Fálkinn - 30.10.1959, Blaðsíða 9

FALKINN
9
svip, sem bar vott um aS eigandinn
var athugull á það smávægilega.
— Nú ætla ég að setja upp ket-
ilinn. Fáðu þér sæti á meðan, sagði
Elísabet.
— Nei, vertu ekki að hafa fyrir
því, sagði hann. ■— Við skulum held-
ur fara eitthvað út.
— Þetta tekur engan tíma á
gasvélinni. Og ég á dálitla lögg af
líkjör, sem við getum smakkað líka.
Það kom ró og værð yfir. Eirík,
þarna sem hann sat í mjúka hæg-
indastólnum, og mild sumargola lék
um gluggatjöldin. Innan skamms
kom Elísabet inn með kaffið og
líkjörinn. Hún settist í sófann hjá
Eiríki, og þau hjöluðu saman með-
an þau voru að drekka kaffið. Ei-
rík sárlangaði til að taka utan um
hana og kyssa hana, en eitthvað
aftraði honum þó. Hann sagði:
— Ég þarf að spyrja þig að dá-
litlum hlut, Elísabet.
— Nú?
— Þetta í gær ... Ég skil ekki al-
mennilega . . .
— Þér stendur alveg á sama um
mig, Eiríkur. Það er bezt að við
hættum þessu meðan tími er til.
—- Hvað áttu við með því?
— Gætirðu ekki hugsað þér að
giftast mér?
— Ha, ha. Þetta kemur flatt upp
á mig.
— Ég er ekki að gera að gamni
mínu, Eiríkur.
— Jæja, við skulum þá tala sam-
an í alvöru, Elísabet.
— Tala og tala. Þú hefur ekki
enn svarað því, sem ég spurði þig
um.
— Jæja, þá verð ég að svara því,
að ég get ekki svarað því ennþá.
— Það er gott að þú ert hreinskil-
inn, Eiríkur. Ég virði það við þig.
En nú er bezt að þú farir.
— Jæja, ég fer.
Eiríkur fór. Hann hafði aldrei á
æfi sinni verið svona ruglaður og
ráðalaus. Hann fór inn í veitinga-
krá og bað um glas af öli, en fór
aftur áður en hann var hálfnaður
með það. Nam staðar fyrir utan
skrifstofur Morgunblaðsins og fór
að lesa íþróttafréttirnar, en þegar
hann uppgötvaði, að hann hafði
staðið þarna lengi án þess að lesa
orð, hélt hann áfram. Hann fór upp
í sporvagn og af honum aftur eftir
stutta stund. Svo reikaði hann fram
og aftur um göturnar. Hann herti
smátt og smátt á sér, og loks var
hann farinn að hlaupa. Hann náði
í leigubíl, sagði bílstjóranum núm-
erið á húsinu, sem Elísabet átt'i
heima í.
Þegar hann kom á áfangastaðinn,
borgaði hann með tíu króna seðli
og sagði bílstjóranum að eiga af-
ganginn. Hann horfði kvíðandi upp
í gluggann á stofu Elísabetar.
Gluggatjöldin voru dregin fyrir og
hurðin út að svölunum lokuð. Hann
hljóp upp stigann og inn ganginn.
Hikaði dálítið, er hann var kom-
inn að dyrunum. Svo hringdi hann.
Enginn svaraði. Svo tók hann í lás-
inn. Dyrnar voru ólæstar.
—■ Elísabet! kallaði hann lágt, en
enginn svaraði.
Þá tók hann eftir því. Gaslykt
barst að vitunum á honum. Hann
flýtti sér inn. Þar lá Elísabet í sóf-
anum með augun aftur. Hann
hrinti upp hurðinni út að svölun-
um. Svo hljóp hann fram í eldhús-
ið og lokaði fyrir gasið. Hann hljóp
inn aftur og tók í Elísabet og hristi
hana. Þá loksins opnaði hún augun.
— Ert það þú, Eiríkur? sagði hún
lágt.
— Já, Elísabet. Geturðu staðið
upp? Þú verður að komast út á
svalirnar.
— Viltu giftast mér, Eiríkur?
— Vitanlega. Ég hef verið óham-
ingjusamasti maður í heimi, síðan
ég fór frá þér. Komdu nú!
Elísabet var furðulega fljót að
standa upp. Hún strauk bretturnar
úr pilsinu sínu og svo leiddust þau
út á svalirnar. Þetta var unaðslega
hlýtt kvöld. Þau stóðu þétt saman.
Hann tók utan um hana og kyssti
hana.
— Ég er sælasta manneskja í
heimi, Eiríkur! hvíslaði hún.
— Ég líka! sagði Eiríkur.
Nú fóru sælutímar í hönd. Elísa-
bet og Eiríkur voru saman daglega,
ung og ástfangin.
En þegar frá leið, fór Eiríki að
verða órótt. Hann var í óvissu, sem
kvaldi hann. Loks afréð hann að
láta slag standa. Hann varð að tala
um þetta við Elísabetu.
Þau sátu saman á veitingastað
í miðbænum um kvöldið. Hljóm-
sveitin lék tangó. Aðeins fá pör
voru á gólfinu.
Þau höfðu borðað og Eiríkur sat
yfir viskíblöndu, en Elísabet drakk
kaffi.
— Ég verð að tala við þig um
dálítinn hlut.
— Nú?
— Hvað var það, sem hafði kom-
ið fyrir . . . þarna uppi . . . fyrir
utan skrifstofudyrnar hjá Holme
málaflutningsmanni?
— Þarftu endilega að fá að vita
það, Eiríkur?
— Já, það er kannske flónska,
en ég get ekki að því gert, að ég
er alltaf að brjóta heilann um það?
— Jæja þá, sagði Elísabet. And-
litið á henni gerbreyttist. Hún starði
út í bláinn og höndin skalf þegar
hún lyfti bollanum upp að munn-
inum. Henni svelgdist á, þegar hún
saup á kaffinu, og fór að hósta. Hún
flýtti sér að ná í vasaklútinn sinn
upp úr töskunni. — Jæja þá, sagði
hún, er hún náði andanum aftur, -—
þá er eins gott að allt sé búið milli
okkar. Þakka þér fyrir allt, Eiríkur.
— Hvað er þetta, Elísabet! sagði
Eiríkur skelkaður. — Þú mátt ekki
taka þessu svona! Nístandi kvíði
kom að honum. Hann starði á boll-
ann, sem hún hélt á. Á botninum
lágu tvær hvítar pillur! Bollinn var
kominn að vörunum á henni, þegar
hann greip um úlfnliðinn á henni.
— Slepptu mér! hvíslaði hún upp-
væg.
—- Ekki fyrr en þú setur frá þér
bollann. Við skulum ekki koma öllu
í uppnám hérna.
—- Ætlarðu þá að lofa mér því að
kvelja mig ekki með heimskuleg-
um spurningum?
— Já — sjálfsagt, sagði Eiríkur.
Hún lét máttlausan handlegginn
síga, og Eiríkur helti úr bollanum
í blómaskálina, sem stóð bak við
þau. Elísabet tók um báðar hendur
hans og brosti sæl.
— Heyrðu, Eiríkur — geturðu
staðizt þennan dillandi tangó?
spurði hún.
— Nei, sagði Eiríkur.
Svo svifu þau alsæl út á gólfið.
ÞEGAR Eiríkur leit á Morgun-
blaðið daginn eftir rak hann upp
stór augu. — Holme málaflutnings-
maður segir álit sitt á ráðstefnunni
í París, stóð þar. Hann las áfram
Það sást af greininni, að Holme
hafði verið að heiman í mánuð. Ei-
ríkur fór að reikna. Jú, það var
hálfur mánuður síðan hann hafði
kynnzt Elísabetu. Hugsum okkur!
Aðeins hálfur mánuður.
Brúðkaupið var haldið skömmu
síðar. Þau áttu fáa ættingja, svo að
þetta varð fámenn veizla. Bezta
vinstúlka Elísabetar hélt skemmti-
lega ræðu: Ævintýrið byrjaði með
því að prinsessan varð bráðskotin í
ungum prins, sem hún sá út um
gluggann, sagði hún, og hélt áfram:
— Aldrei leit prinsinn upp í glugg-
ann hennar. En hún vissi hvað hún
vildi. Ég skal ná í hann, sagði hún.
Og hún gerði það. En engin nema
þau tvö vita, hvernig hún fór að
því.
Þá hló Eiríkur.
—o—
Gamlir háskólar
Elzta stofnunin, sem hægt er að
kalla háskóla, mun vera Al-Azhar-
háskólinn í Egyptalandi, sem hefur
starfað síðan 989 og kenndi þá
stærðfræði, stjörufræði, læknisfræði
og landafræði. í Englandi telst há-
skólinn í Oxford elztur, stofnaður
1167. Elzta kennsludeildin sem
starfar þar, er University College,
sem stofnuð var 1249, og Merton
Collega frá 1264. Elzta kennslu-
deildin í. Cambridge háskóla er Pe-
terhouse Collega, stofnuð 1284, en
sú stærsta er Trinity College. Hún
var stofnuð 1546. Elzti háskólinn í
Skotlandi er College of St. Salva-
tor, stofnuð 1411, sem nú er runn-
in inn í St. Andrews-háskólann í
Fifeshire. — En stærsti háskóli ver-
aldar er háskóinn í Moskva, byggð-
ur á árunum 1949—53, á Lenins-
hæðum. Hann er 32 hæðir og 40.000
herbergi og salir eru í húsinu, svo
að Vatikanið í Róm er smásmíði hjá
þeirri byggingu.
ENDURREISN PÓLLANDS. — Pólverjum mlðar sæmilega vcl áfram með endurbyggingu
liinna sprengdu borga sinna, þó enn sé mikið af rústum í Varsjá og víðar. í öðrum löndum
hafa sementhallir í nútímastíl komið í stað hinna hrundu húsa, en í Póllandi Icitast menn við
að byggja í gamla stílnum, þannig að útlit borganna breytist sem allra minnst. — Pólverjar
leggja líka mikla áherslu á að rækta sem mcst af blcmum milli búsanna. Á þessari mynd, sem
er frá Kattowitz sést hvernig svæðið milli gangstéttarinnar og húsanna er notað til blóma-
ræktar.