Fálkinn - 20.04.1964, Qupperneq 12

Eiga læknar aS segja dauðvona sjúklingi frá því, að
hverju fer?
Hver er venja íslenzkra lækna í þessum efnum?
Getur þaS haft áhrif á úrslit mála fyrir dómi, hvort
læknar hafa sagt sjúklingi frá því, aS hann ætti ,
skammt eftir?
Hvernig verSa Islendingar viS dauSa sínum?
VerSur trúaS fólk betur viS dauSa sínum en ann- ^
aS fólk?
Eru þeir, sem ákafast spyrja lækna um þaS, hvort
þeir séu meS illkynjaSan sjúkdóm, bezt hæfir til
aS öSlast vitneskjuna?
Eftir hverju er sjúklingurinn raunverulega aS leita,
þegar hann spyr slíkra spurninga?
Getur þaS veriS hættulegt, aS læknir segi sjúklingi
frá því, aS líf hans sé í mikilli hættu?
RÆTT UIVI
RITSTJ.: Svo við byrjum þá á byrjuninni, þá
langar mig til að spyrja ykkur læknana fyrst að
því, hvort í íslenzkum lögum, eða í Codex
Edicus læknanna, séu einhver fyrirmæli um það,
að íslenzkum læknum sé annað hvort óheimilt
eða skylt, að segja dauðvona sjúklingi frá þvi, að
hverju fer.
DR. BJARNI: Ekki er mér kunnugt um að svo
sé. Er þér kunnugt um það, Snorri?
SNORRI: Nei, ekki minnist ég þess heldur.
SIGURÐUR: Mætti ég skjóta því hér inn í,
að mig minnir að ég hafi heyrt eða lesið að í
Codex Edicus þeirra í Bandaríkjunum séu
ákvæði um þetta, á þá leið að læknirinn eigi að
segja „ekki of lítið og ekki of mikið“, sem sé
að fara einhvern milliveg.
DR. BJARNI: Ég held að það séu bara almenn
sannindi.
RITSTJ.: En hver haldið þið að meginreglan
sé hjá íslenzkum læknum í þessu efni? Þið
segið mönnum náttúrlega ekki, nema þeir spyrji,
er það?
SNORRI: Þeir spyrja afar sjaldan. Það er
yfirleitt þegjandi samkomulag milli læknis og
sjúklings að tala sem allra minnst um dauðann.
Og ég hefði haldið að það væri undantekning,
ef maður segði sjúklingnum beint út um þetta
atriði.
DR. BJARNI: Ég hefði haidið, að það þyrfti
ákaflega sjaldan að segja þeim það. Ég held að
þeir viti það raunverulega, að hverju fer.
DR. BJARNI JÓNSSON. PÁLL S. PÁLSSON.
SIGURÐUR ÓLASON.