Fálkinn - 30.10.1959, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
ÞAÐ eru nokkur ár síðan.
Hann var að slangra á götunni
og það var heitt og honum leiddist.
Datt í hug að réttast væri að hypja
sig upp í skrifstofuna og ljúka við
ýmislegt, sem hann átti ógert.
Þetta var gamalt hús, lyftulaust,
svo ókunnuglegt. Ólífrænt skurn án
nokkurs lífræns innihalds. Og það
var tómahljóð í ganginum, er hann
hafði lokað eftir sér utidyrahurð-
inni.
Honum virtist grátt steinhúsið
svo að hann varð að ganga upp
stigana. Neðst var gólfdúkurinn
gatslitinn niður í grjót. Frá 2. hæð
var dúkurinn á þrepunum minna
slitinn. Skrifstofan hans var á 3.
hæð, og þegar hann var kominn
þangað heyrði hann hljóðið. Æst
kvenmannsrödd á hæðinni fyrir
ofan bergmálaði um allan ganginn.
Eiríkur hrökk við og nam staðar.
Konan virtist gengin af göflunum
og óhugnunarkennd greip Eirík. Án
þess að vita hvort það var af for-
vitni eða tilhugsun um að konan
þyrfti á hjálp að halda, hélt hann
áfram upp stigann. Hann heyrði þá,
að barið var ákaft á eina hurðina,
og hann heyrði orðaskil, er konan
kallaði: „Opnið þið! Opnið þið!“ Svo
varð stutt þögn. Og svo heyrðist
kvenröddin aftur: „Opnið þið, ann-
ars fleygi ég mér út um gluggann!“
Eiríkur var nú kominn svo langt,
að hann sá stigapallinn á 4. hæð.
Kvenmaður skauzt yfir pallinn og
fór að klifra upp í gluggann, sem
stóð opinn.
Eiríkur hikaði snöggvast, en svo
vatt hann sér upp síðustu stiga-
þrepin. Konan var komin upp í
gluggann, þegar hann greip í jakk-
ann hennar og kippti í. Hún hrat-
aði aftur á bak og beint í fangið
á honum. Hann tók fast utan um
ARNE MOGENS:
— Ja-á ...
— Hvaða rétt hafið þér að sletta
yður fram í mín mál?
— Ég hugsaði... sagði Eiríkur,
en komst svo ekki lengra. Stúlkan
horfði fast á hann, og það var svo
að sjá, að hún hefði ráðið við sig
hvað hún ætti að gera, er hún sagði:
— Annars eruð þér allra geðsleg-
asti maður. Kannske þér viljið
hjálpa mér?
— Auðvitað! sagði Eiríkur. Hon-
um létti.
— Ágætt, sagði hún. — Þá skul-
um við komast burt úr þessum öm-
urlega stað. Ættum við annars ekki
að kynna okkur hvort fyrir öðru?
— Sjálfsagt. Eiríkur Linne heiti
ég.
— Elísabet Búness. Gaman að
kynnast yður.
— Mín er ánægjan.
— Jú. Þér eruð einstaklega geðs-
legur.
Á leiðinni upp Prinsgötu tók El-
ísabet hann undir arminn.
— Það var bara þetta, sagði hún,
— að mig langaði til að þér kæmuð
með mér á sumarsýninguna á Brist-
ol í kvöld.
Eirikur svaraði engu strax. Hon-
um fannst þetta blátt áfram fá-
sinna. Hann hefði getað hugsað sér
að bjarga ungri stúlku frá sjálfs-
morði og gefa henni lífsgleðina aft-
ur. En honum fannst það í ósam-
ræmi við allt annað, að eina ósk-
in, sem hún ætti, væri sú, að kom-
ast á sumarsýningu. Hann hafði séð,
að það voru dyrnar hjá Holme mála-
flutningsmanni, sem hún hafði bar-
ið á þarna uppi, og það var alkunna,
að hann var talinn kvennabósi. —
Hann þóttist viss um, að hann ætti
kollgátuna og sagði nú upphátt:
— Vildi Holme málaflutnings-
maður ekki fara með yður?
Ég skil ekki hvers vegna þér eruð
að kvelja mig, sagði hún nístandi
kuldalega og sleppti handleggnum
á honum og gekk beint út á götuna.
Stór flutningabíll kom beint á móti
— Hvers vegna lætur maðurinn
svona. Jæja, við skulum koma.
Nú tók hún aftur undir handlegg-
inn á Eiríki og þau gengu áfram
hlið við hlið.
Elísabet reigði sig og brosti á-
nægt til kveldsólarinnar, sem varp-
aði fallegum blæ á andlitið á henni.
— Þetta er yndislegt kvöld, Ei-
ríkur. Ég er svo sæl.
— Já, sagði Eiríkur.
Þegar Eiríkur stóð og beið fyrir
utan Bristol um kvöldið, fannst hon-
um það, sem fyrir hann hafði bor-
ið, hafa verið sem draumur.
En allt í einu kom Elísabet, enn
raunverulegri en áður, og brosti til
aldrei dottið í hug að líta upp á við
þegar þú lítur út um gluggann.
— Kannske ekki, en við höfum
kannske mætzt í stiganum.
— Það held ég varla. Ég er vön
að ganga hinn stigann.
— Hve lengi hefur þú verið hjá
Holme?
— Eitthvað nálægt einu ári. Þetta
var indælt vín. Skál!
— Skál!
EIRÍKUR fylgdi Elísabetu heim
og það var orðið áliðið, er hann
komst í bólið. Og þá gat hann ekki
sofnað. Hann hafði þá unaðslegu til-
finningu að vera gagntekinn af
stúlkunni. En þó var það eitt, sem
» Þau höfðu borðað og Eiríkur sat yfir viskiblöndu en hún drakk kaffi . . .
K V E N N A S L Æ G Ð
hana, því að hann þóttist viss um,
að hún mundi veita mótspyrnu, en
nú var hún róleg. Þetta var mjúk-
ur og fallegur líkami; hárið var
rauðjarpt og ilmandi.
„Gerið þér svo vel að sleppa
mér,“ sagði hún furðulega rólega.
Þetta var ungleg rödd. Hann losaði
á takinu. Og þegar hann sá hve ró-
leg hún var, sleppti hann henni al-
veg. Hún sneri sér að honum og
horfði á hann, forvitin og hissa.
Þetta var falleg stúlka. Kornung,
varla yfir tvítugt. Drættirnir í and-
litinu voru fallegir og reglulegir,
varirnar þykkar. Hörundið sólbak-
að. Hún var í fallegum fötum, sem
fóru henni vel.
— Hvað eruð þér að hugsa?
spurði hún kuldalega.
— Hve . . . afsakið þér . . . ég veit
ekki... sagði Eiríkur vandræða-
lega. — Ég held, að þér ætluðuð að
fleygja yður út um gluggann.
— Einmitt það. Og þér ætluðuð
að bjarga mér?
henni. Hann hemlaði snögglega svo
að hátt ískur heyrðist, er hann rann
á malbikinu. Eiríkur gat þrifið í
hana og dregið hana upp á gang-
stéttina á síðustu stundu.
— Hvert í heitasta — geturðu
ekki haft glyrnurnar opnar! hreytti
bílstjórinn út úr sér. Elísabet lét
sem hún heyrði ekki hvað hann
sagði. Og svo sneri hún sér að Ei-
ríki og sagði fastmælt: — Gerið þér
svo vel að sleppa mér!
Eiríkur svaraði: — Ég sleppi yð-
ur ekki fyrr en þér lofið að ganga
rólega með mér.
Fólk var farið að safnast saman
kringum þau. Bílstjórinn hélt á-
fram að ausa úr sér skömmunum.
— Ég geng ekki með yður nema
þér lofið mér því að koma með mér
á Bristol í kvöld, sagði Elisabet.
— Það er alveg sjálfsagt. Ég vil
ekkert fremur gera.
Nú var líkast og hún tæki allt í
einu eftir bílstjóranum og hún
sagði:
hans. Það stóð ljómi af henni. Hún
brosti út undir eyru, þegar hún kom
auga á Eirík.
— Þú komst þá! sagði hún fagn-
andi.
— Ég var hræddari um að þú
mundir ekki koma, sagði hann.
— Er það satt?
Það sópaði að Eiríki og Elísabetu
er þau komu saman inn í salinn.
Og þetta varð ógleymanlegt kvöld.
Þegar leið á kvöldið sagði hann:
— Þetta er skrítið, Elísabet, en
mér finnst alveg eins og ég hafi
þekkt þig lengi.
— Ég hef þekkt þig lengi! sagði
hún.
— Hvernig víkur því við?
— Það er ofur einfalt mál. Ég hef
séð þig út um gluggann. Þú situr
fyrir neðan mig, skáhalt út að garð-
inum.
— Einmitt? Þú vinnur þá hjá
Holme málaflutningsmanni?
— Já. Ég held, að þú hafir aldrei
séð mig í glugganum. Þér hefur
ekki kom heim. Hann hafði alls
ekki séð Holme málaflutningsmann
á Bristol; og það var ekki annað
að sjá en Elísabet hugsaði aðeins
um að láta sér líða sem bezt með
honum sjálfum, Eiríki. En þarna
hlaut eitthvað að liggja bak við.
Þeim hafði talazt svo til, að hann
kæmi upp til hennar næsta kvöld.
Þá varð hann að tala betur við hana.
Loksins sofnaði hann.
Elísabet átti heima i tiltölulega
nýju leiguhúsi í Álsgötu. Klukkan
var kringum sex er hann kom þang-
að daginn eftir. Útidyrnar voru ó-
læstar og hann fór beint inn. Innst
í ganginum á annarri hæð fann
hann dyrnar hennar. Á skilti, sem
var alveg sams konar og á hinum
hurðunum, stóð: „Elísabet Búness“.
Hann hringdi og Elísabet kom nær
samstundis og opnaði fyrir honum.
Hún var látlaus en smekklega
klædd, í rósóttum sumarkjól. Hún
bauð honum brosandi inn í stofuna.
Þar var allt með mjög kvenlegum