá
eldri fórst við umferðarslys. Eftir
það varð Mistinguett enn elskari
að hinum bróðurnum, Marcel, og
vinátta þeirra varð æfilöng.
Jeanne var ekki komin af barns-
aldri þegar faðir hennar dó, en móð-
ir hennar var dugnaðarkona og hélt
verzluninni í horfinu. Jeanne var
send í klausturskóla og fékk að öllu
leyti strangt uppeldi. Þegar hún
var heima var hún látin hjálpa til
við húsverkin og fékk ekki að leika
sér við börnin í nágrenninu. En hún
hafði mikinn áhuga á leiklist, og
fór að lesa Moliere og lærði langa
kafla úr sumum leikritum hans út-
anað. Marcel hlustaði hrifin á hana
er hún var að leika ýmis hlutverkin
í bamaherberginu.
— Nú skulum við reyna að læra
þætti úr „ímyndunarveikinni",
sagði hún, og Marcel lét ekki á sér
standa. En honum líkaði ekki, að
Mistinguett heimtaði að fá að leika
aðalhlutverkið, en vissi, að það var
gagnslaust að mótmæla. Jeanne
kom alltaf sínu fram — það gerði
hún til æfiloka.
Móðir hennar varð áhyggjufull,
er hún komst að leiklistaráhuga Je-
anne. Henni fannst það vera lítil-
fjörleg lífsstaða fyrir börnin, en þó
lét hún það eftir þeim að þau sýndu
eitt Moliere-leikrit í húsgagnaverzl-
uninni. Skólabörn léku öll hlutverk-
in og Jeanne var ,,leikstjóri“, lék
aðalhlutverkið og saumaði búning-
ana. Aðgöngumiðarnir voru seldir
á nokkra aura.
En Jeanne kunni bezt við sig,
þegar hún fékk að vera ein í verzl-
uninni á kvöldin og liggja endilöng
í einhverjum sófanum og láta sig
dréyma um að hún væri drottning-
in af Saba eða einhver önnur há-
göfug kona. Þegar Marcel var ná-
lægur var hann jafnan þjónn henn-
ar og snerist kringum hana.
Einn morguninn, þegar móðir
hennar kom að vekja hana, var
rúmið tómt!
— Jeanne! Jeanne!
Ekkert svar. Marcel sór, að hann
vissi ekki hvar hún væri og hefði
VÍSNASONGVARINIV SÍVNGI
aj upp á eigin spýtur, og þegar syngja í kaffihúsi eða náttklúbb.
ég verð frœg skulum við hittast Þau mæðginin leituðu um alla
aftur og verða hamingjusöm. Parísarborg, og ekki leið á löngu
Jeanne“. þangað til þau fundu Jeanne, sem
Mitinguett í allri sinni dýrð, iðandi í strútsfjörðum. Þannig
leit hún út þegar Chevalier kynntist henni.