Fálkinn - 20.04.1964, Blaðsíða 42

jvo sem verið trúr svona apa-
ketti? Ég bara spyr!“
„Enginn,“ sagði ég, því konan
ætlaðist greinilega til þess að
ég segði enginn og getur nokk-
ur láð mér það?
í mínum bissnes sem öðrum
heíur viðskiptavinurinn ætíð á
réttu að standa.
„Jæja, góða,“ sagði konan og
reis á fætur. „Það á víst aldrei
pð þakka fyrir spádóm, svo ég
ætla ekki að gera það heldur.
En hérna hefurðu hundrað
kallinn og þú getur reitt þig
á því að ég skal mæla með
þér sem spákonu við allar mín-
ar vinkonur og ég á þær marg-
ar.“
„Takk fyrir,“ sagði ég.
„Og svo ætla ég að fara og
taka í lurginn á henni Mæju.“
Konan varð hörkuleg á svip.
„Ég skal kenna henni að tala
illa um mig.“
Ég fölnaði. Hvern fjárann
hafði ég rótað mér í núna?
Þetta sagði elsku maðurinn
minn alltaf, ég var svo vitlaus
að það var aldrei hægt að finna
það út upp á hverju ég myndi
taka.
„Það eru hæg heimantökin,"
hvæsti konan. „Það vill svo til
að hún býr á neðstu hæðinni
Skyndilega virtist henni
koma eitthvað til hugar og hún
varð tortryggin á svip.
„Kannski þú hafir þetta allt
frá henni Mæju og hún hafi
sagt þér allt um mig?“ spurði
hún.
„Nei, nei, hvernig dettur þér
þetta í hug!“ sagði ég hneyksl-
uð. „Ég hef aldrei talað við
hana Mæju nema góðan daginn
og álíka. Hún hefur hvorki sagt
mér eitt né neitt.“
„Nei, ég veit það góða,“ sagði
rangeygða konan. „Spádóms-
gáfan er guðs gjöf. Þér hefur
verið mikið gefið af Guði.“
Svo fór hún og skiidi mig
eftir þarna skjálfandi á bein-
unum af skelfingu og ógn yfir
því glappaskoti, sem ég hafði
nú framið.
Svona fer alltaf fyrir mér!
Og það einmitt þf-gar bisniss-
inn var orðinn svona góður og
ég var farinn að sjá fram á
aðra íbúð eftir tvö ár eða svo.
Það yrði sennilega bezt að
reyna að flytja strax.
Æ, þvi hafði ég ekki haft
vit á að halda mínum stóra
tranti lokuðum og þegja?
En hvernig á jafn ófélags-
lynd manneskja og ég að vita
hver heimsækir hvern í þessu
húsi.
Ég hef aldrei haft gaman af
að liggja í gluggunum og fylgj-
ast með því hver kæmi til
hvers.
42
Ég hef aldrei verið svo þrifin,
að ég þyrfti að henda rusli um
nætur, ef einhver yfirgaf heim-
ili einhvers og gekk framhjá
dyrunum hjá mér.
Ég bý líka á efstu hæðinni
og það hefði verið til lítils.
Eftir smástund heyrði ég
hvert reiðiöskrið á fætur öðru
skræki og vein.
Guð minn góður voru þær að
myrða hvor aðra?
Ég læddist fram að gang-
hurðinni, lagði eyrað við
skráargatið og hlustaði.
Svo opnaði ég, laumaðist
fram og kíkti.
„Það er ekki satt, það er ekki
satt,“ öskraði Mæja og beit
ákaft í hnúa annarrar handar.
„O, víst er það satt o, víst
er það satt,“ hvæsti rangeygða
konan.
„Þú getur ekki sannað það!“
þrumaði Mæja.
„Ég get það! Ég get sannað
það,“ sagði konan með exemið.
„Víst get ég sannað það. Held-
urðu að ég væri svo heimsk
að ségja annað eins og það að
hann Gummi héldi framhjá
þér, ef ég gæti ekki sannað
það? Ha góða? Ég sá það með
mínum eigin augum.
„Sástu það sjálf?“ stundi
Mæja. „Og hvar?“
„Ég skal kenna þér að tala
illa um mig,“ öskraði konan
yfir alla blokkina. „Hann var
að kyssa hana við Hótel Borg.“
„Sáu það margir?“
„Þó nokkrir. Þetta var rétt
eftir lokun.“
„Almáttugur!" veinaði Mæja
og lamdi með krepptum hnef-
anum á ennið á sér.
Ég lagði varlega dyrnar
aftur, Það var mér mikill léttir,
að ég skyldi hvergi koma þarna
nærri.
Þær máttu rífast endalaust
mín vegna um framhjáhald og
illmælgi, ef það kæmi aðeins
hvergi fram að það væri ég,
sem hafði sagt rangeygðu kon-
unni með exemið frá því að
Mæja talaði illa um hana.
Því hvar hefði ég svo sem
átt að frétta það?
Ég, sem ekki umgekkst neinn
í húsinu.
Ég labbaði inn í stofu og
hellti kaffi í bollann minn. Það
var víst kominn tími til að ég
færi að spá fyrir sjálfri mér.
Annars myndi ég bara lenda
í enn verri klípu næst.
Ég yrði blátt áfram að læra
að hafa taumhald á tungu
minni þó það reyndist erfitt að
vinna jafnframt fyrir sér sem
spákona.
Þegar ég væri flutt í nýju
íbúðina ætlaði ég að hætta öll-
um svikum eins og maðurinn,
sem bruggaði í kjallaranum.
Nema mig færi að langa í
bíl.
Það væri skemmtilegt að
geta skroppið upp í sveit um
helgar og aldrei kom bíllinn
frá stjörnunni skæru, sem
Eiríkur hafði beðið svo vel og
fallega.
Kannski ég héldi áfram að
spá og hætti ekki neitt. Von-
andi slyppi ég hér eftir sem
hingað til.
Framhald í næsta blaði.
Gumul kona
Framhald af bls. 17.
þessa spillingu. Ekki hef ég
séð hana. En þetta er ósköp
myndarlegt fólk, unga fólkið
nú á dögum.
Hún Sesselja var að lesa í
bók, þegar okkur bar að garði.
Það var nær tvö hundruð ára
Vídalínspostilla. Það vakti at-
hygli okkar, hvað þessi bók,
sem hefur — ja Guð má vita
hvað oft — verið lesin spjald-
anna á milli, var vel með farin.
Hvergi var rifið blað, að mað-
ur nú ekki tali um það, að
hvergi vantaði í. Og hún Sess-
elja las gleraugnalaust.
— Hefurðu virkilega aldrei
þurft að nota gleraugu?
— Nei, ekki enn þá. Ég fór
núna til tveggja augnlækna og
þeir létu mig prófa gleraugu,
en sögðu mér svo, að ég hefði
ekkert við þau að gera.
— Biðjið þið hana um að
lesa fyrir ykkur, skaut Henry
inn í. Og gamla (?) konan
las fyrir okkur, reiprennandi,
þrumuræðu Jóns Vídalíns.
— Ég er nú að hugsa um að
láta þessa bók. Það er ein
ágætis kona hérna í borginni,
sem hefur falað hana af mér,
og ég ætla að láta hana hafa
bókina, því að ég veit að þar
verður hún vel geymd og varð-
veitt. Ég ætla ekki að setja
neitt verð upp, en ég er búin
að segja henni, að hún skuli
verðleggja bókina sjálf og láta
svo andvirðið renna til Hall-
grímskirkju.
m.b.
FÁLKINN
FLÝGUR
' *
IIT
— Ljóst hár á jakkanum
mínum. Það getur ekki verið
því hún er rauðhærð!
— Ég veit þetta er heimsku-
legt, en ég þoli ekki að horfa
í augun á þeim á meðan.
— Ég veit það Siggi að þér
er illa við að ég skuli hringja
í þig í vinnuna en,..
FALKINN