Fálkinn - 19.02.1960, Qupperneq 9

FALKINN
9
atriði. Til þess að fá einhverja hug-
mynd um málið verðum við að
treysta minni yðar, Smith. Þér hafið
lesið það sem stóð í skjalinu, og nú
verðum við að biðja yður um að
skrifa allt sem þér munið. Ég gaf
aðstoðarstúlkunni yðar frí í tvo
klukkutíma, svo að við gætum verið
i næði.
Hann leit kringuin sig eins og
þjófur og sagði svo lágt: — Ef þér
getið hjálpað okkur, eins og við
vonum, skal ekki bregðast að ráðu-
neytið' veiti yður viðurkenningu
fyrir.
Smith horfði forviða á hann. —
Hann var ekki vanur að fá auka-
borgun fyrir að gera skyldu sína.
Andúð hans gegn kapteininum
ágerðist þegar hann sá hve órótt
honum var. Með einhverju óskiljan-
legu móti fékk hann grun um, að
Gordon hefði ekki hreint mél í pok-
anum. Hann yppti öxlum og svaraði
stutt:
— Ef ég myndi eitthvað af þessu
mundi ég fremur kjósa að bíða með
að skýra frá því þangað til ráð-
herrann kemur aftur. En því mið-
ur — ég leit aðeins lauslega á blað-
ið áður en ég símaði til ráðherr-
ans, og mér er ómögulegt að muna
neitt, sem það stóð. . . .
—• Það er ómögulegt! sagði Gord-
in. — Þér verðið að reyna að muna
það. Hugsið yður hvað er í veði!
— Þetta var málefni, sem mér
kom ekki við, og sem ég hef enga
þekkingu á. ég sá það strax, sagði
Smith. — Ég man ekkert — alls
ekkert — því miður, en. . . . Hann
stóð upp og gekk fram að dyrunum.
— Viljið þér hafa mig afsakaðan,
ég verð að fara að vinna. Verið þér
sælir!
Smith stundi lágt og reyndi að
teygja hausinn upp úr kviksyndinu,
sem hann var kominn í. Allur
skrokkurinn var lamaður, en hann
gerði sér ljóst að ef hann sykki
ögn dýpra þá væri hann glataður.
Hann hafði verið í vatni með bæði
nef og munn, en nú hallaði hann
höfðinu aftur, upp á smáþúfu, —
það var hún, sem hafði bjargað lífi
hans.
Honura tókst með miklum erfið-
ismunum að halla höfðinu á hlið,
en í sömu andránni fékk hann
hóstakast og stundi hátt af kvölum.
Hann opnaði augun og sá blóð-
rennsli kringum sig. Hann langaði
mest til að leggja augun aftur og
hvílast, — en hann reyndi að klóra
í bakkann, þó kraftarnir væru sára-
litlir. Hann vissi að ef hann léti
höfuðið síga þá var úti um hann.
Hann hafði ekki hugmynd um
hvernig hann var kominn á þennan
stað, hann mundi ekkert hvað gerst
hafði, en hugsaði aðeins um að
bjarga lífinu.
Óendanlega hægt fór hann að
mjaka sér upp úr feninu og komst
upp úr, og skreið svo í áttina til
vegarins, sem var skammt frá. Loks
var hann kominn hálfur upp á veg-
arbrúnina og þá loksins þorði hann
að hvíla sig. . . .
Mók féll á hann um stund, en svo
fór hann að jafna sig og settist upp.
Hann tók á hnakkanum á sér og
æpti af kvölum, og þegar hann leit
á höndina var hún döðrandi í blóði.
Það lá við að liði yfir hann aftur,
en nú heyrði hann þung skref og
grillti í háan mann, sem miðaði á
hann byssu. Og nú mundi hann allt
í einu hvað hafði komið fyrir hann
áður en hann lenti í feninu, hálf-
dauður. Gordon kapteinn og nokkrir
menn í einkennisbúningum höfðu
sótt hann — til yfirheyrslu, sögðu
þeir. En í staðinn höfðu þeir ekið
með hann út í skóg, uns þeir komu
að þessari fúamýri. Þar höfðu þeir
miðað á hann skammbyssum og
og skipaði honum að segja sér það
sem hann vissi úr skjalinu fræga,
og þegar hann neitaði því höfðu þeir
beitt hann pyntingum. Og þegar það
dugði ekki höfðu þeir barið hann
þangað þeir héldu að hann væri
dauður og kastað honum svo í fenið,
öruggir um að hann mundi aldrei
finnast. Þeim datt ekki annað í hug
en að hann væri steindauður.
Var það ein þeirra, sem var kom-
inn þarna aftur til að ganga úr
skugga um að hann væri dauður?
Arthur Smith gat ekki meira, hann
lyppaðist út af og lokaði augunum.
Beið eftir skotinu, sem leysti hann
frá öllum kvölunum....
— Herra Smith! sagði Maud
Miller með öndina í hálsinum þeg-
ar Smith kom haltrandi inn í
skrifstofuna daginn eftir. — Hvar
hafið þér verið — og hvað er að
sjá yður! Þér eruð allur reifaður.
Á ég ekki að hjálpa yður. . . .
— Þér réðuð mér til að létta mér
upp og njóta veðurblíðunnar, munið
þér það ekki? sagði Smith og 'reyndi
að vera gamansamur. — Ég gerði
það — og þarna sjáið þér árangur-
inn!
— Eg. . . . við höfum verið svo
hrædd um yður, sagði hún og hafði
ekki augun af því litla, sem af and-
litinu á honum sást. — Gordon
kapteinn hringdi í morgun og sagði
að einhver, sem ekki lét nafns síns
getið, hefði hringt til sín og sagt að
þér hefðuð orðið fyrir slysi. Hann
bað okkur um að auglýsa eftir yður
í útvarpinu. . . .
— Gordon kapteinn, hvæsti ljúf-
mennið og röddin skalf af reiði. —
Það er hann, sem ég er kominn til
að tala nokkur orð við. Þér verðið
að láta endirinn á sögunni bíða
þangað til seinna, ungfrú Miller.
Viljið þér rétta mér skammbyss-
una mína — hún hefur legið þarna
í borðskúffunni í mörg ár.
— Hafið þér nokkur skot í hana,
stamaði hún. — Hvað ætlið þér að
gera við hana?
Hún studdi höndunum á axlirnar
á honum og hann sá að hún var
með tár í augunum. — Hverju hafi
þér lent í, Smith. Ég hef verið svc
dauðhrædd um yður, og svo komið
þér og heimtið skammbyssu — ég
þekki yður ekki fyrir sama mann!
Hann lyfti reifuðum höndunum á
móti henni, en lét þær svo síga.
— Réttið þér mér skammbyss-
una, sagði hann dauflega. — Það
gerir ekkert til þó hún sé ekki hlað-
in, ég ætla bara að nota hana til
að hræða. Ég fer inn til Gordons
núna, og ef ég verð mjög lengi,
gerið þér svo vel að hringja þá
til lögreglunnar.
Hann stakk skammbyssunni í
vasann og haltraði út.
Gordon kapteinn fékk raunveru-
lega slag þegar hann sá Smith koma
inn. Hann reyndi að standa upp en
hneig niður í stólinn eins og hann
hefði séð afturgöngur.
— Já, það er ég, sagði Smith hás.
Ég er ekki dauður, eins og þið
hélduð. Bóndi, sem var á andaveið-
um fann mig og kom mér til læknis,
sem gat hjálpað mér.
— Það eru tildrög bak við þetta,
byrjaði Gordon, en Smith þaggaði
niður í honum.
— Nú skuluð þér ekki taka fram
í fyrir mér, sagði Smith þreytulega.
— Ég er máttfarinn, mig langar til
að gera yður tilboð, áður en þér
fáið tækifæri til að koma mér fyrir
kattarnef. Hann hneig niður á stól,
tók öndina á lofti, en svo hélt hann
áfram:
— Ég er þannig gerður að ég get
játað hvenær hyggilegt er að láta
undan ofureflinu, og ég met líf mitt
meira en hernaðarleyndarmál, sem
einhverjir týna. Ég veit hvar þér
eruð staddur, Gordon kapteinn, en
nú er ég fús til að segja yður hvað
stóð í þessu skjali — en þá verðið
þér að láta mig í friði framvegis.
Þér getið farið með upplýsingarnar
eins og yður þóknast — en mér
finnst þér gætuð borgar mér eitt-
hvað fyrir upplýsingarnar — þér
vinnið varla ókeypis sjálfur.
Gordon kinkaði kolli í ákafa.
— Auðvitað —- við erum fúsir til
að borga yður, því að þá eigum við
ekki á hættu að þér kjaftið frá
seinna. En það skulum við tala um
á eftir, fyrst verð ég að fá upplýs-
ingarnar. Hann leit á hendurnar á
Smith og sá umbúðirnar og hélt
áfram: — Þér getið líklega ekki
skrifað sjálfur, en ef þér viljið lesa
mér fyrir þá skal ég skrifa. Ég ætla
bara að læsa dyrunum, svo að við
fáum að vera í friði.
Smith studdi höndunum undir
höfuðið og fór að lesa honum fyrir,
en þurfti að taka málhvíld við og
við og hugsa sig um.
Nokkru síðar stóð Smith við
gluggann í skrifstofunni sinni og
sagði Maud Miller alla söguna.
— Nú hef ég logið kynstrum í
hann til að gæða sér á, sagði hann
og glotti út í annað munnvikið, —
og ég hef gert lögreglunni aðvart.
Það verður höfð gát á honum hverja
sekúndu, dag og nótt, og þegar hann
reynir að koma upplýsingunum af
sér — lendir hann í gildrunni.
Hann rétti allt í einu úr sér og
starði út á götuna. Hár, grannur
maður kom út úr dyrum hermála-
ráðuneytisins og í sömu svifum um-
kringdu 5—6 menn óeinkennisbún-
ir hann og ýttu honum inn í bíl. Og
augnabliki síðar komu fjórir með
Gordon handjárnaðar á milli sín.
Ráðherrann, sem hafði hætt
ferðalagi sínu í miðju kafi, leit
þakklátur til Smiths, sem sat al-
reifaður andspænis honum.
„Þér hafið ekki aðeins hagað yð-
ur eins og hetja, heldur líka sem
urræðagóð hetja! sagði hann. —-
Kæri Smith, viðurkenninguna sem
Gordon lofaði yður, mun stjórnin
gjalda yður með mikilli ánægju, og
auk þess get ég glatt yður með því,
að þér hafið verið skipaður yfir-
maður upplýsingaþjónustunnar. Við
þurfum menn eins og yður þar.
Smith þakkaði brosandi fyrir sig,
og ráðherrann hélt áfram: — En við
verðum að finna einhver ráð við
gleymskunni yðar, Smith. Til þess
að létta á yður skuluð þér fá að-
stoðarmann, sem annast um smá-
munina og á að sjá um að ekkert
gleymist.
— Þökk fyrir, en ég býst ekki við
að þörf verði á því, svaraði Smith.
— Ritarinn minn, Maud Miller, hef-
ur lofað að giftast mér og hún mun
framvegis sjá um, að ég hafi ekki
önnur plögg heim með mér en þau,
sem koma mér við — svo að það
uppgötvast fljótt ef eitthvað óvið-
komandi hefur slæðst í möppuna
mína. .
— Ég óska yður til hamingju,
sagði ráðherrann brosandi. — Má
ég bjóða yður í hádegisverð?
— Þökk fyrir, en það verður að
vera í eitthvert annað skifti. Ég hef
lofað að borða með ungri stúlku, og
vil helst ekki' láta hana bíða. Ég
er gleyminn, eins og þér minntust
á, en fyrsta stefnumótið mitt verð
ég þó að reyna að muna!
☆
NÝJASTA MISS. — Varla var
nýárið byrjað fyrr en Frakkar
kusu sér fegurðardísina fyrir 1960.
Hún er stúdent, 17 ára og heitir
Brigitte — ekki Bardot en — Braz-
er. Og hún var ekki sein á sér að
komast i símann til að segja mömmu
sinni fréttina. v_
SETUR ÚT Á EISENHOWER. —
Ameríkanski hershöfðinginn Max-
well D. Taylor hefur nýlega gefið
út bók og fer bar ómjúkum orðum
um hermálastefnu Eisenhower-
stjórnarinnar og krefst algerrar
endurskipunar á hermálum Banda-
ríkjanna. — Taylor var formaður
herforingjaráðsins en sagði af sér í
fyrra út af ósamkomulagi við
stjórnina.