Fálkinn - 18.04.1962, Síða 36

GABRIELA
Frh. af bls. 24.
morgunhress og kátur. Gráleitt hár
hans var vandlega greitt og augun
tindruðu af lífsorku. Hann kyssti Gabri-
elu og settist síðan við borðið.
— Stórfengleg hugmynd að flytja
okkur fram á fremstu svalir, sagði hann
og virti fyrir sér útsýnið. — Þú ert
sannkölluð listakona, Gaby.
Skuggi færðist yfir andlit Gabrielu.
— Kæri Julian, sagði hún næstum
auðmjúk. — Viltu vera svo' góður að
kalla mig ekki Gaby?
Hann lyfti brúnum.
— Fyrirgefðu mér, elskan. Þú hefur
auðvitað rétt fyrir þér. Gabriela er svo
fallegt nafn, að það þarf ekki að kalla
þig gælunöfnum. Ég veit eiginlega ekki
hvers vegna ég gerði þetta. Jú, annars,
ég veit það.
— Hvers vegna, spurði hún áköf.
— Það er ósköp einfalt. Af því að ég
elska þig. Af því að ég er svo skotinn
í þér. Maður kallar jú oft fólk, sem
manni er annt um, gælunöfnum, er
það ekki?
Hann fór að blaða í póstinum, sem
lá í bunka við hliðina á diskinum hans.
Fyrsta bréfið sem hann opnaði bar
merki Lyfsalafélagsins framan á um-
slaginu. Hann reif upp umslagið. Augu
Gabrielu hviku ekki af andliti hans,
meðan hann las bréfið. En skapið breytt-
ist ekkert að lestrinum loknum.
— Jæja, þá er það mál úr sögunni,
sagði hann og andvarpaði feginslega.
— Lyfsalafélagið hefur rannsakað mál-
ið um Knaisele ýtarlega og tilkynnt
mér hér með, að ég hafi ekki átt neina
sök á dauða gamla mannsins. Hvað
segir þú um þetta?
Gabriela ljómaði. Loksins hafði gerst
gleðilegur atburður.
— Það er dásamlegt, Julian. Enda
þótt ég vissi allan tímann, að Þú varst
saklaus, þá hef ég samt verið dálítið
óróleg.
Brosið hvarf af vörum Julians.
— Já, ég er sýknaður. En Knaisele
er látinn. Það á ég erfitt með að komast
yfir.
Hann opnaði næsta umslag og aftur
36 FALKINN
hvarf áhyggjusvipurinn af andliti hans.
— Sjáum til, hrópaði hann upp yfir
sig. Þetta bréf er frá stærstu efnafræði-
stofnun í landinu. Viltu heyra hvað
þeir segja?
Hún kinkaði kolli og hann byrjaði að
lesa upphátt.
— Við höfum í fagblöðum lesið um
hið nýja hjartameðal yðar, Cardodyn.
Það mundi gleðja okkur mjög, ef þér
vilduð setja yður í samband við okkur,
þ. e. a. s. ef þér hafið ekki þegar gert
ráðstafanir til þess að lyfið verði fram-
leitt.
Julian hætti að lesá og leit brosandi
til Gabrielu.
— Þarna geturðu séð. Nú fara þeir að
hugsa sér til hreyfings.
Gabriela varð áköf.
— Þetta er stórfenglegt, Julian. Þá
þarftu ekki að eiga nein viðskipti við
Rasmussen.
Hún fann til slíks léttis, að hún hafði
sagt orðin, án þess að hugsa sig nokkuð
um.
En henni varð hvert við, þegar hún
sá viðbrögð Julians.
— Þarf ég ekki að skipta mér af Ras-
mussen? En góða mín, við höfum þegar
stofnað til samvinnu með okkur. Við
erum meira að segja búnir að undir-
skrifa samning.
— Þú getur sagt honum, að þú hafir
hugleitt málið betur og að þú . . .
Julian hló.
— Nei, vina mín. Þannig getur mað-
ur ekki hegðað sér.
Gabriela gat ekki leynt vonbrigðum
sínum. Horfurnar á að losna við Ras-
mussen úr þessu hjartalyfsmáli hurfu
næstum um leið og þær skutu upp koll-
inum.
Hún gerði enn eina tilraun til að
reyna að sannfæra mann sinn.
— Hlustaðu nú á mig, elskan, svaraði
Julian óþolinmóður. — Þú ert falleg og
hyggin og á allan hátt dásamleg, — en
þú berð ekkert skynbragð á viðskipta-
mál.
Hann leit á klukkuna:
— Nú verð ég að fara.
Hann lauk úr kaffibollanum, kyssti
Gabrielu og fór niður í apótekið.
(Framhald í næsta blaði).
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER
AMTMANNSSTÍG 2