Fálkinn - 30.10.1959, Blaðsíða 11
FÁLKINN
11
☆ ☆☆ LITLA SAGAN ☆☆☆
Glæpamaðurinn
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Bornhólmsklukkan í dagstofu
Nilsens skrifstofustjóra sló ellefu
þung högg'. Eldurinn frá arninum
varpaði rauðum bjarma um gömlu
húsgögnin í stofunni.
Úti var þétt, ljósgrá þoka. Svo
þykk að götuljósin voru ásýndar
eins og ógreinilegir, gulir hnoðrar.
,,Þeir hafa ekki náð í þennan
kvennamorðingja ennþá,“ sagði Nil-
sen og leit upp úr blaðinu.
„Ekki það?“ andvarpaði frú Nil-
sen. „Ég hélt, að lögreglan væri
komin á sporið í gær. Þetta eru
hræðilegir tímar. Alls ekki þorandi
að fara einn út á kvöldin. Var það
ekki gamall, svartur bíll, sem morð-
inginn notaði til að flytja líkin?“
„Jú, það mun hafa verið,“ sagði
Nilsen viðutan. Hann var að lesa
íþróttasíðuna og hafði gleymt öllum
morðum.
„Heyrðu, Hermann,“ gall allt í
einu í frúnni, „mér finnst hann eitt-
hvað ískyggilegur, þessi maður, sem
hefur leigt kjallaraíbúðina hérna á
móti. Hann kemur aldrei fyrr en
seint heim á kvöldin.“
í sömu svifum heyrðist skrölta í
gömlum bíl á götunni.
„Heyrirðu, Hermann, nú er hann
að koma . . Hún fór út að glugg-
anum og gægðist milli tjaldanna.
Á götunni stóð gamall Ford. Maður
í síðum, svörtum frakka, með barða-
stóran, slútandi hatt kom út. Hann
opnaði skottið.
„Hermann!" æpti frú Nilsen og
hörfaði frá glugganum. „Hann . . .
hann tók kvenmannslík út úr bíln-
um!“
„Hvaða bull,“ urraði Nilsen, ergi-
legur yfir trufluninni.
„Þetta er dagsatt," veinaði frú
Nilsen. „Ég sá það sjálf. Þú verður
að ná í lögregluna undir eins. —
Flýttu þér, Hermann. Ég fæ ekki
frið fyrr en þeir hafa tekið morð-
ingjann."
Nilsen yppti öxlum. Alltaf var
það eins þetta kvenfólk! Hann
komst ekki hjá að fara niður, ann-
ars var enginn friður.
Andvarpandi fór hann í jakkann
og út. Honum varð óglatt, þegar
hann nálgaðist kjallaragluggann. —
Hann sá í bak á manni, sem hreyfði
sig þarna inni. Maðurinn var í
hvítum jakka og var að fást við eitt-
hvað, sem lá á stóru borði.
Svo sneri hann sér að hillunni
við hliðina á sér. Nilsen hélt niðri
í sér andanum af hræðslu og fékk
kökk í hálsinn. Því að þarna lá
kvenmannslík á borðinu. Nilsen tók
til fótanna.
Hárið var í kreplum niður á enni,
fötin slettótt og svitinn bogaði af
honurn er hann vatt sér inn á lög-
reglustöðina.
Malm yfirlögregluþj ónn leit for-
viða upp úr krossgátunni. Það hafði
verið rólegt í kvöld, og eitthvað
varð hann að gera sér til dægra-
styttingar.
„Morðinginn . . . í kjallaranum . . .
flýtið þér yður!“
„Hægan, hægan, segið þér betur
frá,“ sagði Malm rólega.
Og Nilsen sagði frá og nú fölnaði
lögregluþjónninn. Hann hringdi til
morðmálastjórans í sakamálalög-
reglunni.
Skyldi hann vera fundinn, þessi
hræðilegi morðingi? Það var nærri
því ótrúlegt. Eftir nokkrar sekúnd-
ur heyrðist í vælandi bílum fyrir
utan. Nilsen fór í einn þeirra, sem
vegvísari.
Enn sást bjarmi út um kjallara-
gluggann. Þokan var orðin þéttari.
Lögreglustjórinn skipaði fyrir verk-
um. Sendi mann til að gægjast á
Undir brúnum í París
Við Signubakka, ekki langt frá
Pont d’Austerlitz liggur stórt og
breitt skip bundið við bakkann.
Eiginlega er það Líkast yfirbyggð-
urn pramma. Parísarbúin, sem er
að flýta sér á nœstu járnbrautar-
stöð tekur varla eftir þessu skipi,
og skemmtiferðamaðurinn ekki
heldur, — honum verður star-
sýnna á hvelfin-garnar á Pan-
theon og Sacre-Coeur-kirkjunni.
En þegar myrkrið leggst yfir
heimsborgina er kveiki á öllum
lömpum á þessu skipi, svo að það
verður eins og kyndill, sem bendir
þeim er hvergi hafa höfði sínu
að halla. Það eru ekki aðeins
elskendur, sem reika um Signu-
bakka, — það eru eigi síður börn
örvœntingarinnar. Aldrei líður
svo vika, að ekki fleygi einhver
sér í skolpgráa ána til þess að
binda endi á vansœla œfi.
Á þessu skipi er hœgt að rúma
200 umrenninga, sem hvergi eiga
þak yfir höfuð sér. Liðsmaður frá
Hjálprœðishernum tekur á móti
þeim, og áður en þeir leggjast
fyrir í hreint rúm fá þeir skál
af heitri súpu. Þarna eru allir
í friði fyrir lögreglunni og geta
því sofið vœrt þó að þeir hafi
eitthvað misjafnt á samvizkunni.
Margir gestanna eru nýkomnir
úr fangelsi og það er reynt að
hjálpa þeim til að fá einhverja
atvinnu og verða þjóðfélaginu og
sjálfum sér að gagni.
En hinir eiginlegu „Clochards",
sem eru húsnœðislausir ár eftir
ár, sofa einkum undir hinum
mörgu brúm á Signufljóti og í
markaðsskálunum á stærsta torgi
Parísar. Þetta þykir ekkert til-
tökumál, þessir útilegumenn eru
einn þáttur nœturlífsins í París.
Þeir liggja undir brúnum með
gamalt dagblað undir höfðinu
eða í stigunum niður að járn-
brautastöðvunum, eða á gang-
stéttarbrúnunum og vakna ekki
fyrr en umferðin og þysinn byrj-
ar á morgnana.
Frederic Dupont borgarstjóri í
París hefur hafið sókn gegn þessu
„útílegufólki"; telur borginni
hneysu að því að láta þetta við-
gangast. Eina nóttina lét hann
gluggann, og hann kom aftur og
sagði afsakandi:
„Villidýrið .. . Á borðinu liggur
ll
„Sláið hring um húsið!“ skipaði
lögreglustjórinn. „Þegar ég blæs í
flautuna í fyrsta sinn, kveikið þið
á kastljósunum, og þegar ég blæs
í annað sinn brjótið þið upp dyrn-
ar.“
Fyrsta merkið kom og nú varð
bjart. Næsta merki kom og hurð-
in var mölvuð í spón. Maðurinn við
borðið hrökk við og leit upp. Lög-
reglustjórinn kom inn með skamm-
byssuna á lofti.
gera aðsúg og voru allir sem náð- jjj
ust fluttir til Nanterre, 20 km.
fyrir utan París, og settir þar i :jj
gistingu. En lögreglunni varð x
ekki kápan úr því klœðinu. Sam-
kvæmt lögum ber nfl. ekki að •:•
kalla þann mann umrenning, :j:
sem hefur á sér sem svarar 15
krónum í peningum eða meira. •:•
Og ef hann telst ekki umrenn- x
ingur og er ekki sakaður um x
glœpsamlegt athœfi er hann •:;
frjáls maður og getur „gist“ hvar x
sem hann vill á almannafœri. :j:
Þegar farið var að athuga
„gestina“ í Nanterre kom það á L
daginn að þeir áttu allir 15 krón- X
ur eða meira. Peningarnir voru •:•
saumaðir innan við fóðrið á v
görmunum þeirra. Og útilegu- X
mennirnir voru móðgaðir yfir x
þessum tiltektum. Þeir vildu alls •:•
ekki sofa í rúmi en kusu heldur X
að hafa nœturstað undir brún- x
um eða í rennunum. Eftir yfir- •:•
heyrsluna fóru margir þeirra til j:j
Parísar og tóku sér vieira að X
segja leigubíl. Þeir eru nefnilega x
alls ekki eins snauðir og maður •:•
skyldi halda. Talið er að kringum X
9000 ,clochards“ séu í París. Af :j:
þeim lifir helmingur á betli, en •:•
hinir safna flestir tuskum og '■:'■
málmrusli í öskutunnunum og á x
sorphaugunum. „Kapitalistarnir" •:•
í þessum hóp hafa meira að segja j:j
gamlan barnavagn til þess að X
safna dótinu í. ý
Eftir að lögregluaðförin mis- :•:
tókst reyndi Dupont borgarstjóri ;>
að tala við ýmsa hina „heldri“ jj:
útilegumenn og fá þá með góðu X
til þess að breyta um lifnaðar- jjj
háttu. Fundur borgarstjórans og j:j
útilegumannanna var sýndur í X
sjónvarpinu. En ekki gekk erindi x
borgarstjórans greiðlega. Full- j:j
trúar útilegumannanna héldu því jjj
fram, að borginni vœri engin :j:
minkun að þeim, heldur vœru j:j
lifnaðarhœttir þeirra aðeins j:j
sönnun fyrir því, hve frelsið sé X
mikið í Frakklandi! Þeir kváðust j:j
alls ekki vilja taka á móti sveita- X
styrk og sögðust ekkert kœra sig j:j
um hin svokölluðu borgaralegu :j:
þœgindi. Þeir sögðust mundu j:j
berjast með hnúum og hnefum j:j
fyrir hinum gamla rétti sínum til X
þess að fá að sofa undir brúnum jjj
— og njóta frelsisins. j:j
* gitt atf kverju *
„Upp með hendurnar!“ skipaði
hann.
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði
kjallaramaðurinn gramur.
„Þér eruð tekinn fastur — fyrir
morð!“
„Eruð þið vitlausir? Ég hef ekki
gert ketti mein.“
Lögreglustjórinn gekk að langa
borðinu. Hann leit vandræðalega
upp og til vígreifra þjóna sinna,
sem allir voru með byssurnar á
lofti.
„Ég bið yður mikillega afsökun-
ar,“ sagði lögreglustjórinn.
„Mikið var,“ sagði kjallarabúinn
stutt. „Ég hef aldrei heyrt, að það
væri glæpur að fást við viðgerðir
á gínum úr sýningargluggum. Ég
var ekki í vafa um að þær væru
haglega gerðar, en mig hafði aldrei
dreymt um að lögreglan héldi að
þær hefði nokkurn tíma verið lif-
andi.“
— ★ —
Vitið þér ...?
að í knattspyrnu-kappleik stíg-
ur leikmaðurinn að meðaltali
frá 11.000 til 16.000 skref?
Þetta hefur verið mælt með
skrefateljurum, og svarar talan til
þess að leikmaðurinn hlaupi 10 km.
vegalengd. Það hefur og komið á
daginn, að leikmaður beitir allri
orku sinni aðeins stutta stund úr
leiktímanum. Mestan hluta leiksins
er hann á jöfnu brokki um völlinn,
gengur fetið eða stendur kyrr.
að í ýmsum fylkjum Banda-
ríkjanna er fjöldi af gerúrelt-
um lögum, sem þó eru enn í
gildi að forminu til?
Skringilegt dæmi um þetta er frá
bænum Mohawe í Arizona: Sam-
kvæmt lögum skal maður, sem stel-
ur sápustykki, settur í fangelsi og
dúsa þar uns hann hefur þvegið
sér úr allri sápunni sem hann stal.