Fálkinn - 28.12.1960, Blaðsíða 10

Teningunum er kastað! Nýtt ár geng-
ur í garð og atburðir hins liðna standa
frammi fyrir okkur, sumir ljúfir og
elskulegir, eins og setning úr skáldsögu
eftir Guðrúnu frá Lundi, aðrir óhagg-
anlegir og miskunnarlausir, eins og bak-
hluti bankastjóra frammi fyrir háttvirt-
um dómurum! Það mætti rifja upp
margt skrítið og skemmtilegt frá liðnu
ári, svo sem óeirðir í Litlu-Kongó, ball-
ið, sem aldrei var haldið, frímerkjavið-
skipti, rölt Brúsaskeggja, olíuverzlun,
morðbréf, dægurlagið, sem varð svo vin-
sælt, að jafnvel þriggja ára rollingar
heyrðust syngja Það á götum úti: „Díð-
an æl ég að dofa hjá ér .. .“, jólabæk-
urnar, sem urðu fleiri en síldarnar, sem
veiddust í sumar, lausafregnir af drauga-
gangi fyrir norðan og svona mætti lengi
telja. Við skuldum láta annálariturum
framtíðarinnar eftir að skrásetja öll
þessi merku tíðindi, en bregða okkur
í staðinn langt aftur í tímann.
★
„Það var alsiða fyrrum, að láta ljós
lifa alla nýársnóttina, og húsfreyja fór
um bæinn og hafði yfir þennan formála:
„Komi þeir, sem koma vilja, veri þeir,
sem vera vilja, fari þeir, sem fara vilja,
mér og mínum að meinalausu. Og til
var sá siður, að minnsta kosti nyrðra,
að konur skömmtuðu hrokaðan disk af
hangiketi og öðrum fagnaði og létu á
afvikinn stað frammi í bænum handa
huldufólkinu, og átti það alltaf að
hverfa. Þessu mun ekki vera hætt fyrir
löngu á einstöku stað, og víða er enn
venja að kveikja í hverju horni á gaml-
árskvöld. — Á nýársnótt var og bezt
og happadrjúgast að sitja úti á kross-
/
götum, ef maður var nógu stilltur og
kunni með að fara. Þá varð allt vatn
snöggvast að víni á nýársnótt, kirkju-
garðar risu og kýrnar töluðu í fjósinu.
Þá er talið víst, að óskastundin væri
á nýársnótt. Þá féll og búrdrífan og var
mikilsverðandi fyrir húsfreyjur, að geta
handsamað hana. Það má áreiðanlega
taka mark á öllu, sem mann dreymir
á nýársnótt. — Það er gömul trú, að
á gamlárskvöld á maður að geta séð
konuefni sitt eða kona mannsefni, með
því að horfa í spegil í koldimmu her-
„Þegar ég er loksins kominn í stemn-
ingu, þarft þú endilega að trufla mig !“
bergi. Pyrst á að hafa yfir þulu, sem
fáir kunna nú, en enginn má vita um
þetta og enginn vera við. Fyrst koma
kynjamyndir í spegilinn, en svo á að
koma hönd með hníf eða eitthvert vopn.
Hún á að koma fram þrisvar sinnum,
en ekki má snerta hlutina eða taka
við þeim, því að það verður manni til
ógæfu. Seinast fara myndirnar í spegl-
inum að skýrast, en loksins kemur fram
hin rétta mynd, varir nokkrar mínútur
og svo hverfur allt. Fyrstu myndirnar
sjást sem í þoku. Svo má líka liggja
á krossgötum, t. d. þar sem búr- og
eldhúsdyr mætast í göngum á bæjum.
Þá birtist manni tilvonandi kona hans,
eða komu mannsefni hennar. Komu þau
og bjóða manni gjafir, en þær má mað-
ur ekki þiggja, því að það verður til
ógæfu. Maður nokkur lá í krossgötum
og kom konuefni hans þar til hans og
bauð honum margt. Loks þáði hann rýt-
ing einn fagran. Löngu síðar, er þau
voru gift, varð þeim einu sinni sundur-
orða, og féll manninum það svo illa,
að hann drap sig á rýtingnum . . .“
★
„Maturinn er mannskepnunnar mátt-
ur og yndi,“ segir gamalt máltæki, og
aldrei sannast þetta rækilegar en ein-
mitt um hátíðarnar. Það rifjast upp
fyrir okkur gömul, sönn saga um mat-
gogg, og hún er á þessa leið:
„Blessuð matarlystin er allri blessun
betri,“ var Signý gamla vön að segja,
þegar henni var borinn einhver girni-
legur matur, svo sem hangikjöt eða svið,
sem voru ljúflingsréttir hennar. Annars
þurfti hún aldrei að kvarta yfir lystar-
leysi, því að hún át daglega ekki minna
en ætlað var tveimur matlystugum og
fílefldum karlmönnum. En matnum var
heldur ekki kastað á glæ. Það sást bezt
á kerlingunni, Hún vó 200 pund og vel
það, þó að hæð hennar væri ekki meiri
en í meðallagi. Á þverveginn var kerl-
ingin heldur fyrirferðarmeiri, því að á
því sviði gat hún boðið birginn olíu-
ámu og meðal bjórtunnu. Þó að Signý
væri orðin roskin kona, meira en sjö-
tug, var hún ennþá heilsugóð, enda
hafði henni sjaldan orðið misdægurt um
dagana. Hún hafði líka átt góða daga
síðustu tíu árin, en þau hafði hún dval-
ið hjá heiðurshjónunum á Hala, og þar
„Gleðilegt nýár! En segið mér eitt:
Hvernig er eigilnlega með þennan
strætisvagn? Er hann hættur að
ganga?“