Fálkinn - 18.04.1962, Page 24

legt? Var það ekki skylda hennar að
vara Julian við þessum manni, sem
hann virtist treysta í blindni. Hún hafði
ekki búið með Rasmussen í fleiri ár án
þess að komast að raun um, að hin ævin-
týralega velgengi hans stafaði fyrst og
fremst af því, hversu samvizkulaus
hann var. Hafði Julian í raun og veru
aldrei heyrt um hann talað? Sennilega
ekki. Julian var draumlyndur maður
og lifði fullkomlega í sínum heimi form-
úla og lyfja. Og enda þótt hann renndi
augunum yfir dagblöðin á hverjum
degi, lagði hann sjaldnast á minnið það
sem hann las þar. Það var eina skýr-
ingin . .. eina skýringin á hverju? Að
Julian vissi ekki það sem hún vissi eða
hélt að hún vissi?. Gabriela hristi höf-
uðið. Ég er farin að sjá drauga, hugsaði
hún. Ég hef engar sannanir. Þetta er
nokkuð, sem ég hef alltaf haft á tilfinn-
ingunni, en slíkt stendur að sjálfsögðu
ekki í blöðum. Auk þess . . .
Arnold Rasmussen hafði tekið hana
að sér og verið góður við hana og son
hennar, á þeim tíma þegar enginn vildi
neitt með þau hafa að gera, hvorki
faðir drengsins né hennar eigin foreldr-
ar. Væri það nú ekki vanþakklátt af
henni, ef hún færi að koma af stað illu
umtali um hann? Og áfallið sem Julian
mundi verða fyrir!
Hún heyrði fótatak Julians í stig-
anum og þurrkaði tárin burt í snatri.
En hún hafði ákafan hjartslátt, þegar
hún leit upp og mætti augnaráði manns
síns.
Julian var í sjöunda himni. Hann
gekk til hennar og tók utan um hana:
— Þú varst stórkostleg, elskan mín.
Og miðdegisverðurinn var aldeilis ævin-
týralegur. Ég hef alltaf vitað, að þú
værir dásamleg á allan hátt, en að þú
kynnir að búa til svona góðan mat, það
hafði ég ekki hugmynd um.
Gabriela hló.
LITLA SAGAN:
BELÞVOTTUR
Fólk, sem býr úti á landi, á ekki í
vandræðum með að þvo bíla sína eins
og húseigendur í borginni. Sumpart
þvo þeir alls ekki bíla sína, af því að
þeir verða drulluskítugir svo fljótt á
hinum slæmu vegum og sumpart —
ef þeir loksins þvo þá, gerir það ekki
svo mikið til, þótt vatnið sprautist í
allar áttir, þegar þeir skola af. Það er
nefnilega nóg landrými í sveitinni. En
því er ekki fyrir að fara í garðinum að
húsabaki, þar sem vatnssúlan sprautast
yfir til nábúans, ef maður' gætir ekki
vandlega að því. Auðvitað gæti ég þess
alltaf vel, en samt eru nú nokkur brögð
að því.
Ég hafði sett fullan kraft á garðslöng-
una til þess að sprauta brettin hrein,
en ég gætti ekki nógu vel að, og vatns-
súlan fór í fallegum boga yfir í garð
nágrannans, beint að dyrunum, þar
sem Larsen var einmitt í þann veginn
að leggja af stað í kjól og hvítu áleiðis
til miðdegisverðar með klúbbfélögun-
um.
— Hovsa, sagði ég.
Vatnið lak niður eftir honum öllum
og þannig gekk hann að limgerðinu,
sem skilur minn garð og hans.
— Hvað ætlist þér fyrir .... maður?
sagði hann hávær. Hvern fjandann
eruð þér að gera?
Ég skýrði honum frá því, að ég væri
að skola burt skítinn af brettunum og
undir þeim. Ég fór með hendina undir
brettið til þess að sýna honum, hve
mikil drulla var föst undir því.
— Þessi skyrta kostaði 400 krónur. og
þetta er í fyrsta skipti, sem ég er í
henni.
Hjálpfús rétti ég höndina yfir lim-
gerðið til þess að þerra vatnið af skyrt-
unni hans, hvítu, en ég varaði mig ekki
á, að höndin var útötuð. Skyrtan varð
öll skítug að framan.
— Þetta er ekki gott, sagði ég og
reyndi að taka burt drulluna með hinni
hendinni án þess að hugsa um það, að
hún var öll útötuð í smurolíu. Hann
ýtti mér vanþakklátur í burtu.
— Hvern andskotann ætlið þér að
gera maður? hrópaði hann og ég skýrði
honum frá því, að ég hefði ætlað að
þerra vatnið af skyrtunni hans, svo
hann gæti komizt í miðdegisverðinn
með klúbbfélögunum. Ég notaði líka
tækifærið til þess að spyrja, hvort hann
gæti ekki mælt með mér hjá stjórn
klúbbsins, því að ég hafði oft hugsað
um það, að það hlyti að vera skemmti-
legt að vera í einhverjum klúbb eða
reglu.
Framh. á bls. 35.
— Minna hjálpaði mér, sagði hún.
Síðan hleypti hún í sig kjarki og bætti
við: — Segðu mér, Julian: Hvað veizt
þú eiginlega um þennan Rasmussen?
Hefur þú komizt í samband við hann
í gegnum Zynthia-verksmiðjurnar?
Julian leit undrandi á hana.
— Já. Þú ætlar þó ekki að segja mér,
að þú sért mótfallin honum?
— Nei... ekki beint... en. .
Hann hrukkaði ennið.
— Veizt þú nokkuð slæmt um hann,
spurði hann.
Það varð þögn í nokkrar sekúndur.
Var stundin nú komin? Átti hún nú að
segja honum allan sannleikann?
— Ég veit bara að hann er frábær
kaupsýslumaður, svaraði Gabriela ó-
styrk.
Hann virti hana fyrir sér.
— Ég á við, hefurðu kynnst honum
áður?
Það var einhver vottur af grunsemd
í rödd hans. Nú fannst henni ómögu-
legt að játa allt saman. Hún reis á fætur,
gekk að borðinu, tók sígarettu og
kveikti í henni.
— Nei, ég hef aldrei séð hann fyrr,
svaraði hún.
Julian virtist ánægður. Hann dreypti
á vínglasi.
— Allt frá því er ég sá hann fyrst
hafði hann óvenjulega góð áhrif á mig,
sagði hann. — Hann er ef til vill ekkert
sérlega vel greindur, en það er heldur
ekki heimspeki sem við ætlum að ræða
saman um. Við ætlum að eiga saman
viðskipti, góð viðskipti, vona ég.
Auðvitað. Hann hafði á réttu að
standa. Það voru viðskiptin sem réðu
úrslitum. Og einnig var framtíð Julians,
Júrgens og hennar í veði..
En ef hann hefði haft minnsta grun
um. ..
Skyndilega fannst henni innst inni,
eins og hún hefði gert rétt í því að
segja honum ekkert frá leyndarmálinu.
★
Morguninn eftir var litli bærinn
gjörbreyttur. Það hafði snjóað um nótt-
ina, og húsþökin, göturnar og torgin
voru þakin þykku lagi af snjó. Snjó-
plógur ók framhjá og ruddi fisléttum
snjónum úr vegi.
Og sólin skein á heiðum himni yfir
snæviþakt landslagið og snjóhvítan
bæinn. Á svo fögrum dégi veittist
mönnum auðvelt að lifa.
Gabriela hafði flutt morgunverðar-
borðið út að glugganum til þess að Juli-
an og hún gætu notið hins fagra út-
sýnis.
Rólegt landslagið fyrir utan var í
samræmi við kyrrðina, sem ríkti inni
í húsinu. Júrgen var í eldhúsinu hjá
Minnu. Hann heimsótti hana oft og það
mátti sjá, að litli snáðinn hafði fullkom-
lega sigrað hjarta hennar. Þau voru
orðin góðir vinir.
Julian kom úr svefnherberginu,
Framhald á bls. 36.
24
FALKINN