Fálkinn - 18.04.1962, Page 11

var orðið bjart. Vindurinn hafði snúið
sér meira til suðvesturs, sem gerði illt
verra, því það var hafátt. 5 togarar
voru komnir á vettvang og sigldu ótrú-
lega grunnt. Þeir helltu út lýsi í sjóinn,
til þess að lægja öldurnar. Ekki kom
það þó að gagni, því að slraumur fleytti
því austur með landi, svo engra áhrifa
gætti um borð í hinu strandaða skipi.
Á innsiglingunni fyrir sunnan (Kirkju-
vogi) voru smábátar og reyndu slikt
hið sama, en án árangurs. í landi var
líka viðbúnaður, en notaðist ekki.
Þegar bjart var orðið af degi, þóttust
þeir okkar sem kunnugir voru sjá, að
við værum strandaðir út af Stafnesi,
sem er nokkuð sunnan við Sandgerði.
Það var slæmur strandstaður og ekki
uppörvandi. Þarna hafði fyrir fáeinum
árum farizt skip með allri áhöfn.
Nú var brimið orðið svo þungt og
álakamikið, að stjórnpallurinn tók að
brotna. Fyrst og fremst var það sjálf
yfirbyggingin, sem var úr tré, svo og
rúður. Það gerði mönnum erfiðara að
halda sér, og loks kom þar, að kraft-
arnir urðu að lúta í lægra haldi fyrir
æðisgengnu öldurótinu og tók nú skip-
verja að slíta af og skolast burtu einn
eftir annan.
Fyrstur fór hjálparkokkurinn og sýndi
hann mikla karlmennsku, aðeins 17 ára
gamall. Hann flaut augnablik við skips-
hliðina. Þá kallaði hann til okkar skýrt
og rólega: „Verið þið sælir, piltar!“
og svo kom alda og þreif hann með
sér inn á land dauðans.
Svo mikil voru lætin í briminu, að
skorsteinninn brotnaði af, og eru þeir
þó vel byggðir og standa lengi. Líka
var komin víð glufa í hvalbakinn. Skip-
ið sneri stafni að landi að heita mátti.
Skullu sjóarnir því fyrst á okkur í vant-
inum, áður en þeir skullu á hvalbakn-
um. Því má segja, að við höfum verið
í stöðugum ólögum og sjólöðri. Eftir eitt
ólagið varð ég þess var, að maður sá,
er síðast kom, hékk á höndunum innan
á reiðaþrepunum. Við hjálpuðumst til
að koma honum ofar í þrepin.
Það er af þeim að segja, sem aftur á
voru, að um háflæði var enginn eftir
þeirra, er þar voru. Æðrulausir höfðu
þeir háð baráttu sína fyrir augum okk-
ar, sem í reiðanum vorum. Smátt og
smátt dofnuðu viðbrögð okkar, þótt
mann tæki út. Þetta varð eitthvað svo
eðlilegt. Hvernig endar þetta? spurðu
menn sjálfa sig.
Nú tók að falla út aftur, og brimið
heldur að lægja. Um fjöruna, klukkan
2—3 um daginn, var auðvelt að halda
til á hvalbak, enda lá skipið þannig, að
framstafn þess reis nokkuð upp á við.
Ur landi voru gerðar tilraunir til þess
að róa út í brimið, en brotin voru stór,
og þrátt fyrir áræði bátsverja, varð ekki
komizt nærri skipinu á þennan hátt.
Björgunartilraunir.
Á sundinu fyrir sunnan strandstaðinn
var bátur með línubyssu. (Línubyssur
höfðu þá ekki ennþá rutt sér til rúms
hér, né heldur fluglínutæki eða björg-
unarstólar, eins og nú myndi reynt að
nota undir svipuðum kringumstæðum).
Mennirnir tíu, sem komust af, saman-
komnir á heimili Frímanns Helgasonar
þrjátíu árum eftir atburðinn. Fremri
röð frá vinstri: Gunnlaugur Jónsson,
Bjarni Brandsson, Magnús Jónsson og
Sigurður Bjarnason. Aftari röð: Olafur
Árnason, Kristinn Guðjónsson, Steinþór
Bjarnason, Pétur Pétursson, Guðmund-
ur Guðjónsson (skipstjóri, en var ekki
með í síðustu ferðinni) og Frímann
Helgason. (Ljósm. Ólafur K. Magnúss.)
En línubyssan var svo kraftlítil, að við
sáum aðeins línuna, á að gizka 10 metra
frá skipshliðinni. Mótorbátar, sem komu
á vettvang, reyndu einnig sitt ýtrasta
til að komast að, en það tókst ekki'
heldur.
Það virtust því í raun og veru allar
bjargir bannaðar, — engar líkur til að
hjálp kæmi nokkurs staðar frá.
En hér fór sem oft, að þegar neyðin
er stærst, þá er hjálpin næst. í reiðann
var bundin togbauja eða „trollbauja“,
sem margir nefna svo. Hún er þannig
útbúin, að neðan í hana er lásað þungu
járnstykki til að halda henni uppréttri,
þegar hún flýtur á sjónum. Þýðingar-
laust hefði verið að láta hana reka þann-
ig úr garði gerða til lands með línu.
Hún hefði festst í botni, því svo grunnt
var þarna. Þar að auki höfðum við ekk-
erl verkfæri til þess að losa járnstykkið
með. Á miðri baujustönginni er flotið,
sem er tunna. Sá endi stangarinnar, sem
er með járnstykkinu, er í kafi í sjó, en
hinn endinn stendur beint upp í loftið,
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 11