Fálkinn - 25.04.1962, Blaðsíða 12

Það var rok niður við höfnina og
skipin veltust kæruleysislega upp við
hafnarbakkann.
Þau rykktu í festarnar eins og þau
vildu til hafs.
Löndun úr togara stóð yfir og enda
þótt kvöld væri komið, var enn unn-
ið við höfnina. Stór Ijóskastari var fest-
ur upp við staur á miðri bryggjunni
og hann varpaði skini yfir skipið sem
verið var að landa upp úr og iðnar öld-
urnar á höfninni. Þær voru hvítfext-
ar og riðluðust skipulagslaust upp að
máttarstólpum bryggjunnar, toguðu í
þanggróðurinn sem greri þar á þver-
bjálkunum, eins og þær vildu draga
hann með sér og láta hann hverfa.
Mávarnir voru á vakki meðfram höfn-
inni; þeir streittust móti rokinu, flugu
og virtust þó vera kyrrir og létu sig
síðan líða þöndum vængjum skáhallt
undan vindinum meðfram bryggjunni
í áttina að togaranum. Þeir litu gráð-
Ugir og hræddir í kringum sig eftir æti,
og þeir frökkustu hættu sér yfir mið-
skipið þar sem löndunin var í fullum
gangi. Og þeir héldu áfram að fljúga
í tilgangsleysi sínu, lóna í fjörunni svo
hvítir og einsamlir í myrkri næturinn-
ar.
Á ytri gangreininni við Skúlagötu
var mannvera á gangi og gekk til tog-
arabryggjunnar. Þetta var kvenmaður
í ljósri kápu sem vindurinn reif í og
þyrlaði til og frá. Hann lyfti kápunni
og smaug inn fyrir og fór inn á stúlk-
una, þrengdi sér ofan í hálsmálið og
ofan á brjóstin. Hann þaut upp undir
pilsið og þandi það út svo það varð
eins og poki og gældi við lífið og setti
að henni hroll. Hún sveipaði að sér
kápunni enn fastar og beitti sér í vind-
inn. Stundum stanzaði hún og horfði
áhyggjufull út á hafið. En þar var ekk-
ert að sjá, aðeins nokkrir mávar á
flakki.
En utar; utan við ljósmálið í myrkr-
inu úti á hafinu var togari á leið til
lands. Allir skipverjar voru ofanþilja
og nokkrir voru að norpa í stefninu
við að losa kaðlana sem áttu að tengja
skipið við járnhringina í landi. Menn
höfðu haft fataskipti og rakað sig og
þvegið sér og nú stóðu þeir í ganginum
og við spilið og hlökkuðu til þess að
komast í land.
Sumir voru hinir kátustu, tóku í
nefið og sögðu klámsögur, en aðrir
stóðu einir sér og horfðu á ljósin í
landi koma nær út úr þokunni. Seltan
gljáði á andlitum þeirra, og glampinn
í augum þeirra sýndi, að það var fögn-
uður í hjartanu. Þeir gátu líka elskað
og þeir höfðu tilfinningar þó að þeir
væru sjómenn og drykkju eins og
svampar og segðu Ijót orð þegar þeir
voru í landi.
Við afturhlerann stóð grannur dreng-
ur og horði ákaft til laands. Hjarta hans
barðist ótt og títt. Roðinn í andliti
hans sagði að hann væri ástfanginn
drengur sem hlakkaði til að hitta
stúlkuna á bakkanum þegar hann kæmi
í land, hlakkaði til að fara með henni
heim í herbergið hennar og kyssa hana
og finna hana hjá sér, og vita hana
nakta og fá notið hennar og sofna síðan
alsæll á eftir og þurfa ekki að vakna
við ræs og skammir eins og áður, ó
hvað hann hlakkaði til.
Hún hafði lofað að taka á móti hon-
um við bryggjuna og hann vissi að hún
myndi gera það, svo að hann gæti geng-
ið til hennar og kysst hana. Og hann
ætlaði aldrei á fyllirí með hinum strák-
unum á skipinu, hann vissi hvað átti
að gera, hætta að drekka og fara með
henni í stað þess að fá sér bokku eins
og hinir.
Mávarnir flugu alltaf fram og til
baka við höfnina í eirðarleysi sínu,
vinnan í togaranum var hætt og búið
að slökkva á Ijóskastaranum, mávarnir
og stúlkan í kápunni voru eina lífið
við höfnina, það var komin nótt og
sjórinn var grimmur og illkvittinn í
myrkrinu og stormurinn kvaldi stúlk-
una, sem rölti fram og til baka á bakk-
anum.
Hún leit oft á klukkuna: Togarinn
var ekki kominn, hann hlaut að vera
langt á eftir áætlun, eða kannske
hafði eitthvað komið fyrir. Hún gat
varla beðið öllu lengur, það var svo
kalt og svo var lóðsinn ekki einu sinni
farinn. Hún gekk nokkra hringi enn
eftir bakkanum, ó það var svo kalt
og draugalegt í myrkrinu, bráðum
færi hún heim. Nei, það er bezt að bíða
aðeins enn, hann yrði fyrir svo miklum
vonbrigðum ef hún væri farin þegar
hann kæmi að.
Og nóttin heldur áfram að líða,
sjórinn áfram að ygla sig og vindurinn
að veina í pakkhúsunum við höfnina.
En úti á hafinu er togarinn enn á
ferð, hann hefur hægt ferðina niður
í slow, hann slóar. Og eftirvæntingar-
fullir mennirnir standa enn í sömu
sporum og bíða eftiir því að komast í
land.
Drengurinn aftur við hlerann er að
hugsa um framtíðina. Hann ætlar að
fara á Sjómannaskólann og verða
stýrimaður og skipstjóri og aflakóng-
ur. Þá er hann löngu giftur stúlkunni
sinni og hlakkar ákaft til að komast í
land þegar hún kemur á bílnum með
börnin þeirra og sækir hann. Hann er
svo nokkra hamingjusama daga í landi
hjá fjölskyldunni en síðan fer hann
á sjóinn aftur því að sjórinn er hans
líf og yndi, hann unir hvergi annars
staðar en á sjónum, hann ætlar að verða
herra hans og láta hann elska sig og
elska hann líka því að hann er yndis-
legur eins og stúlkan hans. Og augu
hans fyllast tárum einstaklingsins, sem
SMÁSAGA EFTIR UNGAN BLAÐAMANN, GUÐBRAND GÍSLASON
12
FÁLKINN