Fálkinn - 25.09.1959, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Iflayrice Ckeialier
5. G R E I N
Vísiiasöiigvarinn verður leíkari
Fyrstu árin eftir fyrri heimsstyrj-
öldina söng og dansaði Chevalier í
hverri revýunni eftir aðra. Og loks
fékk hann aðalhlutverk í gaman-
leik og tókst fljótt að hrífa fólkið í
þeirri grein líka. Söngvarinn breytt-
ist í leikara. Og bráðlega fóru kvik-
myndastjcrarnir að falast eftir hon-
um og hann undirskrifaði samning
um að leika í fjórum heilkvölds
kvikmyndum. Hann vann hjá kvik-
myndafélaginu fyrri hluta dags, en
að kvöldinu var hann á leiksviðinu
eins og áður. Og á nóttinni var oft
kampavínsdrykkja og samkvæmi.
Þetta líf reyndi á kraftana og svo
fór að Chevalier bilaði. Eitt kvöldið,
þegar hann var kominn fram á
leiksviðið, stóð hann þar eins og
þurs og kom ekki upp nokkru orði.
Hvíslarinn benti honum og hvíslaði
eins hátt og hann þorði, en Chevali-
er þagði áfram. Fólkið í salnum fór
að ókyrrast, en loks fór hann að
ranka við sér. Hann staulaðist gegn-
um hlutverkið, en þegar hann kom
inn í fataklefann sinn, varð hann
eins og tuska.
— Ég hef misst minnið, stamaði
hann. Félagar hans reyndu að hug-
hreysta hann og sögðu, að þetta
væri ekki annað en ofþreyta, sem
mundi líða hjá. Svona kæmi oft
fyrir.
En Chevalier var óhuggandi. -—
Hann óttaðist að hann væri búinn
að vera og væri að verða brjálaður.
Hann fékk hvíld frá leikhúsinu um
sinn og dró sig út úr skarkalanum
og dvaldi einn með móður sinni,
sem nostraði við hann og lét ekki
gesti trufla hann. Hún gat fengið
hann til að leita til beztu sérfræð-
inga, sem völ var á. Þeir rannsök-
uðu hann og sögðu, að þetta væri of-
reynsla á taugunum og hann yrði að
njóta algerrar hvíldar um sinn. —
Hann hafði ofreynt sig — það var
allt og sumt.
YVONNE VALLÉE.
Þegar þetta gerðist var Chevalier
33 ára, en var orðinn útlits sem
gamall maður. Var hann beygður og
hugsjúkur og var ætíð að hugsa til
þessa hræðilega augnabliks, er hann
hafði misst málið á leiksviðinu. —
Hann þekkti svo marga leikara, sem
höfðu bilað allt í einu, svo að
senda varð þá á taugaveiklunar-
hæli eða jafnvel loka þá inni í vit-
firringahæli. Oft datt honum í hug
að fyrirfara sér, og móðir hans sá
hætti hún að starfa í leikhúsinu og
einbeitti sér að því að Maurice
fengi heilsuna aftur. Hún var hæg-
lát og róleg í fasi og verkaði á hann
eins og töfralyf.
En í París komust tröllasögur á
kreik. Flestir héldu, að veikindi
Chevaliers stöfuðu af óhóflegri eit-
urlyfjanautn. Og undir eins og hann
kom af hælinu hafði hann ekki
nokkurn frið fyrir leikhússtjórum
og blaðamönnum. Nú var matur í
að fá hann á leiksviðið, að láta hann
sýna sig — ,,læknaðan“. Það væri
ómetanleg auglýsing. En Chevalier
hristi höfuðið. Hann var enn
hræddur um að minnið mundi
bregðast sér — honum fannst heils-
an alls ekki í lagi.
Yvonne og Maurice fóru til eiganda
lítils kvikmyndahúss í útjaðri borg-
arinnar og buðust til að sýna smá-
þátt í hléinu — kauplaust og án
þess að það væri auglýst fyrirfram.
Allt var undir því komið, að Che-
valier fengi sjálfstraustið aftur. -—■
Hann vildi reyna þessa leiðina til
þess. Þó að hann færi að stama og
minn, hvíslaði hann að henni um
leið og hann gekk inn á sviðið í
spánýju leikhúsi í París, „L’Empire"
í Avenue de Wagram. Þau áttu að
leika saman, og Chevalier tókst bet-
ur upp en nokkurn tíma áður.
Paris tók honum opnum örmum.
Og svo byrjaði gamla lífið aftur,
nýir kunningjar og ný samkvæmi.
Yvonne leið ekki vel, og hún átti
bágt með að leyna því, að hún var
oft afbrýðisöm. Þau rifust oft, og
eins og oft áður fór Maurice til móð-
ur sinnai og spurði hana ráða.
— Ég held, að þú ættir að giftast
Yvonne, sagði hún. — Þú getur
ekki fengið betri konu.
Og svo voru þau gefin saman í
kyrrþei í Vaucresson, en þar hafði
hann keypt sér hús. Hann skírði það
eftir einni frægustu vísunni sinni,
„Quand on est deaux“ („Þegar tvö
eru saman“).
Það var krökt af blaðamönnum
og ljósmyndurum í ráðhúsinu. Vit-
anlega þótti það góður blaðamatur,
að Chevalier gifti sig.
Hann keypti hús handa móður
sinni við Rivierann og kallaði það
fljótt leiður á heimasetunum,
skemmtinæturnar í klúbbunum
heilluðu hann enn. Hann átti allt-
af einhver „áríðandi erindi“ inn í
borgina.
Eitt kvöldið kom Max Ruppa
ráðsmaður (,,impresario“) hans inn
í fataklefann til hans með amar-
ísk hjón með sér. Þau jusu yfir
hann skjallinu og spurðu, hvort
hann vildi ekki koma til Hollywood
og leika í kvikmyndum.
Chevalier, sem hafði vanizt því,
að áhrifafólk kæmi til hans milli
þátta, svaraði já og ha. Hann vildi
ekki sýna ókurteysi og reyndi hins
vegar að koma sér hjá að ræða
þetta mál. Svo brosti hann til hjón-
anna og sagði: „Með ánægju!“
— Okkar er ánægjan, sagði Am-
eríkumaðurinn. — Hvenær getið þér
komið til Hollywood?
Þá var hringt. Hléið var búið og
Chevalier stóð upp.
— Hvenær sem er! svaraði hann
hlæjandi.
•— Ég hef því miður ekki fengið
tækifæri til að sjá yður í franskri
T.v. f september 1955 skemti Chevalier í veislu fyrir fulltrúa Sameinuðu þjóðanna í Waldorf Astoria.
T.h. Úr kvikmyndinni „Gigi“. Chevalier situr á „Maxim“ og dáir fallegar stúlkur — og lætur þær
dást að sér.
fram á, að nauðsynlegt væri, að
hann kæmist undir hendur sálsýkis-
fræðings til athugunar.
Meðal kunningja hans var ung
stúlka, Yvonne Vallé, fórnfús og
ósíngjörn. Hún var nú sú eina, auk
móður hans, sem fékk að heimsækja
hann á sjúkrahælinu.
Þegar hún fann, að Maurice þótti
vænt um að hún kom til hans,
hika gerði það ekki svo mikið til á
þessum stað.
En Chevalier hefði ekki þurft að
kvíða neinu. Minnið var eins öruggt
og í gamla daga, og eftir hálfan
mánuð hafði hann náð sér aftur að
fullu.
Og nú vogaði hann að sýna sig
á fullkomnu leiksviði aftur.
— Yvonne, þú ert bjargvættur
„La Louque“, en það gælunafn
hafði hann notað á móður sína frá
því að hann var barn.
AMERÍKA
í BÚNINGSKLEFANUM.
Yvonne vildi gegna húsmóður-
starfinu sem bezt og reyndi að halda
Maurice sem mest heima.
Það tókst ekki. Cheavalier varð