Fálkinn - 01.03.1961, Blaðsíða 26

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
Brian hristi höfuðið. — Hann er ekki farinn ennþá, en hann
ætlar að fara í næsta mánuði. Hann verður að vera á fundi.
— Og þá verður þú að hafa stjórnina, meðan hann er að
heiman?
— Já, en það verður ekki nema nokkra daga.
Það var auðséð að hann kveið fyrir þessu, hugsaði Irena
með sér. Þegar á allt var litið var hann kornungur, og allt
önnur manngerð en hinn sterki og voldugi Grant Summers.
— Það er ólíklegt að nokkuð fari úr skorðum á fáeinum
dögum, sagði hún glaðlega. — Grant Summers mundi ekki
láta þig taka við stjórninni, ef hann væri ekki viss um að
þú værir maður til þess.
Hann kinkaði kolli. — Nei, ég veit það. Grant sagði ein-
mitt þetfa sama í gær — og sennilega þarf maður engu að
kvíða. En það er maður þarna, sem heitir Pedro — mikill
beljaki, svertingi í aðra ættina og indíáni í hina — og ég er
hræddur um að hann langi til að gera uppsteyt, ef hann fær
tækifæri til þess.
— Hvers konar uppsteyt?
— Þeir hafa alltaf eitthvað til að kvarta yfir þegar Evrópu-
menn eru annars vegar. Við lifum í óhófi á súrum sveita
þeirra — Brazilía fyrir Brazilíubúa — og þess háttar.
Irena hló. — En það er ekki takandi mark á þess konar.
Þeir hafa sagt þetta sama í mörg ár, sagði Irena. Svo mikið
vissi hún þótt hún hefði ekki verið lengi í landinu. Svo bætti
hún við hughreystandi: — Vertu óhræddur, Brian. Ég er viss
um að þetta fer prýðilega.
— Ég vona það, sagði hann. En það var helzt á honum að
sjá, að hann væri deigur.
Hún hafði aldrei séð hann svona alvarlegan. Hún hafði
aldrei séð hann áhyggjufullan. Það var inngróinn skortur á
sjálfstrausti, sem kom þarna fram í honum, hugsaði Irena
með sér. Þess vegna efaðist hann um getu sína.
Hún fór að tala um samkvæmi, sem hún og Hugh voru
boðin í á Gamlárskvöld, til þess að fá hann til að hugsa um
eitthvað annað.
— Við ætlum á dansleik í Cricket-klúbbnum. Viltu koma
með okkur?
Nú birti strax yfir honum. -— Það langar mig, sagði hann.
— Hverjir verða þar fleiri?
— Bill og Valerie. Og Coral, vitanlega. Það var ofurlítill
beiskjuhreimur í síðustu orðunum og hann leit forviða á hana.
Hann mundi allt í einu að Coral Farbray var talsvert mikið
með Hugh og Irenu.
Og nú gleymdi hann alveg áhyggjunum, sem hann hafði
af því að eiga að hafa stjórnina úti í eyjunni. Hann hugg-
Irena sat frammi í og horfði á sólglitrandi
vatnið og fannst hún vera komin burt frá öllum
vandkvæðum og vonbrigðum. Hún óskaði, að
hún mætti sigla svona um tíma og eilífð,
lengra og lengra burt...
aði sig við að Grant Summers yrði ekki fjarverandi nema
nokkra daga.
ÓVÆNT HEIMBOÐ.
Viku af nýári hringdi Diana til Irenu. Irena þekkti rödd
hennar í símanum áður en hún sagði til nafns síns.
— Ert það þú, Irena? Þetta er Diana Summers. Mér var
að detta í hug, hvort þú vildir ekki drekka te hjá mér síðdegis.
Hún hafði þá ekki gleymt þessu.
— Það langar mig, sagði Irena. — Hvernig kemst maður
út í Ilha das Pedras?
Diana hló. — Bíddu nú hæg. Brian er í landi í dag og
getur látið þig koma með sér í vélbátnum, þegar hann kem-
ur heim. Ég skal biðja hann um að síma til þín og sækja
þig. Geturðu komið klukkan þrjú?
— Hvenær sem er, sagði Irena. Hún hafði hvergi lofað
sér fyrr en um kvöldið; þá átti Hugh og hún að vera hjá
einhverjum kaupsýsluvini Hughs.
Brian var glaður og ánægður að vanda, þegar hann kom
að sækja hana. Hann sagði henni að Grant Summers ætlaði
til Buenos Aires daginn eftir, en virtist alls ekki eins kvíðinn
við það núna, eins og þegar hann hafði talað við hana síðast.
— Er orðið rólegra þarna úti hjá ykkur núna? spurði
hún, er þau óku niður að höfninni.
— Summers hefur gert þá lafhrædda. Hann sagðist koma
aftur í vikulokin, og ef nokkur dirfðist að gera óspektir
meðan hann væri að heiman, mundi hann snúa hinn sama
úr hálsliðnum. Honum var alvara, og þeir vissu, að honum
var alvara. Og um leið tók hann í lurginn á mér líka, og
sagði að ég væri flón, að taka nokkurt mark á skrílnum.
„Ég get haft hverja einustu sál hér í eyjunni alveg eins
og ég vil,“ sagði hann. „Hverja einustu lifandi sál,“ endur-
tók hann.
Hverja einustu lifandi sál .... Hann hafði hugsað til Ped-
ro, er hann sagði þetta, — en einhverra hluta vegna varð
Irenu hugsað til Diönu, sem líka átti þarna heima. En hann
gat ekki hafa átt við Diönu. Hann hafði átt við verkamenn-
ina, sem — áður en South Atlantic Oil keypti eyjuna til
að setja upp olíugeyma þar — höfðu lifað þarna frjálsir og
óháðir, veitt sér í soðið og flatmagað í sólskininu. Nú voru
þeir „bracos fortes“ — sterkir handleggir — sem unnu átta
tíma á dag til þess að „estraangeiros" skyldu fá meiri olíu
handa öllum vélunum sínum.
Það var engin furða þótt þeir mögluðu, hugsaði Irena
með sér.
En þegar hún sagði Það við Brian, hló hann og sagði:
— Það fer ágætlega um þá, og flestir þeirra finna það —
þangað til einhver æsingaseggurinn nær valdi á þeim eða
gefur þeim nokkrum dropum of mikið af „cachaca“ — þá
má telja þeim trú um allt.
— Er Pedro æsingaseggur?
— Já, líklega. Að minnsta kosti er hann hrokagikkur,
eða var það. Hann hefur verið rólegur upp á síðkastið. Lík-
lega hefur hann sannfærzt um, að það borgar sig ekki.
Þau voru komin niður á bryggjuna. Brian gekk á undan
henni fram bryggjuna og hjálpaði henni út í lítinn vélbát.
— Hve langt er út í eyjuna? spurði hún um leið og þau
lögðu frá landi.
— Það er ekki langt. Við verðum svo sem hálftíma á
leiðinni.
Hann tók stefnu í norður og stefndi á Guanabaravíkina
miklu, sem portúgalskur aðmíráll fann á nýársdag árið 1502.
Hann hafði þótzt svo viss um að víkin væri fljótsmynni, að
hann kallaði staðinn Rio de Janeiro — Janúar-á. Irena sat
frammi í og horfði á sólglitrandi vatnið og fannst hún vera
komin burt frá öllum vandkvæðum og vonbrigðum. Hún
óskaði, að hún mætti sigla svona um tíma og eilífð, lengra
og lengra burt.
Brian var að tala við hana. Hann benti á alla hólmana og
eyjarnar, nefndi nöfnin á þeim og lýsti þeim fyrir henni.
Sú stærsta var miklu norðar, sagði hann. Governador var
kunnust, því að þar var flugvöllurinn, sem stóru farþega-
vélarar lentu á. En fallegasta eyjan hét Paqueta.
26 FALKINN