Fálkinn - 19.02.1960, Síða 13

FALKINN
19
K-K*
Vízk
aa
FALLEG DRAGT.
Tízkuhúsið HERMES í París segir
að þessi dragt sé einkanlega ætluð
kvenfólki, sem fer á veiðar, og mun þá
átt við dýi’aveiðar fremur en manna.
Efnið er köflótt TVÍD, en jakkinn
grænn og köfióttur trefilL Sé jakki og
pils fóðrað með vindþéttu fóðri eru
þetta hlý föt, þó kalt sé í veðri.
LINDIGRÆNT —
ECKALYPTUS.
I vor sem leið, kom frafu
nýtt afbrigði af græniun lit,
og hann virðist ætla að lialda
hér áfram og verða tízkulitur
í vetur líka. í vor var liturinn
kallaður „lindi-grænn“ en hef-
ur nú breytt imi nafn og er
kallaður eckalyptus, þvi að
þetta tré er sígrænt, en lindi-
tréð ekki. Hér eru skór og
taska úr skinni með þessum
nýja lit, sem þykir fara vel
við grá, svört og brún föt.
„Eg vona að ég geri yður ekki mjög mikið ó-
næði,“ sagði hún óg lygndi aftur augunum. „En
mig langar til að segja yður, að mér þykir afar
leitt að heyra þetta hræðilega, sem hún ungfrú
Harrison hefur gert. Það hljóta að vera mikil
vonbrigði fyrir yður, að aðstoðarlæknir yðar
geri sig seka í svona tiltæki.“
Ef Philip MacDonald hefði verið rórra innan-
brjósts, mundi hann hafa spurt hvernig Elsie
vissi um þetta. Tíðindi éru að vísu fljót að
spyrjast á siúkrahúsum, en að Elsie vissi þegar
hvað farið hafði á milli hans og Soi>ju, benti helzt
á að hún hefði hlerað við skráargatið.
„Það kom sannarlega á óvart,“ sagði hann og
ýtti fram stól handa henni. „Mér hefði sízt af
öllu dottið í hug, að ungfrú Harrison gerði slíkt.“
„Ekki furðar mig á því,“ svaraði Elsie. „Ung-
frú Harrison hefur mjög róttækar siðferðistil-
finningar. Nóttina eftir dansleikinn á sjúkra-
húsinu gisti hún til dæmis heima hjá unnustan-
um sínum. Ég veit það, því að ég sá hana sjálf
koma út frá honum um morguninn.“
MacDonald hrökk við. Þegar hann var minntur
á dansleikinn sá hann fyrir augum sér Sonju í
létta danskjólnum. Hún hafði verið svo ungleg
og sakleysisleg, að hann átti bágt með að trúa
að hún væri útsláttarsöm. En það sem Elsie
sagði nú, sýndi aðeins að oft er úlfur undir sauð-
argæru. Móðir hans hafði á röngu að standa er
hún sagði að kvenstúdentarnir væru eins og börn.
En ef hún hefði haft eins mikla reynslu og hann,
mundi hún hafa sagt allt annað.
„Ég skil,“ sagði hann hljóðlega.
„Ungfrú Harrison hlýtur að vera flón, úr þvi
að hún fyrirgerir tækifærinu til að fá að vinna
hjá öðrum eins manni og yður,“ hélt Elsie áfram.
Hún horfði á hann stórum bláum augum með
óblandinnni aðdáun, sem hvaða manni sem vera
skyldi, hefði fundist ómótstæðileg. „Nú fáið
þér bráðum ungan og áreiðanlegan mann í henn-
ar stað, og þá er ég viss um að allt verður öðru-
vísi. Ég er yður algerlega sammála um, að kven-
fólk á ekki að sækja lengra en í hjúkrunar-
kvennastöðuna. Ungfrú Harrison ætti að láta
karlmennnina um læknisstörfin.“
„Ef allar hjúkrunarkonur væru jafn óeigin-
gjarnar og trúar og þér eruð, systir Elsie, væri
enginn vandi að vera læknir,“ sagði MacDonald.
Hann þrýsti innilega að hendinni á henni. „Ég
hef takmarkalaust traust á yður.“
„Og ég á yður, Philip,“ svaraði Elsie hikandi.
Hún dirfðist að nefna skírnarnafnið. „Þér eruð
dásamlegur læknir. Mér er það mikill heiður
að fá að vinna með yður.“
Þessir gullhamrar og fegurð stúlkunnar hlutu
að hafa djúp áhrif á MacDonald einmitt núna.
Elsie færði sig upp á skaftið er hann svaraði engu,
og mjakaði sér nær. Áður en MacDonald vissi af
hafði hann tekið hana í fangið. Hann hafði aldrei
hirt um að skilgreina tilfinningar sínar gagn-
vart Elsie Smith. Hún var mjög lagleg, honum
þótti gaman að hafa hana nærri sér og fannst
þægilegt að tala við hana. Af því að hann gekk
fyrst og fremst upp í starfi sínu, tók hann ekki
eftir að þessi eigingjai’na og ófyrrileitna stúlka
var smátt og smátt að sölsa hann undir sig.
„Þú ert góður félagi, Elsie,“ sagði hann loð-
mæltur. Viltu koma heim til mín í te, ein-
hvern daginn? Hún móðir mín segir að ég ætti
að kynnast fleiru kvenfólki.“
„Það langar mig mikið, Phihp,“ hvíslaði hún
bljúg. En ég segi það eins og það er — ég er
feimin við að kynnast henni, jafn frægan son
og hún á.“
„Það er hreinn og beinn óþarfi,“ sagði hann.
„Hún mamma er ákaflega blátt áfram. Hún er
dásamleg kona ofan úr Hálöndum. Ég er viss um
að ykkur kemur prýðilega saman.“
Meðan þessi hjartnæmi leikur fór fram milli
yfirlæknisins og Elsie, hljóp Sonja í flýti úr
sjúkrahúsinu. Henni fannst hún vera að missa
vitið. í fyrsta skipti á ævi sinni kenndi hún svo
yfirbugandi harms, að hún gat hvergi séð ljósan
blett. Hvað átti hún að gera af sér? Hvar átti
hún að leita huggunar?
Venjulega trúði Sonja Annie gömlu fyrir raun-
um sínum. Annie hafði þurrkað af henni tárin
síðan hún var lítil telpa. En þetta mál var of
flókið til þess að gamla konan gæti hjálpað.
Hún mundi ekki skilja þann geigvænlega kvíða,
sem var að merja Sonju. Þá datt henni í hug
unnustinn, Max Brentford. Hann var læknir
sjálfur og mundi skilja hvernig þessi hræðilega
ákæra kvaldi hana. Og auk þess gæti hann ef
til vill hjálpað henni til að komast fyrir hvernig
Kathleen hefði náð í meðalið. Kannske var það
einhver af læknastúdentunum, sem hafði útveg-
að henni það í sjúkrahúsinu eða annars staðar að.
Sonja gleymdi alveg sinni meðfæddu sparsemi
og hóaði í leigubíl og ók heim til Max. Henni var
svo mikið í hug, að hún gleymdi alveg að hringja
á undan sér til að spyrja hvort hann væri heima.
Sem betur fór var hann það. Hann hafði séð
hana úr glugganum í bókastofunni og kom sjálfur
til dyra og opnaði.
„Þetta var gleðilegt þó það kæmi á óvænt,“
sagði hann og togaði hana inn úr dyrunum. „Ég
hélt að þú værir lokuð inni yfir holskurði með
MacDonald yfirlækni.“
„Ég verð að tala við þig um alvarlegt mál,“
sagði Sonja móð. „Það er hræðilegur atburður.“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kL
10—12 og 1%— 6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.