Fálkinn - 25.04.1962, Blaðsíða 9

— Haft hann á brott með sér úr hús-
inu . . . . ? Vitleysa, sagði lögreglufor-
inginn hæðnislega. Hvers vegna skyldi
hann hafa gert það .... þessi náungi,
sem nýbúinn var að fremja morð?
Stundum veltur þvílík bölvuð vitleysa
upp úr þér, Sibley, að mér er öllum
lokið. Það er svo fáránlegt af morð-
ingja .... að burðast með bálreiðan
kött, sem allt nágrennið veit, að er eign
gömlu konunnar, einmitt á því augna-
bliki, er hann hugsar ekki um annað
en að komast á brott — eins langt og
.xann kemst.
Sam strauk yfirskeggið. — Þér gleym-
íð því, lögregluforingi, að þetta hefur
hklega verið svartur köttur.
— Svartur? Hann hefði alveg eins
getað verið Síamsköttur eða Angóra-
KÖttur — eða eigið þér við, að hann
lafi ekki séð hann í myrkrinu? En þetta
,-r nú allt svoddan endaleysa.
Sam var nú aftur með fingurinn á
ofti. — Þetta var svartur köttur og
nann var á leiðinni í veg fyrir hann.
Hann varð óttasleginn, því að hann er
vjátrúarfullur .... þetta er óheilla-
-nerki. Þess vegna tók hann köttinn ....
— Drap hann og henti honum út í
skurð?
— Nei hann .... hann er hjátrúar-
fullur. Hann myndi alls ekki þora að
drepa hann.
— Hann drap gömlu konuna, var það
ekki óheillamerki?
— Jú, en það er ekki óheillamerki á
sama hátt og kötturinn.
— Einmitt það, sagði lögregluforing-
inn ógnandi. Hann skal aldeilis fá að
líta öðrum augum á hlutina er ég næ
í hann — ég er hræddur um, að honum
finnist það hálfgert óheillamerki, er
hann sér fram á afleiðingarnar.
Sam brosti. Hann skildi tilfinningar
lögregluforingjans. — Ég á við hræðslu,
þér skiljið, á safna hátt og gengið er
undir stiga og þess háttar, útskýrði
hann þolinmóður. Þessi maður var hjá-
trúarfullur. Ég er ekkert að slá þessu
fram í gamni. Þetta er ekki bara hug-
detta. Ég skal sanna þetta.
Hawley lögregluforingi leit á hann
með innilegri fyrirlitningu. — Þér
skuluð bara sanna það!
— Allt í lagþ hr. lögregluforingi. Við
skulum fara upp þangað, sem morðið
var framið.
Sam gekk á undan og úr svip hans
mátti lesa, að hann hélt sig vita eitt-
hvað. Þeir gengu upp stigann og inn í
herbergið, þar sem morðið var framið.
Hann var í þungum þönkum, — fram-
tíðin brosti við honum bjartari en
nokkru sinni fyrr. Hann hafði ekki lit-
ið til fortíðarinnar síðan hann, sem
ungur lögreglumaður hafði haft heppn-
ina með sér — ef það má orða það svo
— og fundið manninn með persneska
hnífinn í bakinu og allár kringumstæð-
ur voru óskiljanlegar....Hinir fjórir
stóru höfðu gefizt upp á málinu, en
hann hafði haft sínar eigin hugmyndir
og að lokum tókst honum að leysa gát-
una.
Hér var aðra gátu að leysa.
— Sjáið þér, hr. lögregluforingi, sagði
hann einbeittur, er þeir komu inn í
svefnherbergið. Hér er þessi sönnun
mín.
Hann horfði með viðbjóði á blóð-
blettina á sængurverinu, hrasaði um
brotinn stól og mölbrotinn spegil og
nam staðar fyrir framan dagatal með
rauðum tölustöfum, sem hékk á veggn-
um yfir rúmi fórnarlambsins.
— Takið eftir dagsetningunni, sagði
Sam.
— Fjórtándi. Hawley leit á hann.
Morðið hafði verið framið þann dag.
Bendir þetta til einhvers??
Sam tók pappírssnepil upp af gólf-
inu.
— Ég veit svo sem hvað þér eruð
með þarna, sagði lögregluforinginn
stuttaralega. Þetta er talan þrettán,
sem rifin hefir verið af dagatalinu og
fleygt á gólfið. Hvaða ....
— Jú, svaraði Sam, morðinginn hefir
nefnilega rifið þetta af dagatalinu.
— Og sönnunin?
— Þegar við hugsum aftur um kött-
inn, þá hefir það annaðhvort verið
gamla konan eða morðinginn, sem hef-
ir fleygt honum út, en gamla konan
myndi ekki hafa gert slíkt. Sjáið papp-
írsörkina með rósamyndunum utan á.
Lítið niður í körfuna og þér munuð
sjá sneplana, sem rifnir hafa verið af
dagatalinu undanfarna daga og sá ell-
efti er vandlega brotinn saman, einnig
tólfti — reglulega vandlega brotinn
saman! Frú Folliot myndi aldrei nokk-
urn tíma hafa rifið af almanakinu á
þennan hátt og fleygt sneplunum á
gólfið. ....
— Já, þetta getur í sjálfu sér allt
verið rétt.
— Það er eitt enn, hélt Sam áfram
og færðist í aukana, þetta dimmrauða
þarna er ekki allt saman blek ....
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 9