Fálkinn - 11.09.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
það sem hún sagði hefði verið óviðeigandi. Hann
þagði um stund. En þessi þykkja var eins og
ský sem rekur fljótt áfram. Eftir dálitla stund
sátu þau við gluggaborð í litlu úrvals veitinga-
húsi uppi á hæðinni, með síbreytilegu útsýni yfir
höfnina, þar sem skip Vneð ljósum í hverjum
glugga voru á leið inn til borgarinnar eða á út-
leið til fjarlægra landa. Önnu fannst öll veröldin
endurspeglast í þessu útsýni.
„Ég vil borga penny fyrir það sem þú ert að
hugsa,“ sagði Gordon Westwood.
„Það er ekki svo mikils virði,“ svaraði Anna.
„Ég var að hugsa um hvert öll þessi skip væru að
fara og hvaðan þau kæmu.“
„Það er sjálfsagt hægt að komast að því ef þú
hefur gaman af því,“ sagði hann gáskafullur. „En
taktu nú glasið þitt og horfðu fast í augun á mér.
Ég hef tekið eftir að nokkrir kunningjar mínir
sitja við borð hérna skammt frá, og þess vegna
verður þú að bynja að leika hlutverkið þitt. Við
erum nýgift, Anna. Reyndu að líta út eins og þú
sért ástfangin. Enginn má halda að snurða sé á
hjónabandinu okkar. Leggðu höndina hérna á
borðið. Svona, já,“ hann tók um hönd hennar og
hélt fast um hana. Láttu eins og ég væri — ég
væri Glen, og að þú sért skelfing hamingjusöm.
Og umfram allt, þú mátt ekki sýna á þér
hræðslusvip.“
„Ég skal reyna,“ sagði Anna. Hún reyndi að
rifja upp myndina af Glen í huganum, en nú
fann hún að hún hafði gleymt ýmsum dráttun-
um í andliti hans. Snertingin (við sterka, næma
slaghörpuhöndina á Gordon bar hitt ofurliði. í
brosi hennar og ljómandi augum var ekkert af
kvíðatilfinningunni, sem hún hafði haft í sam-
bandi við Glen. „En þú verður þá að líta út eins
og þú sért ástfanginn. Geturðu það?“ spurði hún
brosandi.
„Ég læt duga að líta út eins og afbrýðisamur
Othello,“ svaraði Gordon lágt. Það kom ein-
kennilegur glampi í djúpstæð augu hans og
Önnu fannst hann leika hlutverk sitt vel. Allt í
einu sleppti hann hendi hennar og tók um háa
glasið, sem stóð fyrir framan hann.
„Við drekkum glas fyrir .... fyrir viðskipta-
samningi okkar,“ sagði hann. „Segðu mér óskir
þínar og ég skal reyna að uppfylla þær.“
„Ég hef á einni svipstundu eignast allt sem
ég get óskað mér, og meira til,“ sagði Anna al-
varleg. „En í rauninni er það aðeins eitt, sem ég
óska mér.“
„Hvað er það?“
„Að fá að hlusta á þig spila á slaghörpu,“ svar-
aði hún. „Það er svo dásamlegt.“
Gordon horfði hugsandi á hana. Henni fannst
viðkvæmni í augnaráði hans.
„Já, víst skal ég spila fyrir þig, Anna,“ svaraði
hann létt. En Önnu fannst hann mundi vera að
hugsa um eitthvað allt annað og að í orðunum
fælist meining, sem hún ekki skildi.
Önnu varð litið á hendurnar á sér. Stóri gim-
steinninn gljáði í öllum regnbogans litum, í
grönnum platínuhringnum.
„Frú Westwood,“ hvíslaði hún lágt, eins og
hún væri að æfa sig. „Hvernig á ég að venjast
því? En ég vona að ég geti orðið þér til gleði,
eftir allt sem þú hefur gert fyrir mig, svo að
þér leiðist ekki úr hófi að hafa mig á heimilinu.
Ég skal reyna að hafa mig sem minnst í frammi.“
„Góða, blessað barn. Finnst þér það væri rétta
myndin af fyrirmyndarhjónabandi?“ sagði Gord-
on Westwood og hló. „Nú ætla ég, frú Westwood,
að aka þér heim. Þér veitir ekki af að hvíla þig
og ég hef sjálfur sagt frá Bucket að hún eigi að
láta færa þér morgunkaffið í rúmið fyrst um
sinn.“
„Ég spillist sjálfsagt af of miklu dekri,“ sagði
Anna. „Er þér alvara, að ég eigi ekki að fara
á fætur . . . . “ Og allt í einu rann upp fyrir henni
hvað hann hafði sagt. „Gordon, veit frú Bucket
að við höfum gifzt í kvöld?“
Gordon Westwood stóð upp og fór að mjaka
þeim út úr veitingasalnum. Á leiðinni hneigði
hann sig fyrir veizluklæddum hóp, serri sat við
stórt, kringlótt borð. Og um leið svaraði hann
spurningu hennar, alveg eins og ekkert væri um
að vera.
„Já,“ sagði hann, „ég bað hana um að búa
um handa þér 1 herbergi konunnar minnar.
Það er við hliðina á mínu herbergi.“
Þegar Anna kom skömmu síðar á heimilið,
sem hún nú hafði eignast rétt til að kalla sitt,
að minnsta kosti fyrst um sinn, mætti hún frú
Bucket í ársalnum. Alls staðar var rósailmur
og Anna fór að velta fyrir sér hvort frú Bucket
hefði tekið allar þessar rósir í garðinum. Bryt-
inn stóð bak við frú Bucket, enn fremur stofu-
stúlkan, matsveinninn, garðyrkjumaðurinn og
bílstjórinn. Önnu langaði mest til að leggja á
flótta, en þá fann hún að Gordon tók í hand-
legginn á henni og hann breytti þessu hátíðlega
augnabliki í glens. Og Anna fann aftur hið
trygga öryggi, sem var samfara nærveru hans.
„Hérna sjáið þið hana nýju frú Westwood.
Lízt ykkur ekki vel á hana?“ spurði hann um
leið og hann ýtti Önnu á undan sér til þeirra.
'jttg Anna heilsaði þeim og svo vissi hún ekki af
fyrr en hún stóð með vínglas í hendinni. Hún
furðaði sig á því ungæðislega fjöri, sem Gord-
on sýndi nú. Hann var gerbreyttur frá því sem
hún sá hann fyrst. Það var komið fjör í hann
og hann var orðinn mannlegri. En kannske var
það ekki nema leikur. Það heyrði hlutverki
hans til. Hann horfði á Önnu og drakk glasið í
botn.
„Þakka ykkur fyrir hamingjuóskirnar,“ sagði
hann. „Nú verður frú Westwood að fá að hvíla
sig. Þetta hefur verið erfiður dagur hjá henni.
Góða nótt, öll saman. Er herbergi frú West-
wood vilbúið?“ Hann sneri sér að frú Bucket.
„Já,“ sagði hún, „ég hef gengið eins vel frá
öllu og ég gat og vona að frú Westwood verði
ánægð með það.“
„Þökk fyrir, það er gott.“
Gordon tók Önnu undir arminn og gekk upp
stigann með henni en þjónustufólkið týndist á
burt úr ársalnum. Anna leit við og sá vingjarn-
legt bros gamla garðyrk|jumannsins og fann að
hún sótroðnaði. En Gordon var allt í einu orðinn
alvarlegur, og nú komu beiskjudrættirnir kring-
um munninn aftur.
„Ég hef ekki komið inn í svefnherbergi kon-
unnar minnar síðan hún dó,“ sagði hann lágt.
„Hún lá rúmföst í mörg ár. Síðustu mánuðina
lá hún á einkaspítala nokkrar mílur héðan, og
hún dó þar. En ég ætla að koma með þér inn,
Anna. Þú ert svo ung og lifandi. Þú verður að
reyna að venja mig við lífið á ný.“
Hann opnaði dyrnar og Anna steig inn fyrir
þröskuldinn í stórt herbergi með ljósgráum og
bleikrauðum lit. Herbergið var ævintýralegt.
Rúmið, sem stóð út frá þilinu, var svo breitt að
maður gat legið langsum eða þversum í því eft-
ir vild. Á gólfinu var þykkt ljósgrátt teppi, svo
mjúkt að það var líkast og að ganga á skýi. Á
snyrtiborðinu var fjöldi af glösum og skálum úr
Veneziakrystalli. Gordon kom hægt á eftir henni
inn í herbergið og hún fann að hann stóð bak
við hana.
„Þetta er yndislegt herbergi, Gordon,“ sagði
hún hægt. „Mér er óskiljanlegt að ég skuli eiga
að búa hérna um sinn.“
„Þú verður að reyna að venjast því,“ svaraði
hann létt. „Það er staðreynd að litirnir hérna í
herberginu eru í góðu samræmi við þig sjálfa,“
bætti hann við og sneri henni í hálfhring svo
að andlitið á henni sneri að honum. „En þú ert
„BARA GRIN“ — Fyrir nokkru skvetti Philip prins vatni á blaðaljósmyndara og talaði ó-
virðulega um þá, og komst í bölvun fyrir vikið. MacMillan forsætisráðherra vill síður baka
sér reiði ljósmyndaranna, og þess vegna er það bara grín, er bann myndar sig til að henda
knetti í hausinn á þeim. Myndin er tekin á cricket-fagnaði í Bromley, en það er kjördæmi
f orsætisráð herrans.