Fálkinn - 19.02.1960, Side 7

FÁLKINN
7
varð leið á honum fleygði hún hon-
um eins og ónýtu leikfangi. Hann
varð fyrstur þeirra „ónýtu leik-
fanga“, sem hún hefur fleygt um
æfina. Og þegar hún fleygði honum
var hún — 16 ára.
Hún hefur aldrei þurft að hafa
neitt fyrir því að vera falleg. Hún
er fædd falleg og verður það alltaf.
Hún þarf ekki á dulráðum fegrun-
arlistarinnar að halda.
Og aldrei hefur hún þurft að haía
fyrir því að verða rík. Faðir hennar
var ríkur íri, sem rak listverslun í
Bond Streeet í London, og auður
Liz óx með hverju hjónabandi og
launum sínum frá kvikmyndafélög-
unum.
Hún þurfti ekki heldur að leggja
neitt á sig til þess að verða fræg.
Hún varð víðkunn átta ára, er hún
lék í myndinni „Lassie, komdu heim
aftur!“ og síðan hefur hún verið
fræg. Öll önnur undrabörn kvik-
myndanna hafa fyrr eða síðar orðið
að hætta að leika. Þannig fór Shirl-
ey Temple og Judy Garland. En
Liz hefur haldið áfram að blika
sem toppstjarna á filmuhimninum.
Hún hefur hærra kaup en nokkur
önnur og fær 350.000 dollara fyrir
hvert stórt hlutverk.
Um hjónaböndin hennar fjögur
hefur verið skrifað og pexað um
víða veröld. í öll skiftin var það
Liz sem sagði ,,ég vil og þá komst
ekki annað að. Þann 6. maí giftist
hún syni hótelkóngsins Conrad
Hilton. Þau giftust í kaþólsku kirkj-
unni „Góði hirðirinn“ í Hollywood.
Það kom fljótt á daginn að þetta
var misráðið hjónaband, og eftir
8 mánaða rifrildi og sálarstríð
skildu þau, 29. janúar 1951. En 21.
febrúar 1952 giftist Liz hinum
værukæra Mike Wilding, sem var
20 árum eldri en hún. Hún virtist
hafa fundið rétta manninn. Mike
hafði það til að bera, sem dekur-
barnið Nick Hilton hafði ekki. Samt
fór nú svo að eftir 4 ár, 19. júlí
1956, tilkynntu þau að þau ætluðu
að skilja. Þau höfðu átt tvo stráka
Michaei Howard og Christopher
Edward, sem nú eru 6 og 4 ára.
Móðirin fékk þá báða við skilnað-
inn. En svo giftist hún enn i Aca-
pulco í Mexico undramanninum
Mike Todd, í frebrúar 1957. Þau
eignuðust dóttur, Elizabeth Frances,
sem var aðeins fárra mánaða þegar
Mike fórst í flugslysi 22. mars 1958.
Hann var þá 51 árs.
Hjúskapur Liz og Eddie Fishers
virðist hafa byrjað vel. Hann beyg-
ir sig fyrir dutlungum hennar eins
og fyrri mennirnir, og eys yfir hana
gjöfum eins og þeir, sérstaklega
Mike Todd, gerðu. Þegar þau gift-
ust gaf Eddie henni armband með
50 demöntum, nál með 30 demönt-
um, tvo bíla og hús, sem Eddie
söngvari keypti í Las Vegas. Þar
búa þau með börnunum af fyrri
hjónaböndum.
I ,,hneykslis-hjónabandinu“ gegn-
ir Eddie ekki öfundsverðu hlut-
verki. Þetta er mesti meinleysis-
maður og er stundum kallaður
„Snoddas Ameríku11. Hann kom í
þennan heim í Philadelphia 10.
ágúst 1828 og vakti athygli sjö ára,
er hann sigraði í söngkeppni yfir
tólf stelpum. Árið eftir fékk hann
I. verðlaun í barnakeppni. Faðir
hans seldi ávexti og grænmeti úr
kerru á götunum og Eddie söng til
að draga kaupendur að. Átján ára
fór hann til New York. Þá heyrði
Eddie Cantor hann syngja, og réð
hann í ferðalög með sér.
Svo réðst hann til RCA — Radio
Corporation of America — og þar
hefur hann sungið sínar frægusúi
plötur, svo sem „Anytime“, „I’m
Walking Behind Yow“ og „Oh, mein
pa-pa!“ sem yfir milljón eintök hafa
selst af. Lágmarkssala laga sem
Eddie hefur sungið er 350,000 ein-
tök.
Þegar hann giftist Debbie Reyn-
olds, sem öllum bótti yndisleg
stúlka, var hjónabandinu tekið með
fögnuði. Þau eignuðust tvö börn, og
allir héldu að þau væri hamingju-
söm. En þá gleymdist að reikna
með Liz Taylor. — Debbie varð
örvingluð er hún frétti, að Liz og
Eddie hefðu farið saman til New
York, að skemmta sér. En hún
hristi af sér áfallið og hélt áfram
að leika. Sonur hennar, árs gamall,
heitir eftir Mike Todd. Eddie og
Debbie voru bestu vinir Todd-
hjónanna — þau voru saman öllum
stundum. Og eftir að Mike Todd
fórst lét Debbie manninn sinn
hugga ekkjuna. Og svo tók ekkjan
manninn.
Framh. á 14. síðu.
uebbie Reynolds og Eddie Fisher hamingjusöm og nýgift í
New York í september 1955.
Ör Jarteinabók Guðmundar biskups góöa.
HÉR fara margar sögur saman, og
má þó eina senn segja, en þó
skal nú fyrst segja frá jarteina-
gerðum herra Guðmundar biskups,
þó at þær eigi fyrr að standa í
bókinni, ok er hér nú eigi merki-
lega saman skipat, ok skal nú þar
til taka, er Guðmundur byskup var
andaðr ok ger var líkferð hans, at
í þann tíma var kirkja at Hólum
mjök hrörnuð, ok mátti eigi meir
hringja en einum eða tvennum
klukkum af sinni, ef kirkju skyldi
óhætt. En er lík Guðmundar bysk-
ups var borit til grafar, þá báðu
formenn kirkjunnar hringja öllum
klukkum. Þá var hringt tvennum
klukkum, ok skalf mjög kirkjan.
Þá mælti Jón prestr, at hringja
skyldi öðrum tvennum, ok var svá
gert. Þeir fundu þá, að kirkjan var
nú fastari en áðr. Jón bað þá auka
hringingina, ok síðan var hringt
öllum klukkunum, ok hafa þeir
menn svá sagt, er þar váru þá við,
at þeim þætti sem stoð væri sett
við kirkjuna í hvert sinn, er við
var aukit um hringingina, svá at
hún skalf þá alls ekki, ok þótti
þetta merkilegr atburður.
Margir hlutir aðrir urðu þar
merkilegir á þeim degi, þótt hér sé
eigi ritaðir, ok huggaði þá, er
hryggvir váru, þegar, því þeir sá
fagran upprisudag síns föður. En
vér væntum, at Guðmundr byskup
mun öðlazt hafa himnaríki með
guði ok hans helgum mönnum at
eilífu. Amen.
Dýrbít í bæ.
Þat er frásögn Gríms prests, at
sá atburðr var í Bæ í Borgarfirði,
— þar bjó þá Böðvarr Þórðarson, —
þar lagðist dýr á fé bónda ok reif
sundr meir en dæmi er til. Þetta var
um haust. Þar kom Guðmundr
byskup, ok tók Böðvarr bóndi all-
vel við honum ok sagði honum frá
dýrbíti því, er þar var á komit.
Byskup mælti: „Viltu kaupa at
mér, at eg gera at?“
Bóndi svarar: „Hvat mælið þér
til, herra?“
Byskup mælti: „Þú skalt gefa mér
tuttugu geldinga, þá er ek kýs af
fé þínu.“
Böðvarr svarar: „Eigi nenni ek
svá mikit til at gefa.“
„Lát vera þá,“ kvað byskup, „en
þess get ek, at þú vilir þetta kaupa
á morgun.“
Þar var byskup um nóttina, en
at morgni fór sauðamaður til fjár,
en er hann kom heim, sagði hann,
at bitinn var forustugeldingr bónda,
góður gripr, ok þótt bóndi hann eigi
verri en tveir eða þrír sauðir aðrir.
Nú fór bóndi ok sagði byskupi.
„Hvat er nú til ráðs?“ sagði
byskup.
Bóndi mælti: „Nú vil ek kaupa
þat, er þér buðuð mér í gær, herra
því at þetta eru hin mestu býsn,
er sauðr sjá er bitinn, því at aldrei
festi dýr tak á honum fyrr en nú.“
Nú lét bóndi reka saman alla
geldinga sína ok fekk menn til at
láta velja. Eftir þat bað hann bysk-
up til fara at sjá sauðina, en byskup
gekk til ok sá, ok var þat ágæta fé
gott. Valdi þá byskup vinum sín-
um gjafir, en þat váru fátækir
menn, guðs ölmusur. Ok er þessu
var lokit, gekk byskup til kirkju ok
með honum kennimenn allir, þeir
sem til váru, ok mikill fjöldi leik-
manna og markir fátækir menn,
hans, virkta vinir, því at þeir voru
jafnan margir með honum. En er
byskup kom í kirkju, var hann
skrýddr, ok með honum skrýddust
allir prestar ok djaknar. Eftir þat
kemúr upp messa, ok er hún eigi
sungin með nokkru hátíðarhaldi,
heldr var honum set ok samið í þá
mynd, sem þá er byskupi er boðit
at bannsetja sanna guðs óvini. At
sunginni messunni gekk byskup
inn með öllum sínum mönnum ok
er þar i kyrrðum þann dag ok nótt-
ina eftir.
Um morgininn eftir fór sauða-
maðr snemma til fjár at vanda sín-
um. Hann fann fé allt heilt og
ósakat, en hjá fénu fann hann mel-
rakka dauðan með þeim hætti, at
engi voru beinin í, helr var því líkt
sem brjósk væri í, þar sem beinin
höfðu verit. Svá höfðu hann bitit
atkvæði Guðmundai- byskups ok
bannsetning, sem nú mátti heyra.
En ekki er þessi getit, at Böðvaii
bónda yrði mein at dýrbíti síðan,
meðan hann átti fyrir fé at ráða.
Nú skildust þeir Guðmundur
byskup inir bestu vinir, ok þótti sjá
atburður fágætr ok fagurligur.
ELISABETH ARDEN var með
höiidina í fatla þegar hún kom til
London seinast. Veðhlaupahestur-
inn hennar, „Jewel Reward“, hafði
bitíð hana í litlafingurinn þegar hún
var að klappa honum, og bitið var
svo slœmt að lœknarnir töldu ráð-
legast að taka af henni fingurinn.
— Það er dálítil bót í þessu máli,
að hún hefur til þessa haft milljón
dollara upp úr klárnum á veiðreiða-
brautunum.