Fálkinn - 30.10.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
MONICA BRDWN:
HfieHkatarihh

ÁGÆTUR ÁRANGUR.
„Til hamingju, Sonja! Þetta var frækilega
gert. Þú áttir það líka skilið.“
Hópur ungra læknanema ruddist út úr
kennslustofunni í hinu fræga Lundúnasjúkra-
húsi og þyrptist utan um granna stúlku í hvít-
um kjól. Þeir tóku 1 höndina á henni og gáfu
henni olnbogaskot í bakið. Allir vildu komast að
og óska henni til hamingju fyrir hina frábæru
frammistöðu.
Þetta var sannkallað afrek. Sonja Harrison, sú
yngsta í sínum flokki, hafði orðið efst í einu erf-
iðasta prófinu. Hún hafði ekki aðeins skotið
öllum piltunum aftur fyrir sig, nei, í verðlauna-
skyni fyrir þennan frábæra árangur hafði henni
verið boðin staða sem fyrsti aðstoðarlæknir hjá
hinum fræga skurðlækni, sir James Wilcox, yf-
irlækni sjúkrahússins. Eftir að hún hafði lokið
skólanámi hafði hún gerzt hjúkrunarkona, en
eftir tveggja ára starf var hún orðin svo sam-
gróin starfinu, að hún hafði afráðið að læra
læknisfræði.
„En hvað þið eruð allir góðir við mig,“ sagði
Sonja feiminislega, og roðnaði upp í hársrætur.
„Þú ert gull, Sonja! Þú átt þetta meir en skil-
ið, ijafn ástundunarsöm og þú hefur verið.“
Ungi maðurinn sem sagði þetta, var á líku
reki og Sonja. Hann var mjög hár vexti og fríð-
ur sýnum — of fríður, sögðu sumir. Hann hafði
aðlaðandi bros og skær blá augu, sem fáar stúlk-
ur gátu staðist. '
„Ef maður ætti að taka mark á því sem þú
segir, mætti maður halda að ég væri lúsiðinn
bókaormur,“ svaraði Sonja og néri sér um nefið.
„Manneskja, sem væri með nefið milli bóka-
spjaldanna dag og nótt.“
„Nei, þú ert alls ekki þannig, og þess vegna
er prófið þitt enn meira þrekvirki,“ sagði Max
Brentford og hló. „Þú ert alls ekki tjóðruð við
bækurnar. Þú dansar eins og engill, og ég hef
heyrt að þú saumir spjarirnar á króana í fæð-
ingardeildinni. En heyrðu — viltu koma með
mér á læknastúdentaballið í kvöld?“
Sonja hristi höfuðið.
„Ég get því miður ekki farið á dansleikinn,“
sagði hún. „Hann pabbi vonast eftir mér heim
á laugardaginn og mundi taka sér mjög nærri
ef ég kæmi ekki.“
„En þú hefðir getað sagt honum frá dansleikn-
um,“ sagði Max. „Geturðu ekki farið heim um
hina helgina í staðinn?“
„Jú, vitanlega. En ef satt skal segja, hef ég
ruglast í ríminu meðan á prófinu stóð. Ég hélt
að dansleikurinn væri um hina helgina."
„Úr því að svo er þá geturðu símað honum föð-
ur þínum og sagt að dansleikurinn sé núna, og að
þú komir um hina helgina í staðinn.“
„Nei, það get ég ekki,“ sagði Sonja. „Þú veizt
að hann pabbi er ekkill, og síðan ég fór til Lond-
on til að læra, er einmanalegt hjá honm í Mar-
ley. Ég veit að hann hefur hlakkað til að sjá
mig í heila viku. Og ég vil ekki valda honum
vonbrigðum.“
Max varð dapurlegur á svipinn. „Vertu ekki
svona hörð, Sonja. Hann faðir þinn hefur lifað
sína glöðu daga. Hann hefur enga heimild til
að vera Þrándur í götu lífsgleði þinnar, sérstak-
lega núna, þegar þú ert laus við allt prófstritið.“
„Pabbi hefur orðið að strita líka,“ svaraði
Sonja. „Námið mitt hefur kostað hann mikið fé.
Og hann er ekki ríkur, eins og faðir þinn. Auðvit-
að gremst mér sjálfri að geta ekki komist á dans-
leikinn. Ég hef fengið mér nýjan kjól fyrir há-
tíðina, en ég vil ekki að það bitni á honum pabba,
að ég ruglaðist á dögunum.“
Max hnyklaði brúnirnar. Hann var ekki van-
ur því, að fá ekki sínu framgengt. Eigi að síður
tókst honum að brosa.
„Jæja, ég skal ekki nauða á þér frekar,“ sagði
hann og sleppti handleggnum á henni. „Ég býst
við að geta lifað skemmtilegt kvöld með Irene.
Hún er eini lækna-kvenstúdentinn, sem dansar
nærri því eins vel og þú gerir.‘ ‘
Sornja átti heima á kvenstúdentagarðinum, en
þar voru stúlkur, sem ekki áttu foreldra eða
vini í London. Þar var vistlegt og vel um gengið.
Sonja hafði átt heima þarna í fjögur ár, og liðið
ágætlega.
Hún tók stigann í fáum skrefum, hljóp inn í
herbergið sitt og fór að taka saman dótið sitt.
Hún fór úr hvíta sjúkrahússloppnum og tók af
sér bláu svuntuna, og fór í staðinn í brún tvíd-
föt og raunbrúna, handprjónaða peysu.
Fljótt á litið var ekki hægt að segja að Sonja
væri lagleg. Hún var tuttugu og fimm ára, í
meðallagi há og ljómandi vel vaxin, ef til vill
full veikbyggð, þó hún hefði ágæta heilsu. Hún
lét klippa hrokkið hárið stutt, ekki fyrst og
fremst af því að það var tízka, heldur til þess
að það þvældist ekki fyrir henni þegar hún var
að vinna. Maður sá ekki í hverju þokki hennar
var fólginn fyrr en maður leit í augun á henni.
Augun voru stór og brún, með gullnu leiftri,
eins og sólargeislar væru faldir í þeim, og greind-
in skein úr þeim. Þessi greind, sem hafði heiður-
inn af ágæta prófinu, sem hún hafði náð.
Frammi í anddyrinu mætti Sonja ungri, fölri
stúlku með gleraugu. Hárið var vafið í hnút í
hnakkanum. Þetta var Brenda Rich. Þær höfðu
verið vinstúlkur síðan í skóla og byrjuðu hjúkr-
unarnámið samtímis.
Brenda var trúlofuð læknatrúboða suður á
Gullströnd, og undir eins og hún lyki prófi ætl-
aði hún að fara til Accra og hjálpa honum í
starfinu: að umvenda svertingjunum og lækna
þá.
„Ó, lofaðu mér að óska þér til hamingju,
Sonja,“ sagði hún og brosti innilega. „En hvað
það var gaman að þú skyldir ná svona góðu
prófi. Ég náði ekki prófinu, eins og þú veizt, og
það þýðir, að enn líður hálft ár þangað til ég
kemst til Jim.“
„Það var verulega leiðinlegt, Brenda,“ svar-
aði Sonja með hluttekningu. „Ég er viss um að
þú hefur verið iðnari en nokkurt okkar hinna.“
fíw'ífantli
fr tt nt htti tls s tttftt
hefst í þessu blaði Fálkans. Hún gerist
að mestu leyti í frægu sjúkrahsúi, en
sjúklingarnir koma ekki mikið við sögu,
lieldur starfsfólkið og ungu stúdentarn-
ir, sem eru þar til náms. Sonja lækna-
stúdent er söguhetjan, en framarlega er
forríkur vandræðagepill og kvennabósi,
læknastúdentinn Max. Og svo kvenhat-
arinn sjálfur, MacDonald yfirlæknir,
sem var grátt leikinn í ástum á unga
aldri og síðan vill aldrei kvenmann sjá.
Sagan er lipurt sögð, atburðirnir ger-
ast hratt og eru stundum átakanlegir.
Fylgist vel með þessari sögu, sem er
eftir skáldkonuna Monicu Brown, sem
er fræg fyrir afar spennandi sögur.
„Mér er ekki létt um að læra, eins og þú veizt.
En ég gefzt ekki upp, það skaltu reiða þig á. Ég
geng aftur undir próf í sumar. Ég vil ná prófi
áður en við Jim giftumst. En ef ég held ekki á
spöðunum verður þú fyrri til að giftast en ég.“
„Ég?“ Sonja gretti sig. „Svo mikið er víst að
enginn hefur beðið mín ennþá.“
„Þú veizt bezt sjálf, að þú getur gifst hvenær
sem þú vilt. Allir vita að Max Brentford sér
ekki sólina fyrir þér, og faðir hans er forríkur.
Hann kaupir ágæta „praxis“ handa honum, und-
ir eins og hann hefur tekið próf.“
„Ég get ekki hugsað mér að giftast Max,“ svar-
aði Sonja. „Vitanlega er hann allra viðfeldnasti
piltur, en hann er líka mesta barn. Ef ég ætti
að giftast mundi ég velja mér einhvern, sem
væri miklu meiri maður. En annars kæri ég mig
ekkert um að giftast. Vinnan er það eina, sem
er einhvers virði. Ég vil heldur fórna mér fyrir
sjúklingana mína en fyrir mann og börn.“
„Það er hægast að segja svo meðan maður veit
ekki hvað ástin er,“ sagði Brenda. „Ég er viss
um að áður en ár er liðið hættir þú við læknis-
fræðina til að giftast.“
„Hann pabbi mundi aldrei geta fyrirgefið mér
ef ég gerði það,“ svaraði Sonja. „Hann hefur
þráð þá stund að ég yrði læknir, síðan þú og ég
vorum í skólanum."
„Auðvitað. Ég var bara að gera að gamni
mínu. Heilsaðu Robert frænda frá mér. Faðir
þinn kvað vera svo ágætur læknir. Hvers vegna
varð hann eiginlega læknir í sveit? Ég er viss
um að hann er tífalt betri en þessir uppveðruðu
sérgreinalæknar, sem halda fyrirlestrana fyrir
okkur.“
„Þakka þér fyrir, ég skal heilsa og segja hon-
um frá því,“ sagði Sonja og hljóp niður í miðj-
an stiga með töskuna í hendinni. „Ég hef því
miður ekki tíma til að tala við þig lengur, ég
verð að ná í lestina frá Paddington klukkan 14,30.
Bless!“
Hálftíma síðar sat Sonja í lestinni sem brun-
aði áfram áleiðis til Marley, þorpsins sem hún var
fædd i. Mikið mundi hann faðir hennar verða
glaður er hann frétti, að hún hefði fengið hina
eftirsóknarverðu aðstoðarlæknisstöðu hjá sir
James Wilcox. Ekki fyrst og fremst vegna þess
hve frægur hann var, heldur hitt að hún mundi
læra svo mikið á að starfa með honum.
Robert Harrison var ekkert sólginn í peninga
eða frægð, fremur en hún. Hann lifði aðeins fyr-
ir eitt: að lækna sjúka og bjarga fólki frá sárs-
auka og þrautum.
Loks var lestin komin á litla og skuggalega
stöðina. Þegar Sonja hoppaði út úr vagninum
kom hún auga á háan, gráhærðan og gamlan
mann, í snjáðri regnkápu. Hann pírði augunum
kringum sig og var auðsjáanlega nærsýnn.
„Ó, pabbi! Pabbi!“ Sonja tók fagnandi báðum
höndum um hálsinn á föður sínum. „En hvað þú
varst vænn að koma og taka á móti mér. Ég
þóttist viss um að þú værir í sjúkravitjun.“
„Ég var á heimleið frá sijúklingi, Sonja,“ svar-
aði Harrison læknir. „Og þess vegna fannst mér
að ég gæti komið við á stöðinni og ekið þér
heim. Laukstu prófinu?“
„Já,“ svaraði Sonja og settist inn i bílskrjóð-
inn, sem Harrison læknir hafði notað síðustu
fimmtán árin. „Ég náði prófinu, en ég vil ekki
tala meira um það fyrr en við komum heim. Ég
hef dálitlar fréttir að segja þér.“
„Nú-nú, Sonja, hvers konar leyndarmál er
það. Ég vona að þú færir mér ekki neinar slæm-
ar fréttir."
Feðginin sátu í hinni vistlegu en fremur fá-
tæklegu borðstofu. Þau voru að enda við mið-
degisverðinn. Það var mikið janúarrok úti og
hvein í trjánum, og rigningin buldi á rúðunum.
En þarna inni brann eldur á arninum og rak
myrkrið á flótta og varpaði gulum bjarma á
húsgögnin og gólfdúkinn.
„Nei-nei, pabbi. Þetta eru góðar fréttir," sagði
Sonja.
„Guð blessi þig, barnið mitt, ég vissi þetta
alltaf,“ sagði Harrison með glampa í gráum aug-
unum. „Hefðirðu haft slæmar fréttir með þér
heim, mundi ég hafa séð það á þér undir eins
og ég sá þig, þó að þú hefðir ekkert sagt. Þú
náðir prófinu, var það ekki?“