Fálkinn - 28.12.1960, Blaðsíða 21

Viltu lofa mér því, að leggja þig
ekki í hœttu, nema það sé óhjá-
kvœmilegt, elskan mín! Það er kann-
ske hlœgilegt að segja þetta við þig.
Þú ert alltaf að stofna lífi þínu í hœttu
— alveg eins og ég geri sjálfur. En
lofaðu mér því að fara »ins gœtilega
og hœgt er. Mundu að . . .“
Það var allt og sumt. Niðurlagið á
bréfinu hafði verið rifið af. Kata sat
og starði á bréfið, og hina einkenni-
legu rithönd Franks. Lengi hafði hún
vitað, að Helga þekkti Frank, en ekki
að hún þekkti 'hann eins náið og þetta
bréf sýndi. Var það ást hans til Helgu,
sem hafði gerbreytt honum svona, þessa
síðustu mánuði, sem hann var í Eng-
landi? Var það sú ást, sem hafði gert
hann svo órólegan, hugsjúkan og upp-
stökkan?
Ekki átti ástin að hafa þau áhrif!
Ástin átti að gera menn hamingjusama.
Kötu lá við að hlæja. Hafði ást hennar
til Adrians eiginlega gert hana ham-
ingjusama? Jú, um eitt skeið hafði hún
gert það. Henni varð hugsað til þeirra
dásamlegu tíma, þegar Adrian og Frank
höfðu verið að hjálpa henni að breyta
gömlu kránni í vistlegt íbúðarhús. Hve-
nær sem hún vaknaði á morgnana, fór
um hana gleðistraumur við meðvitund-
ina um, að Adrian væri undir sama
þaki og hún. Hún naut þess að borða
morgunverðinn með honum, naut allra
ángægjustundanna, sem þau áttu saman
— naut lífsins og ástarinnar.
Og á kvöldin gengu þau, Adrian og
hún, langar leiðir út um engi og móa.
Þau voru símasandi, ýmist höfðu þau
tyllt sér á garðbrot eða á lækjarbakk-
ann. Það hafði verið dásamlegur tími,
og ást þeirra hafði vaxið dag frá degi.
Þangað til hún bilaði í þjáningu og
kvöl. Og síðan hafði hún ekki vitað
neitt, sem hægt var að kalla hamingju.
Hvað átti hún að gera við þetta bréf?
Leggja það í skúffuna, sem hún hafði
fundið það í? En hugsum okkur nú, að
aðrir færu að gramsa í reitum Helgu,
meðan hún yrði í sjúkrahúsinu? Vissu
Dennisonshjónin um vináttu Helgu og
Franks? Vildi Helga, að þau fengi vitn-
eskju um þetta? Kata afréð að geyma
blaðið þangað til Helga kæmi úr sjúkra-
húsinu. Og þá ætlaði hún að afhenda
henni sjálfri blaðið. Hún læsti það niðri
í einni töskunni sinni. Svo fór hún
að gera við náttfötin ....
Þegar Dennisonshjónin voru ekki í
boðum úti, kom fólk oft til þeirra og
fékk sér sherryglas eða kokkteil fyrir
miðdegisverð. Kata vonaði innilega, að
einhverjir gestir kæmu í kvöld, en þeg-
ar hún kom niður, voru aðeins Freda
og Rodney í stofunni.
Kata gat ekki annað en tekið eftir
að það var órólegt — jafnvel fjandsam-
legt — andrúmsloft þarna inni. Hjónin
litu hvort á annað þegar hún kom inn.
Freda kinkaði kolli, rétt aðeins.
Rod hafði ekki hreyft sig, en nú var
Jólakort
frá Sels-
vörinni
Það var talsvert af innlendum jólakortum á
markaðnum að þessu sinni og meðal annars
voru kort, sem Guðmundur Þorsteinsson hef-
ur gert. Þetta voru sex kort, ljósprentuð eftir
vatnslitamyndum Guðmundar.
Guðmundur leit inn til okkar í ösinni rétt
fyrir jólin. Hann er Reykvíkingur í húð og
hár og meira að segja Vesturbæingur, eins
og myndin hér að ofan ber með sér: Hún er
af Selsvörinni, eins og hún var fyrir tíð Pét-
urs Hoffmanns.
Guðmundur lagði stund á teikninám hjá
Birni Björnssyni á árimum 1931—33 og hef-
ur síðan farið víða og kynnt sér myndlist.
Hann hefur oft haldið sölusýningar hér í
Reykjavík og einnig tvívegis í Kanada. Mynd-
ir Guðmundar hafa hlotið góða dóma og selzt
mjög vel. í fyrra birti þýzka blaðið „Giessen-
er Anzeiger“ myndir af nokkrum verkum
hans og fór mjög lofsamlegum orðum um þær.
eins og einhver þrýsti á hnapp: Hann
fór allt í einu að leika hlutverk hins
káta og alúðlega húsbónda.
— Hvað má bjóða þér, Kata? Sherry
eða Martini? Ég mæli frekar með Mar-
tini. Þér veitir eflaust ekki af einhverju
til að hressa þig.
— Þökk fyrir, ég vil gjarnan glas af
Martini, svaraði Kata. Henni veitti sann-
ast að segja ekki af hressingu. Hún var
dauðþreytt, en jafnframt voru taugarn-
ar eins og spenntur bogi. Rodd rétti
henni glas og hellti um leið á glas sitt
og Fredu.
—- Jæja, skál, Kata! sagði hann, lyfti
glasinu að munninum og tæmdi það í
einum teyg. — Þetta gerir kraftaverk,
sannaðu til.
Kata sagði ekkert. Hún beið átekta.
Hún vissi, að þau höfðu orðið sammála
um að segja henni eitthvað. Rodney
varð til þess að segja það.
— Freda segir mér, að þú hafir feng-
ið að vita sannleikann um Frank, núna
í dag. Eða réttara sagt að Adrian hafi
sagt þér hann. Það er svo að sjá, sem
hann hafi talið að það væri réttast.
Ég er nú ekki viss um að við séum
á sama máli. Þessi sannleikur verður
aðeins til að hryggja þig.
— Þið hélduð þá, að það væri mér
fyrir beztu, að ég héldi að hann væri
dáinn? spurði Kata rólega.
— Hm . . . ja, sagði hann hálf ólund-
arlega. — Það hefði þó að minnsta
kosti ekki gert tilveruna jafn* flókna
fyrir þér og hún hlýtur að vera núna.
— En ég trúi því aldrei, að Frank
hafi af frjálsum vilja gerzt föðurlands-
svikari.
Hann yppti öxlum.
— Það er ekkert við því að segja, að
þú hafir trú á honum. En ég er hrædd-
ur um að þú verðir að horfast í augu
við sannleikann. Allar staðreyndir
benda til þess, að Frank hafi undirbúið
þetta mjög nákvæmlega. Hann kom
hingað til þess að fá upplýsingar um
ákveðin mál. Þegar hann hafði fengið
að vita það sem hann vildi, fór hann
í hinar herbúðirnar. Allt hlýtur að hafa
verið undirbúið út í æsar áður en hann
kom hingað. Honum tókst sannarlega
að gabba okkur öll.
— En þó urðuð þið honum ekki fjand-
samleg? Ykkur fannst ekki skylda ykk-
ar að kæra þetta fyrir yfirvöldunum?
spurði Kata lágt. Hún sá, að honum
féll ekki spurningin sem bezt, og gat
ekki annað en verið hróðug yfir að hafa
skákað honum. Hann roðnaði, en hafði
fullt vald yfir röddinni, er hann svaraði:
— Við ræddum vitanlega það mál.
tFramh.)
FÁLKINN 21