Fálkinn - 01.03.1961, Blaðsíða 8

Ég mætti gamla góða vini mínum
honum Páli Dorn á götu um daginn.
— Sælir, sagði ég. — Það er mikið
að maður fékk að sjá þig. Hvað meinar
þú eiginlega með þessu? Það eru að
minnsta kosti sex mánuðir síðan við
höfum sézt, en sleppum því. Lofaðu mér
að líta á þig. Hvernig hefurðu það, síð-
an þú giftir þig? Páll, hver skyldi hafa
trúað því um þig? Ég skyldi hafa svar-
ið fyrir, að þú yrðir alltaf piparsveinn.
En kvenfólkið, nújæja, blessað kven-
fólkið.
Páll hló, tók í handlegg mér og við
héldum áfram saman.
Ég var hrærður: Páll Dorn giftur. Ég
gat varla trúað því. Hvað er orðið af
æsku okkar? Ætli hann muni eftir at-
vikinu viðvíkjandi Mizi. . .?
En mér virtist hann ekki vilja muna
svo að ég hætti að hugsa um það.
Við héldum áfram. Hann fékk sér
vindil úr veski sínu og ég virti hann
fyrir mér á meðan svo lítið bar á .Hann
lítur út fyrir að vera ráðsettari. Það er
einhver fyrirmannleg stilling yfir hon-
um, sem gerir hann tignarlegan . ..
Hamingjan góða. Maðurinn er giftur
Mér liggur við að skammast mín fyrir
léttúð mína.
— Ég meinti það ekki alvarlega,
sagði ég. — Þú veizt hvers konar ná-
ungi ég er. Þú ert náttúrlega breyttur,
— eiginmaður fallegrar konu ...
Hann sleppti handlegg mínum snögg-
lega, dálítið óþolinmóður:
— Byrjaðu nú ekki á þessu líka . ..
Ég get fullvissað þig um, að ég get
ekki þolað það.
Ég varð undrandi:
— Nú?
— Það er satt. Sýknt og heilagt „fall-
ega konan þín“ og „fallega konan þín“
og endalaust „fallega konan þín“. Nei,
það er of mikið af svo góðu. Mér þykir
vænt um konuna mína. En hefurðu
nokkra hugmynd um, hvað það er að
eiga fallega konu? Ef þú hefur ekki
reynt það sjálfur, þá ertu ekki fær um
að ræða um það. En ég get sagt þér,
að til þess að eiga fallega konu þarf
þolinmæði Jobs.
Hann byrjaði að blístra kröftuglega.
Ég ímyndaði mér að ég hefði skilið
hvað hann meinti, og var ánægður með
sjálfan mig.
— Sjáðu til, sagði ég. — Nú þegar
syndir þínar ásækja þig, þá eru það
aðeins makleg málagjöld. Það skaðar
þig ekkert að fá að reyna hvað afbrýði-
semi er.
Páií’ Íéit á mig furðu lostinn:
—• Það er enginn að tala um afbrýði-
semi. Við hvað áttu eiginlega?
— Ertu ekki afbrýðisamur?
— Nei, þvert á móti. En ég get ekki
gert þér þetta ljóst í fljótu bragði. Sann-
leikurinn er sá, að falleg kona gæti ver-
ið mjög skemmtileg, ef ... ef það væri
ekki vegna fegurðar hennar.
— Þetta er nú dálítið undarleg út-
skýring.
— Alls ekki. Taktu nú eftir. Það
þýðir ekki að útskýra þetta fyrir þér.
Ég ætla að koma með ofurlítið sýnis-
horn.
Ég sá, að hann mundi hafa gott af
að tala um þetta efni. Og eftir að hafa
kveikt í vindlinum, hóf hann að segja
frá:
— Þú getur ímyndað þér brúðkaups-
daginn. Við erum að leggja af stað í
brúðkaupsferðina. Ég er dauðfeginn að
komast í burtu, orðinn hálfruglaður
eftir allt umstang athafnarinnar. Við
förum til Munich. Ég ætlaði að sýna
henni borgina, heimsækja nokkra gamla
kunningja og fara síðan upp til Bæ-
heimsfjallanna. Það er ástæðulaust að
lýsa fyrir þér fyrstu dögunum. Auðvit-
að vorum við bæði mjög hamingjusöm
og þar fram eftir götunum. En áður en
langt um leið tók ég eftir því að ekki
var allt eins og það átti að vera. Hún
saknáði auðsjáanlega einhvers. Eitthvað
var að. Hvað gat það verið? Ég spurði
hana, en hún sagðist vera mjög ham-
ingjusöm. Hún saknaði einskis og mér
hefði skjátlast. Hún sagði, að sér þætti
skemmtilegt í Munich, bara . ..
Hún hikaði, en sagði loks:
— Fólkið er svo ósiðað.
Ég skildi ekki almennilega hvað hún
meinti. Mínir gömlu góðu Munichbúar
eru ef til vill dálítið alvarlegir og hæg-
geðja, en ósiðaðir . . . hamingjan sanna.
— Þeir eru ósiðaðir, sagði hún.' — Þú
getur gengið um göturnar tímunum
saman, án þess að nokkur veiti þér eft-
irtekt. En auðvitað er mér alveg sama.
Sérðu. Konan mín var móðguð. Falleg
kona á von á því, að göturnar séu þakt-
ar aðdáendum og Munichbúar voru ekki
undir það búnir. Þú hlærð, en bíddu
hægur. Þetta var aðeins byrjunin.
Morguninn eftir sat ég inni á Maxi-
milian kaffihúsinu. Klukkan var tíu.
Við höfðum ráðgert að fara á listasafn-
ið. Konan var að búa sig. Það er nokkuð
sem þú berð ekkert skynbragð á fyrr
en þú giftir þig. Ég var búinn að sitja
þarna og bíða í heila klukkustund. Ég
var búinn að lesa öll dagblöðin, þar
með taldar auglýsingarnar. Ég var bú-
inn að borða morgunverðinn. Ég sat
við borð mitt í gluggaskotinu og horfði
þunglyndislega yfir að söngleikahús-
inu. Þú kannast við staðinn, Ibsen var
vanur að sitja þar. Venjulega er fólk
um þetta leyti ekki í veitingahúsi. Einu
gestirnir voru nokkrir stúdentar, sem
sátu við stórt borð í miðjum salnum
og voru að spila. Það var mjög kyrrt.
Ekkert hljóð heyrðist nema þegar ver-
ið var að stokka og gefa spilin. Klukk-
an varð ellefu, hálftólf. Ég var farinn
að lesa auglýsingarnar í blöðunum í
annað sinn. Skór fyrir fjallgöngumenn
og þvílíkt — og leit öðru hverju til
dyranna, sem líklegt var að hún kæmi
inn um.
Að síðustu kom hún.
Auðvitað var hún mjög yndisleg í
fallegri enskri dragt með lítinn hatt og
í sólskinsskapi. Hún brosti til forstöðu-
konunnar og spurði þj ónustustúlkuna,
hvar ég sæti, fylgdi á eftir henni eftir
endilöngum salnum og framhjá stúd-
entunum, sem voru niðursokknir við
spilin. Þegar hún var rétt við borðið
þeirra missti hún regnhlífina sína. Ég
stökk á fætur en var of seinn. Þjón-
ustustúlkan var búin að taka hana upp.
Agata þakkaði henni. Stúdentarnir
höfðu ekki veitt þessu atviki neina eft-
irtekt.
Hún var í hvítrósóttum kjól með bók í
kjöltu sér og horfði dreymandi út yfir
vatnið. Hún var yndisleg, en...
SMÁSAGA EFTIR HERMANN BAHR
8
FALKINN