Fálkinn - 01.03.1961, Blaðsíða 21

— Ég var aS segja viS Williams, aS
mér fyndist þú ættir aS fara til Adel-
aide meS Helgu og fá þér nokkurra daga
hvíld þar, sagSi Adrian.
— ÞaS er fráleit tillaga, sagSi Bern.
— Ég þarf á Kötu aS halda.
— Ég get ekki séS aS þér þurfiS aS
hafa ritara í Kangaroo Fields?
— Ég sagSi aS ég þyrfti á henni aS
halda ... Rödd Berns varS allt í einu
eins og grjót. — Og hún er starfsmaSur
minn, auk þess sem viS ætlum aS gift-
ast...
— Ég vissi ekki aS þaS var svona langt
komiS, sagSi Adrian eftir nokkra þögn.
— En þaS er nú svo, sagSi Bern —
og ySur kemur þaS aS minnsta kosti ekk-
ert viS!
— En Kata hefur líklega rétt til aS
gera þaS sem hún vill, sagSi Adrian og
reyndi aS tala rólega. — Jafnvel þótt
hún væri gift ySur gætuS þér ekki skip-
aS henni. Hún ræSur sjálf.
— Vitanlega. Og ég býst viS aS vita
hvaS hún gerir. Hún veit aS ef ég óska
þess aS hún komi meS mér, þá er þaS
skylda hennar aS gera þaS. Ekki rétt,
Kata?
— En ef ég biS þig um aS gera þaS
ekki, Kata? sagSi Adrian.
— Það er bezt, að þú segir honum
sjálf að þú haldir þig að mér og stöð-
unni þinni, Kata. Og að þú viljir helzt
að hann skipti sér ekki af því, sem hon-
um kemur ekki við.
Kata leit á þá á víxl. — Ég hef sagt
Adrian að ég geti ekki farið með Helgu
til Adelaide. Ég þóttist viss um að þú
þyrftir á mér að halda, Bern, og vitan-
lega kem ég til Kangaroo Fields með
þér ...
Bern glotti sigrihrósandi. — Þér haf-
ið fengiS yðar svar, Sullivan, sagði hann.
Adrian rétti úr sér. — Ég skil það,
sagði hann. Hann gekk út að dyrunum,
svo sneri hann sér að þeim. — Það er
sama með þetta te, Kata. Þakka þér
fyrir. Ég hitti ykkur bæði mjög bráð-
lega — ég á nefnilega að fljúga með
ykkur til Kangaroo Fields.
Hann skellti hurðinni á eftir sér, eins
og honum væri sérstök nautn að því.
Þegar Kata kom í sjúkrahúsið daginn
eftir varð hún forviða er hún frétti að
Helga væri farin. Litla hjúkrunarkon-
an sagði henni að flogið hefði verið
með Helgu til Adelaide um nóttina.
—- Varð hún fegin að fara? spurði
Kata efandi.
— Hún lék á als oddi. Ég gat ekki
betur séð en hún þekkti flugmanninn
persónulega.
Adrian hafði þá komið henni burt
þegar. Skrítið að Helgu skyldi þykja
vænt um að hann flaug með hana. Hún
vissi hve mikill vinur Dennisonshjón-
anna hann var.
— Meðan ég man, sagði hjúkrunar-
konan. Hún skildi eftir skilaboð til yð-
ar, ungfrú O’Connor. Bað mig um að
afhenda yður sjálfri þau. Ég skal fara
og sækja miðann. Hún sagði að þetta
væri áríðandi.
— Því miður, ungfrú O’Connor en ég
get hvergi fundið miðann núna. Ég
lagði hann á óhultan stað, en hann er
þar ekki núna. Ég skil ekkert í þessu
... eða misminnir mig ... en ég veit
að hann er á öruggum stað ... Það er
verst að ég hef ekki tíma til að leita
lengur núna, yfirsystirin var að kalla
í mig. En ég skal finna hann seinna og
færa yður hann. Viljið þér gefa mér
heimilisfangið yðar?
Kata gaf henni það og fór svo í rann-
sóknastofuna. Hún talaði fátt við Bern
um daginn, enda var hann í önnum að
búa sig undir ferðina.
— Það er bezt að þú hafir með þér
handtösku, Kata, sagði hann þegar
hann var að fara úr skrifstofunni. —
Það getur hugsast að við verðum þarna
í marga daga. Það eru einhver skýli þar
handa gestum.
Kata fann á sér að eitthvað væri
að gerast, sem hún vissi ekki um — og
mátti ekki vita um. Það lagðist í hana
að hvorki Adrian eða Bern hefðu verið
hreinskilnir við hana.
Þau áttu að leggja upp um dagmál
morguninn eftir, svo að hún fór snemma
að hátta. En henni var svo órótt að hún
gat ekki sofnað, og hún var glaðvakandi
þegar dyrabjallan hringdi. Það var litla
hj úkr unar konan.
— Mér þykir leitt að ónáða yður svona
seint, en ég fann ekki skilaboðin frá ung-
frú Prava fyrr en rétt áðan. Ég hafði
lagt þau neðst í skúffuna mína. En mér
fannst réttast að þér fengjuð þau í
kvöld, því að ungfrú Prava sagði að
þau væru áríðndi.
— Það var fallega gert af yður, sagði
Kata. — Kannski ég megi bjóða yður
bolla af tei?
Hjúkrunarkonan hristi höfuðið. —
Þakka yður fyrir, en það er orðið fram-
orðið og ég verð að flýta mér til baka.
Kata lokaði dyrunum eftir henni. Hún
tók bréfið og las það standandi úti í
ganginum:
„Kæra Kata! Ég flýg til Adelaide
nótt, og nú veit ég að mér er óhætt,
því að Adrian situr við stýrið. Ferðin var
undirbúin á svipstundu, svo að enginn
frétti neitt og reyndi að kyrrsetja mig.
Ó, að þú gætir komið líka, Kata — ég
veit, að þú ert í hættu þar sem þú ert
— en ég vona að Adrian hafi gát á þér.
Hann gerir að minnsta kosti það sem
hann getur — og ég vona og bið að hon
um takist það. Treystu honum, Kata —
hann er eini maðurinn, sem þú átt að
treysta. Trúðu ekki neinu, sem aðrir
segja þér. Og gerðu það sem Adrian seg-
ir þér að gera. Lifðu heil, góða mín.
Þín Helga.“
Kata starði á bréfið. Bara að hún
þyrði að trúa því, sem Helga skrifaði!
Hún sofnaði með bréfið undir koddan-
um og svaf betur en hún hafði gert lengi.
Morguninn eftir var hún að hella í
bolla handa sér þegar hringt var. Gat
það verið að Bern kæmi svona snemma?
Hún átti ekki von á honum fyrr en eftir
þrjú kortér.
•—■ Adrian! hvíslaði hún þegar hún
opnaði dyrnar.
— Fékkstu bréfið frá Helgu? spurði
hann.
Hún kinkaði kolli.
— Trúir þú því sem hún skrifar?
Hún kinkaði aftur. — Já, Adrian.
— Gott! sagði hann. — Og þú ert
enn ákveðin í að fara í þessa ferð?
— Ég verð að gera það, sagði hún.
— Ja, kannski verðurðu að gera það.
En það getur orðið hættulegt, Kata —
mjög hættulegt...
Hann hélt á lítilli skammbyssu í hend-
inni. — Kanntu að handleika þetta,
Kata?
Hún starði á hann og kinkaði kolli.
— Já, Frank kenndi mér það í garðin-
um heima.
— Stingdu henni ofan í töskuna þína,
en farðu varlega — hún er hlaðin.
— En Adrian ... ?
Hann tók fram í fyrir henni. — Ég
hef engan tíma til að gefa skýringar,
og það er ekki víst að ég viti meira um
hvað koma kann, en þú gerir sjálf. Segðu
engum að þú hafir byssuna.
Hún vissi að það var Bern, sem hann
átti við. Hún hikaði snöggvast, svo sagði
hún einbeitt: — Nei, Adrian.
— Dugleg stúlka! sagði hann. — Að-
eins eitt enn: Sittu eins aftarlega í flug-
vélinni og þú getur, eins nærri dyrun-
um og hægt er. Reyndu að vera eðlileg,
en ef eitthvað skeður, þá gerðu það sem
ég bið þig um. — Ertu sammála?
— Já, Adrian, sagði hún aftur.
Allt í einu beygði hann sig og kyssti
hana. — Ég elska þig — mundu það,
hvað svo sem skeður í dag. Ég elska
þig!
(Framh.)
Kata fann á sér að eitthvað væri að gerast,
sem hún vissi ekki um —og mátti ekki vita
um. Það iagðist í hana að hvorki Adrian eða
Bem hefðu verið hreinskilnir við hana...
FALKINN 21