Fálkinn - 27.09.1961, Qupperneq 13

Þetta er sag-
an um Guðmund
kala Gíslason,
dekurbarnið,
sem í æsku
drakk úr silfur-
pípu og átti
að verða mektar-
maður, en endaði
líf sitt sem
umrenningur
hurðina. Hitt er víst, að Sveinn hafði
af Guðmundi tinfat eitt mikið. Þá sagði
Guðmundur:
— Ekki að selja, ekki að gefa, ekki
að lána, — það er mitt eigið borðfat,
ljá, ljá!
Eitt sinn reið Guðmundur út á Akra-
nes. Hann barst mikið á, en gerðist ölv-
aðui\ þegar líða tók á ferðina. Hann
týndi ýmsum gripum á leiðinni, meðal
annars keyri sínu. Akurnesingar fengu
honum þá graðskötuhala til keyris, og
reið hann með hann heim.
Ólafur Pétursson smiður kvað langan
brag um Guðmund og fléttaði inn í
hann orðatiltækjum hans sjálfs. Þess
skal getið til skýringa, að Guðmundur
kallaði konu sína aldrei annað en
„Gribbuna gulskjóttu". Hér eru nokkrar
vísur úr bragnum:
Hvar sem mig að húsum ber,
hæðnir spott mér senda
„allt út til enda“.
Stikað hef ég staupa hver,
stundum tári niður kíkt,
„Þessleiðis eða þvíumlíkt1'..
Axlaferan örvagrér,
einatt rekur á flótta
„gribban gulskjótta“.
„Hrukkótt skrukka" í hlykkjum ber,
hvort ég skipa eða banna
„Anna mín, Anna“.
Mál er komið að sjá að sér,
samt mun það til lýta
„að vera kominn af mönnum
og kunna sér ekki að snýta“.
Hefi ég lærdóms hatað kver,
hvoptinum hringt sem bjöllu
„fyrir það fyrst af öllu“.
Laungum mislynd lukkan er,
lízt mér furða valla,
þótt hún hafnað hafi mér,
helzt má forþént kalla,
vegurinn dauður, virðing þver,
„veröld býður kosti tvo“
„einu sinni eða svo“.
Árin liðu og eigur Guðmundar tóku
að þverra og heilsan að bila. í di'ykkju-
slarki sínu hafði hann hlotið slæmt
kviðslit. Hann hætti þá búi á Kalastöð-
um og skildi við konu sína illa út leikna.
Lágu honum allir á hálsi fyrir lúalega
framkomu við þessa ágætu konu. Anna
fór að Einifelli og var þar húskona.
Þegar búi þeirra var skipt fékk hún þá
jörð og aðra til, Langholt. Sjálfur hélt
Guðmundur Kalastöðum og kotinu.
Guðmundur fór með öllum eignum sín-
um til Magnúsar Stephensens konferens-
ráðs, sem þá var í Viðey. Guðmundi var
tekið með kostum og kynjum, enda átti
hann Kalastaði og Kalastaðakotið og að
auki nokkuð lausafé. Guðmundur skrif-
aði bréf þaðan til kunningja síns og nið-
urlag þess var þannig: „ . . . lifir á eilíf-
um steikum og steikum. Á Sælustöðum.
Datum. Ártal. -— Guðmundur Gíslason“.
Eftir þetta mun Guðmundi hafa verið
fengið verk í hönd og var það að hirða
um kál, þvo það og skera. Átti hann að
ljúka vissu ætlunarverki á hverjumdegi.
Frh. á bls. 28
FALKINN
13